Zgodnie z wymaganiami zapisanymi w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (z późniejszymi zmianami) [1] ściany osłonowe jako zewnętrzne ściany budynku powinny posiadać klasę odporności ogniowej od EI 30 (o↔i) do EI 120 (o↔i), w zależności od klasy odporności pożarowej budynku. Wymagania te dotyczą w głównej mierze obszaru pasa międzykondygnacyjnego wraz z połączeniem ze stropem, jednakże w określonych przypadkach dotyczyć mogą również całości ściany osłonowej. Jedynym sposobem na określenie rzeczywistej klasy odporności ogniowej ściany osłonowej jest wykonanie badania w zakresie odporności ogniowej, które należy przeprowadzić w akredytowanym laboratorium (np. Zakład Badań Ogniowych Instytutu Techniki Budowlanej).

 

Wstęp

 

Zgodnie z normą klasyfikacyjną PN-EN 13501-2 [8] klasa odporności ogniowej przyznawana jest na podstawie badania przeprowadzonego zgodnie z normą PN-EN 1364-3 [6] w przypadku ścian osłonowych w pełnej konfiguracji (kompletnego zestawu); lub PN-EN 1364-4 [7] w przypadku częściowej konfiguracji (np. samego pasa międzykondygnacyjnego). Tabela 1 oraz rys. 1 przedstawiają właściwą metodę badania w zależności od typu ściany zewnętrznej. Obie z wymienionych wyżej norm badawczych zostały znowelizowane w 2014 r. W niniejszym artykule przedstawiona została metodyka badań elementów próbnych przeszklonych ścian osłonowych w pełnej konfiguracji (kompletnego zestawu) zgodnie z najnowszym wydaniem normy PN-EN 1364-3 [6]. Podobnie, jak w poprzednim wydaniu normy wyróżnione zostały dwa przypadki, w których określona być może odporność ogniowa ściany osłonowej – w warunkach nagrzewania od wewnątrz i od zewnątrz. Oba przypadki różnią się od siebie warunkami panującymi w piecu badawczym, jak i konfiguracją elementu próbnego oraz sposobem jego zamocowania. 

 

2014 7-8 49 1

Rys. 1. Właściwa metoda badania w zależności od typu ściany zewnętrznej (oznaczenia 1÷10 zgodnie z tabelą 1)

 

 

2014 7-8 50 1

 

Tabela 1

 

 

 

W przypadku nagrzewania od wewnątrz temperatura w danym czasie badania powinna być zgodna z krzywą standardową, przyjmowaną jako właściwa dla odzwierciedlenia pożaru wewnątrz budynku i określoną w PN-EN 1363-1 [3] wzorem:

 

T = 345 log10(8t + 1) + 20

 

Gdzie T oznacza temperaturę w stopniach Celsjusza, a t czas od początku badania w minutach. 

 

Temperatura w danym czasie badania w przypadku nagrzewania od zewnątrz, odzwierciedlającego pożar na zewnątrz budynku – znacznie łagodniejszy – powinna być zgodna z krzywą zewnętrzną, określoną w PN-EN 1363-2 [4] wzorem: 

 

T = 660(1 – 0,687e3,st – 0,313e3,st) + 20 

 

Dopuszczalne jest również badanie elementów próbnych ściany osłonowej od zewnątrz wg krzywej standardowej. 

 

Przykładowy wykres nagrzewania wg krzywej standardowej przedstawiony został na rys. 2, a wg krzywej zewnętrznej na rys. 3.

 

2014 7-8 50 2

Rys. 2. Przykładowy wykres nagrzewania wg krzywej standardowej

 

2014 7-8 50 3

Rys. 3. Przykładowy wykres nagrzewania wg krzywej zewnętrznej

 

 

Element próbny i konstrukcja mocująca

 

Bardzo istotnym z punktu widzenie późniejszego zakresu zastosowania jest wytypowanie do badania odpowiedniego elementu próbnego. Projekt elementu próbnego powinien być sporządzony w taki sposób, aby element próbny był w pełni reprezentowany dla konstrukcji stosowanej w praktyce (łącznie ze złączami kompensacyjnymi, liniowymi uszczelnieniami szczelin, wykończeniami powierzchni i wyposażeniem, które są istotne i mogą mieć wpływ na zachowanie elementu podczas badania) lub wykonany zgodnie z określoną w normie [6] konfiguracją standardową w celu uzyskania najszerszego zakresu wykorzystania wyników badania. 

 

(...)

 

W normie [6] przedstawiona została standardowa konfiguracja dla prostego (równego) elementu próbnego (sąsiednie tafle szklane umieszczone w profilach słupów równolegle względem siebie) oraz dla elementu próbnego narożnego (sąsiednie tafle szklane umieszczone w profilach słupów pod danym kątem względem siebie).

 

Prosty element próbny powinien zawierać minimum dwa słupy oraz minimum dwa rygle umieszczone w całości w obszarze nagrzewanym. Ponadto w celu uzyskania najszerszego zakresu zastosowania w elemencie próbnym powinny być zastosowane wszystkie możliwe typy połączenia słupa z ryglem (połączenia krzyżowe, połączenia typu T). Istotne jest również zastosowanie przeszkleń o odpowiednio dużych wymiarach oraz zastosowanie odpowiedniego rozstawu pomiędzy kotwami mocującymi słupy do stropów. Od wymiarów i konfiguracji poszczególnych elementów zastosowanych w elemencie próbnym zależne będzie to co będzie można później zastosować w praktyce. W przypadku, gdy element próbny nie osiągnie danych kryteriów odporności ogniowej w czasie odpowiednio dłuższym niż czas klasyfikacyjny (dla deklarowanego czasu 30 lub 60 minut, odpowiednio czas badania nie powinien być mniejszy niż 36 i 66 minut, dla deklarowanego czasu 120 minut badanie nie powinno się skończyć przed 132 minutą) możliwe będzie zwiększenie wymiarów liniowych szyb (szerokość i wysokość) nawet o 20% względem tych, które zastosowane były w badaniu, przy czym powierzchnia powiększonej tafli szklanej nie będzie mogła przekraczać maksymalnej powierzchni wynikającej z badania o więcej niż 21%. Gdy oprócz nie osiągnięcia danych kryteriów odporności ogniowej w czasie odpowiednio dłuższym niż czas klasyfikacyjny, ugięcie elementu próbnego nie przekroczy odpowiedniej wartości możliwe będzie zwiększenie rozstawu pomiędzy kotwami mocującymi element nawet o 50% względem tego co było zbadane. Na rys. 4 przedstawiony został prawidłowo zaprojektowany element próbny. Numerem 1 oznaczone zostało przeszklenie o największej szerokości, natomiast numerem 2 przeszklenie o największej wysokości. Literami A, B i C oznaczone zostały połączenia typu T (A – połączenie poziome „wiszące”, B – połączenie poziome „stojące”, C – połączenie pionowe). Literą D oznaczone zostało połączenie krzyżowe. 

 

2014 7-8 51 1

Rys. 4. Przykład elementu próbnego

 

 

Przy spełnieniu odpowiednich warunków określonych w normie [6] badanie prostego elementu próbnego pozwala na zastosowanie w praktyce elementów, w których sąsiednie tafle szklane umieszczone będą względem siebie w profilach słupów pod kątem β≤5o (kąt β przedstawiony został na rys. 5). W przypadku gdy w praktyce kąty te mają być zdecydowanie większe przeprowadzić należy dodatkowo badanie elementu próbnego narożnego. 

 

2014 7-8 51 2

Rys. 5. Przykładowy przekrój przez słupy ściany osłonowej z sąsiadującymi przeszkleniami ułożonymi pod kątem

 

 

Element próbny narożny zgodnie ze standardową konfiguracją powinien składać się z minimum 4 sekcji ściany osłonowej tworzących minimum jeden kąt 90o i dwa kąty 135o. Przynajmniej 3 z sekcji powinny mieć szerokość min. 1000 mm, a pozostałe minimum 500 mm. Rozwiązaniem dającym najszerszy zakres zastosowania jest jednak (o ile pozwalają na to wymiary pieca do badań) element próbny narożny, składający się z 5 sekcji (4 o szerokości min. 1000 mm i jedna o szerokości min. 500 mm) tworzących 2 kąty 90o i dwa kąty 135o.

 

Podobnie, jak w poprzednim wydaniu normy, konfiguracja elementu próbnego, jak i jego wymiary minimalne zależne będą od sposobu jego nagrzewania. Schemat elementu próbnego w przypadku nagrzewania od wewnątrz przedstawiony został na rys. 6, a w przypadku nagrzewania od zewnątrz na rys. 7. 

 

2014 7-8 51 3

Rys. 6. Schemat elementu próbnego w przypadku nagrzewania od wewnątrz

 

 

2014 7-8 52 1

 

Rys. 7. Schemat elementu próbnego w przypadku nagrzewania od zewnątrz

 

 

 

W obydwu przypadkach wymiary nagrzewanej powierzchni elementu próbnego powinny wynosić przynajmniej 3x3 m, przy czym wysokość elementu próbnego powinna być wystarczająca na to, aby wystawał on co najmniej na 150 mm poniżej wierzchniej powierzchni konstrukcji dolnego stropu, a pomiędzy podłogą pomieszczenia badawczego (lub innym elementem pod krawędzią elementu próbnego dającym podparcie), a dolną krawędzią elementu próbnego powinien zostać zachowany prześwit o wysokości przynajmniej 50 mm (dolna krawędź elementu próbnego nie może być w żaden sposób podparta). 

 

W przypadku nagrzewania od wewnątrz element próbny powinien obejmować ścianę osłonową i obwodowe złącze (poziome), przez co jego wysokość powinna być wystarczająca na to, aby wystawał on przynajmniej 500 mm ponad wierzchnią powierzchnię górnego stropu. W przypadku, gdy wymagana jest również ocena uszczelnienia pionowej szczeliny ze ścianą symulowaną, element próbny powinien być na tyle szeroki, aby na co najmniej 500 mm wystawać poza zewnętrzną powierzchnię symulowanej ściany. 

 

Cała konstrukcja badawcza powinna składać się z elementu próbnego, dwóch płyt stropowych oraz dwóch stowarzyszonych konstrukcji ściennych w przypadku nagrzewania od wewnątrz, a w przypadku nagrzewania od zewnątrz konstrukcję badawczą stanowi tylko element próbny, ewentualnie dodatkowo rama badawcza. 

 

Element próbny nagrzewany od wewnątrz powinien być zamocowany do konstrukcji górnego i dolnego stropu przy użyciu zamocowań używanych w praktyce lub zamocowań reprezentatywnych dla typu zamocowań stosowanych w praktyce (wyniki badań w których zastosowane zostały kotwy aluminiowe są ważne również dla elementów mocowanych kotwami stalowymi o takiej samej konstrukcji). Jako stropy zastosować można konstrukcje standardowe (formy konstrukcyjne służące do zamknięcia pieca i umocowania elementu próbnego podlegającego ocenie, które mają możliwy do ilościowego określenia wpływ na przenoszenie ciepła pomiędzy konstrukcją, a elementem próbnym, które mają znaną odporność na odkształcenie termiczne) lub niestandardowe (szczególne konstrukcje wykorzystywane do zamknięcia pieca, w których element próbny ma być zamocowany w praktyce; zapewniają one takie poziomy zamocowania oraz przepływu ciepła jakich należy spodziewać się w normalnym użytkowaniu). W przypadku, gdy element zastosowany ma być tylko i wyłącznie na jednym obiekcie, rozsądniejszym wydaje się zastosowanie w badaniu jako konstrukcji mocującej stropu identycznego konstrukcyjnie z tym, który występuje w tymże obiekcie. W przypadku, gdy badanie wykonywane jest w celu osiągnięcia najszerszego zakresu zastosowania wyników badań lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie standardowej konstrukcji mocującej. 

 

Standardowa konstrukcja mocująca stropu powinna być wykonana jako płyta żelbetowa lub zbrojona płyta z betonu komórkowego o grubości minimum 150 mm i szerokości min. 500 mm (w przypadku prostych elementów próbnych) lub min. 200 mm (w przypadku elementów próbnych narożnych). W przypadku zastosowania w badaniu tego typu konstrukcji mocujących możliwe będzie w praktyce mocowanie ściany osłonowej do stropów o większej gęstości i grubości niż te które zostały przebadane. 

 

Krawędzie boczne elementu próbnego powinny być niezamocowane (wolne krawędzie) i uszczelnione w taki sposób, żeby słupy mogły się swobodnie deformować podczas badania. Jeżeli ściana osłonowa ma być w praktyce szersza od elementu próbnego, jedna z krawędzi bocznych powinna być wykonana zgodnie z rys. 8.

 

2014 7-8 52 2

Rys. 8. Krawędź boczna elementu próbnego, położenie słupa względem stowarzyszonej konstrukcji ściennej

 

 

Obszar pomiędzy stropem i ścianą osłonową musi być dobrze uszczelniony, jest to tzw. uszczelnienie obwodowe (poziomej szczeliny liniowej), które stanowi część elementu próbnego i również podlega badaniu. W praktyce ważne jest, aby w razie pożaru na danej kondygnacji ogień nie przedostał się tamtędy do kondygnacji sąsiadujących.

 

W przypadku, gdy jako uszczelnienie stosowana jest wełna mineralna, w jednym elemencie próbnym zastosować można kilka rodzajów wełny, jednakże umieszczone być muszą one w specjalny sposób: długość każdego z rodzajów uszczelnienia musi być nie mniejsza niż odległość między dwoma słupami, a połączenie dwóch różnych rodzajów uszczelnień nie może znajdować się w obszarze słupa.

 

Jeżeli ocenie podlegać ma również pionowa szczelina liniowa w konstrukcji badawczej, zamiast jednej ze stowarzyszonych konstrukcji ściennych zastosować należy ścianę symulowaną. Ściana ta może być jedną ze standardowych konstrukcji opisanych w PN-EN 1363-1 [3], dającą możliwość rozszerzenia zakresu zastosowania lub niestandardową konstrukcją, specyficzną dla danego obiektu. W tym drugim przypadku zakres zastosowania ograniczony będzie jednak tylko do tej specyficznej konstrukcji, która użyta została w badaniu. 

 

Element próbny w przypadku nagrzewania od zewnątrz może być zamocowany naprzeciwko pieca – zamontowany do ramy badawczej, lub wewnątrz pieca – podwieszony do górnego stropu pieca (ściana osłonowa wisząca), lub zamocowany do podłogi pieca (ściana osłonowa stojąca). Możliwe sposoby zamocowania przedstawione zastały na rys. 9. Od tego, w jaki sposób zamocowany będzie element próbny, zależeć będzie późniejszy zakres zastosowania. 

 

2014 7-8 52 3

Rys. 9. Możliwe sposoby zamocowania elementu próbnego w przypadku nagrzewania od zewnątrz

 

 

Przygotowanie urządzeń i sprzętu pomiarowego przed badaniem

 

W piecu do badań powinny być zamontowane termoelementy płytkowe, umożliwiające pomiar temperatury wewnątrz pieca i, tym samym, utrzymanie jej na odpowiednim poziomie (wg krzywej standardowej lub zewnętrznej). Termoelementy powinny być rozmieszone równomiernie w pionowej płaszczyźnie w odległości 5÷15 cm od najbliższej płaszczyzny badanego elementu. W przypadku elementu próbnego narożnego odległość ta wynosić może 20÷30 cm. Na każde 1,5 m2 nagrzewanej powierzchni elementu próbnego musi być zastosowany przynajmniej jeden termoelement płytkowy. Ponadto w komorze badawczej zainstalowana być musi również czujka umożliwiająca pomiar ciśnienia.

 

Jeżeli element próbny ściany osłonowej ma być poddany ocenie zgodności z kryterium izolacyjności ogniowej, to do jego nienagrzewanej powierzchni należy przymocować termoelementy powierzchniowe służące do pomiaru temperatury średniej i maksymalnej. Rozkład termoelementów zależny będzie od strony nagrzewania elementu próbnego. W przypadku nagrzewania od wewnątrz termoelementy rozmieszczane są na powierzchniach 2, 3, 4 i 6 (numeracja powierzchni zgodnie z rys. 6 i 7), na uszczelnieniu obwodowym (poziomej szczelinie liniowej), na uszczelnieniu pionowej szczeliny liniowej (jeżeli występuje) oraz na kotwach mocujących element próbny do stropów. W przypadku nagrzewania od zewnątrz termoelementy rozmieszczone są tylko na powierzchni 1.

 

Laboratorium badawcze powinno być również wyposażone w termoelement ruchomy, który umożliwia pomiar temperatury w dowolnym miejscu elementu próbnego, w którym wystąpić może podejrzenie o osiągnięciu kryterium izolacyjności ogniowej. 

 

W przypadku, gdy element próbny ma być poddany również ocenie zgodności z kryterium promieniowania należy przed nim zainstalować urządzenie umożliwiające pomiar radiacji.

 

Przebieg badania 

 

Badanie rozpocząć można, jeżeli temperatura otoczenia nie przekracza 40oC i jest nie mniejsza niż 10oC. Przyrząd do pomiaru temperatury otoczenia powinien być ustawiony w odległości 1÷3 m od nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego, w takim miejscu, w którym nie będzie możliwe oddziaływanie na niego promieniowania cieplnego z elementu próbnego. Nie dłużej niż 5 minut przed badaniem należy sprawdzić temperaturę początkową, zarejestrowaną przez wszystkie termoelementy. Początkowa temperatura nienagrzewanej powierzchni ściany osłonowej oraz uszczelnień szczelin liniowych powinna wynosić od 10 do 40oC i nie powinna różnić się od początkowej temperatury otoczenia o więcej niż 5oC. Natomiast termoelementy piecowe (płytkowe) powinny wskazywać temperaturę poniżej 50oC. Badanie rozpoczyna się w momencie uruchomienia palników pieca.

 

Nagrzewanie elementu próbnego może być prowadzone wg krzywej standardowej lub krzywej zewnętrznej. Ponadto piec należy prowadzić w taki sposób, ażeby ciśnienie u góry elementu próbnego nie przekraczało 20 [Pa]. Ciśnienie w piecu powinno być monitorowane przez całe badanie, a dopuszczalne odchyłki to +/- 5 Pa w pierwszych 5 minutach badania i +/- 3 Pa w dalszej części badania.

Podczas badania odporności ogniowej ścian osłonowych sprawdzane są następujące kryteria skuteczności działania: szczelność ogniowa (E), izolacyjność ogniowa (I) oraz promieniowanie (W).

 

Szczelność ogniowa, to zdolność elementu konstrukcji, który pełni funkcję oddzielającą, do wytrzymania oddziaływania ognia tylko z jednej strony, bez przeniesienia ognia na stronę nienagrzewaną w wyniku przeniknięcia płomieni lub gorących gazów. Podczas badania szczelność ogniowa sprawdzana jest za pomocą tamponu bawełnianego, szczelinomierzy lub wizualnie i zachowana jest, jeżeli:

  • tampon bawełniany nie ulegnie zapaleniu przez okres 30 sekund od momentu przyłożenia go do elementu próbnego,
  • penetracja (szczelinomierzem o grubości 25 mm, lub 6 mm na długości 150 mm) powstałej w wyniku działania ognia szczeliny nie była możliwa,
  • nie wystąpiło utrzymanie się płomienia po stronie nienagrzewanej (nie pojawił się tam ogień ciągły trwający dłużej niż 10 s).

 

 

W przypadku, gdy element próbny nie jest oceniany z uwagi na izolacyjność ogniową, zapalenie tamponu bawełnianego nie oznacza utraty szczelności ogniowej. 

 

Izolacyjność ogniowa, to zdolność elementu konstrukcji do wytrzymania oddziaływania ognia tylko z jednej strony, bez przeniesienia ognia w wyniku znaczącego przepływu ciepła ze strony nagrzewanej na stronę nienagrzewaną Sprawdzana jest przy użyciu termoelementów powierzchniowych mocowanych do badanego elementu za pomocą kleju odpornego na temperaturę lub termoelementu ruchomego (przyrost temperatury średniej ograniczony jest do 140oC powyżej początkowej średniej temperatury, natomiast przyrost temperatury maksymalnej w dowolnym punkcie badanej ściany osłonowej ograniczony jest do 180oC powyżej temperatury początkowej).

 

Promieniowanie jest zdolnością elementu konstrukcji do wytrzymania oddziaływania ognia tylko z jednej strony tak, aby ograniczyć prawdopodobieństwo przeniesienia ognia w wyniku znaczącego wypromieniowania ciepła albo poprzez element albo z jego powierzchni nienagrzewanej do sąsiadujących materiałów. Sposób pomiaru określa norma PN-EN 1363-2 [4] (pomiar przy użyciu radiometru ustawionego w odległości 1 m od geometrycznego środka nienagrzewanej powierzchni ściany osłonowej). Elementy, dla których zostało ocenione kryterium promieniowania, powinny być zidentyfikowane poprzez dodanie litery W do klasyfikacji (np. EW 60). Klasyfikacja tych elementów powinna być podawana jako czas, przez który maksymalna wartość promieniowania, mierzonego 1,0 m od nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego nie przekroczyła wartości 15 kW/m2.

 

Podczas badania należy prowadzić pomiar przemieszczeń. Chociaż nie ma związanych z nim kryteriów oceny właściwości użytkowych, to jest on istotny przy określeniu zakresu wykorzystania wyników badania. Przemieszczenia należy mierzyć w połowie wysokości nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego (powierzchnia 1 lub 2 zgodnie z rys. 6 i 7 w zależności od sposobu nagrzewania), na każdym słupie znajdującym się w obszarze nagrzewania oraz w połowie szerokości rygla będącego najbliżej geometrycznego środka nienagrzewanej powierzchni. Należy mierzyć wszystkie znaczące (tj. powyżej 5 mm) przemieszczenia elementu próbnego podczas badania. Pomiary należy prowadzić w odstępach czasowych nie przekraczających 5 minut.

 

Zakończenie badania

 

Badanie może być zakończone w przypadku, gdy życzy sobie tego Zleceniodawca badania lub gdy osiągnięte zostały wybrane kryteria odporności ogniowej. Zakończenie może nastąpić również wtedy, gdy dalsze prowadzenie badania stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa personelu lub może spowodować uszkodzenie wyposażenia badawczego.

 

 

mgr inż. Bartłomiej Sędłak
Instytut Techniki Budowlanej
Zakład Badań Ogniowych

 

Bibliografia

[1] R ozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, Poz.690). 
[2] PN-EN 13830:2005 Ściany osłonowe – Norma wyrobu.
[3] PN-EN 1363-1:2012 Badania odporności ogniowej Część 1: Wymagania ogólne.
[4] PN-EN 1363-2:2001 Badania odporności ogniowej. Cześć 2: Procedury alternatywne i dodatkowe.
[5] PN-EN 1364-1:2001 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych – Część 1: Ściany.
[6] PN-EN 1364-3:2014 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych – Część 3: Ściany osłonowe pełna konfiguracja (kompletny zestaw).
[7] PN-EN 1364-4:2014 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych – Część 4: Ściany osłonowe częściowa konfiguracja.
[8] PN-EN 13501-2+A1:2010 Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków – Część 2: Klasyfikacja na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem instalacji wentylacyjnych.
[9] Sędłak B.: Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych. Część 1, „Świat Szkła” 9/2012, s. 52-54.
[10] Sędłak B.: Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych. Część 2, „Świat Szkła” 10/2012, s. 53-58, 60.
[11] Sędłak B., Kinowski J.: Badania odporności ogniowej ścian osłonowych – przyrosty temperatury na szybach, „Świat Szkła” 11/2013, s. 20-25.
[12] Sędłak B., Kinowski J., Borowy A.: Fire resistance tests of large glazed aluminium curtain wall test specimens – results comparison. 1st International seminar for fire safety of facades 13-14.11.2013 Paris, France
[13] Sędłak B.: Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. XXII Konferencja Techniczna „Świata Szkła”, 06.12.2013 r., Warszawa.
[14] Sędłak B.: Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Część 1. „Świat Szkła” 3/2014, 16-19, 25.
[15] Sędłak B.: Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Część 2. „Świat Szkła” 4/2014.

 

 

Całość artykułu w wydaniu drukowanym elektronicznym 
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji: Świat Szkła 7-8/2014

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.