W 1987 r. Republika Federalna Niemiec i władze Berlina podpisały porozumienie o budowie Niemieckiego Muzeum Historii. Miała to być zachodnioniemiecka wersja Muzeum Niemieckiej Historii, które istniało w ówczesnym Berlinie Wschodnim od 1952 r.
Faza planowania zajęła wiele lat i cały czas się zmieniała. Gdy nastąpiło zjednoczenie się Niemiec, ówczesny rząd zdecydował ulokować nowe Niemieckie Muzeum Historii w miejscu wschodnioniemieckiego, w budynku starej zbrojowni.
Zbrojownia, której początki datuje się na epokę baroku, stoi dokładnie między dwoma znanymi budynkami: Schinkel i Starego Muzeum. W tym drugim planowano umieścić stałą wystawę. Wystawy ruchome natomiast miałyby się mieścić w nowozaprojektowanym, wolnostojącym budynku.
Problemem dla projektanta mogło być tylko zachodnie skrzydło zbrojowni, gdzie w latach pięćdziesiątych zostało wybudowane centrum handlowe.
|
|
Rząd federalny wybrał do zaprojektowania nowego budynku muzeum chińskiego architekta Iach Ming Pei, rezydującego w Nowym Jorku. Miał on stworzyć projekt, który łączyłby w sobie wygład sąsiednich budynków.
Problemy urbanistyczne połączone z powaga architektoniczna, zdawały sie być nie lada wyzwaniem. Ten nowy budynek do ruchomych ekspozycji miał być pierwszym projektem I.M. Pei w Niemczech. Pei był znany w świecie dzięki swojemu projektowi szklanej piramidy na terenie Luwru. Przezroczystość i ruch były motywem przewodnim jego projektów.
We wczesnym stadium planowania, w 1993 r., biuro I.M. Pei skontaktowało sie z Tambest Oy, fińska firma formująca szkło, która jest wiodącym w świecie producentem szkła giętego. Pei dobrał szkła o niskiej zawartości tlenków żelaza w celu osiągnięcia szczególnej jasności i przeźroczystości, najbliższej jego wizji o szklanej wieży – trójwymiarowej konstrukcji ze szkła i stali.
Tambest był w stanie wyprodukować szkło do tego projektu, o szczególnie wspaniałych krzywiznach. Fasada różniła sie miedzy piretrami, a zwłaszcza na parterze, gdzie przybrała formę ściętego stożka.
Ten „Röckchen” mający prostokątne osie i pochylający sie do przodu o 10 stopni był nie lada wyzwaniem nie tylko dla wykonawców szkła ale także dla producentów ram. Każde okno w tej sekcji było innego kształtu i wymagało oddzielnej formy ze stali wytrzymałej na wysoka temperaturę. Zgodnie z planami prefabrykaty zostały umieszczone w formach horyzontalnie i parami.
Pomiędzy nimi została umieszczona specjalna, podobna do proszku forma, po- wstrzymująca tafle szklane przed zlepieniem w trakcie gięcia, kiedy to sa podgrzewane do 600oC i powoli dostosowują sie do formy. Nie jest możliwe sprawdzenie, czy proces przebiega prawidłowo przed całkowitym ochłodzenie tafli i laminowaniem w autoklawie.
Szkło zespolone na klatce schodowej posiada zewnętrzna powlokę wykonana szkła bezpiecznego zawierającego 2x6 mm szkło dużej przejrzystości – i wewnętrzna złożona z 1x6 mm szkła Eko+ oraz 1x6 mm szkła dużej przejrzystości. Pomiędzy taflami każdej powłoki umieszczono folie gr. 0,76 mm, a w każdym zespoleniu komora wypełniona jest argonem.
Największe tafle mierza 2800x4300 mm i waza 720 kg. Promień zewnętrznej ściany wieży wynosi 5 m, a ściany wewnętrznej 3 m. Ręcznie wykonana balustrada z matowo wykończonej stali nierdzewnej dodatkowo uzupełnia te niespotykana linie architektoniczna.
Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne
Więcej informacji: Świat Szkła 12/2003
