Optical Glass House to niezwykły dom w Hiroszimie zaprojektowany przez biuro architektoniczne Hiroshi Nakamura & NAP i wybudowany w 2012 roku. Tym, co wyróżnia go z otoczenia ruchliwej ulicy w centrum miasta jest widok zarysowującego się za jego szklaną fasadą ogrodu we wnętrzu domu.
Szklana fasada jako „filtr”
Projektanci Optical Glass House mierzyli się z zadaniem stworzenia spokojnej i ustronnej przestrzeni w zastanej lokalizacji. Z tego względu umieszczono w domu ogród, jednak odwrotnie niż zazwyczaj, od frontowej strony domu. Został on za to podniesiony na pierwszą kondygnację i osłonięty szklaną optyczną fasadą.
Ogród jest widoczny ze wszystkich pokoi domu oraz położonego poniżej wejścia. Przez wysoką fasadę z bloczków szklanych wpada do niego wschodnie światło, które załamując się tworzy na ścianach ciekawe wzory. Prześwituje przez nią także widok miejskiego życia na zewnątrz.
Rozwiązania konstrukcyjne
Szklana fasada, aby zapewnić pożądane właściwości wizualne i akustyczne została zaprojektowana z pełnych szklanych bloczków borosilikatowych 50 x 235 x 50 mm odlewanych na zamówienie, o wydłużonym procesie schładzania, aby usunąć naprężenia materiału.
Duża masa pełnych bloczków efektywnie tłumi napływający z ulicy miejski hałas, z kolei borosilikat zapewnia ich dużą przezierność.
Zaprojektowana fasada ma 8,6 x 8,6 m, nie mogła być więc konstrukcją samonośną. Została więc podwieszona na belce i 75 cięgnach, na które nanizano nawiercone bloczki szklane. Aby zabezpieczyć taką konstrukcję przed obciążeniami bocznymi, bloczki przełożono płaskimi płytkami ze stali nierdzewnej, które znalazły się w odpowiednim zagłębieniu bloczków. W ten sposób wisząca konstrukcja stała się praktycznie niewidoczna, zarówno z zewnątrz, jak i wewnątrz domu, a delikatne pionowe i poziome podziały odbierane są wizualnie jako integralna część przeszklenia.
Składająca się z około 6 000 szklanych bloczków fasada waży aż 13 ton, dlatego, aby zminimalizować grubość potrzebnej do jej podwieszenia belki żelbetowej, najpierw wstawiono stalową belkę rdzenia, której nadano uprzednio łukowe ugięcie skierowane ku górze. Następnie belkę obciążono ciężarem fasady, po czym zalano betonem.
