Wnętrze z charakterem
     Ważnym elementem dekoracyjnym i funkcjonalnym drzwi wewnętrznych jest przeszklenie, ponieważ poprzez dobór wymiarów szyb – ze szprosami lub bez – oraz gatunku i koloru szkła, pozwalają dopasować drzwi do wystroju i charakteru wnętrza. Oferowane są przeszklenia o różnych kształtach – prostokątne, okrągłe, owalne lub inne wykonane zgodnie z fantazją projektanta. Przeszklenie o odpowiednio dobranym kształcie i wielkości odmienia całkowicie wygląd drzwi – dodaje im lekkości i elegancji.



Przeszklone czy pełne

     Producenci w większości oferują drzwi w wersjach pełnej i przeszklonej, w niektórych wzorach można również dobierać różną powierzchnię przeszklenia. Pozwala to na wybór drzwi z jednolitym dla całego mieszkania układem elementów ozdobnych, płycin, kasetonów, szprosów (poprzeczek dzielących taflę szkła na mniejsze fragmenty). Wielkość przeszklenia waha się od małych wstawek szklanych do drzwi całoszklanych, w których skrzydło drzwi stanowi tafla szklana zawieszona na, prawie niewidocznych ale solidnych, okuciach.

 

 

 

Szprosy
     Tafla szklana może zostać zamontowana z podziałem na mniejsze płaszczyzny, poprzez zastosowanie szprosów. Szprosy te mogą być wykonane z różnych materiałów (drewniane lub metalowe), mieć różną wielkość (szerokie lub wąskie), wzornictwo (delikatne lub bogato zdobione) i konstrukcję (naklejane lub konstrukcyjne). Bogata oferta szprosów (zwanych też szczeblinami lub kratkami drzwiowymi) oraz będących z nimi w komplecie listew przyszybowych (służących do zamontowania tafli szklanych) poszerza dodatkowo wzornictwo oferowanych drzwi.



Funkcje przeszklenia

     Szkło w drzwiach wewnętrznych dostarcza w ciągu dnia naturalne światło do pomieszczeń pozbawionych okien, jak korytarze, przejścia, wewnętrzne schody.
     Drzwi z małym okienkiem często stosuje się w toaletach i łazienkach, zwłaszcza tych, które nie mają okien w ścianach. Pozwala to trochę je rozjaśnić, a ponadto można stwierdzić po zapalonym oświetleniu, czy pomieszczenie jest aktualnie zajmowane.


     Natomiast przeszklenia w dużych, podwójnych drzwiach przesuwanych czy składanych, stosowanych na przejściu do pomieszczeń reprezentacyjnych (np. salonu lub pokoju dziennego w mieszkaniach), uatrakcyjniają wygląd drzwi i dodają im lekkości i elegancji.

 

 
  
 

     Większe przeszklenia w drzwiach do pokoi wprowadzają też nastrój otwartości – nie izolują całkowicie domowników, zachowując podział funkcjonalny poszczególnych pomieszczeń, wyciszenie mieszkania i zabezpieczenie przed „wędrowaniem” zapachów kuchennych po mieszkaniu. Zaletą wprowadzania przeszkleń w przegrodach wydzielających pomieszczenia jest także optyczne powiększanie wnętrz.



Bezpieczeństwo
     Przeszklenia drzwiowe, zwłaszcza te o większych rozmiarach, powinny być wykonane ze szkła bezpiecznego. Należy na to zwrócić szczególną uwagę w mieszkaniach, w których przebywają małe dzieci oraz w szkołach i przedszkolach.


     W przypadku szkła mineralnego – czyli najczęściej stosowanego sodowo-wapniowo-krzemianowego – mamy do dyspozycji dwa typy szkieł bezpiecznych: hartowane lub laminowane. Podwyższone bezpieczeństwo w razie stłuczenia zapewnia również, rzadziej dziś stosowane, szkło zbrojone.

 

 
 
 

     Szkło hartowane. Uzyskiwane jest w wyniku obróbki termicznej tafli szkła – polegającej na podgrzaniu do temperatury ok. 650oC i szybkim schłodzeniu. W wyniku tej operacji otrzymujemy szkło o lepszych parametrach wytrzymałościowych oraz o tzw. bezpiecznej siatce spękań – czyli w razie stłuczenia szkło rozpada się na małe kawałki o nieostrych krawędziach, dzięki czemu nie robi krzywdy ludziom, którzy znajdują się w pobliżu. Hartowanie odbywa się w specjalnych piecach, co sprawia, że szkło hartowane jest droższe od szkła zwykłego, a ponadto w czasie hartowania powstają niewielkie odkształcenia tafli szklanej wynikające z samej technologii hartowania. Należy też wspomnieć, że szkło hartowane nie może być cięte ani poddawane innej obróbce – czyli prace takie jak przycięcie na dokładny wymiar, szlifowanie krawędzi i wiercenie otworów (np. pod okucia) powinny być przeprowadzone przed procesem hartowania.



     Szkło laminowane. Uzyskiwane jest przez połączenie dwóch lub więcej tafli szkła za pomocą folii lub żywicy. Laminowanie za pomocą folii wymaga zastosowania specjalnych pieców do laminowania lub autoklawów. Metoda laminowania za pomocą żywicy takich urządzeń nie wymaga, ale otrzymywane szkło laminowane jest mniej odporne na warunki atmosferyczne Szkło laminowane ma również większą wytrzymałość niż szkło nieklejone, a w przypadku stłuczenia tafla szkła pozostaje w całości gdyż kawałki szkła pozostają przyklejone do folii lub żywicy.

 

Przy odpowiedniej ilości i grubości warstw folii i szkła możemy uzyskać tafle szklane o zwiększonej odporności na włamanie, a nawet szkło kuloodporne. Zarówno folie jak i żywice mogą być barwione, a ostatnio pojawiły się folie z nadrukowanymi np. pejzażami. Dostępne są również technologie umożliwiające umieszczenie między taflami obok folii ozdobnej siateczki metalowej, tkanin lub innych elementów dekoracyjnych. Klejenie szkła zarówno folią jak i żywicą pozwala ponadto uzyskać tafle szklane o zwiększonej izolacyjności akustycznej.

 

     Folia może być również przyklejona na zewnątrz tafli szkła, ale ze względu na jej mniejszą odporność mechaniczną niż szkła (możliwość zarysowania folii lub jej zmatowienia) – sposób ten jest stosowany głównie w przypadku laminowania zamontowanych już wyrobów szklanych.



     Szkło zbrojone. Jest to szkło walcowane z wtopioną siatką metalową, która, w przypadku stłuczenia, utrzymuje odłamki szkła w całości. Inną zaletą tego szkła jest możliwość pełnienia funkcji ognioochronnych.

 

 

     Do przeszkleń drzwiowych stosowane jest również szkło organiczne – czyli przezroczyste płyty z tworzyw sztucznych. Najczęściej używane są płyty polistyrenowe (PS), akrylowe (PMMA tzw. plexi) lub poliwęglanowe (PC).


     Płyty te przewyższają szkło tradycyjne pod względem wytrzymałości na uderzenia (PMMA dwudziestokrotnie, a poliwęglan nawet ponad dwustukrotnie – porównując tafle o tej samej grubości) i mają mniejszy ciężar. Najbardziej wszechstronne są płyty poliwęglanowe. Łączą one w sobie optyczne własności szkła z mechanicznymi własnościami metali tworzyw sztucznych. Właściwości te zachowują w szerokim zakresie temperatur od –40oC do +120oC. Są nietłukące – eliminują więc niebezpieczeństwo okaleczenia odłamkami rozbitego szkła.

 

Płyty poliwęglanowe lite grubości 4 mm mają już atest zwiększonej odporności na włamanie, a przy większych grubościach mogą być nawet kuloodporne – kula z kbk AK grzęźnie w grubości płyty. Należy jednak podkreślić, że mają mniejszą odporność na uszkodzenia mechaniczne (mogą ulegać zarysowaniu lub zmatowieniu) oraz są materiałami palnymi (co prawda płyty poliwęglanu mają własności samogasnące, czyli przestają się palić po odjęciu zewnętrznego źródła ognia).

 

 

Estetyka
     Efekty estetyczne, jakie daje szkło zależą od procesów technologicznych, jakim jest poddawane w czasie produkcji. Najprostsze daje sama powierzchnia szkła. Tu można wyróżnić:



Szkło płaskie lub ornamentowe
     To pierwsze jest obecnie produkowane głównie metodą float – jego powierzchnia jest gładka a tafla przezroczysta, czasem o leciutkim zabarwieniu zielonkawym lub błękitnym. Gdy chcemy przepuścić przez oszklenie największej ilości światła – np. w celu doświetlenia znajdującego się za tymi drzwiami przedpokoju – stosujemy szkło bezbarwne. Szkło takie zapewnia również światło o naturalnym rozkładzie barw.


     Szkło ornamentowe natomiast jest szkłem walcowanym Na jego powierzchni odciśnięto wypukłe wzory w trakcie walcowania na gorąco tafli szklanej (wstęga stopionego szkła przepuszczana jest pomiędzy metalowymi walcami w temperaturze ok. 900°C, a wzory z powierzchni walców zostają przeniesione na przechodzące pomiędzy nimi szkło). W zależności od ukształtowania powierzchni walca możemy otrzymywać różnorodne wzornictwo szkła ornamentowego. Zwykle jedna tylko powierzchnia tafli ma wytłaczany wzór, ale są również dwustronnie wytłaczane. Ponieważ szkło ornamentowe zniekształca obraz oglądanych przezeń przedmiotów, więc wyposażone w nie drzwi, oprócz estetyki, dają poczucie intymności przebywającym za nimi osobom. Rodzaj wzoru i jego struktura determinują poziom przezroczystości.



Szkło kolorowe
     Ciekawe efekty dekoracyjne otrzymujemy stosując szkło barwione w masie, uzyskiwane przez dodanie określonych składników do roztopionej masy szkła (przykładowo: kobalt i nikiel barwią szkło na szaro, tlenek żelaza – na niebiesko, a żelazo trójwartościowe nadaje mu żółte zabarwienie; natomiast użyte razem barwią szkło na zielono). Otrzymywana w ten sposób liczba kolorów jest jednak ograniczona. Oprócz zwykłego szkła (zwanego białym, chociaż ma mniej lub bardziej zielonkawy odcień wynikający z naturalnych zanieczyszczeń masy szklanej) dostępne jest szkło w kolorach: brązowym, grafitowym, niebieskim i zielonym. Tafle szklane są jednolicie zabarwione na dany kolor.

Szkło malowane metodą sitodruku, natrysku lub ręcznie
     Metodą sitodruku mogą być nanoszone różne rodzaje farb – najczęściej są to jednak farby ceramiczne, które wypalane w wysokiej temperaturze – np. w trakcie hartowania szkła – pozwalają na uzyskanie powłoki o dużej wytrzymałości mechanicznej i odpornej na ścieranie, bardzo dobrze przylegającej do powierzchni szkła. Tak otrzymujemy wyroby ze szkła bezpiecznego, o dowolnej kolorystyce i wzornictwie. W ten sposób malowane szkło bardzo dobrze sprawdza się jako ozdobne wypełnienie drzwi, znakomicie uzupełniając ich indywidualny charakter. Oprócz standardowych wzorów, wykonywane są zdobienia według projektów klientów.

 

 

     Metodą natrysku nanoszone są na szkło zwykle farby organiczne, które nie wymagają wypalania (schną na wolnym powietrzu) i pozwalają na malowanie bardzo skomplikowanych wzorów, o nieograniczonej palecie barw i odcieni (np. odwzorowanie na szkle z fotograficzną dokładnością zdjęć krajobrazowych). Jest to zautomaty zowany proces odbywający się w komorze lakierniczej, w której pracują pistolety natryskowe sterowane komputerowo. Nanoszone farby mają, niestety, mniejszą trwałość i odporność na ścieranie od farb ceramicznych.



     W metodzie ręcznego malowania – za pomocą pędzelka lub aerografu nakładane są zwykle farby akrylowe. Jest to metoda możliwa do stosowania na istniejących już wyrobach szklanych, a dzięki łatwości aplikacji łatwa do samodzielnego stosowania przez osoby z zacięciem artystycznym. Tym bardziej, że producenci takich farb oferują je w małych opakowaniach i w różnorodnej kolorystyce.



Szkło witrażowe
     Witraż tradycyjny. Szkło witrażowe produkowane jest tradycyjnymi, nieprzemysłowymi metodami. Jego charakterystycznymi cechami jest niejednorodność powierzchni i kolorystyki oraz niepowtarzalność faktury. Dostępne jest w bogatej gamie kolorów i ich odcieni. Oferowane są szybki przezroczyste i nieprzezroczyste (tzw. opalowe), wielokolorowe lub jednobarwne, mające różnorodną powierzchnię i strukturę. Witraż jest specyficznym wykorzystaniem szkła kolorowego. Kolorowe szybki ułożone są w sposób pozwalający uzyskać ciekawe efekty dekoracyjne, a gdy witraż jest wykonany przez prawdziwego artystę może stanowić nawet dzieło sztuki. Szybki są łączone zwykle za pomocą taśmy ołowianej lub miedzianej, co sprawia, że wykonanie takiego witraża jest pracochłonne i... kosztowne. Obecnie dzięki zastosowaniu technologii water-jet do wycinania elementów szklanych, uzyskiwana jest wysoka precyzja wycinanych kształtów, co umożliwia wykonywanie efektownych witraży z kolorowych elementów szklanych klejonych ze sobą z prawie niewidocznymi spoinami.



     Folie witrażowe. Aby upowszechnić witrażownictwo wprowadza się tańsze metody wykonywania kolorowych wzorów na szkle za pomocą samoprzylepnych folii w różnych barwach. Wykonywanie takich witraży jest na tyle łatwiejsze, że można je wykonać nawet samodzielnie, posługując się szablonami dostarczanymi przez producenta. W takim zestawie znajduje się również samoprzylepna taśma ołowiana (zwykle w kolorze srebrnym, złotym lub czarnym) do wykonania głównego rysunku witraża i do imitacji połączeń ołowianych występujących w witrażu tradycyjnym.



     Witraże żywiczne. W celu skrócenia czasu wykonywania witraży wprowadzono metodę wykorzystującą żywice do malowania tafli szklanej. Witraże takie wykonywane są z wykorzystaniem specjalnych maszyn automatycznie dozujących porcje różnokolorowych żywic według dostarczonego wzoru (zwykle w programie CAD). Metoda ta pozwala również na dokładne powielanie powtarzalnych wzorów witrażowych.

 

 

Zdobienie specjalne – fusing, grawerowanie, fazowanie
     Fusing – polegający na stapianiu różnokolorowych szkieł na gorąco – pozwala na wykonywania wyrobów wykorzystujących również efekt przenikania kolorowego światła, jak w witrażach. Obróbka szkła na gorąco pozwala na otrzymywanie wyrobów szklanych o różnorodnej, głęboko rzeźbionej fakturze, a przenikanie barw kolorowych szkieł przypomina dzieła awangardowego malarstwa.



     Grawerowanie to nadawanie tafli szklanej własności estetycznych poprzez kombinację różnorodnych nacięć tworzących określony deseń. Zdobienie dzieli się na płytkie – matowe (z różnorodnym wzornictwem np. stylizowane rośliny) i głębokie, najczęściej polerowane (tworzące zwykle wzory geometryczne). Możliwe jest wykonywanie kompozycji wg wzorników lub artystyczne rzeźbienie w szkle i tworzenie unikatowych kompozycji. Wykonywany wzór może być wypukły lub wklęsły, wówczas wypełnia się go czasami innym materiałem. Różnorodność motywów i form oraz kształtów narzędzi grawerskich, w zestawieniu ze szkłami float, matowymi czy też ornamentowymi, pozwala na nadanie drzwiom szklanym bardzo interesującego wyglądu. Połączenie grawerowania matowego i polerowanego nadaje zdobieniu wyrazistości i trójwymiarowości.



     Fazowanie polega na szerokim szlifie krawędzi tafli szkła, pod kątem do powierzchni innym niż prosty, która załamując światło, wytwarza nietypowy efekt wizualny. Proces ten nadaje szczególnych walorów estetycznych, dlatego ma istotne znaczenie w produktach wyposażenia wnętrz.


     Fazowanie może być przeprowadzone po jednej lub po obu stronach tafli szklanej Bardzo efektowne są fazy podwójne – o dwóch szlifach wykonanych pod różnymi kątami.



     Taśmy dekoracyjne. Ponieważ procesy grawerowania i fazowania są bardzo pracochłonne, co sprawia, że oferowane wyroby mają dość wysoką cenę, więc dostępne są na rynku taśmy dekoracyjne umożliwiające uzyskania podobnych efektów estetycznych. Taśm tych można użyć do dekoracji wszelkich szklanych powierzchni. Dają efekt ciętego szkła i stanowią wygodną w aplikacji alternatywę dla tradycyjnych metod szlifowania szkła. Taśmy te są odporne na wilgoć i mogą być myte tradycyjnymi środkami czystości używanymi w gospodarstwach domowych. Wyróżniamy taśmy rowkowe – służące do dekoracji powierzchni i taśmy krawędziowe - imitujące szlifowanie krawędzi. Taśmy te w prosty i tani sposób podnoszą wartość i estetykę ozdabianych przedmiotów. Można nimi zdobić bardzo cienkie szkło, co jest bardzo ryzykowne lub wręcz niemożliwe przy tradycyjnym fazowaniu, gdyż nie osłabiają szkła.

 

 

Szkło przejrzyste lub nieprzejrzyste – piaskowane, trawione lub lakierowane – matowe lub z lekkim połyskiem albo z naklejanymi foliami matowymi
     Drzwi mają za zadanie oddzielić w jakiś sposób sąsiednie pomieszczenia. Zastosowanie w drzwiach przeszklenia pozwala oddzielić pomieszczenia funkcjonalnie utrzymując jednocześnie między nimi kontakt wzrokowy. Kontakt ten może być regulowany przejrzystością szkła. Do oddzielania pomieszczeń biurowych można stosować przeszklenia o ograniczonej w różnym stopniu przejrzystości. Natomiast w pomieszczeniach takich, jak łazienki, gdy chcemy zapewnić intymność przebywającym w nim osobom, stosuje się szkło nieprzejrzyste. Takim szkłem najczęściej jest szkło matowione, które można uzyskać różnymi metodami.



     Piaskowanie. Najbardziej rozpowszechnionym sposobem uzyskiwania szkła matowionego jest piaskowanie, czyli oddziaływanie na powierzchnię szkła strumieniem piasku kwarcowego (lub innego środka ściernego np. elektrokorundu) pod wysokim ciśnieniem. Proces ten zwykle odbywa się w sterowanym komputerowo automacie piaskującym. Tą metodą możemy zmatowić powierzchnię całej tafli szklanej lub tylko jej fragmenty. Posługując się specjalnymi foliami i wycinając w nich na ploterach nawet skomplikowane wzory – możemy na tafli szklanej uzyskać ciekawe efekty estetyczne. Naklejona folia chroni szkło przed działaniem piasku w momencie piaskowania – szkło pod nią pozostaje przejrzyste, podczas gdy sąsiednie powierzchnie stają się matowe. Po usunięciu folii otrzymujemy taflę szklaną z wzorami nieprzejrzystymi – matowymi i przejrzystymi – ze szklanym połyskiem. Od niedawna dostępna jest również możliwość tzw. głębokiego piaskowania – czyli wykonywania wyrobów o głębokiej fakturze – prawie płaskorzeźb szklanych.



     Trawienie. Inną metodą otrzymywania szkła matowego jest trawienie. Zwykle do trawienia stosuje się kwas fluorowodorowy – wymagający przestrzegania rygorystycznego przepisów BHP, aby nie doszło do poparzeń lub zatrucia trującymi oparami. Ostatnio dostępne są również technologie bezkwasowego trawienia – „przyjaźniejsze” w stosowaniu – ale ze względu na większe koszty preparatów, są one głównie stosowane do wykonywania matowych wzorów na zamontowanych już drzwiach szklanych (nie wymagane są wówczas piaskarki stosowane przy uzyskiwaniu takiego szkła metodą piaskowania - mogące wywołać zakurzenie eksploatowanych już pomieszczeń).


Zwykle produkuje się tafle o jednolitej matowej powierzchni, ale sterując odpowiednio procesem trawienia producenci potrafią uzyskiwać szkło trawione z ciekawymi wzorami tworzonymi przez zróżnicowanie głębokości trawienia (punktowe nakładanie środka trawiącego za pomocą specjalnych maszyn i stosowanie szablonów). Szkło matowe uzyskiwane metodą trawienia jest mniej szorstkie – przyjemniejsze w dotyku i łatwiejsze w utrzymaniu czystości – mniej widać na nich „ślady palców”.



     Lakierowanie. Szkło matowe można również uzyskać przez równomierne nałożenie na tafli szklane mlecznego lakieru. Metoda ta daje możliwość nakładania różnych rodzajów lakierów i uzyskiwanie szkła o różnej przejrzystości i różnym stopniu połysku – od głębokiego matu do lekkiego satynowego połysku. Na rynku dostępne są również tafle szklane mające matowe powierzchnie uzyskiwane różnymi metodami np. jedna strona lakierowana a druga trawiona


     Foliowanie. Metoda ta jest stosowana głównie na zamontowanych już drzwiach. Nakleja się na nie folie samoprzylepne (tzw. mleczne) o różnym stopniu przejrzystości. Dostępne są również samoprzylepne folie kolorowe jednobarwne lub z nadrukowanymi na nich wzorami.



Z naklejonymi wzorami z kalkomanii lub z kolorowych lub bezbarwnych specjalnie ukształtowanych elementów szklanych tzw. beveli
     Przeszklenia szklane mogą być również zdobione przez naklejenie kalkomanii np. z logiem firmy. Trwalsze są kalkomanie wypalane w piecu np. w czasie hartowania szkła – ale w przeszkleniach drzwiowych są rzadko stosowane.


     Inną metodą zdobienia szkła jest naklejanie na szybę dekoracyjnych płytek z kolorowego lub bezbarwnego szkła tzw. beveli lub innych ozdobnych aplikacji wykonanych ze szkła (np. wspomnianą już metodą fusingu). Mogą mieć one dekoracyjnie szlifowane krawędzie, które załamując i rozszczepiając światło na barwy składowe wywołują ciekawe efekty kolorystyczne.



Lustra nieprzejrzyste lub tzw. lustra szpiegowskie (weneckie)
     Przeszklenie w drzwiach mogą stanowić również lustra wykonywane metodą tradycyjną i dostarczone gotowe przez producenta – lub uzyskane przez naklejenie folii z powłoką lustrzaną. Zarówno lustra gotowe jak i otrzymywane przez naklejenie folii mogą być nieprzejrzyste jak i półprzejrzyste tzw. szpiegowskie, które przy różnicy w oświetleniu pomieszczeń, pozwalają osobie przebywającej w ciemniejszym pomieszczeniu obserwować osobę w jaśniejszym pomieszczeniu – nie będąc przez nią widzianym.



Szyby gięte wypukłe
     Bardzo efektownym wypełnieniem drzwi oferowanym zarówno do drzwi wewnętrznych jak zewnętrznych są szyby wypukłe, uzyskiwane w wyniku gięcia i termoformowania szkła. Mogą mieć one również lustrzaną powierzchnię, otrzymywaną w wyniku napylenia na powierzchnię szkła warstwy metalicznej.



Powłoki ułatwiające czyszczenie szkła
     Bardzo efektownie wyglądają szklane drzwi, ale dużym problemem jest utrzymywanie tak dużych powierzchni szkła w czystości. Dlatego trudno przecenić najnowsze osiągnięcie w zakresie szkieł powlekanych, jakim są szkła z naniesioną specjalną powłoką utrudniającą osadzanie się na szkle zanieczyszczeń. Powłoka ta jest nakładana przez producenta szkła w specjalnym procesie produkcyjnym. Największą trwałość uzyskują powłoki utwardzane czasie procesu hartowania szkła.

 

Tworząca się wówczas warstwa, jest chemicznie związana ze szkłem – wygładza ona i hydrofobizuje powierzchnię szkła. Metoda ta zdobyła już popularność w przypadku szklanych kabin prysznicowych, w których, dzięki powłoce, krople wody są odpychane od powierzchni szkła i szybko spływają w dół. Najmniejsze krople, którym uda utrzymać się na powierzchni szkła, mogą pozostawić, co prawda niewielki osad, ale nie jest on związany chemicznie z warstwą szkła – można go więc łatwo usunąć, nawet wilgotną ściereczką. Trwałość działania tej powłoki zależy od tego, jakie zanieczyszczenia znajdują się w wodzie, z którą się szkło styka. Niekonserwowana powłoka wytrzymuje od 6 miesięcy do 5 lat. Natomiast przy odpowiedniej konserwacji jej trwałość wydłuża się do 10 lat.


     Na rynku dostępnych jest też wiele środków impregnujących, które mogą być nakładane na szklane powierzchnie zmontowanych już elementów szklanych. Mają one stosunkowo niską cenę, ale też dają mniej trwałą powłokę, którą trzeba co jakiś czas odnawiać.

 

Tadeusz Michałowski
 
 
  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.