W nowoczesnym budownictwie coraz częściej stosowane są elementy przeszklone jako poziome przegrody przeciwpożarowe. Zapewniają one wspaniały efekt wizualny oraz odpowiednie doświetlenie pomieszczeń. Do elementów tych należą przede wszystkim przeszklone dachy, szklane stropy, podłogi podniesione oraz kładki i balkony. 

 

Wymagania

 

Z uwagi na obowiązujące w Polsce przepisy prawne w wielu przypadkach wymagane jest od tych elementów spełnienie odpowiednich wymagań dotyczących odporności ogniowej. Na fotografiach 1÷3 przedstawiono przykładowe zastosowania poziomych przegród przeszklonych.

 

 

2014 12 46 1

Fot. 1. Przykładowe zastosowania poziomych przegród przeszklonych – kładka (źródło: http://www/glasscentr.ie)



 

2014 12 46 2

Fot. 2. Przykładowe zastosowania poziomych przegród przeszklonych – podłoga podniesiona (źródło: http://www.archiexpo.com)

 

 

2014 12 46 3

Fot. 3. Przykładowe zastosowania poziomych przegród przeszklonych – podłoga podniesiona (źródło: http://www.lindner-group.com)

 

 

Wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego budynków i urządzeń z nimi związanych zestawione zostały w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [1], gdzie podstawowym założeniem jest zapewnienie w czasie pożaru:

  • nośności konstrukcji przez określony czas,
  • ograniczenia rozprzestrzeniania się ognia i dymu w budynku,
  • ograniczenia rozprzestrzeniania się pożaru na budynki sąsiednie,
  • możliwości ewakuacji znajdujących się w budynku ludzi, oraz
  • bezpieczeństwa ekip ratowniczych.

 

W Rozporządzeniu [1] ustanowione zostało pięć klas odporności pożarowej budynków lub ich części, podanych w kolejności od najwyższej do najniższej i oznaczonych literami: „A”, „B”, „C”, „D” i „E”, które uzależnione są od przeznaczenia i sposobu użytkowania budynku (ZL I÷V – kategorie zagrożenia ludzi), wysokości budynku lub liczby kondygnacji oraz obciążenia ogniowego. Odpowiednio do klasy odporności pożarowej budynku, wymagania w zakresie odporności ogniowej wobec poziomych elementów przeszklonych określane są poprzez wyznaczenie minimalnych klas odporności ogniowej (R, RE, REI, E, EI). W przypadku stropów i dachów wymagane klasy odporności ogniowej zestawione zostały w tabeli 1. Kładki w większości przypadków traktowane są jako część stropu, w niektórych przypadkach jako główna konstrukcja nośna (patrz wymagania w tabeli 1 i 2). 

 

 

2014 12 46 4

Tabela 1. Klasa odporności ogniowej wybranych poziomych elementów przeszklonych w zależności od klasy odporności pożarowej budynku [1]

 

 

Dany budynek, w zależności od powierzchni oraz ilości kondygnacji stanowić może jedną lub kilka stref pożarowych, które oddzielone muszą być od siebie lub innych budynków elementami oddzielenia przeciwpożarowego lub pasami wolnego terenu o danej w Rozporządzeniu [1] szerokości. Wymagania stawiane oddzieleniom przeciwpożarowym w danym obiekcie w dużym stopniu zależne są od tego, do jakiej klasy odporności pożarowej zakwalifikowany zostanie dany budynek. W przypadku stropów stanowiących element oddzielenia przeciwpożarowego, klasy odporności ogniowej elementów w zależności od klas odporności pożarowej budynku zestawione zostały w tabeli 2. 

 

 

2014 12 47 1

Tabela 2. Klasa odporności ogniowej stropów stanowiących element oddzielenia przeciwpożarowego w zależności od klasy odporności pożarowej budynku [1]

 

 

(...)

 

 

Polskie przepisy nie określają jednoznacznie wymagań w zakresie odporności ogniowej balkonów. W §216 Rozporządzenia [1] określone są wymagania stawiane poszczególnym elementom budynku, a w §223 i §224 Rozporządzenia [1] mowa jest o oddzieleniach poziomych w postaci np. balkonów, traktowanych jako równorzędne w stosunku do pasów międzykondygnacyjnych, tym samym pozwalając na zmniejszenie wymaganych odległości pomiędzy otworami w kolejnych kondygnacjach. Warunkiem jest by owe elementy poziome spełniały wymagania odporności ogniowej, jak dla ścian zewnętrznych (od EI 30 do EI 120), a ponieważ są to dodatkowo elementy nośne, wymaga się spełnienia kryteriów nośności ogniowej (R) i możemy traktować je jako część stropu. W przypadku, kiedy balkon nie pełni funkcji określonych w §223 i §224 Rozporządzenia [1], może być on traktowany jako element głównej konstrukcji nośnej budynku [9] (patrz wymagania w tabeli 1 i 2). 

 

W rozporządzeniu [1] przedstawione zostały również wymagania stawiane podłogom podniesionym o więcej niż 0,2 m ponad poziom stropu lub innego podłoża. Powinny one posiadać:

  • niepalną konstrukcję nośną oraz co najmniej niezapalne płyty podłogi od strony przestrzeni podpodłogowej, mające klasę odporności ogniowej co najmniej REI 30, a w budynku wysokościowym lub ze strefą pożarową o gęstości obciążenia ogniowego ponad 4000 MJ/m2 oraz w strefach pożarowych ZL II – co najmniej REI 60,
  • przestrzeń podpodłogową podzieloną na sektory o powierzchni nie większej niż 1000 m2 przegrodami o klasie odporności ogniowej co najmniej EI 30, a w budynku wysokościowym (WW) lub ze strefą pożarową o gęstości obciążenia ogniowego ponad 4 000 MJ/m2 – co najmniej EI 60.

 

Klasyfikacja

 

Zestawione w poprzednim punkcie klasy odporności ogniowej nadawane są zgodnie z normą PN-EN 13501-2 [2], na podstawie badań przeprowadzonych wg odpowiedniej dla danego elementu normy badawczej. Przy jej przyznawaniu pod uwagę brane są takie kryteria skuteczności działania, jak:

  • nośność ogniowa (R) – zdolność elementu konstrukcji do wytrzymania oddziaływania ognia przy określonych oddziaływaniach mechanicznych, na jedną lub więcej powierzchni, przez określony czas, bez utraty właściwości nośnych; w przypadku poziomych elementów przeszklonych, będących elementami zginanymi oceniana jest na podstawie prędkości deformacji (prędkości ugięcia) i stanu granicznego rzeczywistej deformacji (ugięcia);
  • szczelność ogniowa (E) – zdolność elementu konstrukcji, który pełni funkcję oddzielającą, do wytrzymania oddziaływania ognia tylko z jednej strony bez przeniesienia ognia na stronę nienagrzewaną w wyniku przeniknięcia płomieni lub gorących gazów; oceniana jest na podstawie trzech aspektów: zapalenia tamponu bawełnianego, utrzymywania się płomienia na powierzchni nienagrzewanej, pęknięć lub otworów przekraczających dopuszczalne wymiary; w przypadku gdy element klasyfikowany jest tylko w zakresie szczelności ogniowej bez uwzględnienia klasyfikacji izolacyjności ogniowej, nie bierze się pod uwagę kryterium związanego z zapaleniem się tamponu bawełnianego;
  • izolacyjność ogniowa (I) – zdolność elementu konstrukcji do wytrzymania oddziaływania ognia tylko z jednej strony, bez przeniesienia ognia w wyniku znaczącego przepływu ciepła ze strony nagrzewanej na stronę nienagrzewaną [11]; oceniana jest na podstawie przyrostów temperatury na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego (przyrost temperatury średniej ograniczony jest do 140°C powyżej początkowej średniej temperatury, natomiast przyrost temperatury maksymalnej w dowolnym punkcie badanego elementu ograniczony jest do 180°C powyżej temperatury początkowej),

 

Reasumując, nadana danemu elementowi klasa odporności ogniowej REI 120 oznacza, że w ciągu 120 minut dany element powinien spełniać wszystkie wymagania związane z nośnością ogniową, izolacyjnością ogniową i szczelnością ogniową.

 

Wyniki badań są zawsze zaokrąglane w dół do najbliższej niższej klasy, która nadana być może danemu elementowi. Kiedy cechy stanowią kombinację, czas deklarowany jest najkrótszym czasem ustalonym dla którejkolwiek cechy. Przykładowo element próbny stropu szklanego, który utracił swoją izolacyjność ogniową w 17 minucie badania w skutek przekroczenia temperatury średniej na powierzchni, szczelność ogniową w 24 minucie w skutek pojawienia się ognia ciągłego na nienagrzewanej powierzchni oraz nośność ogniową w 33 minucie, klasyfikowany powinien być jako REI 15 / RE 20 / R 30 (klasyfikacje stanowiące kombinację klas i czasów podawane są w kolejności zmniejszającej się liczby parametrów skuteczności działania i zwiększającego się czasu). W przypadku, gdy przeprowadzone zostało więcej niż jedno badanie ze względu na oczekiwany zakres zastosowania, klasyfikację dla całego zakresu określa najniższy wynik spośród poszczególnych badań. Ponieważ klasyfikacja jest ściśle powiązana z zakresem zastosowania, wyniki pojedynczych badań mogą prowadzić do wyższego zaszeregowania dla bardziej ograniczonego zakresu zastosowania. Należy również pamiętać o tym, że w przypadku klasyfikacji elementów nośnych, w dokumencie klasyfikacyjnym (klasyfikacja ogniowa, raport klasyfikacyjny) powinna być dodatkowo zawarta informacja o przyłożonym obciążeniu i/lub poziomie obciążenia (z reguły zakres zastosowania może być rozszerzany na niższe poziomy obciążenia).

 

Dla poszczególnych poziomych elementów przeszklonych norma PN-EN 13501-2 [2] definiuje różne kombinacje liter określających i czasów klasyfikacyjnych. W przypadku stropów szklanych i dachów przeszklonych, pełniących funkcję oddzielającą w przypadku pożaru zdefiniowane zostały klasy zestawione w tabeli 3. 

 

 

2014 12 47 2

Tabela 3. Klasy odporności ogniowej stropów szklanych i dachów przeszklonych, pełniących funkcję oddzielającą w przypadku pożaru

 

 

Szklane podłogi podniesione mogą mieć nadaną klasę odporności ogniowej zgodną z tabelą 4. W przypadku przeszklonych kładek i balkonów możliwe jest nadanie klas odporności ogniowej zestawionych w tabeli 5.

 

 

2014 12 47 3

Tabela 4. Klasy odporności ogniowej szklanych podłóg podniesionych

 

 

2014 12 48 1

Tabela 5. Klasy odporności ogniowej szklanych balkonów oraz kładek

 

 

W celu określenia klasy odporności ogniowej danego poziomego elementu przeszklonego niezbędne jest wykonanie badania (lub kilku badań) w zakresie odporności ogniowej wg właściwej normy badawczej.

 

Badania

 

Metodę określenia odporności ogniowej stropów lub dachów przeszklonych przedstawiono w normie PN-EN 1365-2[4] oraz w artykule Roszkowskiego P., Sędłaka B. Metodyka badań odporności ogniowej dachów przeszklonych [10], podłóg podniesionych w normie PN-EN 1366-6 [5] a elementów balkonowych lub kładek w normie PN-EN 1365-5 [6]. W wybranych przypadkach właściwe jest również badanie odporności ogniowej elementów balkonowych lub kładek wg norm PN-EN 1365-2 [4], PN-EN 1365-3 [7] lub PN-EN 1365-4 [8]. 

 

Warunki nagrzewania panujące w piecu badawczym (parametry takie, jak: temperatura, ciśnienie, zawartość tlenu, warunki zamocowania i obciążenie elementu próbnego), określone zostały w normie PN-EN 1363-1 [3].

 

Nagrzewanie elementów próbnych przeprowadza się przy oddziaływaniu ognia od spodu. Wyjątek stanowią balkony lub kładki, w przypadku których możliwe jest oddziaływanie ognia ze wszystkich stron (element znajduje się wewnątrz pieca badawczego – np. balkony wspornikowe w celu weryfikacji wyłącznie kryterium R).

 

Badania odporności ogniowej charakteryzują się tym, iż elementy badane mają rzeczywiste wymiary a ograniczeniem są jedynie wymiary pieca do badań. Elementy do badań: dachów, stropów, podłóg podniesionych lub kładek, aby mogły być reprezentatywne powinny mieć minimalne wymiary 3×4 m. W przypadku balkonów długość i szerokość elementu do badania nie powinna być mniejsza niż 3 m. 

 

Najistotniejszym kryterium skuteczności działania elementów poziomych jest nośność ogniowa (R) co wynika z normy PN-EN 1363-1 [3] mówiącej, że jeżeli kryterium nośności ogniowej przestanie być spełniane, kryteria właściwości użytkowych izolacyjność ogniowa i szczelność ogniowa należy automatycznie uznać za niespełnione. W związku z powyższym dobór obciążenia do badania jest bardzo istotny a jego wartość określana jest przez zlecającego badania odporności ogniowej. 

 

Rozpatrując elementy stropowe lub dachowe wartość i rozkład obciążenia powinny być takie, aby maksymalnemomenty i siły poprzeczne powstające w elemencie próbnym były reprezentatywne lub większe niż spodziewane w rzeczywistości [3]. Badając balkon lub kładkę rozpatrujemy maksymalne obciążenia, które powinny odpowiadać spodziewanym w praktyce lub być od nich większe. W przypadku podłóg podniesionych oprócz wielkości obciążenia zlecający może również zadecydować o równomiernym rozkładzie obciążenia lub zastosowanym do określonych pól. Przykładowe rozmieszczenie obciążenia (łącznie z rozmieszczenie termoelementów) w przypadku podłóg podniesionych dla określonych pól pokazano na rys. 2. 

 

W przypadku poziomych elementów, nośność ogniowa uznawana jest za osiągniętą, gdy oba następujące kryteria zostały przekroczone (dotyczy stropów, dachów, balkonów lub kładek) [2], [3]:

  • ugięcie: D = L2/(400 • d) (mm)
  • szybkość narastania ugięcia: dD/dt = L2/(9000 • d) (mm/min)

gdzie:
L – rozpiętość w osiach podpór, w mm, 
d – odległość od skrajnego włókna projektowej strefy ściskanej przekroju konstrukcyjnego w temperaturze normalnej do skrajnego włókna projektowej strefy rozciąganej w temperaturze normalnej, w mm.

 

Specyfika podłóg podniesionych wyklucza stosowanie wyżej przedstawionego kryterium uszkodzenia, która odnosi się do elementów zginanych. W przypadku tego rodzaju elementu, za utratę nośności uznaje się czas, w którym ulega awarii element podłogi (np. jedno z pół przeszklonych) lub załamuje się jedno z pól podporowych.

 

Kryteria oceny szczelności ogniowej opisano powyżej w dziale „Klasyfikacja”. Element stropu po badaniu na skutek utraty szczelności pokazano na fot. 4. W przypadku izolacyjności ogniowej rozkład punków pomiarowych określony jest w konkretnych normach badawczych, przy czym obowiązują ogólne zasady podane w normie PN-EN 1363-1 [3].

 

 

2014 12 48 2

Fot. 4. Strop przeszklony po badaniu (po demontażu obciążenia badawczego)

 

 

Przykładowy sposób rozmieszczenia termoelementów na powierzchni nienagrzewanej elementów takich, jak: dach, podłogi podniesionej, balkonu (element traktowany jako strop/część stropu), w przypadku których wymagana jest izolacyjność ogniowa pokazano na rysunkach 1÷3. 

 

 

2014 12 48 3

.

 .

 .

 .

 .

 .

gdzie:

1 – panel szklany
2 – profil nośny
3 – termoelement

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rys. 1. Przykładowy rozkład termoelementów na powierzchni nienagrzewanej dachu przeszklonego z aluminiowymi/stalowymi profilami nośnymi

 

 

2014 12 48 4

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

gdzie:
1 – panel szklany
2 – termoelement
3 – obciążenie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rys. 2. Przykładowy rozkład termoelementów oraz obciążenia na powierzchni nienagrzewanej podłogi podniesionej

 

 

2014 12 48 5

 

 

 

 

 

gdzie:
1 – ewentualne złącze liniowe
2 – termoelement
3 – element balkonu
4 – profil nośny

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

Rys. 3. Przykładowy rozkład termoelementów na powierzchni nienagrzewanej balkonu

 

 

Na fot. 5 i 6 pokazano przeszklone dachy płaskie podczas badań odporności ogniowej.

 

 

2014 12 49 1

Fot. 5. Dach przeszklony podczas badania odporności ogniowej

 

 

2014 12 49 2

 

Fot. 6. Dach przeszklony podczas badania odporności ogniowej

 

 

Badanie może być zakończone w przypadku, gdy życzy sobie tego Zleceniodawca badania lub gdy osiągnięte zostały wybrane kryteria odporności ogniowej. Zakończenie może nastąpić również wtedy, gdy dalsze prowadzenie badania stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa personelu lub może spowodować uszkodzenie wyposażenia badawczego.

 

Rozwiązania konstrukcyjne – budowa elementów

 

Typowy dach przeszklony o poziomej orientacji, weryfikowany podczas badania odporności ogniowej, składa się z następujących elementów:

  • profili podłużnych (belki nośne/ krokwie – przenoszą obciążenie od całej konstrukcji),
  • profili poprzecznych (płatwie),
  • przeszklonych paneli.

 

Elementy profili najczęściej wykonuje się z kształtowników aluminiowych lub stalowych. Rozwiązania profili w większości przypadków są adaptowane z rozwiązań ścian fasadowych.

Przykładowe rozwiązania przedstawiono w artykułach: Sędłak B. Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 1 [12] oraz Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych wg nowego wydania normy PN-EN 1364-3 [13]. 

 

Przeszklone elementy stropowe od dachów przeszklonych różnią się tym, iż górna powierzchnia jest płaska/równa – nie stosuje się żadnych profili maskujących a belki nośne są bardziej masywne. Elementy nośne (belki) pracują jednokierunkowo lub stosuje się układy w postaci rusztu. Przekroje przez przykładowe stropy przeszklone pokazano na rys. 4. 

 

 

2014 12 49 4

gdzie:
1 – panel szklany
2 – izolacja (uszczelnienie) ognioochronna
3 – podkładka
4 – element nośny
a) belka żelbetowa
b) belka stalowa – profil dwuteowy zabezpieczony ogniochronnie
c) belka stalowa – profil zamknięty zabezpieczony ogniochronnie

 

Rys. 4. Przekrój przez podporę stropową – przykłady

 

 

Typowa podłoga podniesiona składa się z gęsto rozstawionych słupków stalowych (w rozstawie od 60 do 120 cm) oraz płyt podłogowych (w przypadku przeszklonych podłóg płyty w postaci paneli przeszklonych). Przekrój przez podłogę podniesioną pokazano na rys. 5.

 

 

2014 12 49 3

gdzie:
1 – panel szklany
2 – belka rusztu wsporczego
3 – słupek nośny

 

Rys. 5. Przekrój przez podporę stropową – przykłady

 

 

Balkony i kładki przeszklone projektuje się analogicznie, jak w przypadku stropu przeszklonego. Różnice polegają jedynie na innym układzie statycznym, który uwarunkowuje umiejscowienie elementów nośnych (wsporczych) paneli szklanych.

 

Przykładowe wyniki badań

 

Na rys. 6÷9 przedstawiono przykładowe wyniki badań dla dwóch aluminiowo-szklanych przekryć dachowych różnych producentów. Rys. 6 i 7 przedstawiają średnie przyrosty temperatur na powierzchni nienagrzewanej, odpowiednio dla dachu z zastosowanym dodatkowym obciążeniem w badaniu oraz dla dachu badanego tylko pod obciążeniem własnym. Na rys. 8 i 9 przedstawiono wykresy ugięcia przekrycia dachowego (pomiar ugięcia prowadzony był w 4 punktach, na każdej z krokwi, punkty A i D oznaczają krokwie skrajne elementu próbnego, natomiast punkty B i C krokwie znajdujące się pomiędzy nimi).

 

 

2014 12 49 5

Rys. 6. Przykładowy wykres średnich przyrostów temperatury na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego przekrycia dachowego w przypadku badania z dodatkowym obciążeniem (kolorem czerwonym oznaczono średni przyrost temperatury na przeszkleniu o maksymalnej powierzchni, kolorem zielonym oznaczono średni przyrost temperatury na wszystkich przeszkleniach, kolorem niebieskim oznaczono średni przyrost temperatury na profilach)

 

  

2014 12 49 6

Rys. 7. Przykładowy wykres średnich przyrostów temperatury na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego przekrycia dachowego w przypadku badania z obciążeniem tylko ciężarem własnym (kolorem czerwonym oznaczono średni przyrost temperatury na przeszkleniu o maksymalnej powierzchni, kolorem zielonym oznaczono średni przyrost temperatury na wszystkich przeszkleniach, kolorem niebieskim oznaczono średni przyrost temperatury na profilach)

 

 

 2014 12 50 1

Rys. 8. Przykładowy wykres ugięcia podczas badania elementu próbnego przekrycia dachowego w przypadku badania z dodatkowym obciążeniem

 

 

2014 12 50 2

Rys. 9. Przykładowy wykres ugięcia podczas badania elementu próbnego przekrycia dachowego w przypadku badania z obciążeniem tylko ciężarem własnym

 

 

Na rys. 10÷12 przedstawiono przykładowe wyniki badań dla stropu szklanego. Na rys. 10 przedstawiono średni przyrost temperatury na powierzchni nienagrzewanej stropu. Na rys. 11 przedstawiono wykresy ugięcia stropu (pomiar prowadzony był w miejscu występowania elementów nośnych stropu). Na rys. 12 przedstawiono wykres ugięcia w zależności od średniej temperatury na nienagrzewanej powierzchni stropu.

 

 

2014 12 50 3

Rys. 10. Przykładowy wykres średnich przyrostów temperatury na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego stropu szklanego (kolorem czerwonym oznaczono średni przyrost temperatury na powierzchni przeszklonej stropu, kolorem niebieskim oznaczono średni przyrost temperatury nad elementami nośnymi)

 

 

 2014 12 50 4

Rys. 11. Przykładowy wykres ugięcia podczas badania elementu próbnego stropu szklanego, w funkcji czasu badania

 

 

2014 12 50 5

Rys. 12. Przykładowy wykres ugięcia podczas badania elementu próbnego stropu szklanego, w funkcji średniego przyrostu temperatury nad elementami nośnymi

 

 

Podsumowanie

 

Projektanci coraz częściej wykorzystują elementy przeszklone w konstrukcjach nośnych, do których z pewności zaliczają się opisywane poziome przegrody. Stosowanie ich w budynkach zaliczanych do jednej z kategorii ZL wymusza określenie odpowiedniej klasy odporności ogniowej. 

 

Ponieważ na odporność ogniową elementów przeszklonych wpływa wiele czynników (takich jak rodzaj przeszklenia, sposób jego zamocowania, dobór odpowiednich elementów nośnych, itp.) nie jest możliwe określenie klasy odporności ogniowej na podstawie samego projektu lub specyfikacji danego elementu.

 

Jedynym i właściwym sposobem na ich określenie są badania w zakresie odporności ogniowej wykonane wg odpowiedniej normy badawczej.

 

Na podstawie przeprowadzonych licznych badań w Zakładzie Badań Ogniowych Instytutu Techniki Budowlanej obserwuje się, że o uzyskanej klasie odporności ogniowej decydują przede wszystkim właściwości, zachowanie się szyb oraz ich zamocowanie. Nie zmienia to jednak faktu, że źle dobrane elementy wsporcze również wpływają na uzyskaną klasę odporności ogniowej.

 

 

mgr inż. Paweł Roszkowski
Zakład Badań Ogniowych,
Instytut Techniki Budowlanej

 

 

mgr inż. Bartłomiej Sędłak
Zakład Badań Ogniowych,
Instytut Techniki Budowlanej

 

 

Bibliografia

[1] Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 z dnia 15 Czerwca 2002 r., poz.690), z późniejszymi zmianami.
[2] PN-EN 13501-2+A1:2010 Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków. Część 2: Klasyfikacja na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem instalacji wentylacyjnych
[3] PN-EN 1363-1:2012 Badania odporności ogniowej Część 1: Wymagania ogólne
[4] PN-EN 1365-2:2002 Badania odporności ogniowej elementów nośnych. Cześć 2: Stropy i dachy
[5] PN-EN 1366-6:2006 Badania odporności ogniowej instalacji użytkowych. Część 6: Podłogi podniesione z dostępem i podłogi podniesione
[6] PN-EN 1365-5:2006 Badania odporności ogniowej elementów nośnych. Część 5: Balkony i kładki dla pieszych
[7] PN-EN 1365-3:2003 Badania odporności ogniowej elementów nośnych. Część 3: Belki
[8] PN-EN 1365-4 Badania odporności ogniowej elementów nośnych. Część 4: Słupy
[9] Turkowski P., Roszkowski P.: Odporność ogniowa żelbetowych balkonów wspornikowych z łącznikami zbrojeniowymi. „Materiały Budowlane” 7/2014
[10] Roszkowski P., Sędłak B.: Metodyka badań odporności ogniowej dachów przeszklonych. „Świat Szkła” 6/2011, 50-52
[11] Sędłak B.: Systemy przegród aluminiowo-szklanych o określonej klasie odporności ogniowej. „Świat Szkła” 10/2013, 30-33,41
[12] Sędłak B.: Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 1. „Świat Szkła”, 3/2014, 16-19, 25
[13] Sędłak B.: Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych wg nowego wydania normy PN-EN 1364-3. „Świat Szkła” 7-8/2014, 49-53

 

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji: Świat Szkła 12/2014

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.