Co ciekawego można zrobić ze szkła?
To pytanie, choć wydaje się proste, w kontekście twórczości Kazimierza Pawlaka nabiera niezwykłej głębi. Szkło, które przez wieki było traktowane głównie jako materiał użytkowy – wykorzystywane w naczyniach, witrażach czy architekturze – w jego rękach staje się pełnoprawnym medium rzeźbiarskim. Pawlak nie tylko bada jego strukturę i techniczne możliwości, ale przede wszystkim wydobywa z niego emocję, narrację i światło. Jego prace udowadniają, że szkło może być materiałem ekspresyjnym, zmiennym i pełnym życia, a nie tylko zimnym, kruchym czy dekoracyjnym elementem.
Dzięki pionierskiemu podejściu do technik szklarskich oraz nieustannym eksperymentom, Kazimierz Pawlak przesunął granice tego, co można osiągnąć w rzeźbie ze szkła. Jego twórczość pokazuje, że materiał ten może być jednocześnie ciężki i lekki, masywny i transparentny, gładki i surowy. Światło – jeden z kluczowych elementów jego sztuki – sprawia, że jego rzeźby zdają się „oddychać” i zmieniać w zależności od otoczenia.
Szkło jako rzeźba – forma, światło i przestrzeń
W tradycyjnej rzeźbie materia jest zazwyczaj postrzegana jako coś stałego, niezmiennego i konkretnego. Szkło wprowadza do tej definicji nową dynamikę – jest materiałem, który nieustannie reaguje na światło, zmienia się wraz z otoczeniem i nigdy nie jest do końca „skończony” w swojej percepcji.
Pawlak wykorzystuje te unikalne właściwości, tworząc prace, które łączą w sobie cechy klasycznej rzeźby z elementami malarskimi i architektonicznymi. Jego kompozycje bywają monumentalne, ale jednocześnie nie tracą delikatności i ulotności – szkło, choć wydaje się solidne, wciąż pozostaje nieuchwytne i podatne na grę światła.
W jego pracach można zauważyć charakterystyczne napięcie pomiędzy formą a światłem – powierzchnie szklanych rzeźb odbijają, pochłaniają i przepuszczają światło, co sprawia, że ich wygląd zmienia się w zależności od perspektywy widza. To sprawia, że Kazimierz Pawlak nie tylko rzeźbi w szkle, ale także „rzeźbi światłem”, traktując je jako integralny element swoich kompozycji.
