20141111dziennik ustaw25 grudnia 2014 r. wchodzi w życie ustawa z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. z 2014, poz. 827). 

Zastępuje ona dotychczas obowiązującą: 

  • ustawę o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny oraz
  • ustawę o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, a także w prowadza szereg istotnych zmian w przepisach Kodeksu cywilnego w zakresie rękojmi i gwarancji[1].

Czego dotyczą nowe przepisy

Regulacje powyższej ustawy dotyczą przede wszystkim umów zawieranych pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem, to jest osobą fizyczną, która zawiera z przedsiębiorcą umowę niezwiązaną bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

 

Ustawa obejmuje zatem wszelkie rodzaje sprzedaży, zarówno w sklepie, jak też poza lokalem przedsiębiorcy lub na odległość, a także umowy o dzieło. 

Przepisów ustawy nie stosuje się natomiast do umów dotyczących usług socjalnych, opieki nad dziećmi, usług zdrowotnych, gier hazardowych, przewozu osób, usług telekomunikacyjnych, turystycznych, umów zawieranych za pomocą automatów sprzedających, a także umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, jeżeli cena towaru (usługi) nie przekracza pięćdziesięciu złotych lub umów zawieranych z przedsiębiorcą dokonującym częstych i regularnych objazdów, w czasie których przedsiębiorca dostarcza środków spożywczych lub innych artykułów do miejsca zamieszkania lub pracy konsumenta.

Ponadto ustawa nie ma zastosowania do ustanawiania, nabywania i przenoszenia własności nieruchomości lub innych praw do nieruchomości.

Ustawa określa przede wszystkim obowiązki przedsiębiorcy zawierającego umowę z konsumentem oraz prawa konsumenta w zakresie odstąpienia od umowy zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa.

Z kolei wprowadzona omawianą ustawą zmiana przepisów Kodeksu cywilnego dotyczy nie tylko rękojmi i gwarancji przy sprzedaży konsumenckiej, ale także dotyczy umów sprzedaży zawieranych pomiędzy przedsiębiorcami.

Obowiązki informacyjne przy sprzedaży w sklepie

Nowa ustawa rozszerzyła i skatalogowała zakres informacji, jakich należy udzielić konsumentowi. Przed zawarciem umowy w lokalu przedsiębiorstwa, przedsiębiorca będzie musiał w sposób jasny i zrozumiały poinformować kupującego m.in. o:

  • głównych cechach świadczenia, tj. przedmiocie umowy i sposobie komunikowania się z konsumentem;
  • swoich danych identyfikujących, w tym będzie musiał podać firmę, adres, numer telefonu oraz dane organu, który zarejestrował działalność i nr wpisu (w CEIDG lub KRS);
  • łącznej cenie wraz z podatkiem i ewentualnymi świadczeniami dodatkowymi (na przykład kosztami dostawy), a jeśli nie jest możliwe wcześniejsze obliczenie ceny – należy wskazać zasady jej obliczania;
  • sposobie i terminie spełnienia świadczenia oraz procedurze rozpatrywania reklamacji; 
  • przewidzianej przez prawo odpowiedzialności sprzedawcy za jakość świadczenia;
  • usługach posprzedażnych i gwarancji;
  • czasie trwania umowy i zasadach jej wypowiedzenia.

Powyższe obowiązki informacyjne nie dotyczą drobnych umów życia codziennego wykonywanych natychmiast po ich zawarciu, a więc np. zakupów spożywczych, a także sprzedaży drobnych przedmiotów przemysłowych w sklepach.

Ale już sprzedaż okien lub drzwi niewątpliwie będzie wymagała spełnienia przez przedsiębiorcę przewidzianych ustawą obowiązków informacyjnych.

Obowiązki informacyjne przy sprzedaży poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość

Jeszcze więcej informacji musi udzielić konsumentowi przedsiębiorca dokonujący sprzedaży poza lokalem przedsiębiorstwa i na odległość. Za lokal przedsiębiorstwa uważa się nie tylko nieruchomość, w której przedsiębiorca prowadzi działalność na stałe, ale także rzecz ruchomą (na przykład samochód, stragan), w którym przedsiębiorca prowadzi działalność zwyczajowo albo na stałe. 

Natomiast umowa zawarta poza lokalem przedsiębiorstwa to umowa z konsumentem zawarta:

  • przy jednoczesnej fizycznej obecności stron w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy,
  • w wyniku przyjęcia oferty złożonej przez konsumenta poza lokalem;
  • w lokalu przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy lub za pomocą środków porozumiewania się na odległość bezpośrednio po tym, jak nawiązano indywidualny i osobisty kontakt z konsumentem w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorstwa;
  • podczas wycieczki zorganizowanej przez przedsiębiorcę, której celem lub skutkiem jest promocja oraz zawieranie umów z konsumentami.

Z kolei umowa zawarta na odległość to umowa zawarta z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość (za pośrednictwem Internetu, telefonu), bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

(...)

Oprócz opisanych wcześniej danych, takich jak cechy świadczenia, dane sprzedawcy, łączna cena, termin spełnienia świadczenia i zasady reklamacji, przedsiębiorca sprzedający poza lokalem lub na odległość powinien także poinformować konsumenta m.in. o:

  • adresie poczty elektronicznej oraz numerach telefonu lub faksu, jeżeli są dostępne, pod którymi konsument może szybko i efektywnie kontaktować się z przedsiębiorcą;
  • adresie, pod którym konsument może składać reklamacje, jeżeli jest inny niż adres przedsiębiorstwa; 
  • kosztach korzystania ze środka porozumiewania się na odległość w celu zawarcia umowy, w przypadku gdy są wyższe niż zwykle stosowane; 
  • sposobie i terminie zapłaty; 
  • sposobie i terminie wykonania prawa odstąpienia od umowy a także wzorze formularza odstąpienia od umowy;
  • kosztach zwrotu rzeczy w przypadku odstąpienia od umowy, które ponosi konsument;
  • okolicznościach, w których konsument nie ma prawa odstąpienia od umowy;
  • obowiązku przedsiębiorcy dostarczenia rzeczy bez wad;
  • istnieniu i treści gwarancji i usług posprzedażnych oraz sposobie ich realizacji;
  •  kodeksie dobrych praktyk, o którym mowa w art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym oraz sposobie zapoznania się z nim;
  • czasie trwania umowy lub o zasadach wypowiedzenia umowy – jeżeli umowa jest zawarta na czas nieoznaczony lub jeżeli ma ulegać automatycznemu przedłużeniu;
  • minimalnym czasie trwania zobowiązań konsumenta wynikających z umowy;
  • możliwości skorzystania z pozasądowych sposobów rozpatrywania reklamacji i dochodzenia roszczeń oraz zasadach dostępu do tych procedur.

Z uwagi na ilość informacji, jakie należy przekazać konsumentowi, przedsiębiorca powinien stworzyć regulamin, w których zawarte będą wszystkie wymagane prawem dane. Regulamin taki wraz ze wzorem oświadczenia o prawie odstąpienia od umowy stanowiącym załącznik do ustawy o prawach konsumenta, powinny zostać przekazane konsumentowi najpóźniej w chwili wyrażenia przez konsumenta woli zawarcia umowy. 

Ponadto przedsiębiorca będzie miał obowiązek wydać konsumentowi dokument umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa lub potwierdzenie jej zawarcia, utrwalone na papierze lub, za zgodą konsumenta, na innym trwałym nośniku, czego nie przewidywały obowiązujące dotychczas przepisy.

Takim trwałym nośnikiem jest materiał lub narzędzie umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, które pozwalają na korzystanie z nich w przyszłości i odtworzenie w niezmienionej postaci. 

O ile w przypadku sprzedaży przez Internet możliwe jest szybkie i niemalże niezwłoczne przekazywanie powyższych informacji i dokumentów, o tyle trudno sobie wyobrazić spełnienie powyższych wymagań, gdy umowa jest zawierana na przykład telefonicznie.

W tym wypadku ustawa zawiera pewne odstępstwa, a mianowicie jeżeli przedsiębiorca kontaktuje się z konsumentem przez telefon w celu zawarcia umowy na odległość, ma obowiązek na początku rozmowy poinformować konsumenta o tym celu, a ponadto podać identyfikujące go dane oraz dane identyfikujące osobę, w imieniu której telefonuje. Treść proponowanej umowy oraz oświadczenie konsumenta o zawarciu umowy powinny być utrwalone na papierze lub innym trwałym nośniku i przekazane konsumentowi najpóźniej w chwili dostarczenia rzeczy lub przed rozpoczęciem świadczenia usługi. 

Przepisy dotyczące obowiązków informacyjnych stanowią wprawdzie duże utrudnienie i sformalizowanie sprzedaży dokonywanej poza lokalem i na odległość, na przykład przez Internet, z drugiej jednak strony mają wyeliminować często spotykane praktyki sprzedawców związane z wprowadzaniem dodatkowych ukrytych kosztów lub też takim konstruowaniem stron internetowych lub formularzy zamówień, które powodowały czasami niezamierzone składanie zamówień przez klientów przy braku dostatecznej wiedzy co do przedmiotu świadczenia i ceny.

Konsekwencje niedopełnienia obowiązków informacyjnych

Przedsiębiorca, który nie udzieli konsumentowi wymaganych informacji lub nie przekaże stosownych dokumentów naraża się na ryzyko zarzutu nieważności umowy i zwrotu świadczeń a także może podlegać odpowiedzialności w sprawach o wykroczenia. Do Kodeksu wykroczeń dodano bowiem przepis art. 139b, który stanowi, że kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa zawierając umowę z konsumentem nie spełnia wymagań dotyczących udzielenia informacji lub wydania dokumentu, przewidzianych w przepisach ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. poz. 827), podlega karze grzywny.

Prawo odstąpienia od umowy zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa

Konsument, który zawarł umowę na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, może w terminie 14 dni odstąpić od niej bez podawania przyczyny i bez ponoszenia kosztów, z wyjątkiem:

  • dodatkowych kosztów dostawy, jeśli konsument wybrał inny niż najtańszy sposób dostawy; 
  • bezpośrednich kosztów zwrotu;
  • należności za świadczenia spełnione na żądanie klienta przed upływem terminu do odstąpienia od umowy. 

Termin do odstąpienie od umowy biegnie:

  • od dnia objęcia rzeczy w posiadanie;
  • przy dostawie wielu rzeczy dostarczanych osobno – od objęcia w posiadanie ostatniej rzeczy, partii lub części;
  • przy regularnym dostarczaniu rzeczy przez czas oznaczony – od objęcia w posiadanie pierwszej rzeczy;
  • dla pozostałych umów – od dnia zawarcia umowy.

Nowe przepisy wydłużyły zatem termin do odstąpienia od umowy z 10 do 14 dni i doprecyzowały, jakie koszty – w przypadku odstąpienia od umowy – ponosi sprzedawca (koszt dostawy), a jakie kupujący (koszt zwrotu). 

Jeżeli konsument nie został poinformowany przez przedsiębiorcę o prawie odstąpienia od umowy, prawo do odstąpienia wygasa dopiero po upływie 12 miesięcy od dnia upływu wyżej opisanych terminów. 

Ustawa wskazuje też sytuacje, w których odstąpienie nie będzie możliwe. Mianowicie prawo odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość nie przysługuje konsumentowi, na przykład, w odniesieniu do umów:

  • o świadczenie usług, jeżeli przedsiębiorca wykonał w pełni usługę za wyraźną zgodą konsumenta, który został poinformowany przed rozpoczęciem świadczenia, że po spełnieniu świadczenia przez przedsiębiorcę utraci prawo odstąpienia od umowy;
  • w której przedmiotem świadczenia jest rzecz nieprefabrykowana, wyprodukowana według specyfikacji konsumenta lub służąca zaspokojeniu jego zindywidualizowanych potrzeb;
  • w której przedmiotem świadczenia jest rzecz dostarczana w zapieczętowanym opakowaniu, której po otwarciu opakowania nie można zwrócić ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych;
  • w której konsument wyraźnie żądał, aby przedsiębiorca do niego przyjechał w celu dokonania pilnej naprawy lub konserwacji; jeżeli przedsiębiorca świadczy dodatkowo inne usługi niż te, których wykonania konsument żądał, lub dostarcza rzeczy inne niż części zamienne niezbędne do wykonania naprawy lub konserwacji, prawo odstąpienia od umowy przysługuje konsumentowi w odniesieniu do dodatkowych usług lub rzeczy.

A zatem dostawcy towarów wytworzonych na indywidualne zamówienie klienta, według wskazanych przez nich danych (na przykład pomiarów otworów okiennych, które wykonano u klienta i tam spisano umowę), nie muszą się obawiać zwrotu takiego towaru, o ile nie jest on wadliwy. Kupujący nie będzie miał prawa zwrotu wykonanego na zamówienie towaru o indywidualnych cechach, nawet jeśli zawarł umowę poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość. Powyższe wyłączenie prawa do odstąpienia od umowy należałoby odnieść także do sytuacji, gdy zamówienie obejmuje wprawdzie produkt typowy (okna o typowych wymiarach), produkowany seryjnie, ale w ilościach i w zestawie służącym do zaspokojenia zindywidualizowanych potrzeb konsumenta (na przykład komplet okien lub rolet do konkretnego budynku). W takiej sytuacji również należałoby przyjąć, że odstąpienie od umowy bez podania przyczyn nie będzie możliwe. Jednak z uwagi na dość ogólną i nieprecyzyjną treść przepisów, można się spodziewać, że w praktyce może dojść do wielu sporów w tym zakresie pomiędzy konsumentem a sprzedawcą.

Aby zabezpieczyć się przed ewentualnymi nadużyciami ze strony nabywców, a zwłaszcza zarzutami nieprawidłowego zapisania wskazanych przez kupującego parametrów zamówienia, przedsiębiorca powinien zadbać o utrwalenie specyfikacji zamówienia na papierze lub trwałym nośniku, ze wskazaniem indywidualnego przeznaczenia rzeczy (na przykład: miejsca zamontowania okien, rolet, drzwi) i potwierdzenie takiego zamówienia przez klienta najpóźniej w chwili zawarcia umowy.

Zmiany w rękojmi

Ustawa o prawach konsumenta zmienia przepisy Kodeksu cywilnego m.in. w zakresie rękojmi, w tym na nowo definiuje pojęcie wad fizycznych rzeczy.

Według nowych przepisów wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

  • nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
  • nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
  • nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
  • została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

Jeżeli kupującym jest konsument, na równi z zapewnieniem sprzedawcy traktuje się publiczne zapewnienia producenta zamieszczone na przykład w reklamie produktu. 

Wadą fizyczną jest także nieprawidłowe zamontowanie i uruchomienie rzeczy, jeżeli czynności te zostały wykonane przez sprzedawcę lub osobę trzecią, za którą sprzedawca ponosi odpowiedzialność, albo przez kupującego, który postąpił według instrukcji otrzymanej od sprzedawcy. 

Nowa definicja wady fizycznej stanowi połączenie dotychczasowych przepisów kodeksu cywilnego oraz definicji zawartych w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej, która traci moc wraz z wejściem w życie nowych przepisów.

W przypadku wad fizycznych konsument będzie mógł:

  • domagać się obniżenia ceny albo odstąpić od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni lub naprawi rzecz. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca wbrew deklaracjom nie wymienił rzeczy lub jej nie naprawił.
  • jeżeli kupującym jest konsument, może on zamiast zaproponowanej przez sprzedawcę naprawy żądać wymiany rzeczy albo zamiast wymiany żądać naprawy, chyba że uwzględnienie sposobu załatwienia reklamacji zaproponowanego przez kupującego jest niemożliwe albo wymagałoby nadmiernych kosztów w porównaniu ze sposobem proponowanym przez sprzedawcę.

Powyższe przepisy dają konsumentom szerszą możliwość odstąpienia od umowy lub obniżenia ceny bez konieczności uprzedniego oczekiwania na naprawę lub wymianę. Dają też możliwość wyboru innej, niż zaproponowana przez sprzedawcę formy załatwienia reklamacji.

Sprzedawca powinien ustosunkować się do reklamacji konsumenta w terminie czternastu dni. Jeśli tego nie zrobi, uważa się, że żądanie to uznał za uzasadnione. 

Ważnym ograniczeniem możliwości odstąpienia od umowy jest charakter wady. Kupujący nie może odstąpić od umowy, jeżeli wada jest nieistotna. W dotychczasowym orzecznictwie przyjmowało się, ze wada istotna, to taka, która uniemożliwia korzystanie z rzeczy zgodnie z przeznaczeniem lub zgodnie z celem wskazanym w umowie. 

Jeżeli rzecz wadliwa została zamontowana, kupujący może żądać od sprzedawcy demontażu i ponownego zamontowania. Koszty wymiany lub naprawy ponosi sprzedawca. W szczególności obejmuje to koszty demontażu i dostarczenia rzeczy, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia. Sprzedawca może odmówić demontażu i ponownego zamontowania, jeżeli koszt tych czynności przewyższa cenę rzeczy sprzedanej. 

Jeśli mamy do czynienia z taką sytuacją, a kupującym jest konsument, to w przypadku demontażu i ponownego montażu konsument jest zobowiązany ponieść część związanych z tym kosztów przewyższających cenę rzeczy sprzedanej albo może żądać od sprzedawcy zapłaty części kosztów demontażu i ponownego zamontowania, do wysokości ceny rzeczy sprzedanej. 

Okres rękojmi

Nowe przepisy wydłużyły okres rękojmi w stosunku do dotychczasowych uregulowań kodeksowych. Sprzedawca będzie teraz odpowiadał z tytułu rękojmi, jeżeli wada fizyczna zostanie stwierdzona przed upływem dwóch lat, a gdy chodzi o wady nieruchomości – przed upływem pięciu lat od dnia wydania rzeczy kupującemu.

Jeżeli kupującym jest konsument a przedmiotem sprzedaży jest używana rzecz ruchoma, odpowiedzialność sprzedawcy może zostać ograniczona, nie mniej niż do roku od dnia wydania rzeczy kupującemu. 

Roszczenie o usunięcie wady lub wymianę rzeczy sprzedanej na wolną od wad przedawnia się z upływem roku, licząc od dnia stwierdzenia wady (to znaczy w tym czasie trzeba wystąpić z odpowiednim roszczeniem do sądu). Ograniczenie to dotyczy jednak tylko przedsiębiorców, natomiast jeżeli kupującym jest konsument, bieg terminu przedawnienia i tak nie może się zakończyć przed upływem 2 lat od wydania rzeczy ruchomych i 5 lat od wydania nieruchomości.

W tych terminach kupujący może złożyć oświadczenie o odstąpieniu od umowy albo obniżeniu ceny z powodu wady rzeczy sprzedanej. Jeżeli kupujący żądał wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady, bieg terminu do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy albo obniżeniu ceny rozpoczyna się z chwilą bezskutecznego upływu terminu do wymiany rzeczy lub usunięcia wady.

Gwarancja po nowemu

Na nowo uregulowano też kwestie gwarancji, której treść i zakres były dotychczas pozostawione do całkowitego uznania sprzedawcy lub producenta.

Teraz udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone także w reklamie. 

Gwarant ma obowiązek sformułować oświadczenie gwarancyjne w sposób jasny i zrozumiały w języku polskim.

Powinno ono zawierać podstawowe informacje potrzebne do wykonywania uprawnień z gwarancji, w szczególności nazwę i adres gwaranta, czas trwania i terytorialny zasięg ochrony gwarancyjnej, uprawnienia przysługujące w razie stwierdzenia wady, a także stwierdzenie, że gwarancja nie wyłącza, nie ogranicza ani nie zawiesza uprawnień kupującego wynikających z przepisów o rękojmi za wady rzeczy sprzedanej. 

Obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług. W razie wątpliwości co do zakresu świadczeń gwarancyjnych przyjmuje się, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do wymiany rzeczy, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym. Jeżeli nie zastrzeżono innego terminu, termin gwarancji wynosi dwa lata licząc od dnia, kiedy rzecz została kupującemu wydana.

Roszczenia sprzedawcy wobec dostawcy wadliwej rzeczy

Nowa ustawa wprowadza także do Kodeksu cywilnego nieznane dotąd regulacje w zakresie dochodzenia roszczeń odszkodowawczych przez przedsiębiorcę (na przykład sprzedawcę), który na skutek nabycia wadliwego towaru od innego przedsiębiorcy (dystrybutora, producenta, hurtownika), musiał pokryć koszty roszczeń nabywcy. 

Mianowicie w sytuacji, gdy rzecz nie miała właściwości, które powinna mieć zgodnie ze swoim przeznaczeniem lub zgodnie z publicznie składanymi zapewnieniami lub została wydana w stanie niezupełnym, sprzedawca, który poniósł koszty w wyniku wykonania uprawnień z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy przez konsumenta, może żądać naprawienia poniesionej szkody od tego z poprzednich sprzedawców, wskutek którego działania lub zaniechania rzecz stała się wadliwa. Poprzedni sprzedawca ponosi także odpowiedzialność, jeśli wiedząc o wadzie rzeczy, nie poinformował o niej kupującego lub sporządził instrukcję montażu i uruchomienia dołączoną do rzeczy, a wada powstała na skutek zamontowania i uruchomienia rzeczy przez konsumenta zgodnie z tą instrukcją. 

Odszkodowanie w takich wypadkach obejmuje zwrot wydatków niezbędnych w celu realizacji uprawnień konsumenta, w szczególności kosztów wymiany lub usunięcia wady rzeczy sprzedanej, jej demontażu, transportu i ponownego zamontowania, a ponadto kwotę, o którą została obniżona cena rzeczy, oraz utracone korzyści. 

Roszczenie sprzedawcy przedawnia się z upływem sześciu miesięcy. Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem poniesienia kosztów przez sprzedawcę w wyniku wykonania uprawnień z tytułu rękojmi przez konsumenta, nie później jednak niż w dniu, w którym sprzedawca powinien wykonać swoje obowiązki wobec konsumenta. 

Aby nie dopuścić do przedawnienia, sprzedawca, który poniósł szkodę powinien dokonać odpowiedniej czynności przed sądem, na przykład wnieść pozew albo zawezwać do próby ugodowej.

Iwona Sysik
Radca Prawny

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji: Świat Szkła 11/2014

 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.