Szkło jako materiał ze swojej natury cechują różnego rodzaju zniekształcenia odbić, czy też widzianego obrazu. We współczesnej architekturze wielu producentów i projektantów usiłuje na różne sposoby te zniekształcenia zmitygować. Jednak nie zawsze szkło musi być stosowane jedynie w ten sposób.
Dzięki zastosowaniu takich szklanych elementów, jak np. pryzmatyczne panele szklane lub też wynalezione przez NASA i upowszechnione od 1976 r. na użytek sztuki i architektury szkło dichroiczne możliwe staje się celowe i kontrolowane rozszczepianie światła w obiektach architektury i jest to zabieg coraz częściej wykorzystywany współcześnie przez projektantów. Te niestandardowe rozwiązania pozwalają w architekturze na uzyskanie ciekawych i atrakcyjnych efektów wizualnych dlatego, że widziane barwy zmieniają się zależnie od kąta padania światła oraz obserwacji.
O ile w panelach pryzmatycznych ten efekt uzyskiwany jest drogą załamywania padającego światła i rozszczepiania go na fale różnych długości, to istotą szkła dichroicznego jest jego wielowarstwowa struktura, nadająca mu właściwości swego rodzaju filtra. Takie szkło powlekane jest nawet 30 do 50 warstw tlenków metali, które interferują z określonymi częstotliwościami fal świetlnych. W rezultacie tafla szkła może przepuszczać i odbijać światło o konkretnych barwach, zależnie od odpowiednich modyfikacji procesu produkcji. Możliwa jest też laminacja szkła z użyciem dichroicznej folii dla uzyskania podobnych efektów.
Przykłady wykorzystania szkła dichroicznego
Ohio State University Chiller Plant w Columbus
W nieskomplikowany, a zarazem ciekawy i skuteczny sposób zastosowano dichroiczne panele szklane na elewacji budynku elektrowni uniwersytetu Ohio. Minimalistyczny, prostopadłościenny budynek poprzecinany wąskimi szczelinami okien urozmaicono implementacją na elewacji 177 pionowych żeber szklanych mocowanych prostopadle do fasady systemem klamrowym, pomiędzy płytami elewacyjnymi.
Zastosowane szkło laminowane z dichroiczną folią umieszczoną pomiędzy warstwami o głównie zielonych, fioletowych i turkusowych emisji i odbiciach sprawia, że żebra pełniące funkcję pewnego rodzaju ekranów mienią się tymi kolorami oraz rzucają przepuszczone i odbite promienie na połyskliwą fasadę w postaci smug kolorów, zmieniających się w zależności od kąta padania światła i obserwacji.
Ten efekt wizualny idzie w parze z przeznaczeniem obiektu, jako budynku produkującego energię, dlatego że na elewacji zostaje ukazana „energia” światła słonecznego, czyli promieniowanie.
