Powierzchnie przeszklone stosowane we współczesnej architekturze w wielu przypadkach powinny posiadać określoną klasę odporności ogniowej. Poniżej oraz w pierwszej części artykułu („Świat Szkła” 7-8/2015) przedstawiono aspekty związane z odpornością ogniową pionowych, szklanych elementów, do których zaliczyć można ściany osłonowe i działowe, jak również drzwi stanowiące zamknięcia otworów wewnętrznych i zewnętrznych ścian budynku.

 

 

Badania w zakresie odporności ogniowej

 

 

Klasa odporności ogniowej danej pionowej przegrody przeszklonej nie jest możliwa do określenia na podstawie projektu elementu czy też innej dokumentacji technicznej. Jedynym sposobem na określenie rzeczywistej klasy odporności ogniowej jest przeprowadzenie badania zgodnie z odpowiednią normą badawczą. Przeszklone ściany osłonowe mocowane do czoła stropu, powinny być badane zgodnie z normą PN-EN 1364-3 [11], przeszklone ściany osłonowe wypełniające oraz przeszklone ściany działowe należy badać zgodnie z procedurą przedstawioną w normie PN-EN 1364-1 [10], a drzwi przeszklone zgodnie z normą PN-EN 1634-1 [15]. W każdej z norm badawczych określone są specyficzne wymagania dotyczące wyglądu elementu próbnego, rodzaju konstrukcji mocującej oraz procedury badania, łącznie ze sposobem nagrzewania oraz rozmieszczeniem termoelementów mierzących przyrost temperatury na nienagrzewanej powierzchni elementów próbnych.

 

Elementy próbne pionowych przegród przeszklonych powinny być w pełni reprezentatywne dla konstrukcji zastosowanych w praktyce (na stanowisku badawczym montowany jest element identyczny pod względem budowy i wymiarów z tym, który jest lub ma być zamontowany w danym obiekcie) albo wykonane w sposób zapewniający najszerszy możliwy zakres zastosowania wyników badania (na stanowisku badawczym montowany jest element, którego schemat konstrukcyjny odbiega od tych stosowanych w praktyce, jednakże poprzez zastosowanie w nim różnych kombinacji połączeń oraz odpowiednich wymiarów możliwe jest przeniesienie wyników badań na szereg konstrukcji podobnych).

 

 

2015 09 31 1

Fot. 8. Widok nienagrzewanej powierzchni aluminiowych profilowych drzwi jednoskrzydłowych (o wysokości ponad 3 m), o deklarowanej odporności ogniowej EI1 30 przed badaniem w zakresie odporności ogniowej

 

2015 09 31 2

Fot. 9. Widok nienagrzewanej powierzchni aluminiowych profilowych drzwi jednoskrzydłowych (o wysokości ponad 3 m), o deklarowanej odporności ogniowej EI1 30 w 16 minucie badania w zakresie odporności ogniowej

 

2015 09 31 3

Fot. 10. Widok nienagrzewanej powierzchni aluminiowych profilowych drzwi jednoskrzydłowych (o wysokości ponad 3 m), o deklarowanej odporności ogniowej EI1 30 po badaniu w zakresie odporności ogniowej

 

2015 09 31 4

Fot. 11. Widok nagrzewanej powierzchni aluminiowych profilowych drzwi jednoskrzydłowych (o wysokości ponad 3 m), o deklarowanej odporności ogniowej EI1 30 po badaniu w zakresie odporności ogniowej

 

 

Elementy próbne montowane są w konstrukcjach mocujących w taki sposób, aby jak najlepiej odzwierciedlić warunki panujące w praktyce. Konstrukcja mocująca ścian osłonowych składa się z dwóch płyt stropowych oraz dwóch stowarzyszonych konstrukcji ściennych w przypadku nagrzewania od wewnątrz, a w przypadku nagrzewania od zewnątrz element mocowany jest jedynie do ramy badawczej. Zamocowanie elementu próbnego do konstrukcji górnego i dolnego stropu należy wykonać z zastosowaniem zamocowań używanych w praktyce lub zamocowań reprezentatywnych dla typu zamocowań stosowanych w praktyce. Krawędzie pionowe badanej ściany osłonowej nie powinny być mocowane (krawędzie swobodne). Należy zastosować takie uszczelnienie szczeliny pomiędzy słupkami i symulowaną konstrukcją ścienną, które zapewni swobodny ruch słupków. [23]

 

(...)

 

Konstrukcję mocującą przeszklonych ścian działowych oraz drzwi stanowią najczęściej sztywne konstrukcje (wykonane np. z betonu komórkowego lub cegły pełnej z żelbetowym nadprożem) lub konstrukcje podatne (wykonane z płyt gipsowo-kartonowych na ruszcie z kształtowników stalowych). Sztywne i podatne konstrukcje tego typu to tzw. konstrukcje standardowe, czyli takie, które mają możliwy, do ilościowego określenia, wpływ na przepływ ciepła między konstrukcją a elementem próbnym oraz znaną odporność na odkształcenie termiczne, dzięki czemu badanie w nich pozwala na rozszerzenie wyników na inne podobne konstrukcje. Zdarza się również, że element próbny drzwi przeszklonych montowany jest w przeszklonej ścianie działowej lub osłonowej, w której zamontowany ma być później w praktyce – są to tzw. niestandardowe konstrukcje mocujące.

 

Liczba niezbędnych do wykonania badań ogniowych w celu sklasyfikowania danej pionowej przegrody przeszklonej zależna jest od oczekiwanego zakresu zastosowania oraz od konstrukcji przegrody. Przeszklone ściany osłonowe, zależnie od oczekiwanej klasy odporności ogniowej mogą być przebadane przy oddziaływaniu ognia od zewnątrz i/lub oddziaływaniu ognia od wewnątrz. W przypadku przeszklonych ścian działowych o symetrycznym przekroju wystarczające jest wykonanie jednego badania, natomiast dla przegród niesymetrycznych niezbędne jest sprawdzenie odporności ogniowej elementu dla oddziaływania z jednej, jak i drugiej strony przekroju. Przeszklone drzwi powinny być sprawdzone przy oddziaływaniu ognia od strony zawiasów oraz przy oddziaływaniu ognia od strony przeciwnej do zawiasów (wyjątek stanowią drzwi drewniane w ościeżnicy drewnianej, dla których zawsze bardziej niekorzystne będzie oddziaływanie ognia od strony zawiasów). 

 

Podczas badania w zakresie odporności ogniowej warunki pożaru odwzorowywane są przez odpowiednią krzywą nagrzewania. Ściany działowe oraz drzwi, jako elementy znajdujące swoje zastosowanie głównie wewnątrz obiektów, badane są wg krzywej standardowej, odzwierciedlającej w pełni rozwinięty następujący po rozgorzeniu pożar wewnątrz budynku. Inaczej jest ze ścianami osłonowymi – w przypadku nagrzewania od wewnątrz temperatura w danym czasie badania powinna być zgodna z krzywą standardową, natomiast w przypadku nagrzewania od zewnątrz, temperatura odzwierciedlająca pożar na zewnątrz budynku (znacznie łagodniejszy) powinna być zgodna z krzywą zewnętrzną, aczkolwiek dopuszczalne jest również badanie elementu próbnego przeszklonej ściany osłonowej od zewnątrz wg krzywej standardowej. Krzywe nagrzewania przedstawione zostały na rys. 8.

 

 

2015 09 32 1

Rys. 8. Krzywe nagrzewania

 

 

Oprócz utrzymywania odpowiedniej temperatury w piecu istotne jest również zachowanie odpowiedniego ciśnienia. W badaniu przeszklonych ścian osłonowych i działowych, ciśnienie u góry elementu próbnego (pod stropem, w przypadku ścian osłonowych) utrzymywane być musi na poziomie 20 Pa. Natomiast w przypadku badania takiego elementu jak zestaw drzwiowy piec powinien być prowadzony w taki sposób, aby płaszczyzna neutralnego ciśnienia (ciśnienie równe zero) została ustalona 500 mm powyżej umownego poziomu podłogi. Niezależnie od tego ciśnienie u góry elementu próbnego nie może w żadnym momencie przekroczyć 20 Pa i z tego wymagania może wynikać potrzeba dopasowania wysokości położenia płaszczyzny neutralnego ciśnienia [31]. Dopuszczalne odchyłki od przedstawionych powyżej wartości to ±5 Pa w pierwszych 5 minutach badania i ±3 Pa w dalszej części badania.

 

W trakcie badania w zakresie odporności ogniowej sprawdzane są kryteria skuteczności działania opisane w punkcie dotyczącym klasyfikacji ogniowej (szczelność ogniowa, izolacyjność ogniowa, promieniowanie oraz odporność na oddziaływanie mechaniczne).

 

Szczelność ogniowa sprawdzana jest przy użyciu tamponu bawełnianego (nie może on ulec zapłonowi w czasie 30 s od momentu przyłożenia go do elementu próbnego), szczelinomierzy (nie mogą pojawić się punktowe szczeliny o średnicy przekraczającej 25 mm lub na długości 150 mm o średnicy przekraczającej 6 mm) lub wizualnie (pojawienie się ognia ciągłego trwającego powyżej 10 s, na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego, oznacza utratę szczelności).

 

Izolacyjność ogniowa sprawdzana jest przy użyciu termoelementów zamocowanych do nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego, w ściśle określonych przez normy badawcze miejscach oraz przy użyciu termoelementu ruchomego, który przyłożony być może podczas badania do miejsca, w którym z różnych przyczyn (np. punktowy brak żelu w przeszkleniu) wystąpi podejrzenie przekroczenia granicznej wartości przyrostu temperatury. Na rys. 9÷12 przedstawiono przykładowe wyniki badań pomiarów przyrostów temperatury dla pionowych elementów przeszklonych. Na rys. 9 przedstawiono porównanie przyrostów temperatury na profilach i przeszkleniach aluminiowo-szklanej ściany osłonowej, w zależności od warunków nagrzewania (linią ciągłą oznaczono średnie przyrosty temperatur w przypadku nagrzewania od wewnątrz, a linią przerywaną w przypadku nagrzewania od zewnątrz).

 

 

2015 09 32 2

Rys. 9. Porównanie średnich przyrostów temperatury na profilach i przeszkleniach aluminiowo-szklanej ściany osłonowej w zależności od warunków nagrzewania (źródło: Archiwum ITB) 

 

 

Na rys. 10 przedstawiono porównanie przyrostów temperatury na profilach oraz przeszkleniach aluminiowo-szklanej ściany działowej w zależności od stopnia wypełnienia profili oraz rodzaju zastosowanego przeszklenia (linią ciągłą oznaczono średnie przyrosty temperatury na ścianie działowej z profilami wypełnionymi tylko w środkowej komorze oraz z szybą składającą się z 2 warstw żelu, a linią przerywaną oznaczono średnie przyrosty temperatury na ścianie działowej z profilami wypełnionymi w całości oraz szybą składającą się z 4 warstw żelu).

 

 

2015 09 32 3

Rys. 10. Porównanie średnich przyrostów temperatury na profilach i przeszkleniach aluminiowo-szklanej ściany działowej w zależności od stopnia wypełnienia profili oraz rodzaju zastosowanego przeszklenia (źródło: Archiwum ITB)

 

 

Promieniowanie podczas badania sprawdzane jest przy użyciu radiometru umieszczonego w odległości 1 m od geometrycznego środka elementu próbnego. Na rys. 11 przedstawiono porównanie przyrostów temperatury na profilach oraz przeszkleniu aluminiowych, profilowych, rozwieranych drzwi jednoskrzydłowych w przypadku nagrzewania od strony zawiasów i strony przeciwnej do zawiasów (linią ciągłą oznaczono średnie przyrosty temperatury na drzwiach otwierających się do wnętrza pieca a linią przerywaną oznaczono średnie przyrosty temperatury na drzwiach otwierających się na zewnątrz pieca).

 

 

2015 09 34 1

Rys. 11. Porównanie przyrostów temperatury na profilach oraz przeszkleniach aluminiowych drzwi rozwieranych w zależności od kierunku oddziaływania ognia (źródło: Archiwum ITB)

 

 

Na rys. 12 przedstawiono porównanie przyrostów temperatury na profilach oraz przeszkleniu stalowych, profilowych, rozwieranych drzwi jednoskrzydłowych w przypadku nagrzewania od strony zawiasów i strony przeciwnej do zawiasów (linią ciągłą oznaczono średnie przyrosty temperatury na drzwiach otwierających się do wnętrza pieca a linią przerywaną oznaczono średnie przyrosty temperatury na drzwiach otwierających się na zewnątrz pieca).

 

 

2015 09 34 2

Rys. 12. Porównanie przyrostów temperatury na profilach oraz przeszkleniach stalowych drzwi rozwieranych w zależności od kierunku oddziaływania ognia (źródło: Archiwum ITB)

 

 

Odporność na oddziaływanie mechaniczne sprawdzana jest tylko w przypadku ścian działowych. Weryfikacja polega na uderzeniu eliptycznym workiem wypełnionym śrutem ołowianym, który podwieszony jest do stalowego kabla przymocowanego do stałego punktu na stanowisku badawczym i zamocowany w taki sposób, aby w stanie spoczynku tylko dotykał elementu próbnego w przewidywanym miejscu uderzenia. Energię uderzenia uzyskuje się poprzez wahadłowe opadnięcie elementu uderzającego (wahadło o długości 2750 mm (±50) – od punktu zamocowania do środka worka). [37]

 

Koniec badania następuje w momencie osiągnięcia wybranych kryteriów odporności ogniowej lub gdy życzy sobie tego Zleceniodawca badania. Nastąpić może również wtedy, gdy dalsze jego prowadzenie stanowi zagrożenie dla personelu lub spowodować może uszkodzenie sprzętu badawczego. 

 

 

Podsumowanie

 

 

Odporność ogniowa pionowych przegród przeszklonych zależna jest od wielu czynników związanych zarówno z rodzajem zastosowanych materiałów składowych, jak i konstrukcją elementu. Istotne jest dobranie odpowiednich profili szkieletu oraz dopasowanych do nich przeszkleń. W przypadku konstrukcji drewnianych ogromne znaczenie ma gęstość oraz wymiary przekroju drewnianych elementów – w warunkach pożaru drewno zwęgla się tworząc warstwę, która posiada doskonałe właściwości izolacyjne, jednakże nie posiada praktycznie żadnych właściwości nośnych [42]. Profile metalowe muszą być w odpowiedni sposób wypełnione w celu osiągnięcia oczekiwanej klasy odporności ogniowej. Oprócz rodzaju zastosowanego przeszklenia, znaczenie mają również jego wymiary oraz sposób zamocowania szyb w profilach. Nieprawidłowe zamocowanie przeszkleń jest dosyć częstą przyczyną przekroczenia kryterium szczelności ogniowej przed zakładanym przez Zleceniodawcę badania czasem – szyby wysuwają się z elementów mocujących tworząc szczeliny, przez które ogień przedostaje się na stronę nienagrzewaną. Dobrym sposobem jest zastosowanie stalowych elementów mocujących przeszklenie, które – w przeciwieństwie do aluminiowych lub drewnianych – spełniają swoją funkcję w wysokiej temperaturze. Należy również pamiętać o zastosowaniu uszczelek pęczniejących po obwodzie przeszklenia. Pod wpływem działania temperatury zwiększają one swoją objętość, przez co zamykają szczeliny, przez które ogień mógłby przedostać się na stronę nienagrzewaną. W przypadku przeszklonych drzwi, wpływ na klasę odporności ogniowej mają również zastosowane w nich okucia oraz akcesoria, dlatego też nie jest możliwe stosowanie w praktyce takich okuć, których przydatność do zastosowania nie została potwierdzona odpowiednim badaniem. Należy również pamiętać o zastosowaniu okuć dobranych odpowiednio do dużego ciężaru, który zazwyczaj posiadają przeszklone drzwi przeciwpożarowe, oraz takich, które nie będą osłabiać (pod względem właściwości ogniowych) konstrukcji drzwi.

 

Nawet niewielka zmiana w konstrukcji pionowej przegrody przeszklonej może w znaczący sposób zmienić jej odporność ogniową, dlatego też określenie rzeczywistej klasy odporności ogniowej danej przegrody możliwe jest wyłącznie na podstawie wyników badań odporności ogniowej odpowiednich elementów próbnych.

 

 

dr inż. Paweł SULIK
ITB Zakład Badań Ogniowych
Warszawa

 

mgr inż. Bartłomiej SĘDŁAK
ITB Zakład Badań Ogniowych
Warszawa

 

 

Bibliografia

1. Izydorczyk D., Sędłak B., Sulik P. (2014): Fire Resistance of timber doors – Part I: Test procedure and classification. „Annals of Warsaw University of Life Sciences – SGGW Forestery and Wood Technology”, No. 86, 125-128.

2. Izydorczyk D., Sędłak B., Sulik P. (2014): Fire Resistance of timber doors – Part II: Technical solutions and test results. „Annals of Warsaw University of Life Sciences – SGGW Forestery and Wood Technology”, No. 86, 129-132.

3. Izydorczyk D., Sędłak B., Sulik P. (2014): Problematyka prawidłowego odbioru wybranych oddzieleń przeciwpożarowych. „Materiały Budowlane”, nr 11, 62-64.

4. Kinowski J., Sulik P. (2014): Bezpieczeństwo użytkowania elewacji. „Materiały Budowlane”, nr 9, 38-39.

5. Laskowska Z., Kosiorek M. (2007): Bezpieczeństwo pożarowe ścian działowych przeszklonych: badania i rozwiązania. „Świat Szkła”, nr 5 (108), 46-54.

6. Laskowska Z., Kosiorek M. (2007): Bezpieczeństwo pożarowe ścian kurtynowych. „Świat Szkła”, nr 2 (105), 23-27.

7. PN-EN 13501-2+A1:2010 Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków – Część 2: Klasyfikacja na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem instalacji wentylacyjnych.

8. PN-EN 1363-1:2012 Badania odporności ogniowej – Część 1: Wymagania ogólne.

9. PN-EN 1363-2:2001 Badania odporności ogniowej – Cześć 2: Procedury alternatywne i dodatkowe.

10. PN-EN 1364-1:2001 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych – Część 1: Ściany.

11. PN-EN 1364-3:2014 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych – Część 3: Ściany osłonowe pełna konfiguracja (kompletny zestaw).

12. PN-EN 1364-4:2014 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych – Część 4: Ściany osłonowe częściowa konfiguracja.

13. PN-EN 13830:2005 Ściany osłonowe – Norma wyrobu. 

14. PN-EN 14600:2009 Drzwi, bramy i otwieralne okna o właściwościach odporności ogniowej i/lub dymoszczelności – Wymagania i klasyfikacja.

15. PN-EN 1634-1:2014 Badania odporności ogniowej i dymoszczelności zespołów drzwiowych, żaluzjowych i otwieralnych okien oraz elementów okuć budowlanych – Część 1: Badania odporności ogniowej zespołów drzwiowych, żaluzjowych i otwieralnych okien.

16. PN-EN 1634-2:2009 Badania odporności ogniowej i dymoszczelności zestawów drzwiowych i żaluzjowych, otwieralnych okien i elementów okuć budowlanych – Część 2: Badanie odporności ogniowej charakteryzujące elementy okuć budowlanych.

17. PN-EN 1634-3:2006/AC:2006 Badania odporności ogniowej zestawów drzwiowych i żaluzjowych – Część 3: Sprawdzenie dymoszczelności drzwi i żaluzji.

18. Roszkowski P., Sędłak B. (2014): Badania odporności ogniowej poziomych elementów przeszklonych. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 12).

19. Roszkowski P., Sędłak B. (2011): Metodyka badań odporności ogniowej dachów przeszklonych. „Świat Szkła”, R. 16 (nr 6), 50-52.

20. Roszkowski P., Sędłak B. (2011): Metodyka badań odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła”, R. 16 (nr 9), 59-64.

21. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 z dnia 15 Czerwca 2002 r., poz.690).

22. Sędłak B. (2014): Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 2), 30-33.

23. Sędłak B. (2012): Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych. Cz. 1. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 9), 52-54.

24. Sędłak B. (2012): Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych. Cz. 2. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 10), 53-58,60.

25. Sędłak B. (2014): Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych wg nowego wydania normy PN-EN 1364-3. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 7-8), 49-53.

26. Sędłak B. (2014): Bezszprosowe szklane ściany działowe o określonej klasie odporności ogniowej. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 11), 24,26,28,30.

27. Sędłak B., Izydorczyk D., Sulik P. (2014): Fire Resistance of timber glazed partitions. „Annals of Warsaw University of Life Sciences – SGGW Forestery and Wood Technology”, No. 85, 221-225.

28. Sędłak B., Kinowski J. (2013): Badania odporności ogniowej ścian osłonowych – przyrosty temperatury na szybach. „Świat Szkła”, R. 18 (nr 11), 20-25.

29. Sędłak B., Kinowski J., Borowy A. (2013): Fire resistance tests of large glazed aluminium curtain wall test specimens– results comparison. „MATEC Web of Conferences”, Vol. 9, p. 02009, EDP Sciences, DOI: 10.1051/matecconf/ 20130902009.

30. Sędłak B. (2012): Metodyka badań odporności ogniowej drzwi przeszklonych. Cz. 1. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 3), 50-52,60.

31. Sędłak B. (2012): Metodyka badań odporności ogniowej drzwi przeszklonych. Cz. 2. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 4), 55-58,60.

32. Sędłak B. (2014): Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 1. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 3), 16-19,25.

33. Sędłak B. (2014): Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 2. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 5), 28-31.

34. Sędłak B. (2013): Przeszklone drzwi dymoszczelne – badania oraz klasyfikacja w zakresie dymoszczelności. „Świat Szkła”, R. 18 (nr 4), 35-38.

35. Sędłak B., Roszkowski P. (2012): Klasyfikacja w zakresie odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 7-8), 54-59.

36. Sędłak B. (2013): Systemy przegród aluminiowo-szklanych o określonej klasie odporności ogniowej. „Świat Szkła”, R. 18 (nr 10), 30-33,41.

37. Sędłak B. (2014): Ściany działowe z pustaków szklanych – badania oraz klasyfikacja w zakresie odporności ogniowej. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 1), 30-33.

38. Sulik P., Sędłak B., Izydorczyk D. (2014): Odporność ogniowa i dymoszczelność drzwi przeciwpożarowych na wyjściach awaryjnych z tuneli – badania i klasyfikacja. „Logistyka”, nr 6, 10104-10113.

39. Sulik P., Sędłak B., Kinowski J. (2014): Bezpieczeństwo pożarowe ścian zewnętrznych (Cz. 1) – Elewacje szklane: wymagania, badania, przykłady. „Ochrona przeciwpożarowa”, nr 4, 10-16.

40. Sulik P., Sędłak B., Turkowski P., Węgrzyński W. (2014): Bezpieczeństwo pożarowe budynków wysokich i wysokościowych. [W:] A. Halicka, Budownictwo na obszarach zurbanizowanych, Nauka, praktyka, perspektywy, Politechnika Lubelska 2014, pp. 105-120.

41. Zieliński K. (2008): Szkło ogniochronne. „Świat Szkła”, nr spec. styczeń, 9-11.

42. Dębski M., Sulik P. (2014): Szacowanie nośności belek drewnianych w sytuacji ogniowej. „Materiały Budowlane”, nr 10, str. 97-99.

 

 

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji: Świat Szkła  09/2015  

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.