Nowoczesne szkła architektoniczne są wspaniałym materiałem konstrukcyjnym lecz niezabezpieczone stają się trudne w konserwacji oraz podatne na korozję. Najczęściej korozja szkła powodowana jest przez zanieczyszczenia pochodzące ze źródeł nieorganicznych.
Szkodliwy wpływ wilgoci i zasadowości potęgowany jest przez związki chemiczne, które tworzą się na całej powierzchni budynku, łącznie z powierzchniami szklistymi. Zestawienie wpływu wilgoci i zasadowości wpływa bardzo negatywnie na niezabezpieczone szkło, ponieważ zewnętrzna warstwa szkła poddana ekspozycji jest mało odporna na wilgoć i na zagrożenia zarówno chemiczne, jak i fizyczne.
W dzisiejszych czasach nie ma powodu aby lekceważyć potrzebę zabezpieczenia szkła przed korozją. Istnieją sprawdzone technologie, umożliwiające zachowanie przejrzystości i czystości szkła na lata.
Główną cechą, dzięki której szkło wykorzystuje się w budownictwie, jest jego zdolność do naturalnej przepuszczalności światła dziennego. Ogromną ilość czasu, wysiłku oraz pieniędzy wydaje się na tworzenie, a później spełnienie odpowiednich norm jakości dla szkła. Kiedy szkło jest dostarczane na budowę jako nowe, spełnia wszelkie te standardy.
Powierzchnie szkliste tracą jednak swoje właściwości podczas użytkowania. Analogicznie do korozji metalu i betonu, niezabezpieczone szkło jest podatne na ataki wilgotności, zasadowości i innych czynników. Rezultatem jest korozja, która powoduje, że szkło staje się matowe, trudne w utrzymaniu czystości i mało przejrzyste.
Zachowanie odpowiednich norm dla szkła
Jedynie szkło może mieć wpływ oraz kontrolować w tym samym czasie zarówno aspekty oddziaływania światła, jak i energii, ponieważ:
- pozwala przeniknąć zarówno promieniowaniu światła słonecznego jak i energii słonecznej, wytwarzającej ciepło;
- blokuje większość promieniowania ultrafioletowego (UV);
- odbija, wchłania lub przesyła promieniowanie podczerwone pochodzące od źródeł ciepła wewnątrz budynku.
Jeśli szkło architektoniczne nie jest zabezpieczone przed korozją powierzchni, to normy jakości są spełnione tylko w momencie projektowania budynku, ponieważ nawet przy częstym i intensywnym myciu, coraz trudnej jest utrzymać jego czystość.
Potrzeba ochrony powierzchni szkła
Początki ochrony szkła przed korozją siegają początku lat 80., kiedy RITEC International Limited zaprezentował technologię ochrony powierzchni szkła, wykazując dużą jej odporność na warunki atmosferyczne i na czynniki chemiczne. Technologia ta, oparta na żywicy polimerowej, chroni szkło i sprawia, że staje się ono nieprzywierające („non-stick”), łatwe w utrzymaniu i w czyszczeniu.
Następnie w 2001 roku, dwutlenek tytanu i inne związki opracowane w Japonii, zostały wprowadzone przez kilku producentów szkła do pokrywania jego powierzchni. Szkło takie nazwano „samoczyszczącym”, jednak technologia ta nie jest szeroko promowana lub odpowiednia do ochrony szkła.
Każda technologia ochrony powierzchni szkła musi wykazać się przydatnością do indywidualnego zastosowania, jak i do odpowiednich sektorów rynku.
Zapewnienie odpowiednich warunków, może być dokonane jedynie poprzez badania laboratoryjne oraz próby i doświadczenia w rzeczywistych warunkach środowiskowych.
Korozja powierzchni szkła i jego utrzymanie w czystości
Dla szkła architektonicznego najważniejsza jest jego czystość, ponieważ ma to bezpośredni wpływ na jasność, jak i widoczność w pomieszczeniach.
Łatwość w czyszczeniu szkła, zależy od odporności powierzchni na przyczepność zanieczyszczeń, które powodują korozję.
Niezabezpieczone szkło może ulec uszkodzeniu:
- w magazynie, przed rozpoczęciem budowy,
- podczas instalacji,
- po zakończeniu budowy.
Główne czynniki niszczące szkło architektoniczne
- związki chemiczne
- organiczne
kwasy:
1. siarczany od paliwa, gazu, spalania węgla i emisji spalin;
2. tłusta nawierzchnia drogi, smoła;
3. inne tłuste, oleiste, lepkie substancje, takie
jak:
- tłuszcze,
- krople soków z drzew i mgły.
4. ptaki i owady:
- ptasie odchody,
- wydzieliny owadów.
- nieorganiczne
zasady:
5. chlorki z emisji przemysłowych i środowisk morskich, środki czyszczące;
6. wilgotność;
7. wodne roztwory z wysokim odczynem pH, takie jak produkty do czyszczenia;
8. tlenki metali.
- neutralne:
9. silikonowe uszczelniacze, uszczelki.
- czynniki fizyczne
10. stworzone przez człowieka:
- niewłaściwe obchodzenia się ze szkłem podczas transportu i montażu,
- czyszczenie ścierne.
11. naturalne:
- erozja,
- podmuchy cząstek kurzu, żwiru i piasku.
Dlaczego niezabezpieczone szkło spełnia standardy, kiedy jest dostarczane, a nie podczas użytkowania?
Pod wieloma względami, dzięki swojemu składowi mineralnemu szkło zachowuje się jak metal. Destrukcja powierzchni szkła jest również podobna do korozji betonu. Dla szkła, metali i betonu głównymi wrogami, są wilgoć i zasadowość. Podstawowymi przyczynami korozji powierzchni szkła są działania czynników, które zostały wcześniej, wymienione.
Czynniki te mogą mieć charakter kwaśny lub zasadowy, chociaż zasadowość jest znacznie bardziej agresywna w stosunku do szkła. Mogą być to również substancje organiczne i nieorganiczne, jednak substancje nieorganiczne powodują większe uszkodzenia powierzchni szkła.
Wilgotność i zasadowość są bardziej szkodliwe dla szkła, ponieważ atakują zarówno chemicznie, jaki i fizycznie, „trawiąc” powierzchnię. Wilgoć atakuje szkło poprzez zawartości sodu, który posiada odczyn zasadowy, natomiast zasadowość pochodząca ze źródeł, takich jak: pył cementowy, resztki betonu, żrące środki czystości, może zniszczyć powierzchnię szkła równie łatwo, jak kwas fluorowodorowy.
Wnioski
Producentom nowego szła zależy na zachowaniu jego czystości, gdyż ma to bezpośredni wpływ na widoczność i przejrzystość. Czystość w dużej mierze jest wynikiem łatwości w czyszczeniu powierzchni, która z kolei zależy przede wszystkim od wytrzymałości na usuwanie zanieczyszczeń stykających się ze szkłem. Większość zanieczyszczeń powstaje na niechronionym szkle i nie może być usunięta konwencjonalnymi metodami czyszczenia.
Szukając odpowiedniej metody ochrony powierzchni szkła należy sprawdzić, czy dana metoda nadaje się do zastosowania w danym sektorze rynku.
Należy udowodnić, czy dana metoda ochrony powoduje, że szkło staje się odporne na działania chemiczne i fizyczne, organiczne i nieorganiczne, jest chemicznie obojętne i neutralne wobec biernych zanieczyszczeń oraz wodoodporne.
Odpowiednia technologia ochrony szkła sprawdza się przy zapobieganiu korozji powierzchni szkła, pod warunkiem, że stosowana jest we właściwym czasie. Niektóre produkty dostępne na rynku zamieniają szkło w szkło nieprzywierające typu „nonstick”, które jest odporne na zabrudzenia.
Aby zaoszczędzić czas i uniknąć kosztownych inwestycji w czasie użytkowania powierzchni szklanych, należy zawsze stosować ochronę szkła, wybierając tą najlepszą spośród sprawdzonych i dostępnych na rynku.
SANT-TECH
Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym
inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne
więcej informacj: Świat Szkła 11/2011