Szkło meblowe


Szkło w meblach wykorzystywane jest od dawna. Najczęściej w meblach kuchennych, szafkach, kredensach, a także w szafach bibliotecznych lub ubraniowych (lustra).

 

Szkło najczęściej występuje w formie płaskich drzwiczek, otwieranych lub odsuwanych, w ramach lub bez, w najrozmaitszy sposób zdobione, odprężane i hartowane, z otworami lub bez. Osobną grupę stanowić mogą szyby gięte, a jeszcze inną szklane meble wolnostojące – najczęściej stoły ze szklanym blatem i postumentem, półki szklane itp.

 

Rodzaje szkła meblowego

- meble kuchenne (szafki, drzwiczki, półki, lodówki itp.),

- meble ogólne (szafy biblioteczne, kredensy pokojowe, gabloty, drzwi szaf ubraniowych),

- meble szklane (stoły, blaty szklane, nogi, postumenty).

 

Typy szkła meblowego

- płaskie lub gięte,

- hartowane lub odprężane,

- klejone (najczęściej folią PVB lub żywicami chemoutwardzalnymi lub utwardzanymi promieniowaniem UV),

- mieszane, np. łączone przy użyciu metalowych łączników,

- szkło montowane w meblach pionowo lub poziomo.

 

Wymagania
Wymagania dotyczące mebli i ich elementów określa norma PN-EN 14749:2006 Domowe i kuchenne segmenty do przechowywania oraz blaty – wymagania dotyczące bezpieczeństwa i metody badawcze. Norma ta jest normą okładkową (U) tzn. przyjętą w wersji angielskiej z polskimi okładkami i zastępuje ona wcześniejsze normy europejskie EN 1153:1995 Kitchen furniture – Safety requirements and test methods for built-in and free standing kitchen cabinets and workstops i EN 1727:1998 Domestic furniture – Storage furniture – Safety requirements and test methods.



Norma PN-EN 14749 określa następujące wymagania dotyczących bezpieczeństwa – odnoszące się również do elementów mebli ze szkła:

- Każdy zewnętrzny element pionowy ze szkła o powierzchni większej lub równej 0,1 m2, którego najmniejszy wymiar jest mniejszy lub równy 200 mm oraz każda część znajdująca się niżej niż 900 mm nad podłogą nie może ulec rozbiciu podczas testu według EN 14072:2006 lub może ulec spękaniu bezpiecznemu, stosownie do wymagań punktu 7 C2, tzn. ukazały się liczne pęknięcia, lecz fragmenty szkła pozostają w połączeniu i nie rozdzielają się – co jest typowe dla szkła warstwowego; lub C3, to jest kiedy nastąpiło rozdrobnienie szkła, w wyniku którego powstało wiele cząstek, stosunkowo nieszkodliwych – co jest typowe dla szkła hartowanego i obrabianego cieplnie.

- Głównie w celu ochrony głowy i szyi dzieci meble do przechowywania, posiadające wieko (pokrywę) lub części mebla zamknięte pokrywą, znajdującą się na wysokości 1000 mm lub niższej od podłogi i posiadającą masę 0,25 kg lub większą, powinna być zabezpieczona zamknięciem z siłą co najmniej 8 N – np. zamkiem lub zamknięciem ciernym. Nieobciążone półki powinny być zakończone skuwką i powinny wytrzymywać obciążenie pionowe 100 N przyłożone w dowolnym miejscu 25 mm od przedniego brzegu krawędzi.

- Metody badań wymagają zastosowania jednostkowego obciążenia elementów (z wyjątkiem badania pionowych elementów szklanych i oceny stabilności mebli), których środek ciężkości położony jest:
– powyżej 900 mm od podłogi (gdy masa jest równa lub większa od 10 kg) lub
– powyżej 350 mm (gdy masa jest równa lub większa od 35 kg i gdy wysokość elementu przekracza 600 mm).

 

Elementy te powinny wytrzymać obciążenia powierzchni składowania i przechowywania, które podano w tablicy 1.

  
 Tablica 1

 

Test uderzeniowy pionowych elementów szklanych.
Test ten może być niewykonany, jeżeli szkło spełnia wymagania normy EN 12150-1 punkt 8 (test fragmentacji) lub gdy typ rozerwania (?) zgodnie z wymaganiami EN 12600 jest typu B lub C. Jeśli nie, to test według EN 14072 polega na uderzeniu pionowego elementu szklanego młotkiem wahadłowym z wysokości 70 mm. Punkt uderzenia – przeciwległy róg 100 mm od każdego widocznego brzegu – krawędzi szkła. Szkło uderza się tylko jeden raz.

 

Drzwi przesuwne (nie tylko szklane) – Badanie siły przesuwu polega na przyłożeniu siły stanowiącej wielkość ciężaru drzwi powiększonego o 4 kG.

 

Drzwi otwierane – Badanie wytrzymałości drzwi, a właściwie zawiasów, polega na 10 cyklach otwierania i zamykania drzwi o 450 przy obciążeniu ich masą 30 kg w odległości 100 mm od niezamocowanej krawędzi.

Brak jest krajowych regulacji normalizacyjnych dotyczących wymagań co do typu szkła stosowanego w meblach. Często stosuje się szkła odprężane, odpowiednio szlifowane lub zdobione, szkła hartowane lub klejone, chociaż nie wynika to z obowiązywania konkretnych przepisów lub norm. Norma PN-EN 1153 określała w zasadzie, jakie elementy mebli, w tym elementy ze szkła, podlegają badaniu i w jaki sposób powinno się badać przy użyciu młota wahadłowego wytrzymałość pionowych elementów mebli oraz sposób oceny wyników tych badań. W normie PN-EN 14749:2006 zależność pomiędzy wymaganiami bezpieczeństwa, masą całkowitą i położeniem środka ciężkości podano w Załączniku informacyjnym C:

 

 
 Rys. 1. Wymagania badań i kontroli elementów montażowych mebli w zależności od ich masy i położenia środka ciężkości względem poziomu podłogi.
Strefa 1 . Istnieją wymogi bezpieczeństwa technicznego i kontroli dla wszystkich elementów
Strefa 2 . Istnieją wymogi bezpieczeństwa technicznego i kontroli dla szuflad, półek, drzwiczek przesuwanych i otwieranych,
Strefa 3 . Bez wymogów bezpieczeństwa technicznego i kontroli.

Badania
Metody badań szkła meblowego określa norma PN-EN 14072:2006 Szkło meblowe – Metody badań. W metodzie tej pozostawiono sposób badania odporności szkła na uderzenie przy użyciu młotka wahadłowego (zob. rys. 2). Metoda ta była zalecana już w normie PN-EN 1153 Meble kuchenne - wymagania bezpieczeństwa technicznego oraz metody badania zabudowanych i wolnostojących szafek kuchennych i płyt roboczych. Badanie polega na uderzeniu młotka spadającego z wysokości 150 mm w punkt uderzenia na szkle osłonięty płytą gumową o grubości 10 mm i twardości 30 IRHD według ISO 7619-2 oraz o wymiarach minimum 100x100 mm.



Punkty uderzenia są następujące:
a) środek geometryczny szyby;
b) jeżeli za szybą (drzwiami szklanymi) są półki, to zamiast w punkt wymieniony w a) uderzenie następuje
   - w środku, pomiędzy dwiema półkami, lub
   - w środku, pomiędzy górą lub dołem szafy, w zależności od tego, gdzie pęknięcie jest najbardziej prawdopodobne;
c) w najsłabszy narożnik, w odległości 100 mm od każdej widocznej krawędzi szkła.

 

 

 
 Rys. 2. Rysunek młotka do badania odporności elementu mebla na uderzenie

 

Po takich badaniach szkło nie może wypaść lub ulec potłuczeniu, chyba, że występują pęknięcia, ale bez powstania otworu w szkle.

Norma PN-EN 14072 z marca 2006 Szkło w meblach – Metody badań, która jest tłumaczeniem angielskiej wersji normy EN 14072:2003 zastępuje PN-EN 14072:2004 (U) i wprowadza ponadto metody badania szkła stosowanego w meblach poziomo i pionowo. Dotyczy zarówno szkła płaskiego, jak i szkła giętego. Metody te można stosować do badania wszystkich rodzajów mebli, od mieszkaniowych do użytkowanych w miejscach publicznych, a mają one na celu symulację sił spowodowanych uderzeniem częściami ludzkiego ciała. Wprowadzanych metod badań nie stosuje się do półek szklanych i szkła podpartego na całej powierzchni, łącznie z lustrami przymocowanymi do ściany. Normy tej nie stosuje się do badania i klasyfikacji bezpieczeństwa samego szkła, ponieważ tego dotyczy norma EN 12600. Norma PN-EN 14072:2006 nie zawiera wymagań.

 

Ogólne warunki badania
Jeżeli w wymaganiach technicznych nie postanowiono inaczej, to przed rozpoczęciem badań należy mebel wysezonować, zapewniając osiągnięcie pełnej wytrzymałości.


W przypadku klejowych połączeń drewna mebel powinien być składowany w warunkach pokojowych co najmniej przez cztery tygodnie. Mebel dostarczony do badań w elementach należy zmontować zgodnie z załączoną instrukcją. Jeżeli mebel można montować w różny sposób, w każdym badaniu należy stosować najbardziej niekorzystny wariant. To samo obowiązuje w przypadku mebli, które można łączyć z innymi meblami lub elementami składowymi. Badania należy przeprowadzać w normalnych warunkach klimatycznych użytkowania mebli, lecz jeżeli podczas badania temperatura przekroczy zakres od 15oC do 25oC, w sprawozdaniu z badań należy podać temperaturę maksymalną i temperaturę minimalną. Okucia rozbieralne należy dokręcić przed badaniem.


--- Odchyłki – jeżeli nie ustalono inaczej, należy stosować następujące odchyłki:
– masy: ±0,5 % masy nominalnej;
– wymiary: ±1,0 mm wymiaru nominalnego;
– kąty: ±2° kąta nominalnego.


--- Warunki badań - powierzchnie podłoża oraz ściany powinny być sztywne, poziome lub pionowe i równe.


--- Przyrząd do uderzania szkła poziomego (patrz rys. 3):

 

 
 Rys. 3. Przyrząd badawczy do uderzania szkła stosowanego poziomo
1 – Uchwyt urządzenia podnoszącego nie hamujące swobodnego spadku

1) Korpus
Okrągły korpus powinien mieć średnicę 200 mm i być oddzielony za pomocą spiralnych sprężyn naciskowych od powierzchni uderzającej prostopadle do płaszczyzny powierzchni uderzanej. Powierzchnia czołowa uderzająca powinna być wypukła, zatoczona promieniem 300 mm, a jej brzeg powinien być zaokrąglony promieniem 12 mm. Masa korpusu kołowego i towarzyszących mu części bez sprężyn powinna wynosić (17 ±0,1) kg, a masa całego przyrządu łącznie ze sprężynami i powierzchnią uderzającą powinna wynosić (25 ±0,1) kg.

2) Sprężyny
Sprężyny powinny zapewniać całemu układowi nominalne ugięcie właściwe (6,9 ±1) N/mm, a całkowity opór tarcia części ruchomych powinien wynosić od 0,25 N do 0,45 N.
Układ sprężynowy należy ścisnąć do początkowego obciążenia (1040 ±5) N (mierzonego statycznie), a pozostająca do dyspozycji droga ruchu nacisku sprężyny od punktu nacisku początkowego do punktu, w którym sprężyny będą całkowicie zamknięte, nie powinna być mniejsza niż 60 mm.

3) Arkusz pianki poliuretanowej
Arkusz pianki poliuretanowej powinien mieć grubość 100 mm, gęstość (30 ±2) kg/m3, wskaźnik twardości przy wgniataniu (170 ±20) N zgodnie z A 40 w normie ISO 2439 i wymiary większe o około 200 mm niż średnica przyrządu do uderzania.

4) Podkładka gumowa
Podkładka gumowa powinna mieć grubość 10 mm, minimalne wymiary 100x100 mm i twardość 30 IHRD zgodnie z ISO 7619.



--- Metoda badania szkła stosowanego pionowo.
Umieścić wyrób na powierzchni ściany. Miejsce uderzenia powierzchni szkła powinno znajdować się na płaszczyźnie pionowej. Jeżeli zachodzi potrzeba, wyrób należy pochylić. Powierzchnię szkła w miejscu uderzenia wyłożyć podkładką gumową o grubości 10 mm. Gdy ramię młota udarowego zawieszone jest pionowo, powierzchnia uderzająca dotyka podkładki gumowej w miejscu określonym w wymaganiach technicznych. Nogi wolno stojącego mebla oprzeć o ograniczniki, a wyroby montowane na ścianie przymocować do ściany badawczej. Umożliwić swobodne opadanie młotowi udarowemu na szkło z określonej wysokości, w tych miejscach i tyle razy, ile określono w wymaganiach technicznych. Badanie przeprowadzić na liczbie próbek określonych w wymaganiach.

Przed każdym uderzeniem należy sprawdzić, czy nie ma odprysków szkła na podkładce gumowej lub na gumie pokrywającej głowicę młota udarowego. Przeprowadzić kontrolę i ocenę wyników badania zgodnie z rozdziałem 7 normy.

 

--- Metoda badania szkła stosowanego poziomo
Umieścić wyrób na powierzchni podłoża. Miejsce uderzenia powierzchni szkła powinno znajdować się na płaszczyźnie poziomej. Jeżeli zachodzi potrzeba, wyrób należy pochylić.
Na powierzchni szkła w miejscu określonym w wymaganiach technicznych umieścić arkusz pianki poliuretanowej. Gdy przyrząd do uderzania znajduje się na piance, ustalić wysokość spadku zgodnie z wymaganiami technicznymi. Umożliwić swobodne opadanie przyrządu do uderzania z określonej wysokości na szkło, w tych miejscach i tyle razy, ile określono w wymaganiach technicznych. Przeprowadzić badania na liczbie próbek określonych w wymaganiach. Przed każdym uderzeniem sprawdzić, czy nie ma odprysków szkła na piance poliuretanowej lub na powierzchni uderzającej przyrządu. Przeprowadzić kontrolę i ocenę wyników badania zgodnie z rozdziałem 7 normy.

 

--- Kontrola i ocena wyników badania.
Po badaniu należy ocenić szkło jak następuje:
a) szkło zostało uszkodzone;
b) szkło wypadło;
c) szkło zostało rozbite przez przyrząd do uderzania na jeden z następujących sposobów:
1) ukazały się liczne pęknięcia tworzące oddzielne fragmenty szkła o ostrych krawędziach, niektóre z nich są duże;
2) ukazały się liczne pęknięcia, fragmenty szkła pozostają w połączeniu i nie rozdzielają się;
3) nastąpiło rozdrobnienie szkła, w wyniku którego powstało wiele cząstek, stosunkowo nieszkodliwych
Kontrola i ocena wyników badania powinny zawierać szczegółową dokumentację każdego uszkodzenia szkła.

 

--- Sprawozdanie z badań
Sprawozdanie z badań powinno zawierać co najmniej następujące informacje:
a) powołanie się na niniejszą Normę Europejską;
b) opis badanego wyrobu (istotne dane);
c) szczegóły dotyczące obciążeń na powierzchniach do przechowywania;
d) informacje o wysokościach spadku i miejscach uderzania;
e) wyniki badań wykonywanych zgodnie z Rozdziałami 5, 6 i 7 normy;
f) szczegóły dotyczące odstępstw od Normy Europejskiej;
g) nazwę i adres laboratorium badawczego;
h) datę badania.

 

Charakterystyka hartowanych szkieł meblowych
Hartowane szkła meblowe są stosunkowo szeroko rozpowszechnione i łatwo spełniają wymagania i badania przedstawione powyżej. Proces hartowania nie odbiega od powszechnie stosowanego hartowania szkieł budowlanych bądź technicznych (szkła wzierne). Szkła hartowane nie mogą być już po zahartowaniu obrabiane mechanicznie (cięcie, szlifowanie, wiercenie otworów). Proces hartowania polega na podgrzaniu wyrobu do temperatury bliskiej temperaturze punktu mięknięcia szkła Tm (dla szkła krzemianowo-sodowo-wapniowego float jest to temperatura około 670oC). W praktyce, w zależności od grubości, przyjmuje się temperaturę nieco wyższą tj. około 700oC w celu odpowiednio długiego przetrzymania szkła w tej temperaturze dla wyrównania temperatury w całym przekroju wyrobu. Sam proces hartowania polega na szybkim schłodzeniu wyrobu nadmuchem sprężonego powietrza w celu wywołania układu naprężeń ściskających w warstwie powierzchniowej szkła, a naprężeń rozciągających w warstwie wewnętrznej.



W praktyce przyjmuje się następujące parametry:
– szybkość nagrzewu szkła zimnego – V1 = 0,3 ΔT/a2 gdzie a=1/2 s (grubości szkła)
– czas stabilizacji termicznej szkła, w zależności od grubości szkła – 5÷20 min.
– czas szybkiego studzenia, w zależności od grubości szkła – 30 sek.÷5 min.
– szybkość chłodzenia w zakresie 48÷100 K poniżej temperatury punktu mięknięcia powinna wynosić w zależności od grubości maksymalnej szkła 2,5-1,5 K/min. Następnie szybkość studzenia ze wspomaganiem powietrza wentylatorowego w celu wystudzenia wyrobów do temperatury otoczenia można zwiększyć do około 5÷10 K/min. (Vs = 0,15 ΔT/a2).

 

Wszelkie obróbki, jak szlifowanie krawędzi, wiercenie otworów, frezowanie kształtów należy wykonać przed hartowaniem. Doświadczalnie ustalono, że odległość otworu od krawędzi powinna wynosić co najmniej dwukrotną grubość szkła, a jego średnica powinna być również równa lub większa od podwójnej grubości szkła. Pewne problemy mogą wystąpić przy hartowaniu szkieł z uszkodzoną tzw. „politurą ogniową” np. szkła grawerowane, szkła z piaskowanym wzorem ozdobnym oraz szkła z asymetrycznym pod względem cieplnym układem powierzchni (szkła z powłokami niskoemisyjnymi i refleksyjnymi).



Szkło hartowane charakteryzuje się 2-, 6-krotnym wzrostem właściwości mechanicznych w stosunku do szkła wyjściowego. I tak np. minimalna wytrzymałość na zginanie wynosi około 120 N/mm2 (chociaż z uwzględnieniem współczynnika bezpieczeństwa w obliczeniach przyjmuje się wartość prawie o połowę niższą). Odporność na uderzenie piłką (sale gimnastyczne) posiada szkło hartowane o grubości powyżej 6 mm. Wytrzymałość na ściskanie szkieł hartowanych wynosi 700-900 N/mm2. Szkła hartowane mogą być bezbarwne i zabarwione, przezroczyste, mleczne, opalowe, emaliowane, z powłokami niskoemisyjnymi twardymi lub bez, płaskie i gięte.



Szkła gięte (w zależności od stopnia wygięcia) wymagają różnych urządzeń - pieców, form itp. Podczas hartowania powinny mieć zapewniony równomierny dopływ i odpływ sprężonego powietrza z dysz hartowniczych, aby można było wytworzyć stabilny układ naprężeń.



Dla bezpieczeństwa skomplikowane wyroby hartowane powinny być jakiś czas sezonowane, gdyż w czasie relaksacji naprężeń po hartowaniu może nastąpić samopękanie wyrobu, zwłaszcza, jeśli w szkle wystąpiłyby punktowe wady w postaci czarnych punkcików siarczku niklu.

 

Szkła odprężane
Handlowe szkło float jest na ogół szkłem bardzo dobrze odprężonym, co jest warunkiem dobrego krojenia tafli oraz przeprowadzania różnego rodzaju obróbki mechanicznej, takiej jak wiercenie otworów, szlifowanie i polerowanie, piaskowanie wzorów, grawerowanie, tworzenie tzw. „wzoru mrozu” itd.



Pewien problem może stanowić dla niektórych producentów zagadnienie gięcia szkła meblowego, zwłaszcza gięcie skomplikowanych kształtów, czy uzyskanie wyrobów o zmiennej grubości bez ostatecznego hartowania. Wówczas wyroby muszą być poddane procesowi odprężania.



Jest to ściśle kontrolowany proces termiczny, mający na celu usunięcie powstających podczas obróbki termicznej lub podczas studzenia naprężeń, które, pozostałe w szkle studzonym samoistnie, przeważnie powodują zniszczenie wyrobu podczas studzenia lub w niedługim czasie po zakończeniu procesu gięcia szkła.

Dla procesu odprężania szkła istotne są górna Tg i dolna Td temperatury odprężania. Górna temperatura odprężania Tg jest temperaturą charakterystyczną dla danego typu szkła i jest ona nieco niższa od temperatury mięknięcia szkła Tm. Górna temperatura odprężania odpowiada temperaturze, w której lepkość szkła jest równa 1013 puazów. W tej temperaturze naprężenia w szkle zmniejszają się 10-krotnie w czasie 5 minut.



Dolna temperatura odprężania Td wynosi ok. 50÷100 K poniżej Tg – odpowiada temperaturze, w której lepkość szkła równa jest 1015 puazów. W tej temperaturze naprężenia w szkle zmniejszają się 10-krotnie w czasie 100 razy dłuższym, czyli w czasie 500 minut.

 

Główne stadia odprężania:
– nagrzewanie szkła lub chłodzenie wyrobu do temperatury Tg,
– wygrzewanie szkła w górnej temperaturze odprężania, w czasie zależnym od największej grubości ścianki wyrobu, a także od stopnia skomplikowania kształtu.
– stadium powolnego studzenia od temperatury Tg do Td z szybkością Vo=0,0375 ΔT/a2
– stadium szybkiego studzenia szkła do temperatury otoczenia..

 

Czasy poszczególnych stadiów zależą m.in. od:
– maksymalnej grubości ścianki wyrobu lub tafli,
– stopnia wypełnienia komory pieca odprężarki,
– rodzaju szkła,
– kształtu wyrobów.

 

Przykładowe wymiary komory odprężarki:
- długość 0,5-3,5 m
- szerokość 0,3-3,0 m
- wysokość 0,25-1,75 m
- czas odprężania 3÷48 godzin
- zużycie ciepła 300÷4000 kcal/kg.

 

Przedstawiony tutaj zarys procesów technologicznych hartowania i odprężania z konieczności jest podany w dużym uproszczeniu. Procesy te posiadają dużą podbudowę teoretyczną, a ze względu na ich złożoność i różnorodność przypadków, często wymagają doświadczalnego sprawdzenia założonych lub obliczonych parametrów.

 

Szkła warstwowe
Szkła warstwowe są klejone przy użyciu folii PVB w autoklawie, w temperaturze około 115-120oC i przy ciśnieniu około 10 barów, w czasie około 8 godzin lub klejone przy użyciu żywic chemoutwardzalnych lub utwardzalnych promieniowaniem UV.

 

Uwagi końcowe
Należy podkreślić, że Polskie i Europejskie Normy są do dobrowolnego stosowania o ile ich stosowanie obowiązkowe nie zostało wprowadzone odrębnymi przepisami np. Rozporządzeniami Ministra Gospodarki lub branżowego resortu. Niezależnie od powyższego stosowanie przepisów danej normy może wymusić rynek, np. podczas przetargów lub w umowach o dostarczenie danego towaru.



Niestety, normy PN-EN 14749 i PN-EN 14072 przyjęte przez Polski Komitet Normalizacyjny nie stanowią postępu w normalizacji zagadnień dotyczących mebli w tym szkła do mebli. Normy te, moim zdaniem, nie są lepsze od norm i projektów wcześniejszych. Brak jest m.in. korelacji pomiędzy wymaganiami podanymi w normie PN-EN 14749 a metodami badawczymi według normy PN-EN 14072. Nie podano np. wysokości spadku przyrządu do badania szkła zamontowanego poziomo (np. blatów szklanych), nie mówiąc już o dziwnej konstrukcji samego przyrządu, którego budowa dla niewielkiej liczby badań dobrowolnych jest w zasadzie nieopłacalna. Szczegółowy opis tego przyrządu w zasadzie nie przesądza o jego konstrukcji (rodzaj sprężyn, średnica drutu sprężynowego, ich obróbka termiczna, i inne szczegóły techniczne, które mają zapewnić dość szczegółowe wymagania funkcjonalne). Przyrząd ten nie może być zastosowany do żadnych innych badań.



Ponadto Norma Europejska odwołuje się do norm stosowanych w budownictwie tj. normy PN-EN 12150:2002 Szkło w budownictwie – Termicznie hartowane bezpieczne szkło sodowo-wapniowo-krzemianowe oraz do klasyfikacji bezpieczeństwa szkła według normy PN-EN 12600:2004 Szkło w budownictwie – Badanie wahadłem – Udarowa metoda badania i klasyfikacji szkła płaskiego. Zwłaszcza ta ostatnio wymieniona norma może mieć ograniczone zastosowanie ze względu na wymagane wymiary próbek 876x1938 mm (wymiary te mogą być zbyt duże dla wymiarów komory pieca hartowniczego do hartowania szkła meblowego).


W uwadze do oceny badań według normy PN-EN 14072 podano, że „Uszkodzenie C3 jest typowe dla szkła hartowanego i obrabianego termicznie”.



Przez szkło obrabiane termicznie natomiast rozumie się:
szkło odprężane,
szkło hartowane
szkło wzmacniane termiczne
„heat soak test” – szkło hartowane wygrzewane w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa samopękania szkła hartowanego.

 

Norma na szkło meblowe nie odwołuje się do odpowiedniej normy w tym zakresie. Próba rozdzielenia wymagań od metod badawczych w obu aktualnych normach europejskich okazała się niefortunna i chyba mniej konsekwentna niż w normach PN-EN 1152 i EN 1727.

 

mgr inż. Tadeusz Tarczoń
Instytut Szkła i Ceramiki
Oddział w Krakowie



Literatura
1) PN-EN 1153:2000 Meble kuchenne – wymagania bezpieczeństwa technicznego oraz metody badania zabudowanych i wolno-stojących szafek kuchennych i płyt roboczych.
2) EN 1727:1998 Domestic furniture- Storage furniture – Safety requirements and test methods
3) PN-EN 14749:2006 Domowe i kuchenne segmenty do przechowywania oraz blaty – Wymagania dotyczące bezpie-czeństwsa i metody badawcze.
4) PN-EN 1407:2006 Szkło w meblach – Metody badań.
5) EN 12600:2002 Glas in building – Pendulum test – Impact test method and classification for fiat glass
6) Praca zbiorowa, Technologia szkła, Arkady, Warszawa, 1962
7) Praca zbiorowa, Spravočnik po proizvodstvu stiekla GIS Moskwa 1963 t.1 i 2
8) Praca zbiorowa, Przewodnik po szkle, Saint-Gobain, 2000.
9) PN-ISO 2439:2000 Elastyczne tworzywa sztuczne porowate – Oznaczanie twardości za pomocą wgłębnika PN-ISO 2439:2000/Ap1:2001
10) PN-EN 12150-1:2002 Szkło w budownictwie – Termicznie hartowane bezpieczne szkło sodowo-wapniowo-krzemianowe. Część 1. Definicje i opis
11) PN-EN 12600:2004 Szkło w budownictwie – Badanie wahadłem – Udarowa metoda badania i klasyfikacji szkła płaskiego.
12) ISO 7619-2 Rubber, vulkanized or thermoplastic – Determination of indentation hardness – Part 2: IRHD pocket meter method.

 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.