Łączniki punktowe, z kilkoma obiektywami są w użytku w powlekarce iw fienie ffl. Na rynku oferty w wielu interesach w tym zakresie. 

 

 

2018 01 22 1

Rys. 1. (fot. Dorma)

 

 

Normy i przepisy dotyczące łączników punktowych

 

Zasadę określa się jako niezbędną do produkcji. Dokumentacja w tym komputerze musi większościść obowiązujących i norm. W sprawie przepisów dotyczących ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie technicznych, ich budynków i ich usytuowanie.

 

Kluczowa rola normy PN-EN 13830: 2005 Ściany osłonowe. Systemy obliczeniowe i systemy operacyjne. Ściana osłonowa definiowana jest jako zewnętrzna, pionowa osłona budynku, na której stoi szereg elementów montażowych.

 

Należy podkreślić, że norma dotyczy ściany osłonowej jako całość, wraz z wykończeniami. Norma PN-EN 13830: 2005 nie wymienia łączników i innych elementów, które mocują ścianę do konstrukcji budynku. Podaje jedynie, że ściana osłonowa bazuje na pionowych i poziomych elementach połączonych ze sobą i zakotwiczonych do konstrukcji nośnej budynku, przy czym nie ma sprecyzowanych wymagań w zakresie zakotwiczenia.

 

 

2018 01 22 2

Rys. 2. (fot. Dorma)

 

 

Wszystkie elementy, jakie znajdują zastosowanie przy mechanicznym podparciu szkła ścian osłonowych, powinny spełniać określone wymagania i metody badań zawarte w Wytycznych do Europejskich Aprobat Technicznych EOTA-ETAG Nr 002 Systemy oszklenia ze spoiwem konstrukcyjnym.

 

Część pierwsza dokumentu dotyczy systemów z podparciem oszklenia i bez podparcia oszklenia. Zarówno wymagania, jak i metody badań, które są zawarte w tym dokumencie mogą stanowić podstawę do ustalenia wymagań i metodyki badań do łączników służących do mocowania nieprzelotowego.

 

Warto wspomnieć o kwestii Wspólnej Wykładni Procedur Oceny dla Europejskich Aprobat Technicznych CUAP 06.02/08 dotyczących oszklenia mocowanego punktowo. Dokument bazuje na procedurze wynikającej z art. 9 ust. 2 Dyrektywy 89/106/EEC na wyroby budowlane, która upoważnia do wydania europejskiej aprobaty technicznej bez wcześniejszego opracowania wytycznych. Aprobaty techniczne precyzują wymagania względem materiałów, a także wymiarów, zabezpieczeń antykorozyjnych i wytrzymałości.

 

2018 01 22 3

Rys. 3. (fot. PROVENTUSS)

 

 

W kontekście wymagań w zakresie wytrzymałości aprobaty definiują parametry wytrzymałości łącznika na zginanie przy obciążeniu, powstałym ze ssania i parcia wiatru oraz działania masy tafli szklanej i śniegu. Ponadto aprobaty określają parametry w odniesieniu do wytrzymałości na rozciąganie śrubowego złącza przegubowego.

 


Trzeba mieć na uwadze kilka aprobat technicznych dotyczących wymagań i metod badań łączników do punktowego mechanicznego mocowania szkła. Chodzi tutaj np. o Aprobatę Techniczną ITB AT-15-7039/2006 Łączniki do mocowania punktowego szkła w systemie WG Spider, czy AT-06-0280 Łączniki przegubowe SPIDER GLASS.

 

2018 01 23 1

 Rys. 4. (fot. Faraone)

 

 

(...)

 

Rodzaje i charakterystyka połączeń

 

W elewacjach i projektach szklanych dane są stosowane łączniki mocowane przelotowo lub nieprzelotowo. Oprócz tego można również budować konstrukcje z łącznikami klejonymi.

 

 

2018 01 23 2

Rys. 5. (fot. Agc)

 

 

2018 01 23 3

Rys. 6. (fot. Dorma)

 

 

Mocowania przelotowe są mocowane w punktach i otworach przelotowych w tafli. Taki sposób ustawiania bardzo często osiągany w zespoleniu i z osłonami z szybami zakresu i zespolonymi. W przypadku szklanych projektówantstwą tęą taflę, to most wykony się otwór strzemię-walcowy. Z kolei w szybach serii dzieł powinien być walcowy. W okresie obowiązywania przepisu, na podstawie zablokowanych i zablokowanych śrubokrętów. O łącz łącz łącz łącz liczba liczba liczba liczba liczba liczba liczba liczba liczba liczba. Najczęściej są do czterech lub sześciu elementów mocujących domy w pobliżu naroży i krawędzi szkła.

 

Mocowania nieprzelotowe montażu montowane są wzdłuż krawędzi elementu lub w miejscu krzyżowania krawędzi. Takie pomysły nie wymagają wydania przelotowych. W mocowaniach nieprzelotowych punktów jest lub ciągłe podparcie szkła za pomocą listew, pierścieni i rozet.

 

 

Ostatnio dostępne są też mocowania punktowe nieprzelotowe, gdzie element mocujący „zatopiony” jest do grubości tafli szklanej lub gdy włącznik mocujący przyklejony jest do powierzchni szkła.

 

W obu rodzajach konstrukcji mocujących – przelotowych i nieprzelotowych – projektant powinien przewidzieć rozwiązania eliminujące bezpośredni kontakt szkła i metalu.

 

Ciekawym rozwiązaniem technicznym są łączniki BSA firmy Blicksystem.com. Technika montażu łączników polega na ich osadzeniu w fabrycznie wykonanym otworze o przekroju zbieżnym, dzięki zastosowaniu specjalnej końcówki łącznika rozprężającej się w gnieździe kotwiącym. Kotwienie łącznika powstaje dzięki kontaktowi rozprężnej części na powierzchni pobocznicy stożka gniazda kotwiącego (kotwa BSA-G) lub na krawędzi między płaszczyzną stożkową i cylindrem otworu. Na kołnierze rozprężne zakotwień mogą być stosowane nakładki z aluminium lub z tworzywa sztucznego.

 

Dużą popularnością cieszą się rotule, będące pojedynczymi podparciami punktowymi, wykonanymi ze stali szlachetnej. Z tego samego materiału wykonane są również tzw. spidery (pająki), które łączą mocowania punktowe podtrzymujące oszklenie z podkonstrukcją fasady. W zależności od wersji spidery mogą mieć wiele ramion.

 

Korpus takich mocowań bazuje na umieszczonym centralnie pierścieniu (środniku) o średnicy zależnej od wersji wykonania. Ramiona mają różne kształty, natomiast ich zakończenie wykorzystuje pierścienie umożliwiające przykręcenie łączników punktowych, czyli główek. W środkowym pierścieniu wykonuje się połączenie śrubowe łączące konstrukcję z fasadą.

 

 

2018 01 23 4

Rys. 7. (fot. Dorma)

 

 

2018 01 23 5

Rys. 8. (fot. Pilkington)

 

Łączniki punktowe to również zestawy dwupłaszczyznowe, wykorzystujące zestawienie dwóch rotuł tak, że każda z nich trzyma szklaną taflę leżącą w innej płaszczyźnie. Takie rozwiązanie bardzo często jest stosowane do łączenia dwóch wzajemnie prostopadłych tafli szklanych. Rotule mogą być połączone przegubowo do wspólnego ramienia lub przykręcone do ramienia bez możliwości obrotu.


Warto wspomnieć o prefabrykowanych zestawach cięgien prętowych systemu Pfeifer 860. Układy cięgnowe montuje się w węzłach układów konstrukcyjnych poprzez użycie systemowych zakotwień – głowic widlastych. Głowice te mają gwint wewnętrzny i dwa ramiona otworowane dla sworznia tworzącego połączenie przegubowe cięgna.


Głowice widlaste zaprojektowano jako sferoidalne odlewy z żeliwa o charakterystyce materiałowej EN-GJS-400-18-LT zgodnie z EN 1563. Trzpień połączenia w okuciu jest wykonywany z materiału oznaczanego jako 34CrNiMo 6+QT o charakterystyce wytrzymałościowej zgodnie z EN 10083-3. Inne elementy okucia (podkładki, dystans, itd.) wykonywane są ze stali S355J2.

 

Ciekawym rozwiązaniem konstrukcyjnym są również mocowania klejone. Stosowane mogą być przy tym substancje klejące w postaci kleju silikonowego.

Niektóre kleje tego typu mają postać wstępnie uformowanego przeźroczystego krążka o grubości 1 mm przy średnicy 50, 60 i 70 mm. Wybierając klej do szkła koniecznie trzeba sprawdzić czy ma on odpowiednią aprobatę techniczną, umożliwiającą zastosowanie w szybach o różnych wymiarach o konstrukcji pojedynczej i zespolonej.


Dużym uznaniem cieszą się bezbarwne kleje konstrukcyjne Dow Corning TSSA (Transparent Structural Silicone Adhesive). Zapewniają one krystalicznie czyste fasady z mocowaniami punktowymi.

Ważna jest przy tym maksymalizacja sprawności cieplnej przy dużej przejrzystości konstrukcji szklanych. W technologii tej grubość aplikacji wynosi 1 mm, natomiast wytrzymałość osiąga σDES=1,3 MPa (wytrzymałość dynamiczna) oraz τDES=0,6 MPa (wytrzymałość statyczna). Utwardzanie przeprowadza się w temperaturze ok. 130°C.

 

Produkt jest gotowy do zastosowania w arkuszach lub wstępnie wyciętych krążkach (50, 60, 80 mm). Substancja jest używana do przyklejenia metalowego łącznika (tzw. rotuli) do powierzchni szkła. Rozwiązanie ma charakter strukturalny, gdyż złącze klejowe przenosi obciążenie z łącznika na szkło. Zwykle łącznik przechodzi przez otwory w szkle a obciążenie jest przekazywane mechanicznie

 

Konstrukcje wsporcze

 

Głównym założeniem projektowania systemów wsporczych fasad oraz innych konstrukcji szklanych jest uwzględnienie odpowiedniego stanu granicznego nośności, stanu granicznego użytkowania oraz estetyka i koszt zastosowanych rozwiązań.


Najogólniejszy podział konstrukcji elewacji szklanych dzieli je na ramowe i bezramowe. W wykonaniu bezramowym wykorzystuje się tafle szklane mocowane do elementów stalowych, takich jak np. profile aluminiowe. Z kolei w konstrukcjach bezramowych tafle szklane mocuje się przy użyciu łączników punktowych do konstrukcji nośnej.



 

2018 01 24 1

Rys. 9. (fot. OLDCASTLE BUILDING KOPERTA) 

 

 

2018 01 24 2

Rys. 10. (fot. OLDCASTLE BUILDING KOPERTA)

 

 

 

Systemy bezramowe – w porównaniu z systemami ramowymi – gwarantują znacznie większą swobodę w zakresie kształtowania przeszklonych kubatur. Wynika to stąd, że systemy ramowe dają pewien podział paneli szklanych, stwarzający wrażenie przegrody. Jednak trzeba mieć na uwadze niższe koszty wykonania elewacji z konstrukcją ramową. Powoduje to możliwość zastosowania cieńszego szkła w porównaniu do konstrukcji z podparciem liniowym. Konstrukcje bezramowe zapewniają wrażenie gładkiej szklanej powierzchni, co jeszcze bardziej nasila się, jeżeli jako konstrukcję nośną uwzględni się żebra szklane.


Konstrukcje wsporcze pod elewacje szklane niejednokrotnie mają postać kratowo-linową.

Typowa konstrukcja tego typu wykorzystuje cięgna i pręty w kształcie kraty. Przy wykonywaniu konstrukcji kratowo-linowej należy przewidzieć odpowiednie rozwiązanie w zakresie geometrii kraty, przy czym szczególnie ważne są odpowiednie osie asymetrii. Niewłaściwe obliczenia mogą spowodować trudności w napięciu lin i konieczność zmiany geometrii kraty przy ich napinaniu.


Wykonując konstrukcje kratowo-linowe z krzyżulcami linowymi koniecznie trzeba zachować właściwą kolejność napinania lin, natomiast kotwienie lin musi bazować na odpowiednich gwintach. W przypadku ręcznego napinania sprawdzą się gwinty trapezowe. Oprócz tego ważne są odpowiednie połączenia pomiędzy liną a słupkiem kraty z odpowiednim przesuwem liny.

 

 

2018 01 24 3

Rys. 11. (fot. Euroglas)

 

 

Liny stosowane w konstrukcjach wsporczych mogą być otwarte, skręcane oraz wykonane ze stali szlachetnej. Oprócz tego zastosowanie znajdują liny powlekane galwanicznie oraz całkowicie zamknięte.


Na etapie projektowania konstrukcji wsporczych ważne są odpowiednie ich wymiary, od których zależą wielkości sił, jakie są przekazywane na konstrukcję. Z kolei, w odniesieniu do konstrukcji kratowych, kluczową rolę odgrywa odpowiednia wielkość kraty. Ponadto wysokość kraty wpływa na przemieszczenia pionowe – wraz ze wzrostem wysokości kraty przemieszczenia są mniejsze. W praktyce zaleca się aby wysokość kraty wynosiła L/6-L/8 (L – długość kraty).


Jako materiały wykonania konstrukcji wsporczych najczęściej wykorzystuje się stal chromowoniklową. Jeżeli do wykonania konstrukcji wsporczej wykorzystano różne gatunki stali, to ważne jest, aby poszczególne elementy były odizolowane. Tym sposobem eliminuje się różnicę potencjałów elektrycznych różnych gatunków stali i nie dochodzi do zjawiska korozji.

 

 

2018 01 24 4

Rys. 12. (fot. NUOVA OXIDAL)

 

 

2018 01 24 5

Rys. 13. (fot. Dow Corning)

 

 

Systemy szklenia strukturalnego z łącznikami punktowymi

 

Dzięki systemom szklenia strukturalnego można tworzyć kompletne szklane elewacje budynku z uwzględnieniem niemal każdej płaszczyzny. Konstrukcje wsporcze umieszczane są zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz obiektów budowlanych.

Wykonuje się je jako systemy ze szklanymi żebrami, a także w postaci konwencjonalnych konstrukcji stalowych i konstrukcji cięgnowych.


W zakresie systemów strukturalnych warto wspomnieć o rozwiązaniach w zakresie dwukomorowych przeszkleń bezramowych. Zaletą rozwiązań tego typu jest dobra izolacja cieplna, elastyczność w zakresie projektowania oraz możliwość wykorzystania wielu kombinacji rodzajów szkła celem ochrony przed słońcem i zwiększenia tłumienia hałasu. Typowe, dwukomorowe przeszklenia bezramowe mają współczynnik

U na poziomie 0,8 W/m2 K, przy parametrach akustycznych wynoszących Rw>42 dB. Trzeba mieć przy tym na uwadze zwiększoną nośność w odniesieniu do większych modułów projektowych i wysoki poziom transparentności budynku dzięki powierzchniom przezroczystym.


W zakresie systemów strukturalnych można również wykorzystać mocowania śrubowe wbudowane wewnątrz szkła. W efekcie nie ma otworów na zewnętrznej powierzchni szkła a gładka powierzchnia zewnętrzna zapewnia łatwą konserwację. Ważny jest przy tym większy wybór szkła, co zdecydowanie poszerza możliwości projektowe.

Odpowiednie mocowania są przeznaczone do dużych obciążeń. Na nich mogą być mocowane duże i ciężkie szyby zespolone, o masie przekraczającej 700 kg.


Ciekawe rozwiązanie architektoniczne stanowią elewacje z żebrami szklanymi. W typowym rozwiązaniu tego typu masa całej konstrukcji jest przenoszona na szklane panele i żebra poprzez połączenie umieszczone w górnej części całego żebra. Tym sposobem można zaprojektować wysokie fasady bez dużych obciążeń w panelach systemowych.


Np. systemy mocowań punktowych SADEV Architectural Glass Systems znajdują zastosowanie zarówno w zastosowaniach wewnętrznych, jak i zewnętrznych. W szczególności chodzi o przeszklenia fasadowe, ściany kurtynowe, szyby windowe, a także daszki i świetliki. W skład systemu wchodzą rotule przegubowe i stałe, spidery (konsole) oraz klamry.

 

Rotule przegubowe SADEV Classic składają się z nagwintowanego sworznia z zakończeniem w kształcie kulki, która umieszczona jest uchwycie talerzowym. Trzymanie szkła jest zapewnione przez nakładki mocowane od zewnątrz, uchwyty mocujące zatopione w cylindryczno-stożkowym otworze, bądź zakotwione poprzez klej silikonowy Dow Corning TSSA®.

 

Z kolei w systemach szkleń fasad Planar™ T.S. przewidziano trzy rodzaje stężonych systemów przeszkleń.

W typie 1 kratownica główna ma pomocniczy system cięgien, przy czym kratownice są wykonane ze sztywnych profili stalowych. Taką konstrukcję cechuje duża sztywność i stosunkowo niskie koszty wykonania.

 

Z kolei typ 2 wykorzystuje kratownicę z olinowaniem w kształcie łuku. Układ nie przekazuje sił od napięcia cięgien na brzegową konstrukcję otworu okiennego. Taką konstrukcję cechuje szybki montaż, średni zakres transparentności przeszklenia oraz średni koszt wykonania.

W typie 3 przewiduje się kratownicę cięgnową, która przekazuje najwyższe obciążenia od napięcia cięgien na brzegową konstrukcję otworu okiennego. Należy podkreślić, że układ wymaga zwiększonej sztywności konstrukcji otworu okiennego.

 

Konstrukcja jest lekka i zapewnia maksymalną transparentność.

 

 

2018 01 25 1

Rys. 14. (fot. Proventuss)

 

 

 

 

 

2018 01 25 2

Rys. 15. (fot. Proventuss) 

 

 

 

 

 

2018 01 26 1

Rys. 16. (fot. Dorma)

 

 

Łączniki w elewacjach szklanych

 

Na etapie projektowania elewacji szklanych mocowanych mechanicznie istotną rolę odgrywa wybór rodzaju połączenia: przelotowe, nieprzelotowe. Mocowanie przelotowe może wykorzystywać łącznik sztywny lub przegubowy. Wybierając odpowiedni łącznik trzeba uwzględnić rodzaj i grubość szyb, a także przewidywane obciążenia zewnętrzne oraz wymiary elementów szklanych.

 W praktyce konstrukcje elewacji najczęściej wykorzystują mocowania punktowe przelotowe ze sztywnymi lub przegubowymi łącznikami. W szczególności chodzi o fasady budynków użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego, przeszklenia dachów, ogrodów zimowych i świetlików, a także wiatrołapy oraz zadaszenia podwieszane nad wejściami i akustyczne ściany osłonowe na autostradach i ulicach. Typowe łączniki umożliwiają mocowanie szyb pojedynczych, zespolonych i klejonych o grubości 8 do 50 mm.


Projektant musi tak dobierać łączniki aby nie były przekroczone dopuszczalne parametry wytrzymałościowe elementów mocujących, z uwzględnieniem współczynnika bezpieczeństwa. Wartość współczynnika bezpieczeństwa określa uprawniony projektant podczas wykonywania obliczeń statycznych indywidualnego projektu.


Łączniki standardowe wykonuje się ze stali nierdzewnej. Założeniem każdego łącznika jest zachowanie równowagi pomiędzy wyglądem, funkcjonalnością i trwałością. Oprócz tego niejednokrotnie zastosowanie znajdują łączniki, które mocują szkło bezpośrednio do konstrukcji wsporczej za pomocą płytek sprężystych.

 

Są również mocowania, które zapewniają możliwość dostosowania do każdego kąta nachylenia konstrukcji. Na rynku nie brakuje również łączników bez płytek sprężystych. Rotacja stalowego sworznia, który jest połączony z konstrukcją wsporczą zapewnia absorpcję obciążeń zmiennych i skutków rozszerzalności cieplnej.

 Warto wspomnieć o mocowaniach odlewanych  sejsmicznie. Ruchy boczne są przejmowane przez nastawne ramię. Mocowania tego typu mogą być dwu- i czteropunktowe. Jest przy tym możliwy montaż do konstrukcji wsporczej wykonanej zarówno ze stali, jak i ze szkła.

 

 

2018 01 26 2

Rys. 17. (fot. SWS) 

 

 

Łączniki stosowane w przypadku wzorowania szklanych

 

Łączniki punktowe, jakie znajdują zastosowanie w szklanych ścianach wewnętrznych muszą uwzględniać specjalne elementy mocujące do konstrukcji budynku.


Konstrukcje ścian z reguły bazują na szklanych segmentach, dlatego też trzeba je odpowiednio połączyć ze sobą. Tafle szklane do elementów konstrukcyjnych ściany działowej najczęściej montuje się za pomocą łączników i uchwytów zaciskowych. Uchwyty zaciskowe wykorzystują mocowanie szkła poprzez zacisk odpowiednim wkrętem. Niejednokrotnie zastosowanie znajdują również uchwyty zaciskowe specjalnego wybrania w miejscu montażu uchwytu i otworów przelotowych.

 

Dla wyeliminowania ryzyka wysunięcia tafli szklanej z uchwytu zaciskowego zastosowanie mogą znaleźć uchwyty wyposażone w dodatkowe kołki z karbami zgodnie z normą PN-EN ISO 8745:2001 Kołki z karbami. Kołki z karbami zbieżnymi na połowie długości. Kołek ten jest osadzony w korpusie.


W przypadku łączników punktowych segmentów ścian wewnętrznych nie występują naprężenia szkła powstałe w efekcie parcia i ssania wiatru, dlatego też zastosowanie znajdują wyłącznie łączniki sztywne. Tafla szklana jest mocowana do budynku za pomocą specjalnego metalowego sworznia przechodzącego przez otwór wykonany w szkle.


Otwór ten może być walcowy lub stożkowo-walcowy. Typowy łącznik tego typu bazuje na sworzniu, który najczęściej ma postać śruby z łbem walcowym płaskim lub stożkowym. Ważne są również sztywne i elastyczne podkładki oraz elementy łączące z wewnętrznym gwintem. Łączniki punktowe najczęściej wykorzystuje się do mocowania tafli szklanych ścian wewnętrznych do konstrukcji budynku oraz do łączenia poszczególnych szklanych segmentów ścian wewnętrznych pomiędzy sobą łącznie z połączeniami narożnikowymi.


W przypadku łączników do drzwi całoszklanych trzeba mieć na uwadze odpowiednie okucia. Proste okucia podkreślają prostotę wykończenia, stąd też pasują one do każdego wnętrza i wszystkich rodzajów szkła. Okucia można nabyć w minimalistycznej formie, która sprawdzi się w modernistycznych i nowoczesnych wnętrzach. Gałki drzwiowe, przeznaczone  do szkła o gr. 6-12 mm, najczęściej są wykonane ze stali nierdzewnej. Krążki z kolei uwzględnia się w drzwiach przesuwnych. Elementy tego typu są dostępne jako modele pełne lub puste.


Istotną rolę w konstrukcji szklanych drzwi odgrywają zawiasy. Niektóre modele są przeznaczone do zabudowy zamka. Przydatne rozwiązanie stanowią samozamykacze podłogowe, współpracujące nz zawiasem dolnym. Zastosować można zamek z wkładką patentową. Niektóre modele zamków są dostępne z puszką. Zamki nabyć można z myślą o zastosowaniu w pokojach, biurach i łazienkach.

 

 

Podsumowanie

 

Że na elegancję, a co najważniejsze, bezpieczną jakość. Nie mniejsza ważna jest również konstrukcja stowarzycza. Poszczególne jej elementy są już obniżone. Konieczne jest stwierdzenie, że napór wiatru i opadów atmosferycznych. Zbyt duże przemieszczenia bardzo głośne.

 

 

W ramach podsumowania warto podkreślić, że na efektywną, a co najważniejsze, bezpieczną elewację szklaną wpływają nie tylko odpowiednio dobrane parametry w zakresie szkła i mocowań. Nie mniej ważna jest również konstrukcja wsporcza. Poszczególne jej elementy nie mogą mieć przekroju mniejszego niż wskazują na to obliczenia. Konieczne jest bowiem uwzględnienie siły naporu wiatru i opadów atmosferycznych. Zbyt duże przemieszczenia bardzo często są przyczyną utraty szczelności.

 

Damian Żabicki 

 

 

 

Całość artykułu w wydaniu  drukowanym  ı elektronicznym

Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne

Więcej Informacji: Świat Szkła 01/2018  
  
 

 

 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.