Przeprowadzone obserwacje i wykonane ekspertyzy ścian osłonowych metalowo-szklanych w budynkach eksploatowanych oraz analiza dokumentacji systemowych ścian osłonowych stanowią podstawę do określenia najczęściej pojawiających się błędów na każdym etapie ich realizacji.

 

Omówione w niniejszym artykule błędy projektowania i wykonawstwa dotyczą przede wszystkim lekkich ścian metalowo-szklanych o standardowej konstrukcji słupowo-ryglowej, a także takich ścian, jak: ściany z oszkleniem strukturalnym (tzw. strukturalne), z oszkleniem mocowanym mechanicznie (punktowo), ściany elementowe i dwupowłokowe.

 

 

Wprowadzenie

 

Błędy w zakresie projektowania i realizacji aluminiowo-szklanych ścian osłonowych rzutują na ich jakość, a tym samym na komfort użytkowania. 

 

Projekty ścian osłonowych powinny uwzględniać wymagania techniczno-użytkowe określone w normie wyrobu [1] i przepisach budowlanych [2], a zastosowane materiały spełniać wymagania odpowiednich norm przywołanych w specyfikacjach technicznych opracowanych dla konkretnego projektu technicznego.

 

Przy ocenie rozwiązań ścian osłonowych istotne są lata, w których zostały zaprojektowane i wykonane, bowiem w okresie ostatnich dwudziestu lat zmianie ulegały zarówno wymagania techniczne określone w przepisach budowlanych, jak i asortyment dostępnych materiałów stosowanych w ścianach osłonowych (szkło, materiały izolacyjne i uszczelniające, profile aluminiowe).

 

Podstawowe błędy projektowe to przede wszystkim:

  • zbyt mała sztywność profili aluminiowych tworzących konstrukcję słupowo-ryglową,
  • niedostateczna izolacyjność profili aluminiowych z przekładkami termicznymi, niespełniająca obecnych wymagań (dot. wysokości przekładek termicznych o wy-sokości 10÷14 mm w profilach aluminiowych stosowanych w latach 90. ub. wieku),
  • brak sprawdzenia wpływu ugięcia stropów o dużych rozpiętościach na wielko-wymiarowe elementy szklane zamocowane w pobliżu podparcia stropu,
  • niewłaściwe zaprojektowanie części podokiennonadprożowej ściany (wadliwy układ warstw, nieodpowiednie materiały, brak otworów wentylacyjnych i odwadniających),
  • błędne rozwiązania szczegółów i detali ściany (cokół, attyka, połączenia ze ścianą tradycyjną, narożniki itp.),
  • niewłaściwy dobór oszkleń w zakresie bezpieczeństwa użytkowania,
  • zastosowanie w częściach przeziernych ścian oszkleń o parametrach termicznych i akustycznych niezgodnych z obecnie obowiązującymi wymaganiami,
  • brak analizy odwodnienia konstrukcji słupowo-ryglowej tak, aby było zapewnione wyprowadzenie wody na zewnątrz z kanałów słupów i rygli,
  • błędne rozwiązania materiałowe izolacji na połączeniu obwodowym ściany osłonowej z budynkiem (od wewnątrz powinna być izolacja paroszczelna, od zewnątrz paroprzepuszczalna).

 

Podstawowe błędy wykonawcze spowodowane są:

  • brakiem dokumentacji technicznej rozwiązania ściany osłonowej, a także instrukcji montażowej,
  • nieprawidłowym przygotowaniem stanu surowego obiektu do montażu ścian,
  • użyciem niewłaściwych materiałów i narzędzi, 
  • niezachowaniem odchyłek wymiarowych przy montażu konstrukcji aluminiowej i wypełnienia szklanego,
  • nieprawidłowym podparciem oszkleń w ścianach strukturalnych, niezgodnie z wymaganiami określonymi w ETAG-u Nr. 002/1999 [2],
  • nieprawidłowym podparciem oszkleń w ścianach słupowo-ryglowych, 
  • przeciekami wody opadowej spowodowanymi brakiem ciągłości uszczelnienia zewnętrznego ściany (brak sklejenia uszczelek EPDM), a także pozostawieniem po zakończeniu montażu zanieczyszczonych i niedrożnych kanałów odwadniających w profilach rygli,
  • wykonywaniem montażu przez niedostatecznie przeszkolony personel,
  • brakiem odpowiedniego nadzoru nad montażem, a czasami niewystarczających kwalifikacji nadzoru technicznego w zakresie znajomości rozwiązań lekkich ścian osłonowych oraz ich montażu,

 

W niniejszym artykule nie omówiono wad stanów surowych budynków, w których przewidziany jest montaż ścian osłonowych metalowo-szklanych.

 

2015 06 13 1

Rys. 1. Przykład rozwiązania dylatacji poziomej na bezpośrednim połączeniu słup-rygiel

 

 

Konstrukcja słupowo-ryglowa ściany osłonowej

 

W projektach niekiedy nie sprawdza się ugięcia rygli od ciężaru wypełnień szklanych, co jest konieczne zwłaszcza przy dużych rozpiętościach tych profili i zastosowaniu szyb zespolonych dwukomorowych – zważywszy, że ich ugięcie między punktami zamocowania nie może być większe od wartości dopuszczalnej L/500 lub

 

(...)

 

Istotnym problemem jest również sposób mocowania słupów ściany osłonowej do konstrukcji budynku. Większość katalogów systemowych ścian osłonowych przewiduje zamocowanie słupów przy użyciu systemowych konsoli/wsporników, zapewniających możliwość regulacji położenia słupów w dwóch płaszczyznach. Brak takiej możliwości utrudnia właściwy montaż ściany.

 

Zdarzają się również przypadki zaprojektowania ścian osłonowych wypełniających (wbudowanych między stropy) typu witryna, w których odwrócono funkcje spełniane przez słupy i rygle, tzn. skrajne słupy i rygle dużego elementu zamocowane są do konstrukcji budynku, a słupy środkowe połączone są tylko z ryglami. Takie rozwiązanie powoduje powstawanie dodatkowych naprężeń w elementach konstrukcji ściany i jej wypełnieniach szklanych. Przytoczony wyżej przypadek rozwiązania jest sprzeczny z zasadami pracy konstrukcji słupoworyglowej ścian osłonowych, które są następujące:

  • słupy powinny przenosić ciężar ściany osłonowej, tj. konstrukcji aluminiowej i wypełnień oraz mieć zamocowania przegubowe z możliwością kompensacji spowodowanej różnicą temperatury montażu i temperatury podczas eksploatacji oraz od obciążeń spowodowanych działaniem wiatru,
  • rygle ustalają odległość pomiędzy słupami, przenoszą ciężar oszklenia lub wypełnień nieprzezroczystych ściany i przenoszą je na słupy,
  • połączenie konstrukcji słupowo-ryglowej ściany z konstrukcją nośną budynku odbywa się za pośrednictwem konsoli/wsporników mocujących słupy do elementów konstrukcyjnych budynku.
  • konsole/wsporniki mocujące powinny mieć możliwość rektyfikacji ustawienia w płaszczyźnie ściany i w płaszczyźnie prostopadłej do ściany.

 

Mankamentem występującym w projektowaniu i wykonawstwie jest stosowanie przy montażu ścian zamocowania aluminiowej konstrukcji słupowo-ryglowej do konstrukcji budynku za pośrednictwem stalowych elementów złącznych (konsoli), łączników, śrub, nakrętek ocynkowanych, zastępujących systemowe elementy ze stali nierdzewnej. Rozwiązania takie są niewłaściwe ze względu na korozję elektrochemiczną na styku aluminium-stal. 

 

Często spotykanym błędem było i czasami jest nadal projektowanie konstrukcji słupowo-ryglowej z profili aluminiowych z przekładkami termicznymi o małych wysokościach wg starych systemów ścian pochodzących z lat 90. ub. w. (o wysokości 10÷14 mm). Nawet bez wykonywania obliczeń izolacyjności cieplnej można przewidywać, że w naszym klimacie profile takie będą niewystarczające, a temperatura na ich wewnętrznej powierzchni – w określonych warunkach ciśnienia, temperatury i wilgotności względnej powietrza – może być niższa od temperatury punktu rosy, co spowoduje wykraplanie się pary wodnej na wewnętrznej powierzchni elementów konstrukcji ściany.

 

Występują także przypadki wykonywania ścian osłonowych bez dylatacji pionowych i poziomych. Zwraca się przy tym uwagę, że w wielu dokumentacjach systemowych ścian osłonowych przewidziane są dylatacje poziome na połączeniu rygli ze słupa- mi dzięki wykonaniu otworów na połączeniu rygli ze słupem o średnicy umożliwiającej ruch końca rygla względem słupa w zakresie do 1,0 mm, co daje 2 mm luzu w obrębie jednego kształtownika rygla (rys.1). Montaż konstrukcji słupowo-ryglowej powinien być wykonany zgodnie z dokumentacją, aby uniknąć „przesztywnienia” na połączeniu rygla ze słupem, co, na przykład, w przypadku ścian o dużych rozpiętościach między profilami konstrukcji słupowo- ryglowej może doprowadzić do pękania wypełnień szklanych.

 

 

 

 

 

Wielkość dylatacji pionowej (szczeliny poziomej na połączeniu słupów) powinna być określona przez projektanta ściany i wynosić nie mniej niż 5 mm, przy uwzględnieniu rzeczywistej długość słupów, różnicy temperatur (podczas montażu i eksploatacji) oraz możliwego odkształcenia konstrukcji budynku (rys. 2).

 

 

2015 06 13 2

Rys. 2. Przykład rozwiązania dylatacji pionowej

 

 

Wypełnienia nieprzezroczyste ścian (pas podokienno-nadprożowy)

 

 

W rozwiązaniach pasa podokienno-nadprożowego ścian słupowo-ryglowych występuje wiele nieprawidłowości, zarówno w zakresie projektowania, jak i wykonawstwa. Sprowadzają się one przede wszystkim do zaprojektowania niewłaściwego układu warstw i zastosowania nieodpowiednich materiałów.

 

Częstymi przypadkami są takie rozwiązania, w których nie przewidziano szczeliny powietrznej między zewnętrzną okładziną a warstwą izolacji z wełny mineralnej. Rozwiązanie takie spowoduje kondensację pary wodnej na wewnętrznej powierzchni szklanej okładziny elewacyjnej, utrudni wysychanie wełny mineralnej i pogorszenie izolacyjności cieplnej. 

 

Występują również przypadki, przy prawidłowym układzie warstw uwzględniającym szczelinę powietrzną, braku otworów wentylujących szczelinę powietrzną, co może prowadzić do nadmiernego nagrzewania się tej części ściany, a w konsekwencji do pękania szklanej okładziny zewnętrznej.

 

Ponadto, częstymi przypadkami jest brak otworów wentylacyjnych na górze i dole szczeliny powietrznej, a także otworów odwadniających lub nieprawidłowo rozmieszczonych, a tym samym nie gwarantujących wyprowadzenia wody na zewnątrz. 

 

Zdarzają się również przypadki zastosowania wełny mineralnej o niedostatecznej gęstości, nieodpowiednio zamocowanej, co może doprowadzić do jej osiadania, a w konsekwencji do pogorszenia izolacyjności termicznej.

 

Dla uniknięcia wspomnianych mankamentów stosowane są elementy prefabrykowane w postaci:

  • płyty z okładzinami z blachy ocynkowanej, tzw. spandrele, wewnątrz wypełnione wełną mineralną,
  • płyty z blachy ocynkowanej z zewnętrzną okładziną szklaną, wypełnione wełną mineralną.

 

Pierwsze z tych rozwiązań jest niekorzystne pod względem izolacyjności cieplnej (mostki termiczne), drugie natomiast wymaga dokładnego uszczelnienia połączenia szkła z blachą, a także zastosowania przekładek krawędziowych z materiałów niepalnych, a jednocześnie o odpowiedniej wytrzymałości. Zdarzają się bowiem przypadki zastosowania materiałów nie spełniających wymagań pożarowych, przy korzystnych właściwościach termicznych lub odwrotnie. W obu powyższych rozwiązaniach mogą okresowo występować wykroplenia pary wodnej wewnątrz paneli, co przy braku otworów wentylacyjnych prowadzi do zawilgocenia wełny mineralnej i pogorszenia izolacyjności cieplnej tych elementów.

 

 

Wypełnienia przezroczyste ścian

 

W rozwiązaniach ścian osłonowych wypełnienia przezroczyste coraz częściej zajmują większą powierzchnię elewacji (za wyjątkiem pasa nadprożowo- podokiennego o wysokości min. 80 cm). Wiąże się to z określonymi rozwiązaniami ścian osłonowych. Obok rozwiązań standardowych ścian osłonowych o konstrukcji słupowo-ryglowej z wypełnieniem nieprzeziernym w pasie podokienno-nadprożowym coraz częściej projektowane i wykonywane są następujące rodzaje ścian osłonowych:

  • z oszkleniem mocowanym spoiwem konstrukcyjnym (tzw. strukturalne),
  • z oszkleniem mocowanym mechanicznie umieszczonym na obwodzie między taflami szyb zespolonych (tzw. semistrukturalne),
  • z oszkleniem mocowanym punktowo (mechanicznie), 
  • dwupowłokowe z zewnętrzna powłoką szklaną, 
  • szklane na wysokości kondygnacji (bez podokienników lub dodatkowych barier zabezpieczających po stronie zewnętrznej/wewnętrznej).

 

W wymienionych wyżej rodzajach ścian występują oszklenia o znacznie większych wymiarach i odmiennych sposobach ich mocowania w porównaniu do standardowych ścian osłonowych (z mocowaniem liniowym na obwodzie tafli szklanych).

 

We wszystkich rodzajach ścian osłonowych może występować pękanie oszklenia spowodowane:

  • niewłaściwym doborem oszklenia (zastosowanie szkła niezgodnie z projektem, nie spełniającego wymagań w zakresie bezpieczeństwa użytkowania),
  • zastosowaniem szkła o nie zweryfikowanej odporności na uderzenia ciałem mięk-kim ciężkim (o masie 50 kg) i ciałem twardym,
  • błędami osadzenia szyb w zakresie mocowania liniowego, w tym podparcia tafli szklanych oraz mocowania punktowego (rys. 3).
  • uszkodzeniami mechanicznymi spowodowanymi uderzeniami ptaka, kamieni, pracą wózka do mycia elewacji,
  • ukrytymi wadami oszklenia (zwraca się uwagę, że szkło hartowane ESG poddane testom HST *) ogranicza w istotny sposób możliwość ich występowania, ale nie eliminuje całkowicie).

 

 

2015 06 14 1 

Rys. 3. Przykład poprawnego i wadliwego podparcia oszkleń mocowanych spoiwem kon-strukcyjnym w ścianie strukturalnej

 

 

Przyczyny pękania szyb

 

Pękanie szyb spowodowane może być różnymi przyczynami, zarówno projektowymi, jak i wykonawczymi przedstawionymi poniżej:

  • brak luzów w zamocowaniu liniowym lub punktowym oszklenia,
  • zmiany wymiarów podkonstrukcji ściany osłonowej/ elewacji budynku spowodowane nagrzaniem ściany,
  • zmiany wymiarów szyb spowodowane nagrzaniem, 
  • samoistne pęknięcia szyby spowodowane wadą materiału (dot. to zarówno szyb hartowanych ESG, jak i hartowanych ESG-HST), uszkodzenia krawędzi szkła,
  • zastosowanie szkła niezgodnie z projektem, np. w przypadku pasa podokienno-nadprożowego ściany bez szczeliny powietrznej między oszkleniem a warstwą izolacji termicznej lub ze szczeliną niewentylowaną,
  • zastosowanie szyb zespolonych z naklejoną folią na taflach wewnętrznych (bez możliwości ich „przewietrzania”), co może doprowadzić do nadmiernego wzrostu temperatury szyby i jej pęknięcia,
  • zastosowanie szyb zespolonych z rastrami na wewnętrznej tafli szkła np. w częściach nieprzeziernych ściany osłonowej (pas nadprożowo-podokienny), co w przypadku j.w. może doprowadzić do jej pęknięcia,
  • zastosowanie oszklenia o dużych wymiarach (ponadstandardowych) bez obliczeniowego sprawdzenia odporności na obciążenie wiatrem i obciążenie termiczne, a także sprawdzenia na drodze badawczej odporności na uderzenie ciałem miękkim ciężkim (o masie 50 kg) i ciałem twardym,
  • nieuwzględnienie w projekcie tolerancji wymiarów elementów składowych ścian (szyby) – podkonstrukcja aluminiowa/stalowa; w przypadku mocowania punktowego ważna jest tolerancja wykonania otworów w taflach szklanych i rozmieszczenie łączników mocujących).

 

 

Wady wypełnień szklanych występujące w ścianach osłonowych

 

Jakość wykonania oszklenia w ścianach osłonowych (szyby zespolone, szkło pojedyncze) przy odbiorze powinna być oceniana w sposób zgodny z metodami podanymi w normach PN-EN dotyczących szyb zespolonych, szkła float, szkła hartowanego, szkła laminowanego, powlekanego. W trakcie produkcji szyb, transportu i montażu na placu budowy mogą pojawić się wady w postaci zarysowań, zabrudzeń przestrzeni międzyszybowej, stłuczeń lub innych uszkodzeń mechanicznych.

 

 

Kryteria oceny jakości szyb zespolonych i szkła pojedynczego

 

Zarysowania włoskowate, rysy, punktowe defekty

 

2015 06 14 2

 

 

Ocenę wad prowadzi się przy pionowej pozycji szkła, na tle szarego ekranu z odległości minimum 2 m, przy jasnym rozproszonym oświetleniu. Obserwacje szyb przeprowadza się pod kątem prostym w stosunku do szyby.

 

Zabrudzenie szkła 

Nie dopuszcza się zabrudzeń wewnątrz szyb zespolonych, widocznych z odległo-ści 2 m. 

 

 

Dopuszczalne tolerancje wymiarów i grubości szyb zespolonych

 

2015 06 15 1 

 

 

Odpryski, wyszczerbienia, uszkodzenia krawędzi szyb

Wady w postaci odprysków od krawędzi szyb są dopuszczalne do 2 mm lub 20% grubości szkła, pojedyncze odpryski do 6 mm. Pęknięcia, nawet niewielkie są niedopuszczalne.

 

Wady dotyczące ramek dystansowych w szybach zespolonych

W standardowych szybach zespolonych odległość ramek dystansowych od krawędzi szyb nie powinna przekraczać 13 mm, a różnica odległości od krawędzi szyb na długości jednego boku nie powinna przekraczać 2 mm.

 

Rozszczelnienie szyb zespolonych

Sygnałem rozszczelnienia jest pojawienie się (stałe lub okresowe) zaparowania tafli szklanych wewnątrz szyby zespolonej, zacieki, gromadzenie się wody na dolnej ramce międzyszybowej.

 

 

Okna w ścianach osłonowych

 

Stosowane w ścianach osłonowych są zwykle okna otwierane o dużych wymiarach skrzydeł. Szczególnie dotyczy to szerokości skrzydeł okiennych, które nie mogą być określone na podstawie diagramów dopuszczalnych wielkości skrzydeł okiennych, bez weryfikacji na drodze badawczej. Zastosowanie zbyt szerokich skrzydeł prowadzi do pogorszenia właściwości funkcjonalnych okien (np. trudności z zamykaniem). 

 

Na jakość ściany osłonowej, jej szczelność na przenikanie wody opadowej i infiltrację powietrza, duży wpływ ma jakość wykonania okien, a szczególnie:

  • wykonanie otworów drenażowych i wentylacyjnych w odpowiedniej ilości i wymiarach, rozmieszczonych zgodnie z dokumentacją systemu i wymaganiami technicznymi określonymi w normie wyrobu [1],
  • wykonanie połączeń profili ram ościeżnic i skrzydeł w narożach i ich uszczelnienie zgodnie z dokumentacją systemową.

 

Znane są przypadki nie wykonania otworów wentylacyjnych, a nawet otworów drenażowych w profilach ram okiennych, co ma negatywny wpływ na szczelność okien. Istotnym zagadnieniem jest prawidłowe osadzenie szyb zespolonych w oknach stałych oraz otwieranych. Zdarzają się bowiem przypadki wadliwego, niezgodnego z wytycznymi wykonywania przeszkleń z szyb zespolonych, rozmieszczenia pod-kładek podpierających i dystansowych (niezgodnie z Instrukcją ITB nr 183/1975 Wytyczne projektowania i wykonywania przeszkleń z szyb zespolonych). Zwykle podkładki pod szyby są za wąskie, jest ich za mało lub za dużo, są poprzesuwane i podpierają krawędzie szyb lub tylko jedna taflę w szybach zespolonych.

 

Prowadzi to do pogorszenia funkcjonalności skrzydeł okiennych, a w niektórych przypadkach nawet do pękania szyb.

 

 

Szczegóły i detale ścian osłonowych

 

Oprócz wymienionych wyżej błędów i usterek w projektowaniu i wykonawstwie, występuje szereg drobnych na pozór błędów i niedokładności w fazie wykonywania poszczególnych elementów ściany i ich montażu na placu budowy. 

 

Dotyczy to przede wszystkim:

  • braku ciągłości uszczelek przyszybowych po stronie zewnętrznej oszkleń stałych, okien i elementów okładzinowych, spowodowanych niesklejeniem uszczelek w narożach lub w innych miejscach łączenia,
  • zastosowania uszczelek zewnętrznych o nie sprawdzonych właściwościach, niezgodnych z dokumentacją systemu,
  • nieprzestrzegania reżimów technologicznych przy wykonywaniu uszczelnień kitami silikonowymi, polegających m.in.: na wykonaniu zbyt szerokich spoin, braku ogranicznika dla pełnego wypełnienia spoiny kitem, układaniu kitu na zabrudzonych powierzchniach, a także wykonywaniu prac uszczelniających w zbyt niskich temperaturach (niezgodnie z zaleceniami technologicznymi),
  • zaprojektowania i wykonania połączenia ściany osłonowej ze ścianą budynku lub stalową konstrukcją nośną obiektu w sposób niezapewniający szczelności na przenikanie powietrza i wody opadowej oraz dostatecznej izolacyjności termicznej,
  • zaprojektowania i wykonania narożników ścian osłonowych, połączeń kątowych między elementami ściany bez wypełnienia izolacją termiczną lub z niewystarczającą izolacją,
  • zaprojektowania połączenia ściany osłonowej ze stropem budynku niezgodnie z wymaganiami bezpieczeństwa pożarowego oraz wymaganiami ogólno-budowlanymi (np. brak wierzchniej warstwy posadzki nad izolacją z wełny mineralnej),
  • zaprojektowania połączenia ściany osłonowej w poziomie cokołu w sposób niezapewniający dostatecznej izolacyjności termicznej, szczelności na przenikanie i podciekanie wody opadowej,
  • zaprojektowanie i wykonanie attyki ściany osłonowej bez poziomej izolacji termicznej,
  • zastosowanie w części parterowej, w miejscach szczególnie narażonych na uderzenia, okładzin ze zbyt cienkich blach aluminiowych lub stalowych. 

 

Pomijane są podstawowe zasady w zakresie zabezpieczeń antykorozyjnych przy projektowaniu i wykonawstwie ścian osłonowych, wymienione niżej:

  • elementy aluminiowe konstrukcji wsporczej (konsole mocujące), o ile nie są odpowiednio zabezpieczone, nie mogą bezpośrednio stykać się z betonem lub materiałami na spoiwie cementu i wapna,
  • elementy stalowe konstrukcji wsporczej powinny być zabezpieczone przez ocynkowanie; dodatkowo zaleca się malowanie powierzchni ocynkowanych,
  • łączniki (śruby, wkręty do betonu) powinny być wykonane ze stali nierdzewnych chromowo-niklowych,
  • połączenia elementów aluminiowych konstrukcji ścian osłonowych powinny być wykonywane przy użyciu łączników ze stali nierdzewnej lub stopu aluminium,
  • połączenia elementów wykonanych z różnych metali powinny być rozdzielone przekładkami z materiału nieprzewodzącego prądu (w przypadku możliwości okresowego zawilgocenia połączenia),
  • krawędzie cięcia i połączenia mechaniczne elementów aluminiowych powinny być wykonane przy użyciu kleju,
  • do mocowania stalowych blach elewacyjnych należy stosować łączniki ze stali ocynkowanej o grubości cynku nie mniejszej niż 20 μm.

 

W zakresie ochrony przed korozją ścian osłonowych występuje szereg nieprawidłowości pojawiających się zarówno na etapie projektowania, jak i wykonania.

 

W praktyce najczęściej spotykanymi błędami wykonania konstrukcji są nieprawidłowości wynikające z niewiedzy pracowników oraz nieprzestrzegania podstawowych zasad wykonania, tj.:

  • brak przekładek izolujących w miejscach styku różnych materiałów (np. elementu aluminiowego z betonem) ,
  • zbyt mała grubość powłok cynkowych na elementach stalowych,
  • niewłaściwe uszczelnienie, brak odpowietrzenia i odwodnienia wpływające na trwałe bądź okresowe zawilgocenie połączeń (w przypadku zawilgocenia powstają ogniwa korozyjne, powodujące przyspieszone niszczenie łączników),
  • mocowanie blach elewacyjnych powlekanych śrubami ocynkowanymi nie zabezpieczonymi dodatkowo powłokami malarskimi,
  • stosowanie wyrobów niewłaściwie dobranych (np. stosowanie farb przeznaczonych do gruntowania powierzchni stalowych do zabezpieczeń powierzchni ocynkowanych) lub nie odpowiadających wymaganiom przepisów i norm,
  • stosowanie elementów ścian z uszkodzonymi powłokami malowanymi proszkowo lub anodowanymi, uszkodzonych w czasie transportu lub montażu (uszkodzenia takie dyskwalifikują element, gdyż nie jest możliwe uzupełnienie powłoki na placu budowy),
  • projektowanie połączeń elementów metalowych występujących w ścianach osłonowych (np. attyki, cokoły, blachy w narożnikach) nie osłoniętych przed bezpośrednim oddziaływaniem czynników atmosferycznych.

 

 

Przykłady błędów projektowych i wykonawczych

 

2015 06 16 1

2015 06 16 2

2015 06 16 3

Fot. 1. Niesklejony narożnik ramy okna będzie przyczyną przenikania wody opado-wej do wnętrza profilu aluminiowego, co spowoduje lokalne przecieki i powolną degradację okna. Źle zamocowane listwy maskujące („nie zapięte”) oraz sztukowana listwa maskująca w narożu wklęsłym ściany osłonowej są przykładami niechlujstwa i partactwa wykonawców montażu

 

 

2015 06 16 4

 

Fot. 2. Widok połączenia konstrukcji słupowo-ryglowej ściany osłonowej wypełniającej (między stropami) ze wspornikami zamocowanymi do podłoża – wsporniki umieszczono na niewyrównanym podłożu, bez dokładnego wypoziomowania oraz bez pełnego ich zamoco-wania (niedokręcone śruby, brak śrub)

 

 

2015 06 16 5

 

 Fot. 4. Błędne rozwiązanie dolnego zamocowania ściany oslonowej

 

 

2015 06 16 6

Fot. 3. Przykład źle zaprojektowanego i wykonanego cokołu ściany osłonowej oraz ułożenia izolacji przeciwwilgociowej. Spowodowało to podciekanie wody pod zewnętrzną blachę cokołu i zawilgocenie wełny mineralnej, korozję blachy stalowej osłaniającej cokół ściany i wsporniki stalowe mocujące słupy aluminiowe ściany

 

 

2015 06 16 8

 

Fot. 5. Przykład szyby zespolonej z rastrem na wewnętrznej tafli szyby zespolonej w pasie między kondygnacjami budynku. Zastosowanie takiej szyby w tym miejscu, osłoniętej po stronie wewnętrznej i słabym przepływie powietrza, spowodowało wzrost temperatury wsku-tek pochłaniania promieniowania słonecznego i wypływ butylu

 

 

2015 06 16 7

Fot. 6. Brak ciągłości zewnętrznej uszczelki przyszybowej w narożu dolnym, powodujący wnikanie wody opadowej do wnętrza profilu aluminiowego rygla i niekontrolowany wypływ w nieprzewidzianym miejscu ściany

 

 

2015 06 17 1

 

Fot. 7. Przykład niesklejenia uszczelki w progu okna aluminiowego  

 

 

2015 06 17 2

Fot. 8. Wadliwe zaprojektowanie i wykonanie pasa nadprożowo-podokiennego. Płyty wełny mineralnej nie wypełniają całkowicie przestrzeni między czołem stropu a spandrelem prefabrykowanym z grillem zewnętrznym, co powoduje obniżenie izolacyności termicznej pasa nadprożowo-podokiennego

 

 

2015 06 17 3

 

Fot. 9. Pęknięcie szyby klejonej 44.2 zamontowanej w ścianie osłonowej, spowodowane brakiem dylatacji na połączeniu rygiel-słup i możliwości odkształcenia się konstrukcji. Pęknięcia powstały w wyniku nacisku konstrukcji słupowo-ryglowej na oszklenie ściany pod wpływem wzrostu temperatury

 

 

 

mgr inż. Krzysztof Mateja
Doradztwo Techniczne
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

 

 

Bibliografia
[1] PN-EN 13830:2005 Ściany osłonowe. Norma wyrobu.
[2] ETAG nr 002 /1999r Systemy oszklenia ze spoiwem konstrukcyjnym.
[3] PN-EN 1991-1-4 Eurokod 1. Oddziaływania na konstrukcje. Część 1-4.
[4] Warunki Techniczne Wykonania i Odbioru Robót Budowlanych – Instrukcja ITB nr 437/2008 zeszyt 8 – Lekkie ściany osłonowe metalowo-szklane.
[5] PN-77/B-02011 Obciążenia w obliczeniach statycznych. Obciążenie wiatrem.
[6] Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i usytuowanie (z późniejszymi zmianami).

 

 

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji: Świat Szkła 6/2015
 

 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.