Niestabilność rynku energii z paliw kopalnych oraz zwiększenie świadomości proekologicznej w społeczeństwie sprawiają, że zainteresowanie produkcją energii ze źródeł odnawialnych stale rośnie, a wraz z nim liczba instalacji solarnych w środowisku miejskim.

 

Zintegrowane z budynkiem systemy fotowoltaiczne (BiPV, ang. Building Integrated Photovoltaics) są coraz bardziej powszechne we współczesnej architekturze, rzadko natomiast spotyka się je w obiektach o charakterze historycznym.

 

 

Fot. 1. Museo del Castello di San Georgio, La Spezia. Banner informacyjny z prototypowymi modułami CIS pokrytymi sitodrukiem (fot. www.panoramio.com)

 

Jest wiele powodów, dla których użycie fotowoltaiki w istniejących budynkach, np. w ramach modernizacji czy rewitalizacji, można uznać za właściwe i korzystne. Kwestia staje się bardziej problematyczna, gdy obiekty przedstawiają pewną wartość historyczną. Jedynie niewielki procent stanowią wpisane do rejestru zabytki, zdecydowana większość nie podlega ochronie konserwatorskiej.

 

Jednak nawet i tego typu „zwykłe” konstrukcje tworzą ważną część dziedzictwa kulturowego, wszelkie przekształcenia wymagają zatem indywidualnego podejścia i kompleksowej analizy. O możliwości instalacji systemu BiPV i jego charakterze decydują regionalne władze, które dla konkretnego przypadku wprowadzają specjalne procedury i mniej lub bardziej ścisłe restrykcje.

 

Nie ulega wątpliwości, że powiązanie dawnego, tradycyjnego budownictwa i architektury z innowacyjnymi technologiami solarnymi jest dużym wyzwaniem, tym bardziej, że w praktyce wiele osób odnosi się do takich działań z nieufnością lub wręcz niechęcią. Dla pobudzenia szerszej dyskusji na ten temat w różnych krajach prowadzone są programy i projekty badawcze z udziałem naukowców, architektów i opinii publicznej.

 

Analizując socjologicznokulturowy punkt widzenia przeprowadza się wśród mieszkańców stref historycznych ankiety dotyczące ich priorytetów i akceptacji dla solarnych technologii [6]. Wiele podejmowanych działań skupia się na rozszerzaniu potencjału fotowoltaiki w kwestii jej kompatybilności z architekturą. Za pomocą symulacji i fotomontaży bada się wpływ różnego rodzaju materiałów i sposobów ich integracji z budynkiem w celu maksymalnego ograniczenia wizualnego oddziaływania na historyczny kontekst. Badania koncentrują się m.in. na estetycznych aspektach komponentów BiPV i możliwościach ich powiązania z tradycyjnymi technikami budowlanymi.

 

 Przykładowo, w ramach międzynarodowego programu BiPV-CIS (2004-2007) testowano materiały bazujące na cienkowarstwowej technologii ogniw z selenku indowomiedziowego (CIS) modyfikując wygląd szklanych modułów dla lepszej integracji ze „skórą” istniejących budynków [1].

 

Rozwinięcie technologii dla zrównoważonej renowacji budynków historycznych z wykorzystaniem najnowszych osiągnięć materiałowych jest celem rozpoczętego w 2008 r. projektu SuRHiB (Sustainable Renovation of Historical Building). Podjęto próbę opracowania kryteriów i zaleceń, które pozwolą zdefiniować odpowiednią procedurę w przypadku użycia solarnych technologii w środowisku miejskim w obiektach, w których kwestie architektoniczne, historyczne i kulturowe muszą być starannie przeanalizowane. Skupiono się na niepodlegających ochronie budynkach z XIX i pocz. XX wieku [4].

  

Technika
Dla sprawnego funkcjonowania zarówno instalacji solarnej, jak i budynku niezbędne jest odpowiednie powiązanie ich systemów. Rolą projektantów jest dopasowanie generatora fotowoltaicznego do istniejącej struktury i jego powłoki (konstrukcji, funkcji użytkowej, komfortu, estetyki) w taki sposób, aby wszystko razem sprawnie funkcjonowało, w miarę możliwości jako całość. Należy pamiętać, iż dodanie systemu PV do istniejącego budynku stanowi dodatkowe obciążenie dla jego konstrukcji, które nie zawsze będzie ona w stanie przyjąć.

 

Standardowe moduły fotowoltaiczne są stosunkowo lekkie, natomiast wykonywane na specjalne zamówienie materiały o indywidualnie dostosowanych parametrach, np. z podwójnym lub potrójnym szkleniem, mogą być kilkakrotnie cięższe. Mechaniczne mocowanie, przeprowadzenie okablowania i innych komponentów generatora zawsze będzie w jakimś stopniu ingerencją w istniejącą strukturę powłoki – nieodpowiednio przeprowadzona instalacja może mieć różne negatywne skutki (utrata szczelności, itp.).

 

Z technicznego punktu widzenia ograniczeń jest coraz mniej, dostępność szerokiej gamy produktów BiPV pozwala bowiem na odpowiedni wybór komponentów i metod integracji. Innowacyjne materiały, systemy mocowania itp. testowane są w przestrzeni publicznej, także tej o charakterze historycznym. Dla przykładu w ramach niemiecko-włoskiego projektu PVACCEPT (2001-2004) zrealizowano kilka eksperymentalnych instalacji z prototypami szklanych modułów CIS [8].

 

Solarną tablicę informacyjną z wielkimi, pokrytymi sitodrukiem modułami umieszczono na murach zabytkowego zamku San Giorgio w La Spezia (fot. 1). Z kolei na murach miejskich w Marbach am Neckar w porozumieniu z konserwatorem zabytków zainstalowano płytę PV z sentencją Schillera. W obu wypadkach nadruk wykonano innowacyjną techniką ceramic screen painting, która umożliwiła duży stopień adaptacji estetyki modułu (w kwestii koloru, wzoru i struktury) do historycznego kontekstu (fot. 2).

 

Energooszczędność
Na całym świecie podejmowane są wysiłki mające na celu obniżenie zapotrzebowania na energię w budynkach – w krajach OECD jej zużycie pokrywa 25-40% całkowitej globalnej konsumpcji rocznej, w Europie sięga 40-45%.

 

Budynki historyczne niespełniające obecnych przepisów wymagają odpowiedniej modernizacji dla osiągnięcia wyższych standardów efektywności energetycznej. Gdy powstawały, kwestia energooszczędności nie była brana pod uwagę, inne były też możliwości techniczne i technologiczne. W efekcie ilość energii zużywanej do ogrzewania pomieszczeń i wody w tego typu obiektach jest kilkakrotnie wyższa w porównaniu do nowoczesnych struktur, a i komfort pozostawia często wiele do życzenia.

 

W przypadku modernizacji instalacji z wykorzystaniem energii ze źródeł odnawialnych technologia BiPV jest szczególnie korzystna, z uwagi na swoją wielofunkcyjność. Zintegrowane z budynkiem szklane moduły fotowoltaiczne generują czystą energię elektryczną, którą można wykorzystać bezpośrednio na miejscu lub sprzedać do sieci energetycznej. Jednocześnie odpowiednie rozwiązania materiałowe i konstrukcyjne umożliwiają poprawę termicznych właściwości powłoki i komfortu użytkownika.

 

Fot. 2. Tablica z cytatem z Schillera na murach miejskich, Marbach am Neckar. Aby zapewnić optyczną
harmonię za wzór tła dla modułów PV przyjęto strukturę i kolorystykę kamienia tworzącego zabytkowe
mury miasta. Podstawowy wzór wszystkich dziewięciu modułów jest identyczny, punktowy raster pokrywa 10-25 % powierzchni (fot. 
http://www.pvaccept.de)

 

Termomodernizacja budynków historycznych jest trudna, m. in. z uwagi na konieczność ograniczenia ingerencji w konstrukcję powłoki i jej wizerunek (w miarę możliwości dąży się do zachowania jej pierwotnego wyglądu). Potrzeba zatem odpowiednich rozwiązań technologicznych, które poprawią efektywność energetyczną pozostając w odpowiednich relacjach z koncepcją estetyczną. Fakt, iż instalacja solarna zawsze jest w takim wypadku dodana do istniejącego już obiektu, a nie zaprojektowana wraz z nim od samego początku jako jeden z podzespołów holistycznej koncepcji, stanowi z pewnością duże utrudnienie.

 

W praktyce spotyka się m. in. rozwiązania polegające na integracji modułów PV ze strukturą dachu. Sposoby są różne – od częściowego zastąpienia konwencjonalnych materiałów do całkowitej wymiany pokrycia. Wiele takich instalacji zrealizowano w ostatnich latach w ramach renowacji i remontów starych kościołów (fot. 3).

 

Fot. 3. Fotowoltaiczny dach: Bergkirche, Schönau (fot. www.wikimedia.org)

 

Inna metoda wiąże się z wymianą istniejącego szklenia – w licznych obiektach otwory okienne z pojedynczymi szybami, dodatkowo w metalowej ślusarce, powodują znaczne straty ciepła. Pojawiają się też koncepcje polegające na dodaniu do istniejącej bryły nowoczesnych szklanych konstrukcji, jak np. podwójne fasady czy szklane dachy. Zazwyczaj są to rozwiązania umożliwiające pozyskiwanie energii słonecznej jednocześnie metodą pasywną i aktywną.

 

Tego rodzaju szklane struktury BiPV generują elektryczność, chronią przed wpływem środowiska zewnętrznego, w pewnym stopniu zapewniają dostęp naturalnego światła dziennego Kwestia regulacji przepływu energii przez przegrodę budynku wiąże się też z problemem nadmiernego przegrzewania pomieszczeń - zastosowanie systemów ochrony przeciwsłonecznej ze szkłem BiPV daje pozytywne rezultaty.

 

Interesującym przykładem są okiennice solarne opatentowane przez architekt Astrid Schneider z Berlina. Innowacyjne rozwiązanie zastosowano w zabytkowym budynku starej farmy w Meklemburgii (fot. 4), pełniącym obecnie funkcję Centrum Solarnego. Modernizacja obiektu była jednym z elementów szerszej koncepcji zaopatrzenia ośmiu okolicznych wsi przez odnawialne źródła energii. Fotowoltaiczna okiennica produkuje tyle energii, ile zużywa ~5m2 budynku mieszkalnego [3].

 

We francuskim Alès wykorzystano ruiny XI-wiecznego kościoła na potrzeby lokalnego centrum turystycznego. W ramach rewitalizacji w trzech wysokich kamiennych arkadach wykonano wykusze w lekkiej, metalowej konstrukcji wypełnionej szkłem fotowoltaicznym (fot. 5).

 

Połączenie innowacyjnej struktury BiPV ze starymi, grubymi murami z kamienia miało na celu powiększenie przestrzeni oraz poprawę warunków klimatu w budynku.

 

Podwójna szklana fasada z ogniwami fotowoltaicznymi izoluje wnętrze jednocześnie pozyskując promienie słoneczne. W ten sposób generuje energię elektryczną, wykorzystuje zyski energii cieplnej oraz naturalne oświetlenie. Semitransparentne moduły BiPV przepuszczające 15% światła dziennego (przedostaje się ono pomiędzy rozstawionymi ogniwami) tworzą zewnętrzną warstwę szklanej konstrukcji.

 

Od wewnątrz zastosowano kasety z podwójnego szkła izolacyjnego z warstwą niskoemisyjną i lamelami odbijającymi promieniowanie podczerwone. Obie warstwy oddziela 11 cm szerokości pustka, która zapewnia stałą cyrkulację powietrza. Zimą ciepłe powietrze (nagrzane bezpośrednio od słońca oraz od pracujących modułów) dogrzewa przylegające do fasady pomieszczenia, latem wyrzucane jest na zewnątrz przez specjalne otwory w elewacji [2].

 

Estetyka
Widoczność jest podstawowym problemem w wypadku umiejscowienia fotowoltaiki w kontekście historycznym, dlatego odpowiedni design jest szczególnie ważny. Im bardziej zauważalna instalacja solarna tym większą wagę przykłada się do jej jakości estetycznej. Wiele czynników wpływa na ostateczny rezultat. Ważny jest zarówno wygląd poszczególnych komponentów, jak ich kompozycja, miejsce i sposób integracji z budynkiem.

 

W większości wypadków implementacja systemu solarnego prowadzi do nadania budynkowi nowoczesnego wyglądu, estetyki typu high-tech. Fotowoltaikę uznaje się więc raczej za technologię odpowiednią do tworzenia współczesnej architektury, natomiast w obiektach historycznych, gdzie chroni się detal, oryginalny materiał i wizerunek jest kwestią znacznie bardziej problematyczną.

 

Włączenie paneli PV do istniejącego budynku zaprojektowanego i zrealizowanego bez uwzględnienia tego typu dodatków zawsze w jakimś stopniu zmieni formę, fakturę czy kolorystykę powłoki i niekoniecznie będzie się dobrze komponować z bryłą oraz całościowym wizerunkiem.

Standardowe elementy z widocznym geometrycznym podziałem, w niebieskich kolorach i ze srebrnymi ramami raczej nie będą odpowiednim rozwiązaniem w większości przypadków, aczkolwiek i takie koncepcje są realizowane (fot. 3).

 

Badania PVACCEPT dotyczące akceptacji technologii PV pokazały, że wyższy procent ankietowanych przykłada większą wagę do estetyki niż czynnika ekonomicznego. Standardowe moduły, tzn. prostokątne panele w czarnym lub ciemnoniebieskim kolorze z widocznymi kontaktami elektrycznymi, są neutralne pod względem estetycznym dla 71% Niemców, natomiast 62% Włochów uznało je za mało estetyczne [8].

 

Wykonywane na zamówienie materiały zapewniają więcej możliwości kształtowania estetyki, pozwalają na lepszą adaptację w kwestii koloru, struktury, kształtu, a nawet giętkości. Aktualny wybór materiałów BiPV na rynku komercyjnym daje projektantom duże pole manewru.

W praktyce można zauważyć trzy metody podejścia do kwestii estetyki. Poprzez opozycję kolorów i faktur materiałów, czy dodanie zupełnie nowej konstrukcji powstają koncepcje działające na zasadzie kontrastu (fot. 3).

 

Niektórzy podejmują dialog z historyczną strukturą – próbują na nowo zinterpretować pewne rozwiązania materiałowe czy konstrukcyjne, rozwinąć je w bardziej współczesny sposób. Taką reinterpretacją tradycyjnego elementu budowlanego są np. solarne okiennice (fot. 4).

 

Fot. 4. Centrum Solarne, Wietov. Fotowoltaiczne okiennice zaprojektowane tak, aby pozostały w zgodzie z historyczną estetyką budynku i spełniały wymagania konserwatora zabytków, powstały we współpracy z firmą COLT INTERNATIONAL (fot. http://internationalesommeruni.wordpress.com) 

 

Najtrudniejsze podejście to bardziej subtelna integracja polegająca na próbie maksymalnej adaptacji nowego ze starym, wtopienia się w kontekst (fot. 5-6). Niezależnie od przyjętej metody w przypadku budynków historycznych jasne jest, że estetycznie zadowalająca integracja fotowoltaiki wymaga wyjątkowo dużo dobrej woli i umiejętności projektantów.

 

W opisywanym wcześniej budynku w Alès, jak twierdzą sami autorzy, udało się jednocześnie uzyskać obraz nowoczesności zamierzenie kontrastującej ze starym, zachować równowagę proporcji między istniejącą konstrukcją i dodanymi elementami oraz formalnie spoić wizerunek budynku. W tym celu zastosowano wykonane na specjalne zamówienie szklane moduły PV z ogniwami w ciemnym, czarnobrunatnym kolorze (fot. 5).

 

Fot. 5. Centrum turystyki, Alès. Szklane wykusze BiPV wypełniają kamienne arkady (fot. www.panoramio.com)

 

Niezwykle starannie zaprojektowano także okablowanie, aby żadne elementy instalacji nie były widoczne. W zabytkowym kościele Saint-Silas w północnym Londynie specjalnie dobrano kolor, kształt i sposób mocowania fotowoltaicznych elementów, co pozwoliło uzyskać dyskretny wygląd solarnego pokrycia na południowej połaci dachu. Tradycyjny łupek harmonijnie łączy się z odpowiednio zaprojektowanymi modułami PV (fot. 6).

 

Jednym z najciekawszych przykładów osadzenia instalacji BiPV w historycznym kontekście jest z pewnością Le Losserand (fot. 7, 8).

 

Fot. 6. Saint-Silas Church, Pentonville. Zabytkowy kościół z 1863 r. znajduje się w chronionej strefie.
Panele fotowoltaiczne będące częścią pokrycia Nu-Lok Slate są akredytowane przez Building Research
Establishment BRE w ramach programu Micro Carbon MCI. Mają 25 lat gwarancji i długość życia określoną na 40 lat (fot. 
www.centrica.com)

 

W 2008 r. dawną paryską podstację elektryczną przekształcono w inkubator dla nowych przedsiębiorstw. Nieczynny od lat, niewiadomego autorstwa budynek z 1929 r. nie podlegał ochronie konserwatorskiej. Idea projektu wynikała z chęci rewitalizacji dzielnicy silnie dotkniętej bezrobociem, w ramach Wielkiego Projektu Odnowy Urbanistycznej (Grand Projet de Renouvellement Urbain).

 

Mimo stworzenia 180 nowych miejsc pracy budynek stał się znany przede wszystkim z innowacyjnych rozwiązań technicznych. Zachowując historyczny aspekt, tzn. mury z piaskowca, wysokie arkady i ceramiczny napis na frontowej elewacji świadczący o pierwotnym przeznaczeniu obiektu, architekt Emanuel Saadi zaproponował fotowoltaiczną szklaną „skórę”.

 

Rocznie generuje ona ~80 000 kWh energii, pełni też funkcję ekranu przeciwsłonecznego. Oprócz wertykalnego, podwójnego szklenia na fasadach, ogniwa zintegrowano także ze szklaną podłogę i zadaszeniem na tarasie oraz balustradami.

 

Fot. 7. Elewacje BiPV w Le Losserand, Paryż. Ogniwa polikrystaliczne 15x15 cm (prod. PHOTOWATT) zintegrowano z różnego rodzaju szkłem. Wykonano 3 ekspertyzy techniczne ATEx (Appréciations Techniques d’Expérimentation) oceniające wykonalność, bezpieczeństwo i ryzyko wystąpienia zaburzeń w materiale, skupiając się m.in. na problemie uszczelnienia połączeń obwodowych szkła. Integracja nieprzezroczystych ogniw PV ze szkłem izolacyjnym powoduje wzrost temperatury, który może niekorzystnie wpłynąć na uszczelnienia na obrzeżach, prowadząc do zbyt szybkiego starzenia się materiału, odklejania elementów czy zamglenia szyb. Udowodniono, że mimo nagrzewania się ogniw laminująca żywica ma trwałość porównywalną do tej, jaką zwykle stosuje się w klasycznym szkle laminowanym (fot.www.wikimedia.org)

 

Charakterystyczne jest zmienne zagęszczenie ogniw. Chaotyczny układ nie jest przypadkowy – jak wyjaśnia architekt, pikselizacja zdjęcia piaskowca z elewacji doprowadziła do wyboru takiego ich rozstawu. W ten sposób uzyskano pewnego rodzaju podobieństwo do wyglądu porowatego kamienia, co nadało budynkowi jedności i odpowiedniej jakości plastycznej. Poprzez instalację BiPV, zaprojektowany pierwotnie jako maszyna, budynek symbolicznie przedłużył swoją misję.

 

Znów generuje energię elektryczną, tym razem jednak w sposób na miarę XXI wieku. Wg słów architekta każda architektura powstaje w wyniku ewolucji i tylko historia pokaże czy przyjęta opcja była słuszna czy nie. Wydawało się ważne, aby osadzić budynek w historii i dzielnicy, afirmując jego pierwotne przeznaczenie, tym bardziej, że wszystkie podjęte działania zawarły się w istniejącej bryle, bez zmiany jej wizerunku i przemysłowej tożsamości.

 

Fot. 8. Szklana podłoga w Le Losserand, Paryż. W podłodze tarasu wykonano 8 szklanych świetlików BiPV. Od środka zastosowano podwójne szklenie z Pilkington Pyrostop® 60-401 i chroniącym od słońca Pilkington Suncool™ HP Neutre 70/40. Z zewnętrzną szybą zintegrowano fotoogniwa (fot. http://www.pilkington.com)

 

Rok temu uwagę francuskich mediów przyciągnęła instalacja BiPV wykonana w alzackim Manspach. Ponieważ budynek XIX w. kościoła Saint-Léger wymagał renowacji od wielu lat, Dany Dietmann, ekologiczny mer, któremu nigdy nie brakuje pomysłów, zdecydował się na współczesną renowację zorientowaną w kierunku rozwoju zrównoważonego z poszanowaniem estetyki budynku.

 

W rezultacie odnowiono wnętrza, odrestaurowano mury, wykonano termoizolację dachu, a stare dachówki z azbesto-cementu zastąpiono solarnymi płytkami (fot. 9, 11). Fotowoltaiczny łupek SG Solar Sunstyle z ogniwami z krzemu monokrystalicznego wyprodukowała w Luxemburgu firma SAINT-GOABIN.

 

Estetykę innowacyjnego pokrycia zaadaptowano do historycznej architektury kościoła – ułożone na zakładkę grafitowe płytki w kształcie rombu dobrze zintegrowały się z budynkiem. Tylko, gdy świeci słońce, widać odbicie dzwonnicy na dachu co pozwala odgadnąć, że zastosowano tam nowoczesne szklane pokrycie (fot. 9).

 

Fot. 9. Église Saint-Léger, Manspach. Fotowoltaiczne pokrycie dachu wykonano z 462 nieobramowanych szklanych modułów z ogniwami monokrystalicznymi (fot. Eric Leysens, www.lemoniteur.fr)

 

Wg informacji z końca września 2011 r., po sześciu miesiącach eksploatacji system produkuje energię w ilości znacząco przekraczającej wstępne szacunki. Choć orientacja wschód-zachód nie jest idealna ze względów energetycznych, 353 m2 instalacji produkuje ~900 Wh dziennie [9].

 

Podsumowanie
W trakcie projektu PVACCEPT postawiono następującą tezę: jeśli innowacyjny design PV wytrzyma próbę integracji z obszarami chronionymi, będzie mógł być użyty wszędzie. Rezultaty pokazały, że nowoczesne technologie mogą dobrze integrować się z otoczeniem, niekoniecznie pozostając z nim w sprzeczności [8].

 

Fot. 10. „Fotowoltaiczny łupek” SG Solar Sunstyle, Manspach. Szklane płytki mają wymiary: 870x870x7,5 mm (szkło Securit 6 mm), ważą 10,4 kg (fot. www.technopoda.com)

 

Rozmaite analizy sugerują jednak, że nadal częste jest raczej negatywne postrzeganie wprowadzenia fotowoltaiki do stref historycznych. Społeczeństwo nie jest jeszcze przyzwyczajone do formalnych aspektów eko-technologii. Integracja fotowoltaiki jest ogromnym wyzwaniem dla architektów, zarówno w zakresie bilansu energetycznego jak i w aspekcie estetycznym.

 

Fot. 11. Instalacja solarnych płytek, Manspach (fot. www.technopoda.com)  

 

Mimo potencjału technologii, pozostaje wciąż wiele barier do pokonania. Rynek remontowanych i modernizowanych budynków jest znacznie większy niż rynek nowych konstrukcji, co oznacza, że jego otwarcie na BiPV to nie tylko problem odpowiedniego designu, ale i ważna kwestia ekonomiczna.

 

dr inż. arch. Magdalena Muszyńska-Łanowy

Politechnika Wrocławska

 

Bibliografia
[1] Muszyńska-Łanowy M., Czarne fasady - fotowoltaiczne okładziny CIS, „Świat Szkła” 7-8/2010
[2] Muszyńska-Łanowy M., Szklane fasady fotowoltaiczne – energooszczędność i komfort. Część 2, „Świat Szkła” 1/2011
[3] www.astrid-schneider.de
[4] www.ccem.ch
[5] www.cstb.fr
[6] www.isaac.supsi.ch
[7] www.lesechos.fr
[8] www.pvaccept.de
[9] www.saint-gobain.com
[10] www.scheutensolar.de

 

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 

 

inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne

więcej informacj: Świat Szkła 12/2011

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.