Artykuł jest kontynuacją cyklu poświęconego najnowszym, przełomowym realizacjom architektonicznym wyrażających estetykę nowoczesnych materiałów w połączeniu ze szkłem. W częściach 1 i 2 omówiono budynki łączące szkło i stal, w częściach 3 i 4 szkło w kombinacji ze stalą i drewnem, w części 5 rolę estetyczną szkła w realizacjach łączących szkło z aluminium, metalem oraz ceramiką, a w częściach 6A i 6B przykłady budynków, w których materiałami wiodącymi są szkło i drewno. Część 7 była poświęcona architekturze japońskiej łączącej szkło i beton, a niniejszy artykuł dotyczy realizacji, w których oprócz szkła rolę wiodącą pełni zieleń.

 

Fot. 1

Fot. 1. Fukuoka – „Acros Fukuoka”, 1995

 

Wstęp

 

Tematem obecnego cyklu artykułów jest analiza efektów estetycznych wynikających z określonych połączeń różnych materiałów ze szkłem. Punktem wyjścia jest twórczość słynnego japońskiego architekta Kengō Kumy (Kuma Kengō; ur. 1954, Kengo Kuma & Associates), który od lat 1990. podążając drogą minimalizmu, eksploruje w swoich projektach możliwości różnych materiałów. Termin „architektura materiałów” odnosi się do sposobu tworzenia obiektów architektonicznych, w którym głównym środkiem wyrazu i inspiracją w rozwoju koncepcji są materiały budowlane i tworzywa naturalne. W 2018 r. odbyła się w Tokio wystawa prezentująca jego dorobek pt. „Kengo Kuma: A LAB for materials” (Kuma no mono Kuma Kengō to sasayaku busshitsu, kataru busshitsu). Kengō Kuma buduje swoje koncepcje wykorzystując naturalne właściwości materiałów, odpowiednio je „nawarstwiając” i powiązując z otoczeniem – które jest zresztą punktem wyjściowym, ponieważ architekt czerpie z tworzyw lokalnych – odnosząc je do tradycyjnej architektury i estetyki japońskiej. Z tego powodu „materiały”, które wyrażają ideę budynku, są ważnym kluczem do analizy twórczości Kengō Kumy.

 

Szkło jest wiodącym tworzywem zarówno w twórczości Kumy, jak i innych japońskich architektów. Wykorzystując walory szkła japońscy architekci nawiązują także do tradycyjnej architektury, uzyskując różne stopnie przezroczystości i wizualnej łączności budynku z otoczeniem, podobnie jak kiedyś półprzezroczyste ekrany papierowe (shōji). Formowano też przestrzenie pośrednie pomiędzy zewnętrzem i wnętrzem w postaci takich elementów jak weranda (engawa), czy też głęboki okap dachu. Tego typu elementy umożliwiały kontakt ludzi znajdujących się wewnątrz budynku z ogrodem na zewnątrz. W przypadku Kengō Kumy, jego architektura mimo inspiracji japońską estetyką jest także zrozumiała dla odbiorców zagranicznych. Obecnie różne rodzaje szkła zapewniają zróżnicowane stopnie przezroczystości i elastyczność aranżacji. W wielu wypadkach projekty takie charakteryzuje prostota form, transparentność i wrażenie wizualnej lekkości. Dzięki zastosowaniu szkła łatwiejsze jest jakby odniesienie budynku do niejednorodnego otoczenia, a także osiągnięcie harmonii z naturalnym otoczeniem. W wielu realizacjach japońskich architektów zieleń staje się także obecna bezpośrednio jako komponent architektury zarówno w elewacjach jak i we wnętrzach.

 

Dotychczas omówione zostały połączenia szkła ze stalą i drewnem oraz z aluminium, metalem i ceramiką, następnie z drewnem, a także z betonem. Wyróżniono różnorodne efekty: maksymalną przezroczystość i symbiozę; płynność, ruch i miękkie przestrzenie; transparentność skutkującą widokiem; elegancję; ekspresję dramatycznych fasad oraz wyrazistych szklanych brył; relację szkła z zielenią; przenikanie, lekkość i rytm; maksymalną przezroczystość; wymowę konstrukcji; symbiozę z otoczeniem; niejednoznaczność organicznej formy; delikatne światło jako efekt metalowej siatki; mozaikę jako efekt szklano-aluminiowej kraty; ekspresyjny kontrast płaszczyzn; efekt rytmu paneli szklanych i ceramicznych; efekt ekspresji architektury i konstrukcji; symbolizm; lekkość, wyrafinowanie betonu i szkła jako efekt architektury bez granic; ekspresja i symbioza jako efekty geometrii form oraz efekt ruchu i przestrzeni. Nowoczesne szkło konstrukcyjne jest dominującym materiałem stosowanym we współczesnej architekturze, a jego kombinacja z zielenią jest szczególnie istotna i ze względów projektowych (w Japonii jest obowiązek zazieleniania określonych powierzchni) i z uwagi na estetykę przestrzeni publicznej, która powinna być przyjazna dla człowieka.

 

Fot. 2

Fot. 2. Niigata – „Niigata City Performing Arts Center”, 1998

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.