W połowie 2004 roku został oddany do użytku w Warszawie jeden z ciekawszych architektonicznie budynków użyteczności publicznej stolicy - Centrum Olimpijskie. Czyni ten obiekt udanym przede wszystkim nietuzinkowa forma przestrzenna wypełniona symboliką, trafione proporcje przestrzenne, ciekawe zestawienia materiałowe i kolorystyczne a także dbałość o detal. Zgodnie z dzisiejszym stylem budowania, nie zapomniano o bogatym acz wysmakowanym zastosowaniu szklenia. Jest ono obecne zarówno w elewacjach budynku jak i jego wnętrzu.

Centrum Olimpijskie

Budynek Centrum Olimpijskiego jest częścią kompleksu budynków wybudowanych przy Wybrzeżu Gdyńskim w Warszawie. Nowa siedziba Polskiego Komitetu Olimpijskiego (PKOl) powstała w zielonym pasie na płaskim nabrzeżu Wisły, przy trasie szybkiego ruchu - Wisłostradzie. Dominujący nad otaczającym terenem obiekt s±siaduje z fortyfikacjami Cytadeli Warszawskiej z jednej strony i Kęp± Potock± z drugiej, a bezpośrednio z Klubem Sportowym ''Spójnia''.

Jako siedziba PKOl stanowi główn± część kompleksu, złożonego ponadto z czterech prostopadłościennych biurowców, które cofnięto w gł±b terenu. Kompleks tworzy klarown± kompozycję urbanistyczn± założon± na osi o kierunku wschód-zachód, w której opisywany budynek stanowi zachodnie zamknięcie. Rangę budynku Centrum Olimpijskiego odzwierciedla wysokiej jakości architektura, co poza jego wyeksponowan± lokalizacj±, wyróżnia budynek spośród pozostałych obiektów kompleksu.

Bryła
Centrum znalazło się w okazałym, liczącym sześć kondygnacji, gmachu. Bryła budynku cechuje się duż± dynamiką, co - jak stwierdza główny projektant obiektu, arch. Bogdan Kulczyński - było celowym zabiegiem formalnym. Chodziło o przekazanie ekspresji sił i ducha sportowej rywalizacji. Efekt ten uzyskano m.in. dzięki rozwiązaniu głównej bryły budynku na eliptycznym, silnie zakrzywionym planie (rys. 1).

 
 Rys. 1. Rzut parteru

Czuje się, że bogate zastosowanie szklenia elewacyjnego nie sprowadza się jedynie do powielania wzorców nowoczesnego budowania, lecz zostało podyktowane konkretnymi celami artystycznymi - chęcią uzyskania lekkości bryły, wykreowania ekspresji architektonicznej oraz nadania budynkowi znaczeń symbolicznych.

Silnie przeszklona, przejrzysta bryła traci wizualnie swój ciężar. Efekt ten spotęgowano przez lekkie podcięcie bryły w części cokołu (fot. 1).

 
 Fot. 1. Podcięty cokół nadający budynkowi wizualnej lekkości

Znaczącą rolę w tym aspekcie odgrywa też potężny dach. Zadarty w górę o lekkiej stalowej konstrukcji wydaje się odrywać optycznie budynek od ziemi.

Całość kompozycji przestrzennej bryły dopełnia jeden z bardziej charakterystycznych elementów budynku – szklany szyb windowy wysunięty nieco przed lico obiektu od strony wejścia głównego. Jego smukła, „lekka” kubatura stanowi cenne uzupełnienie horyzontalnej kompozycji, potęgując ekspresję architektoniczną obiektu (fot. 2).

 
Centrum Olimpijskie
Fot. 2. Przeszklony szyb windowy wysunięty przed lico ściany zachodniej 

Architektura budynku – co zasługuje na szczególne podkreślenie – przesiąkniętą jest symboliką. Szyb windowy symbolizuje znicz olimpijski. Nocą może wysyłać słup światła w górę, wskazując na związek z ogniem olimpijskim. Tak było podczas trwania olimpiady w 2004 roku. Światło przedostaje się przez okrągłe wycięcie w dachu, które stanowi rodzaj artystycznego zwieńczenia szybu. Dach budynku, to odwołanie do zadaszenia trybun stadionu, zaś eliptyczny rzut obiektu nawiązuje do kształtu stadionu.

Szkło w elewacjach
Wszystkie elewacje cechują się wysmakowanym zestawieniem powierzchni szklanych z pełnymi, przy czym pisząc o elewacjach, należy zwrócić uwagę, że praktycznie ich liczba sprowadza się do dwóch. Zakrzywienie rzutu rozciągniętego wzdłuż osi północ-południe zminimalizowało elewacje południową i północną – są one niejako kontynuacją dłuższych, dominujących elewacji: wschodniej i zachodniej.

Za najciekawszą należy uznać zachodnią elewację frontową, z osiowo zlokalizowanym wejściem głównym (fot. 3).

 
Centrum Olimpijskie
Fot. 3. Elewacja zachodnia z wejściem głównym 


Generalnie stanowi ona kompozycję przejrzystych ścian szklanych ze ścianami pełnymi, w których „wycięto” horyzontalne, długie otwory okienne.

Szkło dominuje na dwóch pierwszych kondygnacjach. Wrażenie lekkości spowodowane przejrzystością szyb daje efekt oderwania bryły budynku od ziemi, niejako zmniejszając jego siłę parcia na grunt. Dodatkowo efekt ten uzyskano przez cofnięcie szklanej płaszczyzny względem ściany pełnej.

W centralnej części elewacji, szklana ściana „wbija się” w bryłę obiektu do wysokości piątej kondygnacji. W rezultacie daje to kolejne ciekawe wrażenie nałożenia pełnej bryły budynku na szklaną kubaturę. W dolnej części (dwie pierwsze kondygnacje) zastosowano duże tafle szklenia o wymiarach 3,05 x 1,6 m. W centralnej, wyższej części, szklana ściana przyjmuje gęstsze podziały, które mniej więcej odpowiadają podziałom w ścianie pełnej z oknami, tj. wysokości pasa podokiennego oraz samych okien. Podział ten wprowadza uporządkowanie w rysunku elewacji.

W tej strefie również szklana ściana została przykryta pełną ścianę granitową, w której umieszczono grafikę kołowego symbolu olimpijskiego. Szara prostokątna płaszczyzna znakomicie współgra z zielonkawym szkleniem, stanowiącym dla niej tło. Granitowa ściana umieszczona centralnie i wizualnie wyeksponowana może uchodzić za nieformalną dominantę budynku, podkreślając strefę wejścia głównego.

Przeszklone ściany elewacyjne zostały wykonane ze szkła przeciwsłonecznego. Z uwagi na zagrożenie przegrzewania się wnętrza, współczynnik przenikania energii słonecznej „g” dla szyb wynosi zaledwie 29% przy współczynniku przepuszczalności światła Lt=51%. Współczynnik przenikania ciepła „U” ma standardową wartość w tego typu aplikacjach wynoszącą 1,1 W/m2K.

Szklane ściany parteru wykonano ze szkła laminowanego, złożonego z dwóch warstw szklanych płyt grubości 4 mm. Pomiędzy szkleniem znajduje się folia termiczna.

Należy w tym miejscu wskazać na niekorzystne, ze względu na nasłonecznienie, zorientowanie budynku. Wydłużone elewacje – szczególnie zachodnia – wymagają silnej ochrony i są szczególnie narażone na przegrzewanie. Zimą z kolei, elewacja zachodnia podlega dominującym wiatrom wiejącym właśnie z tego kierunku. Eliptyczny rzut skrócił do minimum najkorzystniejszą w aspekcie warunków klimatycznych, elewację południową, choć jednocześnie zredukował najmniej korzystną, elewację północną.

Ze względu na bliskość drogi szybkiego ruchu, szyby te mają też podwyższone właściwości ochrony akustycznej (klasa akustyczności Rw=44 dB). Z kolei zastosowanie szklenia w części parteru o szczególnym narażeniu na zniszczenia mechaniczne, wymagało zastosowania szyb bezpiecznych o wysokich właściwościach odporności mechanicznej. Są to szyby antywłamaniowe o klasie wytrzymałości P4.

Ściana pełna o ciemnej, zbliżonej do wspomnianej płyty granitowej kolorystyce dominuje w zaokrąglonych narożnikach budynku (poza pierwszymi dwiema kondygnacjami) oraz w ostatniej szóstej kondygnacji, stanowiąc górne i boczne zamknięcie elewacji. Osadzone w niej poziome okna firmy Shűco posiadają drobne podziały stolarki okiennej. Otwierane okna zastosowano jedynie w pasach okiennych najwyższej kondygnacji. Zostały one zaakcentowane odmienną barwą stolarki. Drewniane ramy mają jasnobrązową soczystą barwę, tę samą, co drzwi wejściowe do budynku i drzwi tarasowe na wyższych kondygnacjach. Ciemne ramy pozostałych okien są słabiej widoczne, zlewając się z ciemną powierzchnią szyb. Okna mają standardowe parametry izolacyjności termicznej U=1,1 W/m2K, wysoki współczynnik przenikania światła Lt=66% i niski współczynniki przepuszczalności energii słonecznej g=33%. Innymi słowy są dostosowane do maksymalnego doświetlania wnętrz światłem naturalnym i ochrony ich przed przegrzewaniem (fot. 4).

 
centrum olimpijskie
Fot. 4. Horyzontalne otwory okienne
z oknami firmy Shűco – zróżnicowanie
kolorystyczne stolarki
 


Na ścianę z oknami nałożono ażurową powłokę, złożoną z drobnych elementów przypominającą system lameli zewnętrznych. Powłoka ta została wysunięta przed lico ściany o kilkadziesiąt centymetrów. Tworzą ją cienkie stalowe, ocynkowane rurki o przekroju kołowym oraz stalowe pomosty technologiczne. Całość została „spięta” pionowymi elementami konstrukcyjnymi. Jak mówi współprojektant, arch. Paweł Pyłka, zastosowanie tradycyjnych lameli stalowych – elementów o większym ciężarze – stworzyłoby konieczność zagęszczenia pionowych elementów wsporczych w celu uniknięcia efektu ugięcia się lameli pod własnym ciężarem. Takiego zagęszczenia projektanci chcieli uniknąć, aby zachować ażurowość i lekkość powłoki. Z kolei zastosowanie lżejszych materiałów aluminiowych podrożyłoby znacznie koszty inwestycyjne (fot. 5).

 
 Fot. 5. Ażurowa powłoka
z pomostami technologicznymi
i elementami ochrony przeciwsłonecznej

Cała powłoka została przytwierdzona do części nośnej budynku za pomocą trójkątnych stalowych wsporników, bezpośrednio podtrzymujących pomosty technologiczne.

Stalowe rurki chronią w pewnym stopniu budynek przed przegrzewaniem się latem, redukując dostęp promieni słonecznych do wnętrza, co zapobiega powstawaniu efektu szklarniowego. Sprzyjają również uzyskiwaniu korzystnego rozproszonego światła słonecznego we wnętrzu budynku.

Zastosowanie ich jako elementów zacieniających w elewacjach wschodniej, zachodniej i południowej, tj. elewacjach podlegających latem silnej insolacji, jest w pełni uzasadnione. Filigranowość opisywanych rurek nie powoduje zakłócenia kontaktu wzrokowego z otoczeniem.

W tym celu również ich rozmieszczenie zostało rozrzedzone na poziomie okien. Mocniej zagęszczone zaś w partiach podokiennych stanowią balustradę dla pomostów technologicznych, które znajdują się na poziomie podłogi każdej kondygnacji. Pomosty technologiczne umożliwiają dostęp celem m.in. napraw, konserwacji i czyszczenia okien, co przy braku możliwości otwierania większości z nich, jest szczególnie dogodnym rozwiązaniem (fot. 6).

 
Fot. 6. Zróżnicowane zagęszczenie poziomych elementów przeciwsłonecznych 

Zastosowanie ażurowej powłoki, wykonanej na zamówienie zgodnie z projektem architektów, ma znaczenie nie tylko użytkowe, ale i estetyczne. Przy silnej operacji słonecznej, ażurowa powłoka rzuca na ścianę światłocień. Elewacja budynku zostaje w ten sposób uplastyczniona i zyskuje trzeci wymiar. Wpływa to pozytywnie na jej estetykę. W kompozycji rysunku elewacji dominuje kierunek horyzontalny, co współgra z charakterem bryły. Dla uniknięcia monotonii, kierunek ten zestawiono z kierunkiem pionowym. Szczególną rolę ogrywają tu duże, pionowe tafle szklenia szybu windowego. Są to te same szyby, które zastosowano  w elewacji budynku, przez co szyb windowy znakomicie harmonizuje kolorystycznie z resztą budynku.

Pewne ożywienie wprowadza też wspomniana ciepła, jasnobrązowa barwa stolarki okiennej i drzwiowej, a także zróżnicowanie kolorystyczne aluminiowych profili konstrukcyjnych przeszklonej ściany. W centralnych partiach, tam gdzie ściana sięga piątej kondygnacji, aluminiowe profile mają naturalny, metaliczny kolor, dzięki czemu są silnie wyeksponowane, kontrastując z zielonkawą powierzchnią szklenia. W dolnych, bocznych partiach profile mają czarną barwę i są bardziej stonowane. Generalnie, omawiana elewacja – podobnie jak elewacja północna – stanowi zestawienie zimnych barw, które cechują pełne ściany, metaliczną ażurową powłokę i profile aluminiowe, z ciepłą barwą szklenia oraz ożywiającymi akcentami stolarki okiennej.

Szklenie a funkcja obiektu
Zastosowanie szklenia o znacznej przejrzystości współgra z celami, jakie stawiano budynkowi w aspekcie jego funkcji społecznej. Jak pisano na łamach „Gazety Wyborczej”: plany są takie: Centrum Olimpijskie nie będzie twierdzą dla biurokratów sportu, ale miejscem żywym i otwartym dla wszystkich, m.in. z kinem Silver Screen, restauracją, pocztą i bankiem. Tutaj zostaną też przeniesione zbiory z Muzeum Sportu z rozsypującej się Skry przy Polu Mokotowskim.1

Zgodnie z założeniami powstał obiekt wielofunkcyjny, przeznaczony nie tylko dla pracowników PKOl, ale przede wszystkim zorientowany w stronę gości. Pełni m.in.: funkcje reprezentacyjne i muzealne, znalazły się w nim pomieszczenia przeznaczone na okolicznościowe wystawy, biblioteka, sala kinowa, pracownia komputerowa i inne atrakcje, mające przyciągać publiczność, zwłaszcza młodzież. Funkcje te wzbogacone o restaurację, kawiarnię i salę klubową, są dostępne zarówno dla wycieczek, jak i indywidualnych odwiedzających.

Przejrzystość obiektu znakomicie symbolizuje ów otwarty, ogólnodostępny charakter funkcji w nim umieszczonych. Jest ona jeszcze silniej wydobyta we wnętrzu obiektu, w którym podobnie jak w elewacji, szkło jest jednym z dominujących materiałów budowlanych.

Szkło w przestrzeni wewnętrznej
Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów aranżacji wnętrza jest pochylnia, która prowadzi z parteru na antresolę do części ekspozycyjnej. Zaprojektowana w wyeksponowanej części obszernego holu wejściowego, wije się wokół betonowego trzonu.

Ta wstęga w kolorze jaskrawej czerwieni ma 77 m długości. Symbolizuje bieżnię. Jest oderwana od wspomnianego trzonu i podwieszona do żelbetowego stropu tylko na cienkich, stalowych linach, co w odbiorze wizualnym nadaje jej niebywałej lekkości (fot. 7).

 
 Fot. 7. Charakterystyczny element wnętrza – podwieszona pochylnia ze
szklanymi balustradami



Efekt ten uzyskano również, a być może przede wszystkim dzięki szklanej, całkowicie przejrzystej balustradzie. Projekt zakładał zastosowanie balustrad z giętego szkła. To rozwiązanie okazało się zbyt drogie. Zrealizowana balustrada składa się z wielu pionowo osadzonych, prostokątnych tafli szkła, które odsunięto względem siebie w niewielkich, bezpiecznych dla użytkowników odległościach. Tworzą ją klejone, dwuwarstwowe tafle ze szkła hartowanego (fot. 8).

 
Fot. 8. Balustrady pochylni ze szkła laminowanego 


Bogate wykorzystanie szklenia we wnętrzu budynku jest szczególnie widoczne we wnętrzach wieloprzestrzennych, w których kontakt wzrokowy z otaczającymi taflami szkła elewacyjnego jest niemal niezakłócony. Tak jest m.in. w części parteru. Duże powierzchnie szklenia w połączeniu z drobnymi ramami aluminiowymi pozwalają na wzmocnienie wizualnej więzi wnętrza z otoczeniem. Projektantom, co podkreślają, zależało na uzyskaniu jak największej przejrzystości wnętrza, a widać to nie tylko w rozwiązaniach architektonicznych, ale i konstrukcyjno-technologicznych. Przykładowo, prostopadłe łączenie szklanych płyt zostało wykonane bezramowo, dzięki czemu utrzymano ciągłość szklanej powierzchni. Dobrano szklenie o jak najmniejszym współczynniku refleksyjności światła.  Konstrukcję nośną szklenia z kolei, przenoszącą obciążenia wywołane m.in. parciem wiatru, stanowią przejrzyste żebra, wykonane ze szkła laminowanego (fot. 9).

 
 Fot. 9. Przeszklone ściany elewacyjne ze szklanymi żebrami


Żebra zostały przytwierdzone do konstrukcji nośnej budynku stalowymi łącznikami – przegubem sztywnym do stropu oraz przegubem ruchomym (góra-dół) do podłogi. Smukłe, cienkie żebra mają wysokość tafli szklanych i w pionie są ze sobą spięte innymi płaskimi łącznikami. Wszystkie łączniki ocynkowano i pomalowano przeciwpożarową farbą pęczniejącą. Farbą tą pomalowano też aluminiowe profile tafli szklanych. Rygle stężono stalowymi cięgnami. Pomiędzy łącznikami a elementami szklanymi umieszczono podkładki neoprenowe, które zapobiegają pęknięciom szklenia na skutek bezpośredniego łączenia ze stalą. Jak podkreśla arch. B. Pyłka, ani jedna tafla szklenia do tej pory nie uległa zniszczeniu z przyczyn technologiczno–konstrukcyjnych.

Znaczą przejrzystość wnętrza kreuje nie tylko szklenie elewacyjne, ale i wewnętrzne. Na uwagę zasługują szklane pomosty łączące na każdej kondygnacji budynku jego korpus z szybem windowym.

Pomosty wykonano z trzech warstw szklenia. Jako wierzchnią warstwę zastosowano szkło hartowane o grubości 8 mm. Tafle szklenia mają powierzchnię ok. 2 m2 i mogą przenieść obciążenie do 500 kg. Na ich zewnętrznej powierzchni naniesiono przestrzenny raster w formie białych punktów.

Spełnia on rolę antypoślizgową, zapobiegając niebezpieczeństwu występującemu w pierwszym okresie użytkowania gładkich podłogowych tafli szklanych. Ponadto ma on znaczenie estetyczne, urozmaicając  grafikę przegrody a także psychologiczne, eliminując wrażenie braku podłoża. Szklane łączniki wsparto na stalowej konstrukcji. Podobną konstrukcję ma też w całości przeszklony szyb windowy.

Tafle szklenia wraz z ich aluminiowymi profilami wsparto na stalowych słupach, z których każdy składa się z dwóch ceowników. Inne stalowe ceowniki, o mniejszym przekroju poprzecznym łączą aluminiowe profile z konstrukcją trzonu windowego. Stateczność trzonu zapewniają stalowe stężenia, rozmieszczone pomiędzy ramami jego szklenia. Stalową konstrukcję pokryto, podobnie jak w przeszklonych ścianach elewacyjnych, czarną farbą pęczniejącą Stilguard.

Surowe, niczym nieosłonięte betonowe ściany, słupy i fragmenty stropu, a także wspomniany trzon z pochylnią, podkreslają charakterystykę minimalistycznego wnętrza. Choć nie było to intencją projektantów, należy zwrócić uwagę, że te masywne odsłonięte elementy wnętrza budynku mogą spełniać pozytywną rolę w aspekcie kreowania warunków mikroklimatycznych. Jako tzw. masa termiczna mają zdolność do pochłaniania ciepła, stając się elementem tzw. pasywnego chłodzenia budynku, co jest szczególnie korzystne przy znacznym przeszklenia obiektu i jego niekorzystnym zorientowaniu względem słońca
(fot. 10).

 
 Fot. 10. Odsłonięty fragment żelbetowego stropu oraz detal umocowania


Zagospodarowanie otoczenia
Budynek otoczony jest w znacznym stopniu terenami zieleni, głównie w postaci trawników. Poza walorami krajobrazowymi i przyrodniczymi, trawniki jako tereny nieutwardzone mają, podobnie jak element wodne, pozytywny wpływ na warunki mikroklimatyczne.

Modyfikują przez akumulowanie i parowanie wartość temperatury powietrza w otoczeniu, zmniejszając jego amplitudę i zapobiegając powstawaniu tzw. „wysp ciepła”. Wszystko to ma znaczenie dla komfortu użytkowania znacznie przeszklonego budynku Centrum Olimpijskiego.

Wspomniany strumień wody przechodzi na wysokości szybu windowego w zbiornik wodny, który jest główną atrakcją otoczenia budynku i dominantą akcentującą strefę wejściową. Zbiornik obniża się kaskadowo w kierunku przeciwległym do wejścia. Stanowi nieckę fontanny, w której w centralnym miejscu umieszczono rzeźbę znanego artysty Igora Mitoraja. Rzeźb  zatytułowana „Ikar uskrzydlony” została otoczona szeregiem szklanych tafli, stanowiących element dzieła. Tafle te mają symbolizować popękaną na wodzie krę. Są one jeszcze jednym przejawem chętnego sięgania po szkło w realizacji budynku Centrum Olimpijskiego (fot. 12).

  
 Fot. 11. Ciek wodny opływający budynek

Budynek otoczony jest w znacznym stopniu terenami zieleni, głównie w postaci trawników. Poza walorami krajobrazowymi i przyrodniczymi, trawniki jako tereny nieutwardzone mają, podobnie jak element wodne, pozytywny wpływ na warunki mikroklimatyczne.

Modyfikują przez akumulowanie i parowanie wartość temperatury powietrza w otoczeniu, zmniejszając jego amplitudę i zapobiegając powstawaniu tzw. „wysp ciepła”. Wszystko to ma znaczenie dla komfortu użytkowania znacznie przeszklonego budynku Centrum Olimpijskiego.

Wspomniany strumień wody przechodzi na wysokości szybu windowego w zbiornik wodny, który jest główną atrakcją otoczenia budynku i dominantą akcentującą strefę wejściową. Zbiornik obniża się kaskadowo w kierunku przeciwległym do wejścia. Stanowi nieckę fontanny, w której w centralnym miejscu umieszczono rzeźbę znanego artysty Igora Mitoraja. Rzeźb  zatytułowana „Ikar uskrzydlony” została otoczona szeregiem szklanych tafli, stanowiących element dzieła. Tafle te mają symbolizować popękaną na wodzie krę. Są one jeszcze jednym przejawem chętnego sięgania po szkło w realizacji budynku Centrum Olimpijskiego (fot. 12).

 
 Fot. 12. Zbiornik wodny na przedpolu budynku z rzeźbą „Ikar uskrzydlony”. W tle przeszklony szyb windowy


dr inż. arch. Janusz Marchwiński
konsultacje: arch. Paweł Pyłka, współautor projektu budynku

1 Artykuł ze strony internetowej „Dom-inwestycje”: http://dom.gazeta.pl/inwestycje/1,69269,2102657.html 

patrz też:

 

- Szkło termotropowe i fotochromatyczne w budownictwie , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 12/2007 ,

 

- Szklenie gazochromatyczne w architekturze , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 6/2007 
 
- Arkada słoneczna budynku „Solar Fabrik” we Freiburgu , Janusz Marchwiński,  Świat Szkła 5/2007


- Interaktywne, adaptacyjne, multimedialne – elewacje przyszłości , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 4/2007

 

- Szklenie elektrochromatyczne w budownictwie , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 3/2007 

 

- i-modul Fassade – przełom w regulacji mikroklimatu budynku , Marcin Brzeziński, Świat Szkła 2/2007

 

- Możliwości technologiczne szkła a poszukiwanie rozwiązań proekologicznych , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 2/2007

 

- Wielowarstwowe elewacje przeszklone a koncepcja przegrody interaktywnej ,  Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 1/2007 

 

- Budynki wielkoskalarne jako struktury szklarniowe Część 2, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 1/2007

 

- Fasady. Rozwój i nowoczesność , Tadeusz Tarczoń, Świat Szkła 1/2007

 

- Kierunki rozwoju w projektowaniu elewacji przeszklonych , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 12/2006 

 

- Budynki wielkoskalarne jako struktury szklarniowe cz. 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 12/2006

 

- Problem kształtowania okien słonecznych cz. 2 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 11/2006

 

- Problem kształtowania okien słonecznych cz. 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 10/2006

 

- Budynek Centrum Olimpijskiego w Warszawie , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 9/2006

 

- Technologia fotowoltaiczna na dachach budynków - spojrzenie architektoniczne , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 6/2006

 

- Kompleks biurowy RONDO-1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 5/2006

 

- Energetyczna rola szklenia w zewnętrznych przegrodach budowlanych, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 12/2005

 

- Fasadowość architektury słonecznej - na przykładach budynków biurowych , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 11/2005 

 

- Wielofunkcyjne ściany aktywne słonecznie w architekturze. Część 2 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 10/2005

 

- Wielofunkcyjne ściany aktywne słonecznie w architekturze. Część 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 9/2005

 

- Przestrzeń wewnętrzna atriów przeszklonych , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 8-8/2005

 

- Funkcja estetyczna struktur szklarniowych w architekturze. Część 2 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 6/2005 

 

- Funkcja estetyczna struktur szklarniowych w architekturze. Część 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 4/2005

- Aspekt użytkowy przestrzeni szklarniowych w budynkach biurowych i przemysłowych Część 2, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 3/2005

- Aspekt użytkowy przestrzeni szklarniowych w budynkach biurowych i przemysłowych Część 1, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 2/2005 

 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.