Szkło jako materiał budowlany stosowane jest od stuleci, lecz jego prawdziwe możliwości techniczne, konstrukcyjne i artystyczne są odkrywane dopiero teraz. Wraz z kolejnymi innowacjami przekonujemy się o niezwykłej wszechstronności tego materiału.

 

Jego unikalne właściwości doprowadziły do popularności i szerokiego zastosowania w przestrzeni architektonicznej, mimo wielu cech „niewygodnych”, takich jak: wysoka przepuszczalność termiczna, kruchość, mała wytrzymałość na ścieranie.

 

Dzięki nowym technologiom potrafimy wyeliminować niepożądane właściwości szkła, wspierając jednocześnie cechy korzystne, zgodne z wymaganiami estetycznymi i komfortem użytkowników. 

 

W taki sposób powstały powłoki niskoemisyjne, zapewniające przegrodzie szklanej odpowiedni współczynnik przewodności cieplnej, wzmocnione termicznie szkło bezpieczne i jego warianty w wersji laminowanej, szkło antywłamaniowe, przeciwuderzeniowe i kuloodporne.

 

Powstała również dziedzina zajmująca się badaniem i poprawą właściwości konstrukcyjnych szkła i jego wykorzystania w mechanice budowli. Szkło strukturalne z powodzeniem stosowane jest w elementach konstrukcyjnych budynków.

 

Najbardziej korzystna i wyróżniająca cecha szkła, przezierność w wielkoformatowych powierzchniach, nastręcza wiele problemów. W związku z tym opracowano szereg rozwiązań chroniących wnętrze obiektu przed nadmierną penetracją słońca i nagrzewaniem się pomieszczeń.

 

Najnowsze badania nad poszerzeniem funkcji przegrody szklanej doprowadziły do powstania zintegrowanych systemów fotowoltaicznych o dużej przezierności, wykorzystujących energię światła do produkcji energii elektrycznej. Powstały również systemy okładzinowe składające się z różnych typów szkła, wykorzystujące energię słoneczną do ogrzewania sąsiadujących z przegrodą pomieszczeń.

 

Powstanie technicznych możliwości swobodnego i bezpiecznego zastosowania wielkoformatowych przeszkleń stworzyło warunki do rozwoju wielkoformatowego, monolitycznego szkła artystycznego w architekturze.

 

Wartości estetyczne w połączeniu z własnościami technicznymi dają możliwości stworzenia przegrody unikalnej, dostosowanej do potrzeb miejsca. Powstał szereg technik pozwalających na swobodne opracowanie wielkoformatowych realizacji. Wiele z nich bywa łączonych ze sobą w jednej warstwie szkła lub zestawianych ze sobą w kilku warstwach. Techniką prezentowaną w tym artykule jest sitodruk.

 

Sitodruk

 

Technika sitodruku na szkle stosowana jest od dziesięcioleci, lecz jej użycie na szkle fasadowym jest zjawiskiem stosunkowo nowym. Wpływ przegrody szklanej pokrytej sitodrukiem na przestrzeń odkrywany jest w kolejnych realizacjach.

 

Przeszklenie pokryte grafiką fasadową stanowi często autonomiczną powłokę odsuniętą od lica elewacji właściwej. Warstwa ta stanowi jednak ważny element budynku, przesądzając o wielu istotnych aspektach.

 

Jako element plastyczny wpływa na odbiór estetyczny, decydując o jego wyrazie, symbolice, charakterze i kolorystyce, jest elementem integrującym elewację. Jako przegroda wpływa na zmianę właściwości przenikającego przez nią światła, decydując o odbiorze przestrzeni wewnętrznej, a pośrednio o odbiorze przestrzeni zewnętrznej.

 

Sitodruk jest techniką graficzną stosowaną od wielu lat, przeniesioną w niemal niezmienionej formie dla potrzeb płaskiego szkła artystycznego.

(...)

 

Pokryte powłoką światłoczułej emulsji sito naświetlane jest przez opracowany wcześniej motyw graficzny. Prześwietlona emulsja usuwana jest z sita strumieniem wody, po czym sito jest suszone. Na stole sitodrukowym umieszczane jest szło, a w ramie nad nim sito.

 

Z jednej strony na jego długości lub szerokości umieszczana jest emalia połączona wcześniej z odpowiednim medium. Emalia rozprowadzana jest za pomocą rakli1 na powierzchni sita i przechodząc przez otwory w sicie, pozostawia odcisk na szybie. Następnie szkło przenoszone jest do pieca i utrwalane. 

 

Urządzenia przeznaczone do produkcji seryjnej są w pełni zautomatyzowane. W przypadku maszyn sitodrukowych o dużych rozmiarach2 możliwe jest ustawienie transportu taśmowego, automatyczne otwieranie ramy, aplikacja i załadunek emalii. Mniejsze przedsiębiorstwa produkcyjne i warsztaty zajmujące się sporadycznie sitodrukiem wyposażone są zazwyczaj w sprzęt do sitodruku ręcznego.

 

Możliwości mechanicznego nakładania emalii na szkło pojawiły się na początku XX w.3 Metoda sitodruku na szkle została opatentowana w 19304 roku i początkowo stosowana była do wydruków na butelkach i naczyniach szklanych.

 

Wiele lat później metodę sitodruku wykorzystywano w przemyśle samochodowym. Emalie o różnych funkcjach umieszczane były na szkle, potem wypalane w piecu. Z czasem podobna technika zaczęła być wykorzystywana do produkcji szyb używanych w architekturze. 

 

Początkowo arkusze szklane były umieszczane w otworach drzwiowych i przeszkleniach, których celem było stworzenie półprzeziernej przegrody. W latach 90., gdy kwatery przeszkleń zaczęły osiągać coraz większe rozmiary, pojawił się problem bezpieczeństwa i konieczności oznaczania powierzchni szklanych. Oprócz tymczasowych markerów z folii zaczęto stosować powierzchniowe powlekanie maszynowym sitodrukiem.

 

Sitodruk stosowany był często w połączeniu z produkcją szklanych elementów architektonicznych, takich jak schody, stropy czy balustrady. Konieczność stosowania szkła bezpiecznego oraz utrwalenia emalii stworzyły precedens dla połączenia obu procesów.

 

Aby uprościć technologię produkcji emaliowanego szkła bezpiecznego opracowano emalie, które można było utrwalać w procesie hartowania szkła. Okazało się, że sitodruk jest niezastąpiony i w szkle wielkoformatowym pełni wiele zadań.

 

Oprócz funkcji dekoracyjnej i kontroli przezierności, rozprasza światło i chroni wnętrze budynku przed nadmiernym przegrzaniem. W przypadku przegród poziomych sitodrukowe pokrycie podłogi emalią o wysokiej odporności na ścieranie zamienia gładką powierzchnię szkła w powierzchnię antypoślizgową.

 

Sitodruk stosowany jest również w systemach antywłamaniowych. Na szybę aplikowany jest niewielki znak graficzny z przewodzącej prąd emalii. W chwili zbicia szyby następuje przerwanie obwodu i włączany jest system alarmowy. 

 

Sitodruk posiada wiele zalet, ale posiada również poważne ograniczenia, szczególnie w przypadku dużych formatów. Podstawową zaletą tej techniki jest prostota obsługi sprzętu oraz łatwa powtarzalność raz opracowanego motywu.

 

Nie bez znaczenia są: mobilność techniki i walory ekonomiczne. Do sitodruku można wykorzystać niemal wszystkie emalie szklane, warunkiem jest połączenie ich z odpowiednim medium. Do sitodruku można użyć nie tylko emalii niskotemperaturowych, ale i również emalii wysokotemperaturowych, które mogą być łączone z takimi technikami jak fusing, slumping czy szkło reliefowe.

 

Technika ta doskonale nadaje się do realizacji monochromatycznych. Z trudem natomiast uzyskiwane są na szkle obrazy wielokolorowe. Wynika to z konieczności separowania poszczególnych kolorów. Przed nałożeniem kolejnego koloru i kolejnej warstwy emalii istnieje konieczność utrwalenia poprzedniej, a to komplikuje cały proces. W przypadku dużych arkuszy szkła poważnym problemem jest również kalibracja poszczególnych aplikacji.

 

Monochromatyzm

 

W świecie, który zalewa nas kolorowymi obrazami, świadoma rezygnacja z koloru jest czymś niezwykłym. Jest zaniechaniem zmysłowej, realistycznej części obrazowości i zwróceniem się w kierunku subtelniejszego oddziaływania, poszukiwań kompozycyjnych i wartości znaczeniowych obrazu.

 

W szkle fasadowym słowo „monochromatyczny” odzyskuje właściwe znaczenie. Monochromatyczny to nie znaczy „czarno-biały”, ale „jednokolorowy”. Tu często pojedynczy kolor używany jest jako jedyny w budowaniu całego obrazu.

 

W szkle artystycznym, w przeciwieństwie do grafiki czy fotografii, używa się często koloru białego. Ma to szczególne znaczenie w przypadku wykorzystania w elewacji reprintów. Użycie koloru białego zamiast czarnego jest jakby przywróceniem prawdziwej rangi fotografii: obraz oznacza tutaj przedmiot znaleziony, który aparat fotograficzny wydziera światłu5. 

 

Obraz wydrukowany na biało ma swój awers i rewers. Oglądany „ze światłem”, od strony elewacji jest postrzegany jako negatyw obrazu. Widziany pod światło na tle nieba odbierany jest jako pozytywowy, jednobarwny obraz.

 

Realizacje

 

Prezentowane poniżej realizacje są przykładem różnorakiego stopnia zaangażowania szkła artystycznego w tworzenie koncepcji przestrzennej budynku. Istotne znaczenie mają użyte zabiegi techniczne, wartości kompozycyjne i plastyczne środki wyrazu oraz zabiegi zmierzające do osiągnięcia efektów wizualnych.

 

Biblioteka Politechniki Eberswaldzkiej (fot. 1)


Pracownia Jacques Herzog i Pierre de Meuron często używa grafiki fasadowej, eksperymentując z techniką sitodruku oraz sposobami jej użycia w architekturze. Jedną z eksperymentalnych realizacji jest budynek Biblioteki Politechniki Eberswaldzkiej. Projekt wykonany został w latach 1993-1996, zrealizowany i oddany do użytkowania w 1999 r.

 

Budynek zlokalizowany jest w bliskim sąsiedztwie dziewiętnastowiecznych zabudowań, w otoczeniu starego założenia parkowego. W tkankę historycznego kompleksu uniwersyteckiego wstawiono budynek prostopadłościenny o konstrukcji szkieletowej.

 

Nowoczesna, trzykondygnacyjna bryła budynku kontrastuje z historyczną zabudową. Założeniem projektantów było nawiązanie zewnętrzną formą do stylistyki kontenerów magazynowych.

 

W większej części elewacja jest nieprzezierna, całość została pokryta betonowymi, drukowanymi panelami. Wyjątek stanowią horyzontalne pasy szkła usytuowane na trzech poziomach elewacji oraz prostokątne okna. Prosta, prostopadłościenna bryła budynku pokryta została ornamentem multiplikowanych figuratywnych wydruków w białym kolorze. 

 

Do realizacji wydruków użyto zdjęć z projektu cyklu „Newspaper Photos”, zrealizowanego w latach 1981-19916, przez Thomasa Ruffa.

 

Zdjęcia pochodzą z niemieckich gazet i magazynów. W trakcie trwania projektu zgromadzono 2500 zdjęć, które artysta skrzętnie magazynował i archiwizował dzieląc je tematycznie. W elewacji mieszczono 17 wybranych reprintów. Wydruki umieszczono w 17 rzędach i multiplikowano je 66 razy. 

 

 

2014 9 4 12014 9 4 2

Fot. 1. Budynek Biblioteki Politechniki Eberswaldzkiej, Eberswald, Niemcy, 1999, Jacques Herzog & Pierre de Meuron

 

 

W tej realizacji szkła artystycznego użyto jako okładziny. Drukowane panele szklane umieszczone w pasach szkła okalających elewacje zostały od środka budynku przesłonięte mlecznym szkłem, jednolicie rozpraszającym wpadające do środka światło. We wnętrzu znajdują się one pod sufitem, a więc pełnią funkcję naświetla. 

 

Biblioteka uniwersytecka, Cottbus (fot. 2) 

 

Pisząc o wydruku na szkle nie sposób jest nie wspomnieć o kolejnej realizacji pracowni Jacques Herzog i Pierre de Meuron. Jest nim biblioteka uniwersytecka w Cottbus. Realizacja ta jest o tyle ważna, że szkło artystyczne miało istotne znaczenie w kształtowaniu w koncepcji budynku.

 

Obiekt był projektowany w latach 1998-2001, a oddany do użytku w 2004 roku. Budynek biblioteki posiada nieregularny kształt, jego forma składa się z czterech walców różnej wielkości połączonych ze sobą w zwartą bryłę.

 

Elewację stanowią dwie warstwy szkła oddalone od siebie. Obydwie powłoki fasady zostały pokryte dwustronnie wydrukiem w postaci delikatnego białego rastra. Warstwy wydruku nakładają się na siebie, tworząc z daleka obraz przypominający kształt liter.

 

Z rozmachem nakreślone formy liter sprawiają wrażenie antycznego pisma, tworzącego rodzaj współczesnego ornamentu. W czasie dnia jest on dominującym elementem całej elewacji, natomiast nocą, podświetlony od środka, staje się niemal niezauważalny. Wzór nawiązuje do przeznaczenia budynku, inspiruje i zmusza do szukania znaczeń.

 

Przypomina monumentalne i monochromatyczne graffiti.

 

Kurtynowa fasada okrywa cały obiekt, redukując optycznie kondygnacje. Od środka wydruk jest prawie niezauważalny, stanowi element „zmiękczający” i rozpraszający światło. Przeciwieństwem monochromatycznej elewacji obiektu jest jego kolorowe wnętrze.

 

Dwa dominujące kolory: magenta i jasna zieleń, przenikają się ze sobą tworząc interesującą całość. Miejscem centralnym wnętrza jest zabiegowa klatka schodowa na planie koła.

 

 

2014 9 5 1

2014 9 5 2 2014 9 5 3

Fot. 2. Budynek Biblioteki Politechniki Brandenburskiej, Cottbus, Niemcy, 2004, Jacques Herzog & Pierre de Meuron

 

Biblioteka Uniwersytecka, Utrecht (fot. 3) 

 

Kolejnym przykładem jest Biblioteka Uniwersytecka w Utrechcie w Holandii. Obiekt należy do kampusu uniwersyteckiego, został zlokalizowany na obrzeżach miasta. Jest to budynek siedmiokondygnacyjny o prostej zwartej bryle, połączony z częścią główną kompleksu za pomocą nadwieszenia przebiegającego nad ulicą.

 

Część elewacji budynku oraz częściowo wnętrze zostały pokryte panelami z czarnego betonu z odciśniętym ornamentem. Część elewacji stanowią przeszklenia pokryte białym sitodrukiem.

 

Beton i szkło łączy ornament roślinny z motywem gałęzi papirusa. Oba materiały pełnią ważną funkcję we wnętrzu obiektu. Oprócz funkcji dekoracyjnej, biały sitodruk chroni wnętrze biblioteki przed nadmierną penetracją światła.

 

Czarny kolor okładziny ściennej wnętrza rozprasza jego nadmiar. Zabieg ten był konieczny ze względu na ochronę zbiorów bibliotecznych. We wnętrzu biblioteki znajduje się 4,2 mln woluminów wymagających ochrony przed nadmiernym oddziaływaniem światła.

 

Ważnym założeniem projektantów i jednocześnie wyzwaniem było zaprojektowanie biblioteki z łatwym dostępem do książek. Budynek nie posiada więc zamkniętego centralnego magazynu.

 

Całość księgozbioru została podzielona na sekcje i rozmieszczona na otwartych poziomach budynku. Ściany wnętrza budynku zostały częściowo pokryte betonowymi panelami z powtórzonym z elewacji motywem papirusa.

 

Dzięki zastosowaniu białego sitodruku i czarnych ścian udało się uzyskać wnętrze doświetlone rozproszonym światłem dziennym. Dodatkową ochronę przed światłem stanowią ruchome, drukowane panele szklane, ważny mobilny element urozmaicający elewację.

 

 

2014 9 6 12014 9 6 22014 9 6 3

Fot. 3. Budynek Biblioteki Politechniki Uniwersyteckiej, Utrecht, Holandia, 2004, Wiel Arets Architects

 

Ratusz w Alphen aan den Rijn (fot. 4)

 

Kolejnym budynkiem, w którym użyto szkła drukowanego, jest ratusz w Alphen aan den Rijn. W wyniku dynamicznego rozwoju miasta na przestrzeni ostatnich 20 lat powstało zapotrzebowanie na obiekt pełniący funkcję ratusza. Celem projektantów z pracowni Ericka van Egeraat było zaprojektowanie nowoczesnego obiektu, pełniącego nie tylko rolę siedziby władz miasta, ale i funcje społeczne i kulturalne.

 

W głównej części budynku zlokalizowano biura i urzędy publiczne. Tutaj odbywają się posiedzenia rady miasta, znajdują się: dom kultury, przestrzeń ekspozycyjna, centrum informacyjne, biuro i restauracja.

 

Tylna część obiektu mieści Centrum Usługowe Alphen (usługi miejskie i publiczne: poczta, komisariat, biuro podróży, biuro pracy i urząd skarbowy). Założeniem projektantów było zaprojektowanie ratusza przyjaznego, z ułatwionym dostępem dla mieszkańców.

 

Obiekt zlokalizowano przy wejściu do historycznego centrum miasta. Wysokość i skala realizacji nawiązują do przyległych kamienic. Jest to obiekt pięciokondygnacyjny o podstawie prostokątnej, w którą wpisano bryłę o podstawie trójkąta. Od pierwszego piętra obiekt wypiętrza się w stożkową formę podkreślającą wejście.

 

Całość fasady budynku została pokryta białym nadrukiem. Organiczne motywy roślinne, przeskalowane fragmenty drzew, nawiązują do proekologicznej polityki władz miasta i wprowadzają przyjazną atmosferę.

 

Rozległa fasada budynku przesłania kilkukondygnacyjne atrium o drewnianej konstrukcji. We wnętrzu użyto naturalnych materiałów, jasnego kamienia i drewna, które połączono z fakturą betonu i stalą. 

 

 

2014 9 7 12014 9 7 2

Fot. 4. Ratusz w Alphen aan den Rijn, Holandia, 2002, Erick van Egeraat Associated Architects

 

Kościół Herz Jesu Kirche, Monachium (fot. 5)

 

Przegląd realizacji drukowanego szkła nie byłby kompletny bez prezentacji obiektu sakralnego. Za przykład może posłużyć kościół Herz Jesu Kirche z Monachium, zaprojektowany w pracowni Allmann Sattler Wappner Architekten.

 

Po pożarze kościoła parafialnego w 1994 r. wspólnota zadecydowała o budowie nowego budynku w nowoczesnej formie. Kościół został zaprojektowany w formie prostopadłościanu o wym. 21x48x16 m i zrealizowany w konstrukcji szkieletowej stalowej.

 

W całkowicie przeszkloną bryłę budynku wpisano drewniany prostopadłościan odsunięty od zewnętrznych ścian. Dominujący element stanowi przeszklenie osadzone we frontowym, ruchomym portalu wejściowym znajdującym się od strony południowej.

 

Największe na świecie ruchome wrota otwierane są w czasie okolicznościowych mszy i koncertów organowych. Przeszklenie składa się z dwóch warstw szkła emaliowanego. Zrealizowane zostało techniką sitodruku wypukłego. Pierwszą warstwę stanowi cytat z Pasji wg św. Jana 18-20, zapisany pismem klinowym. Z kwater szkła o różnej intensywności tła utworzono znak krzyża.

 

Drugą warstwę tworzy powłoka przeźroczystego szkła float pokryta jednolicie wzorem powtarzającego się motywu gwoździa. Estetyka przeszklenia nawiązuje do prostej bryły budynku. Użyte zabiegi symboliczne i estetyczne podnoszą rangę realizacji.

 

Jednym z posunięć autora przeszklenia, Alexandra Beleschenki, było stworzenie kodu, w którym użyto motywu gwoździa jako podstawowego elementu tworzącego pismo klinowe. Posunięcie to ma wymiar symboliczny i metafizyczny, a jako realizacja w szkle także wymiar estetyczny, nawiązując do najnowszych trendów w sztuce związanych z konceptualizmem. 

 

Z trzech pozostałych stron – wschodniej, północnej i zachodniej – obiekt został przeszklony systemem szyb zespolonych. Zewnętrzną warstwę systemu stanowi jednolicie zmatowione mlecznobiałe szkło reliefowe z motywem delikatnego rastra. 

 

Przeszklenie zmiękcza przenikające jednolicie światło, które poprzez drewniane, pionowe żaluzje przepierzenia przekazywane jest do wnętrza kościoła. Zabieg ten ma istotne znaczenie dla kształtowania oświetlenia i budowania nastroju. W budynku wykorzystano powłoki szklane zrealizowane w różnych technikach, co ma wpływ na charakter i wykończenie elewacji budynku. 

 

 

2014 9 7 3

2014 9 7 4 2014 9 7 5

Fot. 5. Herz Jesus Kirche, Monachium, Niemcy, 2000, Architekturbüro Allmann Sattler Wappner, projekt przeszklenia Alexander Beleschenko

 

Muzeum Żydów Polskich, Warszawa (fot. 6) 

 

Jedną z realizacji polskich, w której użyto monochromatycznej grafiki fasadowej jest budynek Muzeum Żydów Polskich w Warszawie, oddany do użytkowania wiosną 2014 r. Jest to obiekt czterokondygnacyjny, zaprojektowany na planie kwadratu.

 

Wejście do gmachu ma kształt hebrajskiej litery taw, która w języku hebrajskim ma wiele znaczeń, tu kojarzona jest ze słowami „kultura” i „arka”.7 Przez bryłę budynku przechodzi klin przypominający kształtem wąwóz, co stanowi nawiązanie do biblii i przejścia przez Morze Czerwone. Przeszklenie obiektu również zawiera elementy o znaczeniu symbolicznym.

 

Panele, które umieszczono pod kątem do lica elewacji zostały pokryte kompozycją z liter hebrajskich i łacińskich układające się w słowo po-lin, co w języku hebrajskim oznacza „tutaj spocznij”.7 Autorką projektu kroju liter jest Klementyna Jankiewicz.

 

Opracowano dwa podstawowe warianty graficzne przeszklenia. W przeszkleniu spełniającym funkcje doświetlenia wykorzystano subtelny wzór, zbudowany z masywnych liter obwiedzionych cienką białą linią. Drugi rodzaj przeszklenia jest negatywem poprzedniej wersji. Całość stanowi kurtynę dla znajdującej się za przeszkleniem właściwej fasady. Użyto negatywu zastosowanego już wzoru liter.

 

 

2014 9 8 1

2014 9 8 2 2014 9 8 3

Fot. 6. Muzeum Historii Żydów Polskich, Warszawa, 2014, Lahdelma & Mahlamäki Architects, projekt liter Klementyna Jankiewicz

 

 

Apartamentowiec „Botanika” (fot. 7)

 

Drugą prezentowaną polską realizacją jest kompleks „Botanika”, zaprojektowany przez pracownię architektoniczną Dziewoński & Łukasiewicz Architekci. Obiekt został oddany do użytku wiosną tego roku. 

 

Apartamentowiec jest położony w centrum Wrocławia, w sąsiedztwie ogrodu botanicznego. Przeszklony obiekt mieści funkcje mieszkalne, usługowe i biurowe. W elewacji frontowej od strony ulicy użyto we fragmentach szkła drukowanego.

 

Powtarzającym się wzorem jest organiczny motyw fragmentu liścia. Element został opracowany na kilka sposobów i wkomponowany w przeszklenie fasadowe lokali użytkowych pierwszych trzech pięter.

 

Najmniejszym dostępnym modułem jest lokal o powierzchni 30 m². W każdym z modułów elementy roślinne zostały umieszczone na obrzeżach przeszklenia, nie przeszkadzając w użytkowaniu. 

 

Dopiero w lokalach łączonych, a więc o większej powierzchni, roślinne kompozycje mają okazję zaprezentować się w całości. W dwóch ostatnich kondygnacjach elementy organiczne zostały użyte w balustradach tarasowych.

 

Przeszklenie pełni funkcje dekoracyjne, scala elewacje i podkreśla związek obiektu z niedalekim ogrodem botanicznym. Sitodrukowy nadruk chroni południową elewację przed nadmiernym przegrzaniem. We wnętrzu obiektu stanowi ważny element estetyczny i jest jednocześnie ażurową powierzchnią przesłaniającą. 

 

2014 9 9 1

2014 9 9 2 2014 9 9 3

Fot. 7. Apartamentowiec „Botanika”, Wrocław, 2014, Architekci Dziewoński & Łukaszewicz

 

 

Powyższe realizacje są przykładem zastosowania emaliowych nadruków w fasadzie budynku. Ich forma i grafika związana jest z przeznaczeniem obiektu.

 

Częstym powtarzającymi się elementami są motywy roślinne, figuracyjne i grafika wykorzystująca elementy liternictwa. Nadruk nawiązuje do symboliki związanej z historią budynku lub jej przeznaczeniem. Wartości kompozycyjne i plastyczne środki wyrazu szkła w znaczący sposób oddziałują na odbiór elewacji.

 

Grafika fasadowa określa odbiór przestrzeni, oprócz funkcji estetycznej pełni w obiekcie architektonicznym wiele zadań. Użycie szklanych wydruków w fasadzie budynku ma duży wpływ na modulowanie światła we wnętrzu. Wpływa na rozproszenie światła i budowanie nastroju pomieszczeń. Wpływa bezpośrednio na ochronę przed nasłonecznieniem i przegrzaniem obiektu.

 

mgr inż. arch. Alina Budzyńska

 


Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji: Świat Szkła 9/2014

 

1Rakiel (rakla) – narzędzie ręczne lub element w maszynie, w technice sitodruku służący do przeciskania emulsji przez sito. Przyrząd składa się z rękojeści i części gumowej lub z tworzywa sztucznego.
2Dostępne są na rynku maszyny sitodrukowe pozwalające na pokrycie szkła o wymiarach 6000x3300 mm 
3Kevin Petrie, Glass and Print, A&C Publishers, London 2006, str. 16 
4Autorem patentu był Johnson Matthey 
5Tak na temat fotografii pisze H. Betting, Antropologia obrazu, szkice do nauki o obrazie, Universitas, Kraków 2002, str. 254
6www.medienkunstnetz.de/works/newspaper-photos/
7http://pl.wikipedia.org/wiki/Muzeum_Żydów_Polskich_w_Warszawie

 

 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.