Wydanie 9/2006
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Innowacyjny ECO System |
Eco system firmy Reynears jest wysokiej jakości dwukomorowym systemem aluminiowym, który łączy estetykę projektową z oszczędnością energii. Uzyskanie współczynnika przenikania ciepła przez profile aluminiowe Uf na poziomie 2,25 W/m2k, spowodowało, że Eco system spełnia wysokie wymagania termiczne, a także obniża koszty ogrzewania, które ponosi użytkownik.
Eco system oferuje rozwiązania praktycznie dla każdego typu konstrukcji okiennych i drzwi balkonowych. Ponadto, Eco system pozwala na wyprodukowanie i łatwy montaż okien i drzwi balkonowych w czasie krótszym niż standardowe systemy. W porównaniu z podobną konstrukcją systemu CS 68, Eco system oferuje lepszą izolacyjność termiczną przy niższej cenie materiałów.
Wysoką izolacyjność termiczną zapewnia optymalne zaprojektowanie przekładek izolatorów wykonanych z poliamidu zbrojonego włóknem szklanym.
System charakteryzuje się zmniejszoną widoczną szerokością profili i daje możliwość wykonania konstrukcji okienno-drzwiowych o różnych kolorach wewnątrz i na zewnątrz budynku. Możliwa jest też wersja z ukrytym system drenażowym.
Eco system ma klasę antywłamaniowości WK 2.
Wysokiej jakości uszczelka centralna oraz dwa poziomy uszczelek pomiędzy ościeżnicą a skrzydłem zapewniają doskonałą wiatro- i wodoszczelność oraz lepszą izolację akustyczną.
www.reynaers.com
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Uszczelka parapetowa |
Firma PHU Jacek Jezierski proponuje nowy produkt rozwiązujący problem uszczelnienia między ramą okienną a parapetem zewnętrznym. Uszczelka parapetowa EPDM - bo o niej mowa - powstała w wyniku wieloletniej obserwacji i doświadczeń ekip montażowych, sugestii klientów oraz potrzeby podniesienia jakości wykonywanych usług.
Produkt mieści w sobie wiele innowacyjnych rozwiązań, które wymiernie wpływają na szczelność połączenia, jego estetykę i łatwość montażu, a przy tym nie podnoszą w znaczący sposób kosztów.
Cechy produktu:
1. Wysokiej jakości tworzywo EPDM (7 lat gwarancji producenta)
2. Dostępna w kolorze czarnym lub szarym
3. Konstrukcja pomagająca ustawić parapet zewnętrzny pod odpowiednim kątem przy zachowaniu doskonałej szczelności połączenia.
4. Szerokość wrębu uszczelki pozwala na montaż parapetów PCV, ALU oraz stalowych.
5. Zabezpieczenie górnej krawędzi parapetu przed korozją.
www.markoweokna.eu
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
FPS50M3B |
FPS-50 M3 to model o największej wydajności wśród prostych pionowych krawędziarek produkowanych przez SCHIATTI ANGELO SRL.
Seria FPS-50 została zaprojektowana aby zwiększyć osiągi i wydajność starszego modelu FPS-50 M2. Model FPS-50 M3 z 14 wrzecionami może wykonywać 3 różne obróbki krawędzi (płaskie, krawędzie ostre, ścięte-ukośne) w pojedynczym przejściu. Maszyna ta ma możliwość obrabiania szkła o grubości od 3 mm (1/8") do 50 mm (2") a minimalne wymiary szkła to 150x150 mm (6x6") do maksymalnego ciężaru 1800 kg. Dołączony system cięcia ukośnego może wykonywać pracę pod kątami 0-45o. Wszystkie obrabiane krawędzie zostają znakomicie wypolerowane przy użyciu tlenku ceru. Niektóre z opcji oferowane do tego modelu to: przedłużenie o 1 metr, przedłużenie wejścia/wyjścia o 1 metr, rama Jumbo, urządzenie równające.
Główny przenośnik, precyzyjny i wytrzymały, porusza się na łożyskach kulkowych i jest przystosowywany do różnych grubości szkła za pośrednictwem karty elektronicznej. Szkło wprowadzane jest do maszyny poprzez przenośnik (poliuretanowy pas rozrządu na strukturze ze stali nierdzewnej). Można zatrzymać wejścia do przenośnika w celu załadowania dużych tafli szkła, podczas gdy pozostała część maszyny pracuje.
Prędkość przenośnika waha się pomiędzy 0,5 a 4,5 m/min. Maszyna używa oddzielnych zbiorników wodnych, z pompami recyrkulacyjnymi dla stworzenia zamkniętego systemu wodnego.
Charakterystyczną cechą zbiornika systemu polerującego jest automatyczna pompa i mieszalnik ciągłego mieszania wody i tlenku ceru. Większość operacji sterowana jest poprzez PLC, wersja "Nexus". Nexus odpowiedzialny jest za automatyczne poruszanie wrzecion polerujących, regulację ruchu przenośnika - otwieranie/zamykanie, automatyczny ruch osi, uruchamianie silników. PLC Nexus składa się z klawiatury oraz ekranu LCD 240x128 pikseli. Operator poprzez PLC może programować czynności i wprowadzać wartości oraz wyświetlać graficznie produkt, który ma być wyprodukowany. Inżynierowie Schiatti stworzyli program ułatwiający i upraszczający większość ustawień maszyny.
Produkujemy również maszyny małe takie jak FPS 15, które zostały zaprojektowane do wykonywania obróbek na szkle o grubościach od 3 mm do 20 mm. Minimalne wymiary szkła w tym przypadku to: 150 mm x 150 mm.
Generalnym przedstawicielem firmy SCHIATTI w Polsce jest ITALCOMMA
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Soudal Fix All Ultra Power |
Ekstremalnie wysoka siła klejenia nowego kleju Soudal Fix All Ultra Power powstała dzięki opatentowanej przez Soudal technologii polimerów SMX®. Klej ten sklei ułamane metalowe uchwyty, rozbite naczynia, uszkodzone meble. Poradzi sobie także z łączeniem tworzyw sztucznych, drewna, materiałów sztywnych lub tekstylnych - np. płacht namiotowych. Sklei pęknięty wazon, filiżankę z porcelany oraz konstrukcje metalowe i drewniane, wełnę mineralną, płyty gipsowo-kartonowe, korek, pleksi, skórę oraz gumę i plastik.
Soudal Fix All Ultra Power jest elastyczny. Cecha ta zapewnia niezawodność spojenia nawet przy występowaniu ruchów złączonych powierzchni. Bez problemu pochłonie ruchy podłoża towarzyszące wyginaniu, uderzeniu czy wibracjom. Błyskawicznie i trwale przyklei np. uchwyty wewnętrznych żaluzji do okien PCV - bez wiercenia i niszczenia ościeżnicy. Dzięki krystalicznie przezroczystej konsystencji klej Soudal wypełni z łatwością niedokładnie spasowane i nierówne powierzchnie. Spełnia, więc dodatkowo funkcję masy uszczelniającej i może być stosowany do wypełniania ubytków. W razie potrzeby istnieje możliwość pomalowania go na dowolny kolor.
Szybkość działania
Ważną zaletą nowego produktu jest krótki czas wysychania i osiągania końcowej siły spajania. Obciążenie klejonych elementów jest możliwe już po 90 minutach. Klej ten jest również mocniejszy. Wytrzymuje obciążenie nawet do 45 kg/cm2. Po utwardzeniu jest odporny na wilgoć (może być stosowany w łazience), wysokie i niskie temperatury, promienie UV. Jest bardzo wydajny - nawet cienka warstwa kleju zapewnia bardzo mocne i krystalicznie przezroczyste spojenie. Dla wygody użytkowników klej oferowany jest w małej, poręcznej tubce 20 g ze specjalnym aplikatorkiem.
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Okucia MACO MULTIC - MATIC |
W samym tylko 2005 roku zanotowano ponad 220 tysięcy kradzieży z włamaniem. Wykrywalność tego typu przestępstw wynosi niewiele ponad 20%. Według statystyk 80% włamań do mieszkań odbywa się poprzez okna lub drzwi balkonowe, a nie jak się błędnie myśli przez drzwi wejściowe do domu lub mieszkania. Średni czas potrzebny złodziejowi na dostanie się do mieszkania wynosi około 40 sekund. I tak naprawdę niepotrzebne mu są wymyśle narzędzia, gdyż wystarczy zwykły wkrętak, by dostać się przez okno do pomieszczenia.
Dlatego chcąc utrudnić włamanie warto stosować specjalne okucia, jak np. okucia MACO MULTI-MATIC, dostępne w ofercie OKNOPLAST-Kraków. W okuciach tych czopy i.S (intelligente Sicherheit - inteligentne zabezpieczenie) zastosowane zostały na całym obwodzie okna, w standardzie z jednym zaczepem antywłamaniowym. W dużym procencie gwarantem sukcesu w walce z włamywaczem jest stabilność samego zaczepu, do którego produkcji używa się specjalnych form odlewniczych i wysokogatunkowych materiałów. Dodatkowo zawsze przykręcany jest on do wzmocnienia profilu a nie do plastiku, co również skutecznie zmniejsza skuteczność wysiłku złodzieja. Tak wyposażone okno wraz z trzema dodatkowymi zaczepami antywyważeniowymi powinno powstrzymać praktycznie 90% ''nieproszonych gości''.
Bezpieczeństwo to jednak nie jedyny element, który wyróżnia nowe okucia. Równomierna powłoka silver-look wraz z zaokrąglonymi krawędziami zaczepów nadają okuciom MULTI-MATIC smukłą linię i łagodny kształt, co pozytywnie wpływa na estetykę okien. Nowe okucia cechują się płynnością działania i lekkim funkcjonowaniem, jak również bardzo wysoką szczelnością, dzięki regulacji docisku czopów i.S.
Pegasus PR
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Nowość dla Ideal 4000 |
Nieustanne koncentrowanie się na integrowaniu poszczególnych linii produktów w systemy i ich stały dalszy rozwój ma w przypadku oferty firmy aluplast jedną zdecydowaną zaletę: produkty można w każdej chwili rozbudować, a ich stan jest zawsze najnowszy, bez potrzeby generalnych zmian.
Efektem tego konsekwentnego rozwoju programu produktowego jest wprowadzona właśnie nowa opcja w ramach profili pięciokomorowych Ideal 4000 - wariant ze skrzydłem niezlicowanym. Jest to dopełnienie oferty w ramach systemu pięciokomorowego, gdzie obok półzlicowanych wersji soft-line oraz round-line pojawi się klasyczna wersja niezlicowana. Podobnie jak pozostałe rozwiązania w ramach systemu Ideal 4000 są to profile pięciokomorowe o szerokości zabudowy 70 cm, co gwarantuje bardzo dobre parametry izolacyjności termicznej. Poza tym zgodnie z często pojawiającymi się ze strony klientów sugestiami, by nowe okna wpuszczały do pomieszczeń jak najwięcej światła, wersja ta posiada obniżoną o 5 mm wysokość ramy i skrzydła, maksymalizując w ten sposób powierzchnię przeszklenia.
www.aluplast.com.pl
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Zobacz dziś co można produkować jutro |
Obecnie szkło jest używane do tworzenia efektownych technicznie i optycznie akcentów w szklanych fasadach strukturalnych, jak również w architekturze wnętrz. Nowe możliwości zastosowania przeźroczystych konstrukcji, które będą dostępne w przyszłości, można będzie zobaczyć na Targach Glasstec 2006 w dniach od 24 do 28 października w Düsseldorfie.
Innowacje z całego świata
Warunkiem urozmaiconych zastosowań szkła jest dążenie do wprowadzania nowych, innowacyjnych rozwiązań. Tylko kontynuacja ciągłego rozwoju technologii powlekania szkła, jak również techniki montażu i uszczelniania szkła na fasadach może przynosić nowe rozwiązania konstrukcyjne i dawać nowe efekty estetyczne. Przykładowo, takimi wyrobami są szkło sterujące dopływem światła i ciepła do pomieszczeń, szkło samoczyszczące czy ogniwa fotowoltaiczne - których dodatkowe funkcje zwiększają zakres możliwych zastosowań.
Ciągły rozwój tych produktów będzie mieć decydujący wpływ na szklaną architekturę w przyszłości. Wielu ekspertów zwraca uwagę również na rozwój technik klejenia szkła na fasadach i tworzenia lekkich optycznie fasad strukturalnych. Klejone połączenia pozwalają projektantom na znaczne zmniejszenie widocznej grubości ram, dzięki czemu mogą być realizowane znacznie nawet ''szczuplejsze'' okna i fasady strukturalne z coraz większymi oszklonymi powierzchniami. W tym rozwoju swój udział mają też producenci okuć do okien, którzy swe produkty czynią coraz bardziej filigranowymi, ale jednocześnie coraz bardziej wytrzymałymi.
Wynikiem tych wszystkich starań szkło stało się dominującym elementem na fasadach. Jednak rozwój nowych trendów w sektorze szkła nie byłby możliwy bez odpowiedniego rozwoju technologii maszyn do obróbki szkła. Możliwość produkcji i wykończenia dużych arkuszy szkła o zwiększonej funkcjonalności była kamieniem milowym w rozwoju branży, następnym krokiem była możliwość gięcia szkła energooszczędnego jak również zastosowanie precyzyjnej technologii laserowej do obróbki i wykańczania szkła.
Na targach Glasstec 2006 będziemy mogli zobaczyć opisywanych wyżej producentów szkła, producentów maszyn i urządzeń do jego wytwarzania i obróbki oraz akcesoriów do montażu szkła. Będą obecne firmy z całego świata - zarówno producenci jak i firmy zajmujące się obróbką szkła oraz dostarczaniem gotowych wyrobów do klienta na całym świecie. Będą pokazywane nowe trendy i perspektywy w produkcji i wykańczaniu szkła.
Wystawcy i goście mogą na całym świecie przez cały rok korzystać z portalu targowego w Internecie www.glasstec.de. Pojawiają się tu wszelkie informacje z branży szklarskiej. Specjalny dział aktualności jest bieżąco redagowany. Wprowadzono też nową rubrykę ofert podróży, gdzie znaleźć można wiele indywidualnych, niedrogich, pakietowych ofert przyjazdu do Düsseldorfu.
Przedstawicielem targów glasstec w Polsce jest firma A.S. Messe Consulting, zajmująca się obsługą wystawców i odwiedzających targi. www.as-messe.pl
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
ITB w UE |
Stały Komitet Budownictwa (Standing Committee on Construction - SCC) został utworzony na mocy dyrektywy 89/106/EWG jako komitet sektorowy, odpowiedzialny za rozstrzyganie spraw zawiązanych z wdrażaniem postanowień dyrektywy 89/106/EWG. W skład SCC wchodzą przedstawiciele władz państw członkowskich odpowiedzialnych za budownictwo. Stały Komitet Budownictwa pełni nie tylko rolę doradczą lecz także - głosami państw członkowskich - podejmuje istotne decyzje w sprawach:
· udzielania mandatów (zleceń) adresowanych do CEN i EOTA na opracowywanie zharmonizowanych norm i Wytycznych do europejskich aprobat technicznych (ETAG),
· możliwości udzielania europejskich aprobat technicznych bez Wytycznych zgodnie z art. 9.2 dyrektywy,
· ustalania systemów oceny zgodności dla wyrobów objętych mandatami,
· nadania Normom Europejskim wyrobów statusu specyfikacji technicznych zharmonizowanych z dyrektywą i wyznaczania daty, od której możliwe jest oznakowanie CE,
· inicjowania zmian wprowadzanych do przepisów regulujących sektor budownictwa, w tym dyrektywy 89/106/EWG,
· interpretacji postanowień dyrektywy w wydawanych w miarę potrzeb Dokumentach Informacyjnych.
Wchodzący w skład SCC przedstawiciele państw członkowskich podejmują decyzje reprezentując interesy krajowego budownictwa. Podstawowym zadaniem Stałego Komitetu Budownictwa jest rozstrzyganie wszelkich kwestii bieżących, wynikających ze stosowania dyrektywy 89/106/EWG i budowanie strategii i warunków harmonizacji rynku wyrobów budowlanych.
Stały Komitet Budownictwa sprawuje także nadzór nad funkcjonowaniem CEN i EOTA w ramach udzielonych im zleceń (mandatów), nadzoruje prace europejskich jednostek aprobacyjnych i jednostek notyfikowanych do wykonywania zadań z zakresu oceny zgodności. Organizację prac SCC zapewnia Zespół ds. Budownictwa Dyrekcji ds. Przedsiębiorstw i Przemysłu Komisji Europejskiej, którego przewodniczący dr Reinhard Klein przewodniczy obradom Komitetu, jednak bez prawa głosu.
Polskę w pracach SCC reprezentuje przedstawiciel Ministerstwa Budownictwa, któremu w roli eksperta technicznego towarzyszy dyrektor ITB - doc. dr inż. Stanisław M. Wierzbicki. W trakcie obrad 63. posiedzenia Stałego Komitetu Budownictwa, które odbyło się w dniach 4 i 5 kwietnia br. Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN), Europejska Organizacja ds. Aprobat Technicznych (EOTA) oraz Grupa Jednostek Notyfikowanych (GNB) przedstawiły informację ze swojej bieżącej działalności. Na szczególną uwagę zasługuje dokument CONSTRUCT 06/734 opracowany przez CEN, przyporządkowujący dotychczas opracowane normy konkretnym mandatom. Informacje o stanie prac CEN znajdują się na stronie www.itb.pl/ue.
Komitet zajmuje się rozpatrywaniem wniosków oficjalnie wniesionych przez delegacje państw członkowskich, zazwyczaj w terminie poprzedzającym samo posiedzenie. Tym razem dyskusji poddano wniosek Francji w sprawie wycofania z wykazu zharmonizowanych norm europejskich EN 494:2004 ze względu na nieuwzględnienie badania odporności na uderzenie oraz wniosek Włoch dotyczący EN 10080:2005 z uwagi na wymagania wytrzymałościowe w strefach sejsmicznych. Zdecydowano, że będzie to wymagało znowelizowania mandatu M 115 na opracowanie europejskich norm obejmujących stal zbrojeniową i sprężającą do betonu (CONSTRUCT 06/742). Komitet zatwierdził ostateczny tekst nowego mandatu dla EOTA dot. zestawów dachów odwróconych (CONSTRUCT 06/743) oraz analizował kwestie finansowania działalności technicznej EOTA.
Ponadto omawiano kwestię listy norm oczekujących na formalną harmonizację dokonywaną poprzez publikację tytułów tych norm wraz z oznaczeniem ich okresów przejściowych w Dzienniku Urzędowym UE (CONSTRUCT 06/741).
W części obrad poświęconej obszarowi regulowanemu omawiano decyzje dotyczące ustanowienia klas reakcji na ogień dla kabli elektrycznych biorąc pod uwagę protesty przeciw tej regulacji licznych państw poza europejskich (z uwagi na proponowane kryterium kwasowości). Zatwierdzono decyzję w zaproponowanym kształcie w sprawie klas ogniowych (CWFT) na płyty gipsowo-kartonowe (CONSTRUCT 06/740).
Dyskusji poddano kwestie wynikające z bieżących działań Komitetu m.in. niedopuszczanie na rynek niemiecki i austriacki wyrobów o klasie E2 ze względu na stężenie formaldehydu. Szczególnie istotne z punktu widzenia polskich przepisów (rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych budynków i ich usytuowania) są wkraczające w decydującą fazę ustalenia związane z rozprzestrzenianiem się ognia w odniesieniu do elewacji budynków (CONSTRUCT 06/749 rev.1).
Grupy Robocze Stałego Komitetu Budownictwa
Prace techniczne na rzecz Stałego Komitetu Budownictwa prowadzone są przez ekspertów powołanych przez Komisję Europejską pracujących w ramach Grup Ekspertów (Expert Groups - EG), obejmujących:
· Grupę krajowych korespondentów ds. Eurokodów (Eurocodes National Correspondents - ENC), w której ITB reprezentuje prof. dr inż. B. Lewicki,
· Grupę Ekspertów ds. Kwestii Ogniowych (Expert Group on Fire-related Issues - EGF), w której skład z ramienia ITB powołany został dr A. Borowy,
· Grupę Ekspertów ds. Wyrobów Budowlanych mających kontakt z Wodą Pitną (Expert Group on Construction Products in contact with Drinking Water - CPDW) oraz Grupę Ekspertów ds. Substancji Niebezpiecznych (Expert Group on Dangerous Substances - DS), w których przedstawicielem ITB jest dr inż. H. Prejzner.
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Nowe logo, nowy etap |
Firma Adelio Lattuada, której nazwa to nazwisko właściciela, powstała w roku 1978. Jej założycielem i pierwszym pracownikiem był aktualny właściciel firmy. W początkowym okresie firma przeprowadzała remonty maszyn jak również produkcję maszyn do specjalnych operacji. Kolejny etap (1983 r.) to wyprodukowanie pierwszej szlifierki pionowej. W roku 1989 rozpoczęto produkcję szlifierek fazujących.
Kolejne lata to stopniowa modernizacja istniejących konstrukcji poprzez zastosowanie nowoczesnych układów automatyki przemysłowej, jak również technik sterowania NC. Rok 2006 okazał się przełomowym, firma Adelio Lattuada wyprodukowała pierwszą szlifierkę poziomą, dwukrawędziową do szlifowania krawędzi szkła. Maszyna będzie prezentowana na najbliższych targach GLASSTEC 2006, stoisko 16F22 w pawilonie 16.
Szlifierka pozioma, dwukrawędziowa typ BETA 10 posiada 20 wrzecion szlifierskich. Jej prędkość robocza to 0,5-5 m/min przy zakresie grubości obrabianego szkła od 3 do 25 mm. Minimalna szerokość obrabianego szkła - 220 mm, maksymalna - 2500 mm
ADELIO LATTUADA od początku działalności zawsze przykładała duże znaczenie do wszystkich możliwych instrumentów komunikacji służących dla podtrzymania stałego kontaktu z sektorem szkła.
Podstawą działalności jest dążenie do otrzymania produktu o wysokiej jakości ale równie istotne jest przekazywanie informacji o innych czynnikach mających wpływ na obraz firmy, takich jak innowacyjność i dynamika. Te czynniki mają wpływ na ciągłą ewolucję firmy i oferowanych produktów dostosowującą je do zmieniającej się rzeczywistości. Ciągłe doskonalenie się ADELIO LATTUADA odbywa się właśnie w sposób ewolucyjny, małymi krokami, poprzez stawianie sobie każdorazowo konkretnych celów, bez zatracania tożsamości prawie przez 30 lat istnienia firmy. W ciągu ostatnich dwóch lat ADELIO LATTUADA stara się przełożyć swą filozofię na towarzyszące jej działalności obrazy-symbole: · jedną z takich form jest symbol działań firmy, czyli ''żarówka'' oznaczająca pomysłowość oraz innowacyjność; · drugą formę stanowi strona internetowa (www.adeliolattuada.com), jako interaktywny i przyjazny instrument komunikowania.
Katalogi maszyn produkowanych przez firmę zawierają nowy element graficzny, przedstawiający ewolucję kształtu firmowego loga, której ostatnim etapem będzie ''przeprojektowanie'' loga ADELIO LATTUADA, poparte pracami koncepcyjnymi.
Ilość informacji, które współczesne logo może nieść i prawdopodobieństwo jego zapamiętania są silnie zdeterminowane przez jego strukturę.
Dlatego uznaliśmy za właściwe ''rozebranie'' dotychczasowego logo Adelio Lattuada ze wszystkiego, co mogłoby odciągnąć uwagę klienta od głównego przesłania tj. od akronimu ''AL''.
Trójwymiarowość nowego logo ma mu nadać solidność i siłę, odpowiednie w nowoczesnej rzeczywistości, a przede wszystkim ma ponownie połączyć je z cechami szkła - materiału przetwarzanego przez maszyny Adelio Lattuada.
Cień zanikający na płaszczyźnie, gruba powierzchnia, jej wielkość, użycie prostego koloru. Wszystko to ma wywołać wrażenie na kliencie, ma nim poruszyć i zwrócić jego uwagę na silną, nowoczesną i podlegającą ciągłej ewolucji - ''ewolucji szklarstwa'' - rzeczywistość Adelio Lattuada.
Prezentacja nowego loga ADELIO LATTUADA odbędzie się w czasie targów Glasstec 2006.
Michela Lattuada
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Invido Sverige przejął Sokółkę |
Roczne obroty koncernu Inwido przekraczają 330 mln euro, a głównymi jego rynkami są kraje skandynawskie i Japonia. Kupując Sokółkę szwedzka spółka chce wejść na polski rynek, który uważa za duży i bardzo obiecujący. Ponadto poprzez Sokółkę, eksportującą 20% swoich wyrobów, głównie do Wielkiej Brytanii, otrzymuje szansę pojawienia się na tamtym, bardzo trudnym rynku.
Inwido należy w 95 proc. do notowanego na giełdzie sztokholmskiej prywatnego szwedzkiego funduszu inwestycyjnego ''Ratos'', specjalizującego się w branży budowlanej i obracającego kapitałem w wysokości ok. 1,2 mld euro.
Obroty roczne Sokółki wynoszą ok. 22 mln euro, a zatrudnienie - 540 osób. Należy ona do polskiej Grupy Kapitałowej Sokółka Okna i Drzwi. W ciągu ostatnich dwóch lat firma przeżywała kłopoty finansowe i szwedzka inwestycja ma dostarczyć jej funduszy na dalszy rozwój i, być może, otworzy rynek japoński.
źródło: pb.pl
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Nowa linia lakiernicza w Ponzio |
W nowej hali o powierzchni ponad tysiąca metrów kwadratowych uruchomiona została kolejna - trzecia - linia lakiernicza, która w zasadniczy sposób zwiększy dotychczasowe moce produkcyjne lakierni.
Automatyczna kabina wyposażona jest w specjalny, ekonomiczny system Magic Cylinder, dzięki któremu możliwa jest bardzo szybka zmiana kolorów. Czas przejścia z koloru na kolor skraca się do maksymalnie 30 minut.
Proces malowania przyspiesza też wstępna polimeryzacja proszku - w piecu może być wiele kolorów jednocześnie. Średnia prędkość przeciągarki nad kabiną wynosi od 0,5-3,5 m/min, a prędkość całej linii przenośnika P&F wynosi ok. 8 m/min.
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Jubileusz Soudal |
W czerwcu br. firma Soudal obchodziła jubileusz 40-lecia działalności firmy na świecie i jednocześnie 10-lecia obecności Soudal w Polsce. Uroczystość uświetnił swoją obecnością sam założyciel firmy, Vic Swerts oraz przedstawiciele Centrali Soudal w Belgii. Wszyscy goście mieli okazję obejrzeć prezentację firmy, zapoznać się z jej historią, osiągnięciami i produktami. Kontrahenci Soudal, którzy od samego początku obecności firmy na rynku polskim oferują jej produkty, uhonorowani zostali dyplomami uznania. W uroczystości nie brakowało wzruszających momentów, podsumowujących wspólną historię: założyciela, pracowników i kontrahentów Soudal. Poruszony Vic Swerts dziękował Prezesowi Piotrowi Drzewowskiemu - twórcy polskiej filii firmy.
Źródło: Pegasus PR
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Wrzesień. Spotkania architektów |
Najnowszy krakowski Hotel Qubus gościł zaproszonych przez VIRTUS architektów, przedstawicieli branży budowlanej i zarządców nieruchomości. Tematykę ciężkiego budownictwa urozmaiciły prowadzone z pomysłem prelekcje specjalistów. Honorowym gościem imprezy była prof. Ewa Nowińska z Instytutu Prawa Własności Intelektualnej UJ.
Architekt - zawód wysokiego ryzyka
Architekci, szczególnie młodzi, często wliczają straty wynikające z łamania praw autorskich w ryzyko zawodowe - mówi prof. Ewa Nowińska - Owszem, prawo ich chroni, mają szkice wykorzystanych projektów ale ciągnąć będzie się za nimi opinia awanturników - opisuje pani profesor. Wykład ''Prawo autorskie w pracy architekta'' poświęcony był między innymi sposobom prawnego zabezpieczenia wstępnych projektów , konstrukcji umów i ryzyku załatwiania spraw ''na gębę''. Architekci pytali między innymi o prawa do zmian przy zrealizowanym już obiekcie.
Powiedzmy, że młode małżeństwo kupiło klasyczne ''pudło'' z czasów PRL i zamawia u architekta projekt jego przebudowy. Często właściciele obiektu i realizujący zlecenie nie zawracają sobie głowy prawami autorskimi.
- Tak bywa ale prawo autorskie do projektu danego obiektu lub przedmiotu rozciąga się na 50 lat - tłumaczy prof. Nowińska - I jak każde prawo autorskie jest dziedziczone. Lekceważąc to, łamiemy prawo. Dotyczy to zarówno budynku, jak i np. krzesła - podkreśla.
Farby do głaskania
- Za nami stoi wielowiekowa tradycja. Farb na bazie wapna używali już Majowie - mówi prelegent firmy IMPEX COLOR, autoryzowany przedstawiciel włoskiego producenta farb ARMAR s.c. Michał Tworus.
Prelegent pokazywał farby, które mogą imitować np. kamień, wiekowy tynk, czy efekt metalicznej powłoki. Amatorzy typowo włoskich elementów zdobień sufitu czy ścian, nie muszą już ściągać ich z zagranicy. A od czerwca firma promuje nowość - farbę Decor New Pietra (grubość do 2,5 cm), która może imitować cegłę lub drewniane deski.
- Możemy też zaproponować powłokę perlisto-welurowatą dosłownie do głaskania - zachęca przedstawiciel firmy. Warty podkreślenia jest też duży wachlarz cenowy przy wysokiej jakości farb. Tańsze są łatwe do nałożenia nawet dla amatora.
Papa i lepik do lamusa
Na konferencji pojawili się przedstawicie firm o wąskich specjalizacjach.
- Można nas nazwać pogotowiem działającym w trybie awaryjno naprawczym - mówi Andrzej Dziedzicki, prezes firmy WEBAC Sp. z o.o. , zajmującej się zatrzymywaniem wody w miejscach, gdzie nie powinna się pojawiać. Firma leczy mury metodą iniekcji ciśnieniowej. Np. właściciel basenu z przeciekiem, nie musi spuszczać wody, aby wezwać firmowych serwisantów.
Marzeniem przedstawiciela WEBAC jest to, żeby w Polsce zabezpieczanie na lepik i papę zastąpiono techniką, którą stosuje się już w trakcie budowy. Firma jest dumna z własnego produktu - węża iniekcyjnego bez otuliny. Węże takie instaluje się już przy dużych i nowoczesnych inwestycjach. Ten ma przewagę na innymi - szybciej zabezpiecza mury. * * *Na spotkaniu zaprezentowały się między innymi; firma Baumit funkcjonująca na polskim rynku od 12 lat. Firma specjalizuje się w materiałach budowlanych.
Najnowsze systemy aluminiowe w budownictwie, w szczególności pokrycia dachowe i systemy rynnowe zaoferowała KBH AKORD S.j., firma Profil Sp. z o.o. przedstawiła nowoczesne systemy kanalizacji wewnętrznej i zewnętrznej, ALURON - systemy okien aluminiowo drewnianych, Copal; Cementowo - włókniste płyty Minerit, Deceunick NV - tarasy i elewacje w technologii Twinson, nowoczesne okna PCV.
Konferencję zakończyła prezentacja Hotelu Qubus Kraków.
Virtus zaprasza:
26 września - Spotkania Architektów, Krajowa Izba Mody, Łódź
5 października - Forum Zarządców I Inwestorów, Hotel Mercure Unia, Lublin
10 października - Spotkania Architektów, Hotel Sofitel, Wrocław
17 października - Design-Nowoczesne terndy w architekturze wnętrz, Hotel Mercure, Poznań
Na spotkaniach organizowanych przez VIRTUS są dostępne aktualne numery ''Świata Szkła''
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Firma Ponzio opracowała i wdrożyła wiele innowacyjnych rozwiązań w systemach fasad słupowo-ryglowych.
Na szczególną uwagę zasługują modyfikacje ich prowadzące do rozwoju systemów fasad strukturalnych. Oto kilka najnowszych i bardzo zróżnicowanych rozwiązań zastosowanych w Ponzio NT152SG i NT152ESG.
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Zasady ogólne dotyczące wyjść ewakuacyjnych zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 + zmiany) oraz w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 121, poz. 1138).
Zasady ogólne dotyczące wyjść ewakuacyjnych
Zgodnie z warunkami technicznymi, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie wymagane jest aby budynki i urządzenia z nimi związane były zaprojektowane i wykonane w sposób zapewniający w razie pożaru możliwość ewakuacji ludzi.
Drzwi stanowiące wyjścia ewakuacyjne z pomieszczenia, w którym może przebywać jednocześnie więcej niż 300 osób oraz drzwi umieszczone na drodze ewakuacyjnej z tego pomieszczenia, powinny być wyposażone w urządzenia przeciwpaniczne.
Pod pojęciem urządzeń przeciwpanicznych rozumie się specjalne urządzenia, instalowane na drzwiach ewakuacyjnych, umożliwiające łatwe i pewne otwarcie drzwi od wewnątrz pomieszczenia, zgodnie z kierunkiem ewakuacji ludzi na korytarzach lub klatkach schodowych, bez względu na blokady i zamki uniemożliwiające otwarcie tych drzwi od zewnątrz.
W obiektach przeznaczonych na pobyt ludzi zabronione jest zamykanie drzwi na drogach ewakuacyjnych w sposób uniemożliwiający ich natychmiastowe użycie, a także uniemożliwianie lub ograniczenie dostępu do wyjść ewakuacyjnych.
Stosowanie na drogach ewakuacyjnychdrzwi rozsuwanych może mieć miejsce jeżeli te drzwi przeznaczone są nie tylko do celów ewakuacyjnych a ich konstrukcja zapewnia:
. otwieranie automatyczne (napęd elektromechaniczny) i ręczne bez możliwości ich blokowania (utrzymania w stanie zamkniętym),
. samoczynne rozsunięcie skrzydeł drzwi i pozostanie w pozycji otwartej w razie pożaru lub awarii drzwi.
Jeżeli drzwi przesuwne z napędem elektromechanicznym stanowią jedyne wyjście ewakuacyjne z pomieszczenia, w którym może przebywać więcej niż 300 osób, albo są zabudowane na drodze ewakuacyjnej z takiego pomieszczenia, to wymagane jest aby napęd tych drzwi był wyposażony dodatkowo w system okuć przeciwpanicznych.
Okucia przeciwpaniczne do drzwi przesuwnych pozwalają na rozwarcie skrzydeł przesuwnych pod wpływem niewielkiej siły wywieranej na skrzydło.
Możliwość rozwarcia przez wypchnięcie dotyczy skrzydeł przesuwnych drzwi jak również naświetli bocznych.
Przykładowe rozwiązanie drzwi dwuskrzydłowych przesuwnych z naświetlami bocznymi wyposażonych w system ewakuacyjny okuć przeciwpanicznych przedstawiono na rys. 1 i 2.
Rys. 1. Przykładowe rozwiązanie drzwi dwuskrzydłowych z naświetlami bocznymi, wyposażonych w system ewakuacyjny |
Urządzenia techniczne służące do ewakuacji ludzi należy użytkować i utrzymywać w stanie zgodnym z warunkami technicznymi i wymaganiami ustalonymi przez producenta, w szczególności należy poddawać je okresowym przeglądom i konserwacji.
Ogólne wymagania dotyczące wyjść ewakuacyjnych są źródłem konfliktu pomiędzy służbami odpowiedzialnymi za zabezpieczenie mienia przed kradzieżą a służbami zajmującymi się bezpieczeństwem pożarowym.
Ze względu na bezpieczeństwo pożarowe, drzwi na drogach ewakuacyjnych od strony ewakuacji powinny mieć funkcje umożliwiające ich otwarcie w każdej sytuacji i niezależnie od pory dnia i innych uwarunkowań, bez potrzeby posiadania klucza lub przedmiotu, który go zastępuje.
Rys. 2. Drzwi przesuwne z funkcją przeciwpaniczną |
Nieuzasadnione użycie takich drzwi powoduje, że drzwi przestają być przegrodą ograniczającą dostęp od strony zewnętrznej, co może skutkować, że do zabezpieczonego pomieszczenia mogą mieć dostęp osoby nieuprawnione, w tym zajmujące się kradzieżą. Rozwiązaniem problemu zabezpieczenia mienia przed kradzieżą przez wyjścia ewakuacyjne jest zastosowanie jednostki centralnego zarządzania wyjściami ewakuacyjnymi, pozwalającej na kontrolę i nadzorowanie wszystkich takich wyjść w danym obiekcie.
System ten może współpracować z instalacją sygnalizacji pożaru, który w razie pożaru spowoduje otwarcie wyjść ewakuacyjnych a także stwarza możliwość natychmiastowego odblokowania całej strefy za pomocą przycisku na jednostce centralnej. Sytuacji użycia drzwi ewakuacyjnych mogą towarzyszyć elementy sygnalizacji dźwiękowej i świetlnej, zainstalowane obok każdego zarządzanego wyjścia.
Polecenia otwierania drzwi przesyłane przez system centralnego zarządzania wyjściami ewakuacyjnymi powinny posiadać najwyższy priorytet dla każdego sterowalnego elementu zabezpieczenia przeciwpożarowego.
Rozwiązywanie konfliktu interesów związanych z bezpieczeństwem przeciwpożarowym i ochroną mienia przed kradzieżą przez unieruchamianie urządzeń służących ewakuacji przy pomocy mechanicznych blokad pod postacią kłódek i łańcuchów lub zamknięć linkowych jest działaniem niedopuszczalnym. Działania takie naruszają postanowienia wynikające z ustawy Prawo budowlane zgodnie z którym obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym, nie dopuszczając do pogorszenia jego właściwości technicznej i użytkowej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami podstawowymi, do których należą bezpieczeństwo pożarowe i bezpieczeństwo użytkowania.
Europejskie normy zharmonizowane na okucia ewakuacyjne i przeciwpaniczne
Na liście norm zharmonizowanych z dyrektywą 89/106/EWG dotycząca wyrobów budowlanych znajdują się następujące zamknięcia do drzwi ewakuacyjnych.
PN-EN 179:1991/A1:2002 Okucia budowlane. Zamknięcia awaryjne do wyjść uruchamiane klamką lub płytką naciskową. Wymagania i metody badań.
PN-EN 1125:1999/A1:2002 Okucia budowlane. Zamknięcia przeciwpaniczne do wyjść uruchamiane prętem poziomym. Wymagania i metody badań.
PN-EN 1935-2003. Okucia budowlane. Zawiasy jednoosiowe. Wymagania i metody badań.
Drzwi wyjść ewakuacyjnych powinny być wyposażone w okucia odpowiadające wymaganiom w/w norm europejskich wdrożonych do zbioru polskich norm.
Zasada działania zamknięć awaryjnych i zamknięć przeciwpanicznych jest taka sama i polega w obydwu przypadkach na tym, że od strony ewakuacji (od strony wewnętrznej) uruchomienie i odblokowanie zamka jest możliwe w każdej sytuacji, bez posiadania przynależnego klucza lub innego przedmiotu, który go zastępuje. Dostęp od strony zewnętrznej pomieszczenia wtedy, gdy zamek jest zamknięty na klucz, nie jest możliwy.
Wyróżnikiem dla zamknięć awaryjnych i przeciwpanicznych jest element wykonawczy, służący do uruchomienia i odblokowania zamknięcia.
W przypadku zamknięć awaryjnych jest nim klamka, a w przypadku zamknięć przeciwpanicznych dźwignia panikowa, zdolna do odblokowania drzwi również w sytuacji naporu tłumu osób zamierzających się ewakuować.
Drzwi ewakuacyjne oraz awaryjne, niezależnie od wyposażenia, sposobu otwierania (rozwierane, przesuwne) oraz użytych środków do ich otwierania i zamykania (otwieranie ręczne, otwieranie przez napęd elektromechaniczny), podlegają ocenie zgodności w systemie 1, polegającym na certyfikacji wyrobu, przeprowadzonej przez akredytowaną/notyfikowaną jednostkę certyfikującą wyroby budowlane.
Niezależnie od obowiązku przeprowadzenia certyfikacji elementu otworowego jakim są drzwi ewakuacyjne, procesowi potwierdzenia zgodności na drodze certyfikacji podlegają również okucia stosowane do tych drzwi, a w szczególności zamknięcia awaryjne i przeciwpaniczne, zawiasy oraz napędy z funkcją antypaniczną.
Inwestorzy, wykonawcy i zarządcy obiektów budowlanych powinni wymagać od dostawcy drzwi ewakuacyjnych i awaryjnych deklarowania ich zgodności na drodze certyfikacji oraz stosowania do produkcji tych drzwi certyfikowanych okuć, dla których producent wydał wymaganą deklarację zgodności.
W deklaracji zgodności dla tych wyrobów powinien być podany numer certyfikatu oraz nazwa akredytowanej/notyfikowanej jednostki certyfikującej, która udzieliła certyfikacji.
Same wyroby powinny być oznakowane znakiem budowlanym lub znakiem a oznakowaniu powinna towarzyszyć odpowiednia informacja, której zakres określony jest w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 11.08.2004 roku w sprawie sposobów deklarowania zgodności wyrobów budowlanych oraz sposobu znakowania ich znakiem budowlanym.
Wyjścia ewakuacyjne, a ochrona obiektu przed nadużyciem (kradzieżą, wandalizmem) Zarządcy starają się tak zabezpieczyć drzwi ewakuacyjne aby osoby niepowołane nie miały możliwości wejścia z zewnątrz do obiektu lub też, aby nie miały możliwości samowolnego niekontrolowanego opuszczenia go.
Ten cel bywa osiągany poprzez różne działania, zaczynając od rozwiązań najzwyczajniej prymitywnych po rozwiązania profesjonalne, technicznie zaawansowane, które nie naruszają podstawowej funkcji jaką mają pełnić wyjścia ewakuacyjne, polegającej na niczym nieograniczonej możliwości bezpiecznego opuszczenia strefy zagrożenia objętej pożarem lub paniką, w sposób nie wymagający posiadania klucza lub przedmiotu, który go zastępuje.
Rozwiązaniem w tym obszarze, które w żadnym przypadku nie powinno mieć miejsca, jest blokowanie zamknięć awaryjnych przy pomocy kłódek, łańcuchów, zamknięć linkowych podobnych do stosowanych do zabezpieczenia przed kradzieżą rowerów, itp. rozwiązań.
Zamknięcia awaryjne i ewakuacyjne są kosztownymi wyrobami o zaawansowanych technicznie rozwiązaniach i ograniczenie ich funkcji przez powyższe działania jest bezsensownym marnotrawstwem, jak też poważnym naruszeniem prawa budowlanego, które powinno być bezwzględnie karane.
Działania takie są także zagrożeniem dla życia lub zdrowia ludzi, którzy w sytuacji paniki lub potrzeby ewakuacji nie będą w stanie uruchomić wyjść ewakuacyjnych. Swobodna i nieskomplikowana ewakuacja z równoczesnym zapewnieniem kontroli użycia wyjść będzie zapewniona, jeżeli zostanie zastosowany system zarządzania i nadzoru wyjściami ewakuacyjnymi.
Istotą tego systemu jest zastosowanie urządzeń blokujących ruch klamki lub pręta uruchamiającego zamknięcie przeciwpanikowe od strony ewakuacji, które można w każdej sytuacji zwolnić przez naciśnięcie na przycisk zwolnienia blokady kontrolera wyjść, co powoduje natychmiastowe odblokowanie drzwi z równoczesnym przekazaniem obsłudze lub służbom nadzoru informacji o użyciu danych drzwi ewakuacyjnych oraz fakcie, że drzwi te są otwarte i nie zabezpieczają chronionego pomieszczenia przed dostępem osób z zewnątrz .
Informacja ta może być przekazywana w kilku opcjach:
. przez sygnał dźwiękowy, pochodzący od załączanej syreny alarmowej umieszczonej bezpośrednio w obudowie kontrolera;
. przez sygnał dźwiękowy syreny alarmowej i/lub sygnał świetlny z odbiornikiem sygnału, zawieszonej na ścianie, załączanej na drodze sygnału od nadajnika do odbiornika drogą radiową, przy czym nadajnik sygnału umieszczony jest w obudowie kontrolera.
Zwalnianie kontrolera wyjść ewakuacyjnych poza opcją ręcznego użycia przycisku znajdującego się na korpusie kontrolera może także następować na drodze zdalnego sterowania:
. przez elektrospust uruchamiany sygnałami od czujek przeciwpożarowych reagujących na dym lub temperaturę, z równoczesnym załączeniem syreny alarmowej i/lub sygnalizacji świetlnej;
. przez uruchomienie ręczne na stanowisku zarządzania ochroną obiektu na drodze bezprzewodowej, za pomocą sygnału radiowego z równoczesnym załączeniem sygnału dźwiękowego i/lub świetlnego.
Drzwi ewakuacyjne wyposażone w zamknięcie awaryjne lub przeciwpaniczne, zablokowane przy pomocy użycia kontrolera wyjść, który w sposób mechaniczny blokuje ruch klamki lub dźwigni panicznej, nie mogą być w żaden sposób uruchomione od strony zewnętrznej przez osoby nieupoważnione.
Przykładowe zastosowanie kontrolera wyjść ewakuacyjnych przedstawiono na rys. 3.
Rys. 3. Kontroler wyjść ewakuacyjnych zamontowany na skrzydle drzwiowym 1 – klamka, 2 – przycisk zwalniający, 3 – zamek wyłączający syrenę alarmową i blokujący urządzenie w stanie czuwania, 4 – osłona kontrolera, 5 – syrena |
Dostępne są także inne rozwiązania zdalnego nadzorowania użycia drzwi ewakuacyjnych z wykorzystaniem kontaktronów, elektromagnetycznych blokad drzwi w stanie zamkniętym itp. rozwiązań.
W takich sytuacjach system ochrony dróg ewakuacyjnych powinien zapewniać, że drzwi ewakuacyjne otworzą się szybko i pewnie w przypadku konieczności ewakuacji, a jednocześnie muszą być zastosowane takie środki ostrożności, które pozwolą uniknąć nadużyć (niekontrolowane wejście, kradzież).
Najczęściej każdy taki system tworzą trzy podstawowe moduły, a mianowicie: terminal drzwiowy, elektroblokada i moduł centrali zasilająco-koordunującej, które zapewniają bezpieczne wyjście ewakuacyjne i solidną kontrolę dostępu.
Moduł elektroblokady zapewnia, że drzwi ewakuacyjne są zawsze zablokowane. Tylko autoryzowane osoby mogą przejść bez wszczynania alarmu. W przypadku ewakuacji, drzwi są bezzwłocznie zwalniane po naciśnięciu przycisku ewakuacyjnego w terminalu drzwiowym i zdolne do otwarcia.
Moduł centrali pozwala na koordynację całego procesu ewakuacji w obiekcie, w połączeniu z systemem przeciwpożarowym.
System ochrony dróg ewakuacyjnych może współdziałać z zamkami przeciwpanicznymi lub ewakuacyjnymi, pozwalając na uzyskanie rozbudowanej funkcji użytkowej, która powoduje, że wyjścia ewakuacyjne są dostępne z obu stron dla uprawnionych użytkowników, a dla pozostałych osób zablokowane. Panel sterujący systemu pozwala na kontrolowanie i monitorowanie systemu z pomieszczenia ochrony i nadzoru obiektu.
Modułowy system ochrony dróg ewakuacyjnych oraz kontroler wyjść ewakuacyjnych jako rozwiązania mechaniczno-elektroniczne są oceniane jako optymalne rozwiązania, które gwarantują sprawną ewakuację i zapewniają niezbędną ochronę obiektu przed nadużyciami (kradzieże i wandalizm).
Podsumowanie
Drogi i wyjścia ewakuacyjne powinny umożliwiać szybkie i bezpieczne opuszczenie strefy zagrożenia objętego pożarem lub paniką.
Obiekty użyteczności publicznej, centra handlowe, szpitale, targi, hotele, lotniska gromadzą większą ilość osób. Przebywające tam osoby powinny mieć zapewnianą stałą możliwość łatwego otwarcia drzwi, zgodnie z kierunkiem ewakuacji, bez użycia klucza lub innego przedmiotu, który go zastępuje.
Równocześnie wyjścia ewakuacyjne muszą chronić mienie i obiekt przed nadużyciami typu kradzieże i wandalizm.
Zarządcy obiektów starają się tak zabezpieczyć drzwi ewakuacyjne, aby osoby niepowołane nie miały możliwości wejścia z zewnątrz do obiektu oraz aby nie miały możliwości opuszczenia go bez wiedzy służb nadzoru i zarządzania ochroną budynku.
Działania prowadzone w tym obszarze przez zarządców nie mogą powodować naruszenia przepisów techniczno-prawnych wynikający z ustawy Prawo budowlane i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków i innych obiektów budowlanych i terenów.
Zastosowane zamknięcia awaryjne i przeciwpanikowe oraz urządzenia kontroli ich użycia, a także kompletne drzwi, powinny być oznakowane znakiem budowlanym lub znakiem CE, po wydaniu przez producenta deklaracji zgodności i dokonaniu certyfikacji tych wyrobów, potwierdzających ich zgodność z istniejącymi specyfikacjami technicznymi, którymi są Europejskie Normy zharmonizowane, wdrożone do zbioru Polskich
Norm.
Zamknięcia awaryjne przeciwpanikowe oraz urządzenia kontroli powinny być utrzymywane przez zarządcę w stanie zgodnym z warunkami technicznymi i poddawane okresowym przeglądom i konserwacji zgodnie z warunkami określonymi przez wytwórcę.
Wszystkie działania związane z przeglądami okresowymi i czynnościami dotyczącymi konserwacji powinny być odnotowane w stosownej dokumentacji.
mgr inż. Stanisław Baraniak
ITB Oddział Wielkopolski w Poznaniu
Literatura
1. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16.06.2003 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków i innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. nr 121, poz. 1138).
2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002 roku w sprawie warunków jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. nr 75, poz. 690+zmiany).
3. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku (Dz.U. nr 106, poz. 1126 z 2000 r. + zmiany). 4. PN-EN 179:1999/A1:2002 Okucia budowlane. Zamknięcia awaryjne do wyjść uruchamiane klamką lub płytką naciskową. Wymagania i metody badań.
5. PN-EN 1125:1999/A1:2002 Okucia budowlane. Zamknięcia przeciwpaniczne do wyjść uruchamiane prętem poziomym. Wymagania i metody badań.
6. PN-EN 1935:2003 Okucia budowlane. Zawiasy jednoosiowe. Wymagania i metody badań.
więcej informacji: Świat Szkła 9/2006
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Na podstawie mandatów M/101 (CONSTRUCT 94/125) pt. Drzwi, okna i wyroby związane oraz M/122 (CONSTRUCT 97/241) pt. Wyroby do pokryć dachowych, świetliki dachowe, okna połaciowe oraz wyroby pomocnicze udzielonych Europejskiemu Komitetowi Normalizacyjnemu CEN przez Komisję Europejską i Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu opracowano serię norm dotyczących okien i drzwi. Normy te wspierają wymagania podstawowe zawarte w Dyrektywie 89/106/EWG w sprawie zbliżenia ustaw i aktów wykonawczych państw członkowskich dotyczących wyrobów budowlanych oraz powiązane są z Dyrektywą 72/23 EWG o harmonizacji praw państw członkowskich dotyczących sprzętu elektrycznego przeznaczonego do stosowania w określonych granicach napięcia oraz Dyrektywą 98/37/EWG o zbliżeniu praw państw członkowskich dotyczących kompatybilności elektromagnetycznej.
Najważniejszymi normami z serii dotyczącej okien i drzwi jest pakiet norm wyrobu określających właściwości eksploatacyjne okien i drzwi zewnętrznych, wewnętrznych i z odpornością ogniową. Taki pakiet norm oznakowanych jako EN 14351-1, -2 i -3 jest opracowywany przez Komitet Techniczny CEN/TC 33 Drzwi, okna, żaluzje, okucia budowlane i ściany osłonowe, którego sekretariat prowadzony jest przez AFNOR Francja.
Według stanu obecnego opracowana została i przyjęta przez CEN w dniu 3 lutego 2006 r. europejska norma EN 14351-1:2006 Okna i drzwi zewnętrzne bez właściwości dotyczących odporności ogniowej i/lub dymoszczelności. Norma ta została wprowadzona przez PKN w II kwartale 2006r. do Katalogu Polskich norm jako norma uznaniowa PN-EN 14351-1:2006(U), tzn. dostępna jest tylko w języku oryginału.
Jednocześnie Komitet Techniczny nr 169 d.s. Okien, Drzwi, Żaluzji i Okuć podjął prace nad przygotowaniem polskiej wersji, która jest obecnie na etapie uzgodnienia projektu normy, celem skierowania do ankietyzacji.
Podkreślić jednak należy, że prezentowana norma nie jest jeszcze formalnie zharmonizowana (pierwsza połowa lipca 2006 r.), tzn. nie została zgodnie z Dyrektywą 89/106/EWG opublikowana przez Komisję Europejską w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. W związku z powyższym norma PN-EN 14351-1:2006 (U) jest do czasu opublikowania we wspomnianym powyżej Dzienniku tylko prawem technicznym i nie stanowi podstawy do oznakowania CE okien i drzwi objętych jej zakresem.
W skład pakietu norm wyrobu okien i drzwi wchodzą jeszcze, będące obecnie na etapie opracowania, dwie normy:
. pr EN 14351-3 Okna i drzwi - Norma wyrobu, właściwości eksploatacyjne - Część 3: Okna i drzwi z własnościami dotyczącymi odporności ogniowej i/lub dymoszczelności,
. pr EN 14351-2 Okna i drzwi - Norma wyrobu, właściwości eksploatacyjne- Część 2: Drzwi wewnętrzne bez właściwości dotyczących odporności ogniowej i/lub dymoszczelnosci.
Poszczególne normy wyrobu powiązane są z normami wspierającymi, opracowanymi w ramach serii norm dotyczących okien i drzwi na podstawie mandatów komisji europejskiej M/101 i M/122.
Normy wspierające dotyczą:
. klasyfikacji,
. badań i obliczeń.
Wykaz podstawowych norm dotyczących klasyfikacji i metod badań okien oraz drzwi i powołanych w pakiecie norm EN 14351-1,-2 i -3 przedstawiono na schemacie powiązań norm. W przedmowie do normy europejskiej EN 14351-1:2006 zapisano, że norma ta powinna uzyskać status normy krajowej, przez opublikowanie identycznego tekstu lub jej uznanie, najpóźniej do września 2006 r., a normy krajowe sprzeczne z daną normą powinny być wycofane najpóźniej do grudnia 2008 r.
Normy wspierające normę PN-EN 14351-1:2006(u) wprowadzone do Katalogu Polskich Norm
a) normy dotyczące klasyfikacji:
PN-EN 1192:2001 Drzwi. Klasyfikacja wymagań wytrzymałościowych
PN-EN 1522:2000 Okna, drzwi, żaluzje i zasłony. Kuloodporność. Wymagania i klasyfikacja
PN-EN 12207:2001 Okna i drzwi. Przepuszczalność powietrza. Klasyfikacja
PN-EN 12208:2001 Okna i drzwi. Wodoszczelność. Klasyfikacja
PN-EN 12210:2001 Okna i drzwi. Odporność na obciążenie wiatrem. Klasyfikacja
PN-EN 12217:2004(U) Drzwi. Siły operacyjne. Wymagania i klasyfikacja
PN-EN 12219:2002 Drzwi. Wpływ klimatu. Wymagania i klasyfikacja
PN-EN 12400:2004 Okna i drzwi. Trwałość mechaniczna. Wymagania i klasyfikacja
PN-EN 13049:2004 Okna. Uderzenia ciałem miękkim i ciężkim. Metoda badania, wymagania dotyczące bezpieczeństwa i klasyfikacja
PN-EN 13115:2002 Okna. Klasyfikacja właściwości mechanicznych. Obciążenia pionowe, zwichrowanie i siły operacyjne
b) normy dotyczące badań i obliczeń
PN-EN 947:2000 Drzwi rozwierane. Oznaczenie odporności na obciążenia pionowe
PN-EN 948:2000 Drzwi rozwierane. Oznaczenie wytrzymałości na skręcanie statyczne.
PN-EN 949:2000 Okna i ściany osłonowe, drzwi, zasłony i żaluzje. Oznaczenie odporności drzwi na uderzenie ciałem miękkim i ciężkim
PN-EN 950:2000 Skrzydła drzwiowe. Oznaczenie odporności drzwi na uderzenie ciałem twardym
PN-EN 1026:2001 Okna i drzwi. Przepuszczalność powietrza. Metoda badania
PN-EN 1027:2001 Okna i drzwi. Wodoszczelność. Metoda badania
PN-EN 1121:2001 Drzwi. Zachowanie się pomiędzy dwoma różnymi klimatami. Metoda badania
PN-EN 1191:2002 Okna i drzwi. Odporność na wielokrotne otwieranie i zamykanie. Metoda badania
PN-EN 1523:2000 Okna, drzwi, żaluzje i zasłony. Kuloodporność. Metody badań
PN-EN 12046-1:2004(U) Siły operacyjne. Metoda badań. Część 1: Okna
PN-EN 12046-2:2001 Siły operacyjne. Metoda badań. Część 2: Drzwi
PN-EN 12211:2001 Okna i drzwi. Odporność na obciążenia wiatrem. Metoda badania
PN-EN 13124-1:2002(U) Okna, drzwi i żaluzje. Odporność na wybuch. Metoda badania. Część 1: Rura uderzeniowa
PN-EN 13124-2:2004(U) Okna, drzwi i żaluzje. Odporność na wybuch. Metoda badania. Część 2: Próba poligonowa
PN-EN 14608:2005(u) Okna. Oznakowanie odporności na obciążenie w płaszczyźnie skrzydła
PN-EN 14609:2005(U) Okna. Oznakowanie odporności na skręcanie statyczne
Zakres normy
Norma PN-EN 14351-1:2006(U) określa, niezależne od materiału z jakiego wyprodukowano, właściwości eksploatacyjne okien i drzwi, a w szczególnie:
. okien elewacyjnych i dachowych, okien dachowych o odporności na działanie ognia zewnętrznego i drzwi balkonowych;
. drzwi zewnętrznych łącznie z bezościeżnicowymi drzwiami szklanymi i drzwiami na drogach ewakuacyjnych;
. zestawów okienno-drzwiowych.
Prezentowana norma europejska ma zastosowanie do:
- okien, drzwi balkonowych i zestawów okienno-drzwiowych uruchamianych ręcznie lub za pomocą napędu mechanicznego, przeznaczonych do zamontowania w pionowych otworach ściennych oraz okien dachowych przeznaczonych do zamontowania w pochyłych dachach, wraz z:
. odpowiednimi okuciami, jeśli takie występują;
. uszczelkami, jeśli takie występują;
. przeszklonymi otworami, jeśli są przewidziane w wyrobie;
. wbudowanymi żaluzjami i/lub skrzynkami żaluzji i/lub zasłonami lub bez nich; a jednocześnie do okien, okien dachowych, drzwi balkonowych i zestawów okienno-drzwiowych uruchamianych ręcznie lub za pomocą napędu mechanicznego, które są :
. całkowicie lub częściowo przeszklone, łącznie z każdym nieprzezroczystym wypełnieniem;
. stałe, częściowo stałe lub otwieranie, z jednym lub więcej niż jednym skrzydłem, które może być rozwierane, z jednym lub więcej niż jednym skrzydłem, które może być rozwierane, odchylne, obrotowe lub przesuwne;
- drzwi zewnętrznych uruchamianych ręcznie lub z napędem mechanicznym wyposażonych w skrzydła płytowe lub płycinowe, wraz z :
wbudowanymi naświetlami, jeśli takie występują;
elementami bocznymi ujętymi w jedną ościeżnicę, przeznaczonymi do zamontowania w obrębie jednego otworu, jeśli takie występują.
W normie PN-EN 14351-1:2006(U) wyraźnie podkreślono, ze nie ma zastosowania do:
- okien i drzwi zewnętrznych będących przedmiotem regulacji dotyczących dymoszczelności i odporności ogniowej według prEN 14351-3, jednak do tych drzwi i okien mogą odnosić się indywidualne właściwości i wymagania eksploatacyjne podane w rozdziale 4 normy np. odporność na obciążenia wiatrem, uderzenie, wielokrotne otwierania i zamykanie, trwałość, wytrzymałość itp.;
. świetlików dachowych;
. ścian osłonowych;
. bram;
. drzwi wewnętrznych według normy prEN 14351-2, jednak do drzwi wewnętrznych mogą odnosić się indywidualne właściwości i wymagania eksploatacyjne przedstawione w rozdziale 4; . drzwi obrotowych;
. okien do dróg ewakuacyjnych.
Terminy i definicje przedstawione w normie
W rozdziale 3 prezentowanej normy znajduje się zapis, że do celów normy PN-EN 14351-1:2006(U) stosuje się terminy i definicje podane w terminologicznej normie europejskiej EN 12519:2004. Norma ta nie jest jeszcze wprowadzona do katalogu Polskich Norm nawet jako uznaniowa. Podane są ponadto między innymi następujące terminy i definicje:
Drzwi zewnętrzne
Zespoły drzwiowe oddzielające wewnętrzny klimat budynku od klimatu zewnętrznego, których głównym zamierzonym zastosowaniem jest przechodzenie osób pieszych. Zewnętrzne zespoły drzwiowe, które spełniają postanowienia normy PN-EN 14351-1:2006(U) na odpowiedzialność jednego zidentyfikowanego producenta, uważa się za zewnętrzne zespoły drzwiowe.
W rozdziale tym znajduje się odsyłacz krajowy, w którym stwierdza się :
. zgodnie z normą EN 12519:2004, zespół drzwiowy stanowi kompletna jednostka składająca się z ościeżnicy i skrzydła (skrzydeł), dostarczona z wszystkimi podstawowymi częściami z jednego źródła;
. zgodnie z normą EN 12519:2004, kompletny zainstalowany zestaw drzwiowy obejmuje ościeżnicę drzwiową i skrzydło (skrzydła) drzwiowe wraz z podstawowymi okuciami, dostarczone z odrębnych źródeł.
Zestawy okienno-drzwiowe
Zestaw dwóch lub więcej okien i/lub drzwi zewnętrznych w jednej płaszczyźnie, z osobnymi ościeżnicami lub bez osobnych ościeżnic.
Podobna konstrukcja
Modyfikacja wyrobu dokonana przez zastąpienie elementów składowych innymi (np. oszklenia, okuć, uszczelek) i/lub zmianę specyfikacji materiałowej i/lub zmianę wymiarów przekroju kształtownika i/lub deklarowanych wartości i środków montażu, która nie spowoduje zmiany klasy i/lub deklarowanych wartości właściwości eksploatacyjnych wyrobu. Do tej definicji dołączona jest uwaga: pewne określone modyfikacje wyrobu mogą polepszyć parametry jednej lub więcej niż jednej właściwości, ale mogą także spowodować pogorszenie innych właściwości.
Elementy przyległe
Każdy element drzwi inny niż skrzydło drzwiowe, wliczając w to zewnętrzną ramę, panele boczne i panele górne.
Zawartość normy
Norma PN-EN 14351-1:2006(U) oprócz wymienionego już zakresu, zestawu powołanych norm oraz terminów i definicji zawiera:
. właściwości eksploatacyjne i wymagania specjalne;
. klasyfikację i oznaczenia;
. dostawę, instalowanie, konserwacje i dozór;
. ocenę zgodności;
. etykietowanie i znakowanie.
W skład normy wchodzą także załączniki:
- informacyjne, dotyczące :
. wzajemnej zależności miedzy właściwościami i elementami składowymi;
. norm i projektów norm dotyczących szkła;
. przykładów profili właściwości i profili wymagań dla okien dachowych;
. fakultatywnego wyboru reprezentatywnych próbek do badań okien,
. przykładów fakultatywnych sekwencji badań dla łącznego określenia właściwości okien,
. poświadczenia zgodności wyrobów (załącznik ZA) wg Dyrektywy 89/106/EWG Wyroby budowlane;
. powiązania z wymaganiami podstawowymi Dyrektywy 98/37/EWG;
. powiązania z wymaganiami podstawowymi Dyrektywy 73/23EWG;
- normatywne, dotyczące :
. określenia właściwości dla okien i drzwi;
. określenia izolacyjności akustycznej okien.
Właściwości eksploatacyjne i wymagania specjalne obejmują:
- odporność na obciążenie wiatrem;
- odporność na obciążenie śniegiem i obciążenie trwałe;
- właściwości ogniowe dotyczące okien dachowych;
- wodoszczelność;
- określenie substancji niebezpiecznych;
- odporność na uderzenia;
- odporność urządzeń zabezpieczających;
- wysokość i szerokość drzwi (w tym balkonowych);
- zdolność do zwolnienia zamknięć awaryjnych i przeciwpanicznych;
- właściwości akustyczne;
- przenikalność cieplną;
- właściwości związane z promieniowaniem;
- przepuszczalność powietrza;
- trwałość;
- siły operacyjne;
- wytrzymałość mechaniczną;
- wentylację;
- kuloodporność;
- odporność na wybuch;
- odporność na wielokrotne otwierania i zamykanie;
- zachowanie się między różnymi klimatami;
- odporność na włamanie;
- wymagania specjalne, w tym bezpieczeństwo użytkowania i zagadnienia napędów elektrycznych.
inż. Zbigniew Czajka
ITB Oddział Wielkopolski
więcej informacji: Świat Szkła 9/2006
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
W malowniczym miasteczku Schio w północnych Włoszech ma siedzibę firma SKG S.r.l. Jest to mała, rodzinna firma, produkującą maszyny CNC do obróbki szkła.
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Małe i średnie firmy szklarskie mają swoją specyfikę. Świadczone przez nie usługi i produkcja są zróżnicowane: oprócz głównej oferty wykonywane są również prace uzupełniające i pochodne, na które istnieje akurat zapotrzebowanie na lokalnym rynku. Dlatego firmy takie wybierają park maszynowy stosunkowo prosty, możliwie niezawodny i maksymalnie uniwersalny.
Glass-Serwis jest producentem maszyn odpowiadających zapotrzebowaniu małych i średnich firm szklarskich. Maszynami tymi, łączącymi w sobie funkcjonalność i uniwersalność powinny zainteresować się firmy, które zajmują się produkcją szyb zespolonych a jako uzupełnienie swej oferty świadczą usługi w zakresie wiercenia i obróbki szkła. Maszyny te mogą niekiedy pełnić podwójną funkcję: np. opisywana poniżej wiertarka posiada dodatkowo funkcję frezowania, co małym zakładom produkcyjnym zwiększa możliwości wykonywania pojedynczych zleceń.
Stanowisko do montażu szprosów GL-S2/1
To nowość firmy GLASS-SERWIS. Urządzenie usprawnia montaż szprosów w ramkach międzyszybowych z zachowaniem prostopadłości i równoległości przy ich układaniu. Blat stołu pokryty został siatką ułatwiającą właściwe ułożenie szprosów co zapewnia dodatkowo zmniejszenie ryzyka popełnienia błędów przez pracownika podczas zszywania. Dodatkowo blat zabezpieczono szkłem bezpiecznym. W urządzeniu przewidziano standardowo 5 głowic pozycjonujących z możliwością ustawienia 8 powtarzalnych pozycji szprosa względem ramki co znacznie przyspiesza przestawienie urządzenia. Pistolety zszywające poruszają się po hartowanych prowadnicach, które zapewniają powtarzalną i dokładną pozycję względem ramki. Na wyposażeniu urządzenia znajduje się jeden pistolet zdmuchujący oraz dwa pistolety zszywające.
Dwukanałowe urządzenie do gazu GL-AR/2
Urządzenie do napełniania gazem służy do wymiany powietrza zawartego w przestrzeni międzyszybowej szyb zespolonych, na gaz szlachetny (argon, krypton, ksenon lub sześciofluorek siarki).
Podstawowe dane techniczne:
. zasilanie - 220 V, 50 Hz,
. stosowane gazy - Ar, Kr, Xe, i SF6 lub mieszanki ze standardowych butli wysokociśnieniowych 15 MPa,
. sterowanie - mikroprocesorowy analizator gazu, kontrolujący w sposób ciągły skład gazów wydobywających się z napełnionej szyby,
. wydajność - od 30 do 70 jednostek na godzinę, w zależności od wielkości napełnianych szyb zespolonych,
. wspomaganie odsysania - pompa próżniowa na każdy kanał.
Wiertarka dwuwrzecionowa do szkła GSW 2-AMS
Charakterystyka ogólna:
. Dwuwrzecionowa wiertarka, z funkcją wiercenia dwustronnego (góra i dół), maszyna elektromechaniczna, przeznaczona do obustronnego wiercenia otworów w szkle.
. Automatyczny system zbierania odpadów chroni dolną głowicę przed wyłamaniem przez spadające odpady pod koniec cyklu. Odpady są automatycznie usuwane.
. Regulacja maksymalnej głębokości wiercenia regulowana za pomocą pokrętła. Maszyna pracuje z wiertłami standardowej długości 75/95 mm i standardowym łączeniu z gwintem 1/2'' centrowanym stożkowo.
. Wrzeciona wysokoobrotowe, bezluzowe, prędkość obrotowa regulowana jest za pośrednictwem falownika, posuw mechaniczny wiertła dolnego realizowany jest za pośrednictwem cylindra pneumatycznego, z hamulcem hydraulicznym.
. Sterowanie głębokością wiercenia za pośrednictwem precyzyjnej krańcówki osiowej.
Maszyna może pracować w dwóch trybach pracy:
. Ręcznie: Wiercenie jest wykonane i kontrolowane przez operatora, który używa ramienia dźwigni. Dźwignia może poruszać tylko górną głowicą.
. Półautomatycznie: Wiercenie jest wykonane przez dolne wrzeciono w zakresie automatycznym, oznacza to że operator zaczyna pracę górna głowicą (wrzecionem) a dolne wrzeciono uruchamia się automatycznie.
Podstawowe dane techniczne:
. maksymalna głębokość wiercenia od krawędzi szkła 1150 mm,
. maksymalna długość wiercenia od krawędzi szkła 1300 mm,
. grubość szyby od 3 do 38 mm minimalna średnica otworu 3 mm,
. maksymalna średnica otworu przy wierceniu obustronnym 140 mm,
. maksymalna średnica wiercenia tylko wiertłem górnym 200 mm,
. prędkość obrotów wrzeciona regulowana przez falownik 550-4500 obr/min
. zamknięty obieg wody, napięcie zasilania 380 V, 50 Hz, łączna moc zainstalowania 3,5 kW,
. stół z podwójną ramą podnoszony pneumatycznie 2200x1400 mm
GLASS-SERWIS
więcej informacji: Świat Szkła 9/2006
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Jednym z takich urządzeń jest myjko-suszarka model VOT.SP20.1600 INOX otwarta od góry, przystosowana do mycia i suszenia płyt szkła. Wysokość użyteczna pracy wynosi 1600 mm. Wybór grubości szkła odbywa się w sposób pneumatyczny, do maksymalnej grubości 20 mm. Prędkość kontrolowana jest elektronicznie i dochodzi do 7 m/min.
Początkowym elementem procesu mycia jest przenośnik wejściowy o długości 1500 mm dla przesuwania elementów szkła o małych wymiarach. Następnie odbywa się mycie wstępne, którego strefa jest oddzielona od strefy mycia właściwego. W sterefie tej pracują szczotki cylindryczne, każda omywana w sposób ciągły przez tubę natryskową. Dalej zamontowany jest zbiornik, pompa oraz filtry. Mycie odbywa się poprzez 4 szczotki cylindryczne (2 pary) zamontowane w sektorach. Wymiana części jest prosta i szybka, wystarczy zastąpić wymieniany element nowym i zabezpieczyć zamknięcie za pomocą kołnierza. Maszyna posiada również zbiornik do odzyskiwania wody gorącej, wykonany ze stali nierdzewnej, wyposażony w pompę i wyjmowany filtr płaski.
Strefa płukania posiada 1 parę rur ze stali nierdzewnej, wyposażona jest w dysze natryskowe, przeznaczone do połączenia z urządzeniem wody demineralizowanej. Tutaj także istnieje zbiornik do odzyskiwania wody, w tym przypadku zimnej.
Strefa suszenia wyposażona jest w dmuchawy, zasilane przez wentylator, odpowiednio wyprofilowane i przechylne w stosunku do płaszczyzny maszyny, w sposób pozwalający na osiąganie właściwego osuszenia. Końcowym etapem jest zmotoryzowany przenośnik wyjściowy o długości 1500 mm.
Bardzo ważnym elementem w pionowych myjkach są segmentowe szczotki (100 mm każda), których nie trzeba wymieniać w całości, a jedynie zużyte segmenty.
TRIULZI posiada także w swojej ofercie myjki poziome o wymiarach od 350 mm do 3 m.
Generalnym przedstawicielem firmy TRIULZI w Polsce jest ITALCOMMA
wiecej informacji: Świat Szkła 9/2006
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Termografia w podczerwieni - zwana potocznie termowizją (od nazwy handlowej pierwszych kamer firmy AGA - Thermovision) znajduje w Polsce w ostatnich latach dość powszechne zastosowanie w budownictwie. Regułą staje się umieszczanie w umowach z wykonawcami zapisów o konieczności dokonania badań termowizyjnych towarzyszących odbiorowi nowych lub modernizowanych obiektów.
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Standardowe, laminowane szyby o dużych formatach, dostępne na rynku powstają przy użyciu folii PVB na specjalnych liniach technologicznych, których koszt wynosi 200 000÷1 000 000 euro.
Cięcie takich szyb jest utrudnione i wymaga specjalistycznych urządzeń.
Spajanie szyb może odbywać się także za pomocą żywicowania. Technologia ta jest trudna i uciążliwa.
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Stała tendencja poszukiwania rozwiązań energooszczędnych w budownictwie przynosi efekty w postaci wciąż ulepszanych rozwiązań konstrukcyjnych i materiałowych. Aktualne zapotrzebowanie i zużycie energii w budownictwie na całym świecie jest nadmierne - wynosi ok. 40-50% zużycia globalnego - zwłaszcza w rejonach, gdzie przeważa budownictwo niedostosowane do obecnych wymagań oszczędności energii.
Dotyczy to głównie zasobów budowlanych starych lub modernizowanych nieracjonalnie (co ma miejsce zarówno u nas jak i w innych w krajach nawet obecnie). Szczególnie na nowe rozwiązania oczekuje budownictwo znacznie przeszklone.
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Szkło artystyczne wdziera się do naszych wnętrz drzwiami i oknami. To stwierdzenie o podwójnym znaczeniu będzie, jak sądzę, łatwe do rozszyfrowania przez Czytelników miesięcznika ''Świat Szkła'', który na swoich stronach prezentuje również najnowsze osiągnięcia technologiczne i nowości dotyczące produkcji przeszkleń wykorzystywanych w architekturze.
Na polskim rynku wydawniczym jest aktualnie sporo wydawnictw ukazujących, pod różnymi kątami, zastosowanie szkła we wnętrzach, ale przeważają te, które ukazują zastosowanie omawianego materiału we wnętrzach prywatnych. Kto, przewracając kartki pism poświęconych dekoracji wnętrz, nie zatrzymał się dłużej na stronach ze szklanymi taflami, pełnymi kolorów i faktur, tworzącymi ścianki działowe pomieszczeń, szklane drzwi czy wolno stojące elementy przyścienne, które w połączeniu ze sztucznym światłem nadają wnętrzom jakże odmienny klimat?
Jak przysłowiowe grzyby po deszczu zaczęły powstawać pracownie i firmy oferujące usługi w zakresie wykonywania tego rodzaju elementów. Każda, uzbrojona w podstawowy sprzęt, jakim jest elektryczny piec do termoformowania lub zgrzewania szkła płaskiego i większą lub mniejszą wiedzę o stosowanej technologii, zabiega o klientów. Dobrze, jeżeli przy kreacji nowych pomysłów zatrudniony jest artysta plastyk czy absolwent politechniki lub, gdy oni sami prowadzą wspomnianą działalność. Gwarantuje to odpowiedni poziom estetyczny wykonywanych zleceń. Galerie i Internet pełne są przykładów twórczości domorosłych artystów-przedsiębiorców, dla których najważniejsze jest to, aby wyjęte z pieca szkło było całe.
Polityczne i ekonomiczne zmiany, które dokonały się w Polsce pod koniec ubiegłego wieku, pozwoliły na nowo rozwinąć się architekturze. Do nowych budynków i wnętrz wprowadzono elementy wystroju i aranżacji z użyciem różnych technik i materiałów. Wnętrza hoteli, restauracji, biur, banków, sklepów, aptek i urzędów, ale także prywatnych domów i rezydencji uzyskały indywidualny charakter, poprzez zastosowanie zróżnicowanych w formie i kolorze drzwi oraz okien. Ten obraz byłby niepełny bez dodania do niego całej palety dekoracyjnych przeszkleń, szklanych detali i elementów-kompozycji, nieraz o imponującej skali i nie bagatelnej wadze.
Jakże odmiennie od krajowych rozwiązań wyglądają realizacje artystów z całego świata, którzy od początku lat 60. XX wieku, od kiedy datuje się zapoczątkowany w USA ruch GLASS ART MOVEMENT, sięgają po szkło, by przy jego pomocy wzbogacać i ozdabiać wnętrza. Niewątpliwy prymat, w „nowym” podejściu do szkła i wprowadzeniu go do architektury, dzierżą czescy i słowaccy artyści szkła.
To do artystycznego duetu Libensky-Brychtova należą pierwsze, realizowane w
dużej skali, kompozycje prezentowane i nagradzane na światowych wystawach Expo w Brukseli (1958), w Montrealu (1967) i w Osace (1969-1970) czy VIII Biennale Sztuki w Sao Paulo (1966) oraz wielu innych międzynarodowych wystawach szkła. Ich odważne w skali i nowatorskie pod względem kompozycyjnym instalacje znalazły się w wielu obiektach na całym świecie, nie omijając stolicy Czech. Do najbardziej reprezentacyjnych należą: dwa okna w katedrze św. Wita, kryształowa ściana w praskim, starym ratuszu i 6 metrowe przeszklenie na jednej ze stacji metra (fot. 1, 2, 3).
Fot. 1 |
Fot. 2 |
Fot. 3 |
Ich długoletnia, wspólna działalność zaowocowała także bogatym zbiorem szklanych rzeźb, prezentowanych w najznamienitszych muzeach i galeriach świata. Doceniając ich wkład w sztukę szkła Corning Museum of Glass (USA) poświęciło tej parze odrębną część ekspozycji (fot. 4).
Fot. 4 |
Z bratysławskiej Akademii Sztuk Pięknych wywodzi się cała grupa słowackich artystów, którzy ukończyli studia w Katedrze Projektowania Szkła w Architekturze prowadzonej przez prof. Vaclava Ciglera (fot. 5 i 6).
Fot. 5 |
Fot. 6 |
Prezentują oni typowe dla kierunku studiów podejście do kreowanych prac, tworząc z nich „małe architektury”. Jako materiału używają najczęściej nieskazitelnie czystego szkła optycznego, potęgującego wrażenie matematyczno-geometrycznej doskonałości (fot. 7).
Fot. 7 |
Liczne obiekty w niewielkiej skali zamieniają się często w kilkumetrowe kompozycje zdobiące wnętrza użyteczności publicznej. Uczniowie profesora Ciglera stali się propagatorami sztuki szkła na całym świecie, ucząc w renomowanych uczelniach i prowadząc liczne, wakacyjne szkoły i kursy.
W moim tekście odszedłem nieco od typowych, wspominanych na wstępie, przykładów szkła w architekturze i wnętrzach – przeszkleń, ścianek, okien i drzwi. Przedstawione poniżej przykłady zaczerpnąłem z twórczości moich bliższych i dalszych zagranicznych przyjaciół i kolegów, którzy w większym stopniu niż artyści polscy praktykują wykonywanie tego rodzaju realizacji.
Najzwyklejsze szkło okienne jest ulubionym materiałem do realizacji większości kompozycji wzbogacających wnętrza. Mogą one mieć charakter dekoracyjny lub użytkowy. Do tradycyjnych przeszkleń, ale w nowym ujęciu nawiązują, między innymi prace węgierskich artystów: Endre Gaala, Gyorgy Buczko i Janosa Jegenyes, Istvana Czele czy Eleonory Balogh (fot 8, 9, 10, 11).
Fot. 8 |
Fot. 9 |
Fot. 10 |
Fot. 11 |
Pełne poezji, składane w ołów, zgrzewane, piaskowane, trawione kwasem czy malowane kompozycje uzupełniają wnętrza nadając im indywidualnego charakteru. Ten sam materiał może być tworzywem do zbudowania architektonicznych elementów wnętrza w postaci balustrady schodów (fot. 12) lub posłużyć do stworzenia dużej skali kompozycji, jak w przypadku: Brytyjczyka Petera Aldrige’a, Holendra Roba von Piekartza, Japończyka Yuri Masaki (fot. 13, 14, 15) czy szklanych kolumn wspomnianego już Węgra Endre Gaala (fot. 16).
Fot. 12 |
Fot. 13 |
Fot. 14 |
Fot. 15 |
Fot. 16 |
Do kolekcji realizowanych w technice „na zimno” obiektów, wprowadzanych do wnętrz, możemy śmiało dodać kompozycje jeszcze jednej czeskiej pary artystów – Dany Zamecnikovej i Mariana Karela. Ona, z wykształcenia scenograf, wprowadza do swoich „wycinanych” postaci ludzi i zwierząt malatury, sztucznie nakładane faktury i matowania oraz inne materiały (fot. 17, 18, 19).
Fot. 17 |
Fot. 18 |
Fot. 19 |
On pozostając wierny czystości szklanych tafli zestawia je w geometryczne kompozycje, gdzie światło i lustrzane odbicia odgrywają bardzo ważną rolę (fot. 20, 21).
Fot. 20 |
Fot. 21 |
Prof. Kazimierz Pawlak
ASP Wrocław
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Początek rozdziału ilustrującego najbardziej powszechne wady produkcyjne okien z PVC, zamieściliśmy w poprzednim numerze ''Świata Szkła'' (7-8/2006). Przedstawia on skutki takich wad oraz ich wpływ na trwałość i funkcjonalność okien. Podaje również przyczyny ich powstawania, a także sposoby ich uniknięcia, ewentualnie usunięcia.
Wady produkcji okien z PVC
Wady łączenia okien w zestawy
Wada wykonania - Zestawienie okien w zabudowie szeregowej bez dylatacji (na styk) i bez uszczelnienia styku (rys. 90).
Rys. 90. Zestawienie okien na styk i bez uszczelnienia |
Skutek wady - Przecieki wody opadowej i przedmuchy powietrza przez styk, wyraszanie wilgoci na ramach. Deformacje ram w okresie letnim od nagrzewania słonecznego (czerwone strzałki). Może następować rozszczelnianie styku ram ościeżnic z ościeżem, ''beczkowanie'' skrzydeł, kleszczenie skrzydeł, pękanie szyb a nawet rozrywanie profili tworzywowych.
Jest to jeden z największych problemów właściwego wykonania i montażu okien PVC.
Przyczyna wady - Nieprawidłowe zestawienie okien bez luzu dylatacyjnego i uszczelnienia styku, bez osłony zewnętrznej. Wiadomym jest, że współczynnik rozszerzalności liniowej profili z PVC jest stosunkowo duży, gdyż wynosi ok. 1,5 mm/m. Brak luzu dylatacyjnego (czarne strzałki napierające na siebie) powoduje uszkodzenia okien wskutek rozszerzania profili pod wpływem zmiennych temperatur.
Uniknięcie wady:
. Dylatować styki zestawianych ram okien (rys. 91).
. Styk uszczelniać ściśliwym materiałem izolacji termicznej - taśmy z gąbki rozprężnej paroprzepuszczalnej.
. Na styki zakładać osłony z listew.
. Wielkość wymaganej dylatacji jest zależna od koloru okien (białe - ok. 2 mm, foliowane ok. 4 mm, kolorowe koekstrudowane ok. 6 mm) - rys 92.
. Zdylatowany powinien być każdy zestaw okienny o łącznej szerokości przekraczającej 300 cm.
. Dylatacje należy również zapewniać w przypadku okien zestawianych z dodatkowymi elementami dosztywniającymi (rys. 93).
Rys. 91. Przykład prawidłowego zdylatowania i uszczelnienia styku zestawionych okien |
Rys. 92. Wielkości wymaganych dylatacji - rysunek górny okno białe, rysunek środkowy okno z ram białych foliowane folią kolorową, rysunek dolny - okno kolorowe koekstrudowane |
Rys. 93. Zdylatowanie zestawionych okien z dodatkowym elementem usztywniającym (szary element na rysunku po obydwu stronach stalowego płaskownika usztywniającego to specjalna kostka z elastycznego tworzywa sztucznego stabilizująca centralne położenie usztywnienia). Zastosowano również uszczelnienie z elastycznej gąbki |
Niewłaściwy dobór profili PVC
Wada wykonania - Producenci okien ograniczeni gamą posiadanych na składzie profili do asortymentu podstawowego, czy też kierujący się zredukowaniem ceny okna, stosują w każdym przypadku wykonania okna czy drzwi balkonowych profile podstawowe.
Skutek wady – Tak wykonane ramy dużych okien, czy szerokich skrzydeł (wysokich drzwi balkonowych) są bardzo wiotkie i łatwo ulegają odkształceniom i uszkodzeniom. Przyczyna wady – W prostych systemach brak jest często rozbudowanego asortymentu profili, dają one wyłącznie możliwość wykonywania standardowych okien i drzwi balkonowych. Z kolei w systemach rozbudowanych profile o większych wymiarach przekroju są droższe niż profile podstawowe, typowo okienne. Zdarza się np. wykonywanie drzwi zewnętrznych z typowych profili okiennych do tego nieprzystosowanych.
Uniknięcie wady. Każda z dokumentacji systemowych uzależnia dobór profili z PVC od wielkości okna czy skrzydła. Dla dużych okien, szerokich skrzydeł czy skrzydeł drzwi balkonowych lub drzwi zewnętrznych stosuje się profile o większej szerokości niż dla okien standardowych. Właściwe rodzaje profili do wielkości skrzydeł okien lub drzwi ilustrują rysunki 94,95, 96.
Rys. 94. Przekrój przez okno o szerokości i wysokości skrzydła do 90 cm. Rama skrzydła wykonana jest z profilu małej szerokości |
Rys. 95. Okno standardowe (szerokość skrzydła do 110 cm) |
Rys. 96. Drzwi balkonowe lub okno z szerokim skrzydłem (szerokość skrzydła 110-150 cm) |
Zasada wykonania – Maksymalne wymiary skrzydeł określają tzw. diagramy rozpiętości, zamieszczane w każdej dokumentacji systemowej. Przykład takiego diagramu ilustruje rys. 97. Efekt nieprzestrzegania zasady nieprzekraczania maksymalnych wymiarów skrzydła przedstawia rys. 98. Bardzo powszechne jest tzw. beczkowanie ram skrzydeł drzwi balkonowych, dlatego też zasadą w przypadku drzwi balkonowych powinno być stosowanie szczeblin. W przypadku braku odpowiednio sztywnych profili należy przy dużych oknach należy dokonywać ich podziału na mniejsze. Sposób podziału okien na mniejsze będzie szczegółowo przedstawiony w kolejnej części tego poradnika.
Rys. 97. Diagram rozpiętości skrzydła (dla określonego usztywnienia stalowego) |
Rys. 98. Uszkodzenia ramy okna (próba podcięcia osadzenia zaczepów) |
Niewłaściwy dobór stalowych profili usztywniających lub ich brak
Wada wykonania – Do wad wykonania należy: stosowanie usztywnień z blachy nieocynkowanej lub z blachy o za niskiej grubości – poniżej 1,50 mm.
Wadą jest niewłaściwy dobór profili usztywniających do słupków okien o znacznych wymiarach ze względu na obciążenie wiatrem – rozdział 6. Inną wadą jest rzadkie rozmieszczenie wkrętów zespalających profile stalowe z PVC, lub ich nieodpowiednia jakość (np. zwykłe wkręty), które „nie trzymają”.
Bardzo powszechną wadą jest brak usztywnień. Stalowe profile usztywniające można wykryć wykrywaczem metali lub przewiercając profil PVC (rys. 99).
Skutek wady – Deformacje ram ościeżnic i ram skrzydeł, utrata prostokątności, utrudnione otwieranie i zamykanie skrzydeł, deformacja ram okien (podatność na odkształcenia), pękanie szyb (rys. 100).
Przyczyna wady – Kształtowniki stalowe niewłaściwie dobrane o nieodpowiednich przekrojach lub zbyt cienkich ściankach nie spełniają funkcji dosztywniania.
Uniknięcie wady – Dokumentacje systemowe wymagają bezwzględnego stosowania stalowych profili usztywniających. Przekrój stalowych profili usztywniających powinien być dopasowany do kształtu komór kształtowników PVC. Usztywniany powinien być każdy kształtownik (ościeżnica, skrzydło, słupek stały i ruchomy, ślemię-rygiel, szpros itp.) Niestety nie zawsze ma to miejsce. Profile stalowe usztywniające słupki, ślemiona, rygle powinny być dobierane na drodze obliczeniowej – zasada obliczeń statycznych zamieszczona będzie w następnym rozdziale.
Kształtowniki powinny być zabezpieczone przed korozją powłoką cynkową. Grubość blachy stalowych profili usztywniających powinna wynosić co najmniej 1,5-1,7 mm. Minimalnym usztywnieniem dla skrzydeł drzwi balkonowych są kształtowniki z blachy o grubości powyżej 1,7-1,8 mm. Do usztywnień słupków, rygli i ślemion powinny być stosowane profile z blachy grubości co najmniej 2 mm.
Przy szerokich skrzydłach, lub wysokich (np. drzwi balkonowych) można również stosować w przypadku profili PVC standardowych profile stalowe usztywniające specjalne – z pogrubionej blachy, podwójnie wyginane (rys. 101). Na rysunku podano wartości momentów bezwładności Jx i Jy. Rozstaw wkrętów zespalających profile stalowe z tworzywowymi powinien wynosić 35-45 cm. Do zespalania profili należy stosować wyłącznie wkręty specjalnie do tego przeznaczone, samogwintujące, antykorozyjne.
Są producenci, którzy reklamują swoje okna (jakoby) o podwyższonej sztywności (do 30%) i to jeszcze niespotykanej w innych systemach. Jest to nieprawda, podwyższenie sztywności jest osiągalne w każdym systemie a taka reklama wprowadza wyłącznie w błąd zdezorientowanych nabywców.
Rys. 99. Sprawdzanie zastosowania usztywnień |
Rys. 100. Brak usztywnień w ramach ościeżnic – zdeformowanie ram |
Rys. 101. Warianty profili stalowych usztywniających |
Brak profili stalowych usztywniających
Wada wykonania – Okno bez profili stalowych usztywniających w poziomych ramach (rys. 102).
Skutek wady – Deformacje ram skrzydeł w płaszczyźnie – rombowanie. W okresie letnim rozszczelnianie skrzydeł w narożach (lewe) w okresie zimowym rozszczelnianie skrzydeł w środku szerokości (prawe).
Rys. 102. Brak usztywnienia ram skrzydeł – ramiaków poziomych |
Przecieki wody opadowej, przewiewy powietrza.
Przyczyna wady – Brak usztywnienia ram skrzydeł. Współczynnik rozszerzalności liniowej profili z PVC wynosi 1,5 mm/1m.
Przy nagrzewaniu zewnętrznej płaszczyzny ram w okresie letnim (nawet do 60oC dla ciemnych okien) następuje ich wyboczenie, gdyż wewnętrzna płaszczyzna profili ma temperaturę pokojową, a różnica temperatur może wynieść 40oC, a w rezultacie rozszczelnianie w narożach skrzydeł (rys. 103).
Natomiast w okresie zimowym, przy temperaturach zewnętrznych rzędu -20oC następuje wyboczenie nieusztywnionych ram do wewnątrz i rozszczelnianie w środku szerokości skrzydeł (rys. 104). Rozszczelnienie w obydwu przypadkach może
wynosić do 2 mm.
Podobnej deformacji ulegają nieusztywnione ramy ościeżnic, w przypadku, których następuje rozszczelnianie styków, natomiast w skrajnych przypadkach pękanie ram (utwierdzonych do muru) i rozrywanie naroży.
Uniknięcie wady.
. Bezwzględnie stosować stalowe profile usztywniające i to niezależnie od wielkości skrzydła (rys. 105).
. Zastosowanie profili stalowych usztywniających zapobiega praktycznie w zupełności ugięciom profili pod wpływem różnicy temperatur zewnętrznej i wewnętrznej (rys. 106).
. Zespalać profile stalowe usztywniające z profilami PVC przeznaczonymi do tego wkrętami stalowymi antykorozyjnymi w rozstawie nie większym niż 30 d0 40 cm.
Rys. 103. Wyboczenia nieusztywnionych ram w okresie letnim |
Rys. 104. Wyboczenia nieusztywnionych ram w okresie zimowym |
Rys. 105. Przykład prawidłowego usztywnienia ramy okna |
Rys. 106. Odporność usztywnionej ramy PVC na odkształcenia termiczne |
Jerzy Płoński
ITB
Literatura:
1. Leitfaden zur Montage – Der Einbau von Fenstern, Fassaden und Haustüren mit Qualitätskontrole durch das RALGütezeichen. Instrukcja montażu okien.
2. Podręcznik montażu okien KOMMERLING.
3. Słabe miejsca w budynkach Tom V Okna i drzwi zewnętrzne.
4. Internationaler Kunststoff-Fenster Kongress 1995 r. Materiały z konferencji KBE w Berlinie. 5. Nowoczesny montaż okien. Materiały z konferencji firmy BRÜGMANN – Ciechocinek, czerwiec 1999 r.
6. Materiały z konferencji TROPLAST POLSKA – Międzyzdroje, czerwiec 2001
7. Rapport technique UEAtc pour L’Agrément des fenêtres colorées en PVC UEATc Information Nr 32 septembre 1995.
8. Brigitte Knoll, Florian Sewald, Profile do okien z PVC. „Świat Szkła” 4/1998.
9. J. Schmidt, Montaż okien – Stan techniki.
10. BAU Bauelemente
11. Nowoczesny montaż okien – Katalog firmy ILLBRUCK
Katalogi firm: VEKA POLSKA, SCHÜCO, KOMMERLING.
wszystkie części cyklu:
Wady montażu i wykonania okien. Część 1, Jerzy Płoński, Świat Szkła 4/2006
Wady montażu i wykonania okien. Część 2, Jerzy Płoński, Świat Szkła 5/2006
Wady montażu i wykonania okien. Część 3, Jerzy Płoński, Świat Szkła 6/2006
Wady montażu i wykonania okien. Część 4, Jerzy Płoński, Świat Szkła 7-8/2006
Wady montażu i wykonania okien. Część 5, Jerzy Płoński, Świat Szkła 9/2006
Wady montażu i wykonania okien. Część 6, Jerzy Płoński, Świat Szkła 11/2006
patrz też:
- Czy Twoje okna też są takie? Część 3 , Jerzy Płoński, Świat Szkła 3/2010
- Czy Twoje okna też są takie? Część 2 , Jerzy Płoński, Świat Szkła 2/2010
- Czy Twoje okna też są takie? Część 1 , Jerzy Płoński, Świat Szkła 1/2010
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Badanie zostało zrealizowane w ramach cyklicznego badania sondażowego Omnibus, w dniach od 28 listopada do 4 grudnia 2005 r. Opracowanie wyników przygotowano dla Guardian Industries Poland.
Cele badania
Projekt miał za zadanie określić:
. jaki procent populacji deklaruje chęć nabycia okien w najbliższym czasie,
. powody kupowania okien,
. liczbę skrzydeł okiennych najczęściej kupowaną,
. jakie są najważniejsze cechy okna,
. najczęściej wybierany typ ramy okiennej,
. wpływ poszczególnych elementów na jakość okna,
. stopień, w jakim na funkcje okna wpływa szyba, a w jakim rama,
. kto podejmuje decyzję o zakupie okien,
. kto wybiera typ okien,
. źródła informacji, z których korzysta się przy zakupie okien.
Czy w ostatnich 12 miesiącach kupił okna? Czy w najbliższych 12 miesiacach zamierza kupić okna? |
Czy w ostatnich 12 miesiącach kupił okna? Profil demograficzny |
Czy w najbliższych 12 miesiącach zamierza kupić? Profil demograficzny |
Metoda
Ogólne informacje o technice pomiaru
Omnibus jest badaniem prowadzonym na reprezentatywnej próbie 1000 Polaków w wieku 15-75 lat. Formuła badania omnibusowego przewiduje możliwość włączenia do wywiadu CAPI obok pytań metryczkowych zestawów pytań pochodzących od różnych zleceniodawców. Główne zalety tego typu badań wiążą się z ich niewielkim kosztem (zleceniodawca pokrywa jedynie część kosztów realizacji badania w terenie), standardową, powtarzalną metodologią oraz cyklicznym charakterem umożliwiającym prowadzenie badań trackingowych (52 fale badania w ciagu roku).
Wywiad
Wywiady CAPI (Computer Aided Personal Interview) w badaniu omnibus realizowane są techniką bezpośredniego wywiadu ankieterskiego w domach respondentów. Ankieter odczytuje pytania wyświetlające się na monitorze laptopa, zaznacza odpowiedzi wskazane przez respondenta (pytania zamknięte) lub zapisuje treść wypowiedzi respondenta (pytania otwarte).
Sieć ankieterska
Realizacją badań sondażowych w SMG/KRC Poland zajmuje się sieć ankieterska. Do realizacji omnibusa wykorzystywani sa najbardziej doświadczeni ankieterzy stale współpracujący z SMG/KRC. Nadzór nad pracą ankieterów sprawuje 27 koordynatorów regionalnych odpowiedzialnych za jakość i terminowość prac wykonywanych w terenie. Sieć ankieterska poddawana jest regularnym, szkoleniom pozwalającym utrzymać wyrównany wysoki poziom wzajemnej współpracy.
Wprowadzanie danych
Z uwagi na możliwości technologii związane z realizacją badań CAPI, wprowadzanie danych dokonywane jest na bieżąco. Odpowiedzi zaznaczone w kwestionariuszu CAPI są tym samym już wprowadzonymi danymi. Dane jakie uzyskuje ankieter przesyłane są do centrali w Warszawie w dzień wyznaczony na spływ badania. Zyskujemy na czasie – po zakończeniu badania mamy gotowe dane, które od razu można poddać obróbce analitycznej.
Jaki był/będzie powód zakupu okna? |
Co było/będzie powodem wymiany okien na nowe? |
Jaki rodzaj ramy wybrał/wybierzesz kupując okno? |
Ogólna charakterystyka próby
Badanie typu Omnibus realizowane jest na 1000 osobowej losowej próbie reprezentatywnej dla ogółu ludności Polski w wieku 15-75 lat. W przypadku części dotycz±cej okien próba została zawężona do osób z przedziału wiekowego 25-75 lat, co zmieniło liczebność próby do 792 respondentów. Próba ma charakter imienny i jest dobierana z operatu PESEL prowadzonego przez Departament Rejestrów Państwowych MSWiA. Poszczególne osoby dobiera się metodą losowania systematycznego w ramach wyróżnionych warstw. Warstwowanie uwzględnia wielkość miejscowości, województwo, a także płeć i wiek dobieranych osób.
Sposób doboru wraz ze schematem zastępowania jednostek niedostępnych zapewnia maksymalną reprezentatywność zrealizowanej próby dla populacji Polaków w wieku 15-75 lat.
Pięć najważniejszych cech okna |
W jakim stopniu na jakość okna maja wpływ poszczególne elementy? |
Pozostałe najważniejsze cechy okna |
W jakim stopniu na poszczególne funkcje okna wpływa szyba, a w jakim rama? |
Czy brał pod uwagę kupno okna z szyba o następuj±cych funkcjach? |
Z jakich źródeł informacji skorzystał (by) zamierzając dokonać zakupu okien? |
Najważniejsze wnioski
. 10,8% badanych deklaruje chęć kupienia okien w najbliższych 12 miesiącach, natomiast 11,5% dokonało zakupu okien w ci±gu ostatnich 12 miesięcy.
. Ponad 90% osób, które kupiły okna w ostatnich 12 miesiącach zrobiło to w celu wymiany starych okien na nowe w mieszkaniu albo w domu. Okna wymieniane były głównie z powodu uszkodzeń (52,5%) albo remontu (48,9%).
. Największa grupa badanych kupiła dwa skrzydła okienne (20,6%), natomiast średnio badani kupowali 5,6 skrzydła okiennego.
. Najważniejszymi cechami okna okazały się: energooszczędność (74,6%) i dźwiękoszczelność (51,3%), natomiast najmniej ważnymi odporność chemiczna szyby (3,8%) oraz zdolność szyby do naturalnego oddawania kolorów (2,2%).
. Największą popularnością zarówno wśród tych, którzy nabyli okna jak i zamierzających kupić cieszą się okna z ramą PVC – 84,2% i 70,8%.
. Największy wpływ na jakość całego okna badani przyznali jakości zastosowanych uszczelek (86,1%) oraz jakości użytej ramy (85,2%).
. Wg wypowiedzi badanych szyba ma większy wpływ niż rama na wszystkie badane funkcje okna. Największy wpływ szyby widoczny jest w przypadku ochrony przed słońcem (65,1%) i przed hałasem (43,8%).
. Rozważając zakup okna badani najczęściej braliby pod uwagę okna z szybami o następujących funkcjach: energooszczędność (67,5%) i dźwiękochłonność (52,4%).
. Posiadanie przez okna certyfikatu jakości miałoby wpływ na wybór okien dla 66% badanych. Podobnie wyglada to w przypadku posiadania certyfikatu jakości przez same szyby – 64,5%.
. Planujac zakup okna badani zbieraliby informacje przede wszystkim w punktach sprzedaży okien (58,5%) i zasięgaliby opinii znajomych (44,6%).
. Zarówno ci, którzy dokonali już zakupu okien, jak i ci, którzy taką chęć deklarują, to częściej osoby pozostajace w związkach małżeńskich, mieszkające we wschodniej Polsce, rzadziej w miastach od 100 tys. do 499 tys. mieszkańców. Osoby deklarujace chęć zakupu są w porównaniu z osobami, które już zakupu dokonały, w nieco wcześniejszej fazie życia, z młodszymi dziećmi. Są też nieco zamożniejsi.
Profil demograficzny – przede wszystkim faza życia – pozwala postawić hipotezę, iż deklarowany zakup okna mog± jeszcze odwlec w czasie (przyjmuj±c, iż najbardziej typową fazą życia osób dokonujących takiego zakupu jest, jak wynika z analizy, posiadanie dzieci w wieku powyżej 15 lat).
. Wydaje się, że profil osób, które okna kupiły różni się nieco od profilu osób, które okna dopiero chcą kupić. Ci, którzy kupili okna w ciągu ostatniego roku kupowali je częściej do domów niż do mieszkań, odwrotnie jest w drugiej grupie. Do domu kupuje się zazwyczaj większą liczbę okien, a więc taki rozkład odpowiedzi ma wpływ na średnią podawanej przez respondentów liczby skrzydeł, jakie każda z grup nabyła bądź nabędzie. Średnia ta jest wyższa w przypadku osób, które już kupiły okna. Osoby noszące się z zakupem okien częściej podają jako przyczynę wysokie rachunki za ogrzewanie, oraz cenią wyżej niezawodność okna.
Wyżej wymienione obserwacje tworzą następujacy obraz:
Osoby, które nabyły okna to ludzie mieszkajacy w domach, być może wykorzystujący ostatni rok ulgi remontowej. Natomiast osoby deklarujace chęć nabycia okien częściej mieszkają w mieszkaniach, dla nich powodem wymiany okien częściej miałaby być oszczędność w opłatach.
. Należy pamiętać o tym, że deklaracja nabycia okien jest łatwiejsza niż ich rzeczywisty zakup. A zatem spośród osób, które informowały o zamiarze zakupu, niektóre nie kupią okien z różnych względów. Jeśli zaś kupia, to zapewne mniej skrzydeł niż wynika z danych.
Porównujac liczebności grup, które okna kupiły (11,5%) i deklarujących chęć zakupu (10,8%) oraz biorac pod uwagę wyżej wymienioną charakterystykę grupy zamierzajacych dokonać zakupu (mniej skrzydeł w mieszkaniach + względy oszczędnościowe), nasuwa się wniosek, że sprzedaż okien może w przyszłym roku raczej spadać, niż utrzymywać się na dotychczasowym poziomie.
. W segmencie kupujacych mniejsza liczbę okien (skrzydeł okiennych) znalazło się więcej osób dopiero planuj±cych zakup niż tych, którzy już go dokonali – ponownie wskazuje na to znaczne prawdopodobieństwo przeszacowania zakupu w tej kategorii.
. Przyglądając się temu, kto zadecydował, że okna należy kupić widać, że tę strategiczną decyzję nieco częściej podejmowały kobiety.
Natomiast gdy przychodziło do wyboru typu okien, kobiety częściej zdawały się na mężczyzn. O tej zależności warto pamiętać - szczególnie biorąc pod uwagę różnice, jakie wystąpiły między płciami w ocenie różnych cech okna - aby komunikacja kierowana do potencjalnych nabywców trafiała precyzyjnie tam, gdzie powinna.
Przygotowane przez: Przemysław Doleżych
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
W połowie 2004 roku został oddany do użytku w Warszawie jeden z ciekawszych architektonicznie budynków użyteczności publicznej stolicy - Centrum Olimpijskie. Czyni ten obiekt udanym przede wszystkim nietuzinkowa forma przestrzenna wypełniona symboliką, trafione proporcje przestrzenne, ciekawe zestawienia materiałowe i kolorystyczne a także dbałość o detal. Zgodnie z dzisiejszym stylem budowania, nie zapomniano o bogatym acz wysmakowanym zastosowaniu szklenia. Jest ono obecne zarówno w elewacjach budynku jak i jego wnętrzu.
Budynek Centrum Olimpijskiego jest częścią kompleksu budynków wybudowanych przy Wybrzeżu Gdyńskim w Warszawie. Nowa siedziba Polskiego Komitetu Olimpijskiego (PKOl) powstała w zielonym pasie na płaskim nabrzeżu Wisły, przy trasie szybkiego ruchu - Wisłostradzie. Dominujący nad otaczającym terenem obiekt s±siaduje z fortyfikacjami Cytadeli Warszawskiej z jednej strony i Kęp± Potock± z drugiej, a bezpośrednio z Klubem Sportowym ''Spójnia''.
Jako siedziba PKOl stanowi główn± część kompleksu, złożonego ponadto z czterech prostopadłościennych biurowców, które cofnięto w gł±b terenu. Kompleks tworzy klarown± kompozycję urbanistyczn± założon± na osi o kierunku wschód-zachód, w której opisywany budynek stanowi zachodnie zamknięcie. Rangę budynku Centrum Olimpijskiego odzwierciedla wysokiej jakości architektura, co poza jego wyeksponowan± lokalizacj±, wyróżnia budynek spośród pozostałych obiektów kompleksu.
Bryła
Centrum znalazło się w okazałym, liczącym sześć kondygnacji, gmachu. Bryła budynku cechuje się duż± dynamiką, co - jak stwierdza główny projektant obiektu, arch. Bogdan Kulczyński - było celowym zabiegiem formalnym. Chodziło o przekazanie ekspresji sił i ducha sportowej rywalizacji. Efekt ten uzyskano m.in. dzięki rozwiązaniu głównej bryły budynku na eliptycznym, silnie zakrzywionym planie (rys. 1).
Rys. 1. Rzut parteru |
Czuje się, że bogate zastosowanie szklenia elewacyjnego nie sprowadza się jedynie do powielania wzorców nowoczesnego budowania, lecz zostało podyktowane konkretnymi celami artystycznymi - chęcią uzyskania lekkości bryły, wykreowania ekspresji architektonicznej oraz nadania budynkowi znaczeń symbolicznych.
Silnie przeszklona, przejrzysta bryła traci wizualnie swój ciężar. Efekt ten spotęgowano przez lekkie podcięcie bryły w części cokołu (fot. 1).
Fot. 1. Podcięty cokół nadający budynkowi wizualnej lekkości |
Znaczącą rolę w tym aspekcie odgrywa też potężny dach. Zadarty w górę o lekkiej stalowej konstrukcji wydaje się odrywać optycznie budynek od ziemi.
Całość kompozycji przestrzennej bryły dopełnia jeden z bardziej charakterystycznych elementów budynku – szklany szyb windowy wysunięty nieco przed lico obiektu od strony wejścia głównego. Jego smukła, „lekka” kubatura stanowi cenne uzupełnienie horyzontalnej kompozycji, potęgując ekspresję architektoniczną obiektu (fot. 2).
Fot. 2. Przeszklony szyb windowy wysunięty przed lico ściany zachodniej |
Architektura budynku – co zasługuje na szczególne podkreślenie – przesiąkniętą jest symboliką. Szyb windowy symbolizuje znicz olimpijski. Nocą może wysyłać słup światła w górę, wskazując na związek z ogniem olimpijskim. Tak było podczas trwania olimpiady w 2004 roku. Światło przedostaje się przez okrągłe wycięcie w dachu, które stanowi rodzaj artystycznego zwieńczenia szybu. Dach budynku, to odwołanie do zadaszenia trybun stadionu, zaś eliptyczny rzut obiektu nawiązuje do kształtu stadionu.
Szkło w elewacjach
Wszystkie elewacje cechują się wysmakowanym zestawieniem powierzchni szklanych z pełnymi, przy czym pisząc o elewacjach, należy zwrócić uwagę, że praktycznie ich liczba sprowadza się do dwóch. Zakrzywienie rzutu rozciągniętego wzdłuż osi północ-południe zminimalizowało elewacje południową i północną – są one niejako kontynuacją dłuższych, dominujących elewacji: wschodniej i zachodniej.
Za najciekawszą należy uznać zachodnią elewację frontową, z osiowo zlokalizowanym wejściem głównym (fot. 3).
Fot. 3. Elewacja zachodnia z wejściem głównym |
Generalnie stanowi ona kompozycję przejrzystych ścian szklanych ze ścianami pełnymi, w których „wycięto” horyzontalne, długie otwory okienne.
Szkło dominuje na dwóch pierwszych kondygnacjach. Wrażenie lekkości spowodowane przejrzystością szyb daje efekt oderwania bryły budynku od ziemi, niejako zmniejszając jego siłę parcia na grunt. Dodatkowo efekt ten uzyskano przez cofnięcie szklanej płaszczyzny względem ściany pełnej.
W centralnej części elewacji, szklana ściana „wbija się” w bryłę obiektu do wysokości piątej kondygnacji. W rezultacie daje to kolejne ciekawe wrażenie nałożenia pełnej bryły budynku na szklaną kubaturę. W dolnej części (dwie pierwsze kondygnacje) zastosowano duże tafle szklenia o wymiarach 3,05 x 1,6 m. W centralnej, wyższej części, szklana ściana przyjmuje gęstsze podziały, które mniej więcej odpowiadają podziałom w ścianie pełnej z oknami, tj. wysokości pasa podokiennego oraz samych okien. Podział ten wprowadza uporządkowanie w rysunku elewacji.
W tej strefie również szklana ściana została przykryta pełną ścianę granitową, w której umieszczono grafikę kołowego symbolu olimpijskiego. Szara prostokątna płaszczyzna znakomicie współgra z zielonkawym szkleniem, stanowiącym dla niej tło. Granitowa ściana umieszczona centralnie i wizualnie wyeksponowana może uchodzić za nieformalną dominantę budynku, podkreślając strefę wejścia głównego.
Przeszklone ściany elewacyjne zostały wykonane ze szkła przeciwsłonecznego. Z uwagi na zagrożenie przegrzewania się wnętrza, współczynnik przenikania energii słonecznej „g” dla szyb wynosi zaledwie 29% przy współczynniku przepuszczalności światła Lt=51%. Współczynnik przenikania ciepła „U” ma standardową wartość w tego typu aplikacjach wynoszącą 1,1 W/m2K.
Szklane ściany parteru wykonano ze szkła laminowanego, złożonego z dwóch warstw szklanych płyt grubości 4 mm. Pomiędzy szkleniem znajduje się folia termiczna.
Należy w tym miejscu wskazać na niekorzystne, ze względu na nasłonecznienie, zorientowanie budynku. Wydłużone elewacje – szczególnie zachodnia – wymagają silnej ochrony i są szczególnie narażone na przegrzewanie. Zimą z kolei, elewacja zachodnia podlega dominującym wiatrom wiejącym właśnie z tego kierunku. Eliptyczny rzut skrócił do minimum najkorzystniejszą w aspekcie warunków klimatycznych, elewację południową, choć jednocześnie zredukował najmniej korzystną, elewację północną.
Ze względu na bliskość drogi szybkiego ruchu, szyby te mają też podwyższone właściwości ochrony akustycznej (klasa akustyczności Rw=44 dB). Z kolei zastosowanie szklenia w części parteru o szczególnym narażeniu na zniszczenia mechaniczne, wymagało zastosowania szyb bezpiecznych o wysokich właściwościach odporności mechanicznej. Są to szyby antywłamaniowe o klasie wytrzymałości P4.
Ściana pełna o ciemnej, zbliżonej do wspomnianej płyty granitowej kolorystyce dominuje w zaokrąglonych narożnikach budynku (poza pierwszymi dwiema kondygnacjami) oraz w ostatniej szóstej kondygnacji, stanowiąc górne i boczne zamknięcie elewacji. Osadzone w niej poziome okna firmy Shűco posiadają drobne podziały stolarki okiennej. Otwierane okna zastosowano jedynie w pasach okiennych najwyższej kondygnacji. Zostały one zaakcentowane odmienną barwą stolarki. Drewniane ramy mają jasnobrązową soczystą barwę, tę samą, co drzwi wejściowe do budynku i drzwi tarasowe na wyższych kondygnacjach. Ciemne ramy pozostałych okien są słabiej widoczne, zlewając się z ciemną powierzchnią szyb. Okna mają standardowe parametry izolacyjności termicznej U=1,1 W/m2K, wysoki współczynnik przenikania światła Lt=66% i niski współczynniki przepuszczalności energii słonecznej g=33%. Innymi słowy są dostosowane do maksymalnego doświetlania wnętrz światłem naturalnym i ochrony ich przed przegrzewaniem (fot. 4).
Fot. 4. Horyzontalne otwory okienne z oknami firmy Shűco – zróżnicowanie kolorystyczne stolarki |
Na ścianę z oknami nałożono ażurową powłokę, złożoną z drobnych elementów przypominającą system lameli zewnętrznych. Powłoka ta została wysunięta przed lico ściany o kilkadziesiąt centymetrów. Tworzą ją cienkie stalowe, ocynkowane rurki o przekroju kołowym oraz stalowe pomosty technologiczne. Całość została „spięta” pionowymi elementami konstrukcyjnymi. Jak mówi współprojektant, arch. Paweł Pyłka, zastosowanie tradycyjnych lameli stalowych – elementów o większym ciężarze – stworzyłoby konieczność zagęszczenia pionowych elementów wsporczych w celu uniknięcia efektu ugięcia się lameli pod własnym ciężarem. Takiego zagęszczenia projektanci chcieli uniknąć, aby zachować ażurowość i lekkość powłoki. Z kolei zastosowanie lżejszych materiałów aluminiowych podrożyłoby znacznie koszty inwestycyjne (fot. 5).
Fot. 5. Ażurowa powłoka z pomostami technologicznymi i elementami ochrony przeciwsłonecznej |
Cała powłoka została przytwierdzona do części nośnej budynku za pomocą trójkątnych stalowych wsporników, bezpośrednio podtrzymujących pomosty technologiczne.
Stalowe rurki chronią w pewnym stopniu budynek przed przegrzewaniem się latem, redukując dostęp promieni słonecznych do wnętrza, co zapobiega powstawaniu efektu szklarniowego. Sprzyjają również uzyskiwaniu korzystnego rozproszonego światła słonecznego we wnętrzu budynku.
Zastosowanie ich jako elementów zacieniających w elewacjach wschodniej, zachodniej i południowej, tj. elewacjach podlegających latem silnej insolacji, jest w pełni uzasadnione. Filigranowość opisywanych rurek nie powoduje zakłócenia kontaktu wzrokowego z otoczeniem.
W tym celu również ich rozmieszczenie zostało rozrzedzone na poziomie okien. Mocniej zagęszczone zaś w partiach podokiennych stanowią balustradę dla pomostów technologicznych, które znajdują się na poziomie podłogi każdej kondygnacji. Pomosty technologiczne umożliwiają dostęp celem m.in. napraw, konserwacji i czyszczenia okien, co przy braku możliwości otwierania większości z nich, jest szczególnie dogodnym rozwiązaniem (fot. 6).
Fot. 6. Zróżnicowane zagęszczenie poziomych elementów przeciwsłonecznych |
Zastosowanie ażurowej powłoki, wykonanej na zamówienie zgodnie z projektem architektów, ma znaczenie nie tylko użytkowe, ale i estetyczne. Przy silnej operacji słonecznej, ażurowa powłoka rzuca na ścianę światłocień. Elewacja budynku zostaje w ten sposób uplastyczniona i zyskuje trzeci wymiar. Wpływa to pozytywnie na jej estetykę. W kompozycji rysunku elewacji dominuje kierunek horyzontalny, co współgra z charakterem bryły. Dla uniknięcia monotonii, kierunek ten zestawiono z kierunkiem pionowym. Szczególną rolę ogrywają tu duże, pionowe tafle szklenia szybu windowego. Są to te same szyby, które zastosowano w elewacji budynku, przez co szyb windowy znakomicie harmonizuje kolorystycznie z resztą budynku.
Pewne ożywienie wprowadza też wspomniana ciepła, jasnobrązowa barwa stolarki okiennej i drzwiowej, a także zróżnicowanie kolorystyczne aluminiowych profili konstrukcyjnych przeszklonej ściany. W centralnych partiach, tam gdzie ściana sięga piątej kondygnacji, aluminiowe profile mają naturalny, metaliczny kolor, dzięki czemu są silnie wyeksponowane, kontrastując z zielonkawą powierzchnią szklenia. W dolnych, bocznych partiach profile mają czarną barwę i są bardziej stonowane. Generalnie, omawiana elewacja – podobnie jak elewacja północna – stanowi zestawienie zimnych barw, które cechują pełne ściany, metaliczną ażurową powłokę i profile aluminiowe, z ciepłą barwą szklenia oraz ożywiającymi akcentami stolarki okiennej.
Szklenie a funkcja obiektu
Zastosowanie szklenia o znacznej przejrzystości współgra z celami, jakie stawiano budynkowi w aspekcie jego funkcji społecznej. Jak pisano na łamach „Gazety Wyborczej”: plany są takie: Centrum Olimpijskie nie będzie twierdzą dla biurokratów sportu, ale miejscem żywym i otwartym dla wszystkich, m.in. z kinem Silver Screen, restauracją, pocztą i bankiem. Tutaj zostaną też przeniesione zbiory z Muzeum Sportu z rozsypującej się Skry przy Polu Mokotowskim.1
Zgodnie z założeniami powstał obiekt wielofunkcyjny, przeznaczony nie tylko dla pracowników PKOl, ale przede wszystkim zorientowany w stronę gości. Pełni m.in.: funkcje reprezentacyjne i muzealne, znalazły się w nim pomieszczenia przeznaczone na okolicznościowe wystawy, biblioteka, sala kinowa, pracownia komputerowa i inne atrakcje, mające przyciągać publiczność, zwłaszcza młodzież. Funkcje te wzbogacone o restaurację, kawiarnię i salę klubową, są dostępne zarówno dla wycieczek, jak i indywidualnych odwiedzających.
Przejrzystość obiektu znakomicie symbolizuje ów otwarty, ogólnodostępny charakter funkcji w nim umieszczonych. Jest ona jeszcze silniej wydobyta we wnętrzu obiektu, w którym podobnie jak w elewacji, szkło jest jednym z dominujących materiałów budowlanych.
Szkło w przestrzeni wewnętrznej
Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów aranżacji wnętrza jest pochylnia, która prowadzi z parteru na antresolę do części ekspozycyjnej. Zaprojektowana w wyeksponowanej części obszernego holu wejściowego, wije się wokół betonowego trzonu.
Ta wstęga w kolorze jaskrawej czerwieni ma 77 m długości. Symbolizuje bieżnię. Jest oderwana od wspomnianego trzonu i podwieszona do żelbetowego stropu tylko na cienkich, stalowych linach, co w odbiorze wizualnym nadaje jej niebywałej lekkości (fot. 7).
Fot. 7. Charakterystyczny element wnętrza – podwieszona pochylnia ze szklanymi balustradami |
Efekt ten uzyskano również, a być może przede wszystkim dzięki szklanej, całkowicie przejrzystej balustradzie. Projekt zakładał zastosowanie balustrad z giętego szkła. To rozwiązanie okazało się zbyt drogie. Zrealizowana balustrada składa się z wielu pionowo osadzonych, prostokątnych tafli szkła, które odsunięto względem siebie w niewielkich, bezpiecznych dla użytkowników odległościach. Tworzą ją klejone, dwuwarstwowe tafle ze szkła hartowanego (fot. 8).
Fot. 8. Balustrady pochylni ze szkła laminowanego |
Bogate wykorzystanie szklenia we wnętrzu budynku jest szczególnie widoczne we wnętrzach wieloprzestrzennych, w których kontakt wzrokowy z otaczającymi taflami szkła elewacyjnego jest niemal niezakłócony. Tak jest m.in. w części parteru. Duże powierzchnie szklenia w połączeniu z drobnymi ramami aluminiowymi pozwalają na wzmocnienie wizualnej więzi wnętrza z otoczeniem. Projektantom, co podkreślają, zależało na uzyskaniu jak największej przejrzystości wnętrza, a widać to nie tylko w rozwiązaniach architektonicznych, ale i konstrukcyjno-technologicznych. Przykładowo, prostopadłe łączenie szklanych płyt zostało wykonane bezramowo, dzięki czemu utrzymano ciągłość szklanej powierzchni. Dobrano szklenie o jak najmniejszym współczynniku refleksyjności światła. Konstrukcję nośną szklenia z kolei, przenoszącą obciążenia wywołane m.in. parciem wiatru, stanowią przejrzyste żebra, wykonane ze szkła laminowanego (fot. 9).
Fot. 9. Przeszklone ściany elewacyjne ze szklanymi żebrami |
Żebra zostały przytwierdzone do konstrukcji nośnej budynku stalowymi łącznikami – przegubem sztywnym do stropu oraz przegubem ruchomym (góra-dół) do podłogi. Smukłe, cienkie żebra mają wysokość tafli szklanych i w pionie są ze sobą spięte innymi płaskimi łącznikami. Wszystkie łączniki ocynkowano i pomalowano przeciwpożarową farbą pęczniejącą. Farbą tą pomalowano też aluminiowe profile tafli szklanych. Rygle stężono stalowymi cięgnami. Pomiędzy łącznikami a elementami szklanymi umieszczono podkładki neoprenowe, które zapobiegają pęknięciom szklenia na skutek bezpośredniego łączenia ze stalą. Jak podkreśla arch. B. Pyłka, ani jedna tafla szklenia do tej pory nie uległa zniszczeniu z przyczyn technologiczno–konstrukcyjnych.
Znaczą przejrzystość wnętrza kreuje nie tylko szklenie elewacyjne, ale i wewnętrzne. Na uwagę zasługują szklane pomosty łączące na każdej kondygnacji budynku jego korpus z szybem windowym.
Pomosty wykonano z trzech warstw szklenia. Jako wierzchnią warstwę zastosowano szkło hartowane o grubości 8 mm. Tafle szklenia mają powierzchnię ok. 2 m2 i mogą przenieść obciążenie do 500 kg. Na ich zewnętrznej powierzchni naniesiono przestrzenny raster w formie białych punktów.
Spełnia on rolę antypoślizgową, zapobiegając niebezpieczeństwu występującemu w pierwszym okresie użytkowania gładkich podłogowych tafli szklanych. Ponadto ma on znaczenie estetyczne, urozmaicając grafikę przegrody a także psychologiczne, eliminując wrażenie braku podłoża. Szklane łączniki wsparto na stalowej konstrukcji. Podobną konstrukcję ma też w całości przeszklony szyb windowy.
Tafle szklenia wraz z ich aluminiowymi profilami wsparto na stalowych słupach, z których każdy składa się z dwóch ceowników. Inne stalowe ceowniki, o mniejszym przekroju poprzecznym łączą aluminiowe profile z konstrukcją trzonu windowego. Stateczność trzonu zapewniają stalowe stężenia, rozmieszczone pomiędzy ramami jego szklenia. Stalową konstrukcję pokryto, podobnie jak w przeszklonych ścianach elewacyjnych, czarną farbą pęczniejącą Stilguard.
Surowe, niczym nieosłonięte betonowe ściany, słupy i fragmenty stropu, a także wspomniany trzon z pochylnią, podkreslają charakterystykę minimalistycznego wnętrza. Choć nie było to intencją projektantów, należy zwrócić uwagę, że te masywne odsłonięte elementy wnętrza budynku mogą spełniać pozytywną rolę w aspekcie kreowania warunków mikroklimatycznych. Jako tzw. masa termiczna mają zdolność do pochłaniania ciepła, stając się elementem tzw. pasywnego chłodzenia budynku, co jest szczególnie korzystne przy znacznym przeszklenia obiektu i jego niekorzystnym zorientowaniu względem słońca
(fot. 10).
Fot. 10. Odsłonięty fragment żelbetowego stropu oraz detal umocowania |
Zagospodarowanie otoczenia
Budynek otoczony jest w znacznym stopniu terenami zieleni, głównie w postaci trawników. Poza walorami krajobrazowymi i przyrodniczymi, trawniki jako tereny nieutwardzone mają, podobnie jak element wodne, pozytywny wpływ na warunki mikroklimatyczne.
Modyfikują przez akumulowanie i parowanie wartość temperatury powietrza w otoczeniu, zmniejszając jego amplitudę i zapobiegając powstawaniu tzw. „wysp ciepła”. Wszystko to ma znaczenie dla komfortu użytkowania znacznie przeszklonego budynku Centrum Olimpijskiego.
Wspomniany strumień wody przechodzi na wysokości szybu windowego w zbiornik wodny, który jest główną atrakcją otoczenia budynku i dominantą akcentującą strefę wejściową. Zbiornik obniża się kaskadowo w kierunku przeciwległym do wejścia. Stanowi nieckę fontanny, w której w centralnym miejscu umieszczono rzeźbę znanego artysty Igora Mitoraja. Rzeźb zatytułowana „Ikar uskrzydlony” została otoczona szeregiem szklanych tafli, stanowiących element dzieła. Tafle te mają symbolizować popękaną na wodzie krę. Są one jeszcze jednym przejawem chętnego sięgania po szkło w realizacji budynku Centrum Olimpijskiego (fot. 12).
Fot. 11. Ciek wodny opływający budynek |
Budynek otoczony jest w znacznym stopniu terenami zieleni, głównie w postaci trawników. Poza walorami krajobrazowymi i przyrodniczymi, trawniki jako tereny nieutwardzone mają, podobnie jak element wodne, pozytywny wpływ na warunki mikroklimatyczne.
Modyfikują przez akumulowanie i parowanie wartość temperatury powietrza w otoczeniu, zmniejszając jego amplitudę i zapobiegając powstawaniu tzw. „wysp ciepła”. Wszystko to ma znaczenie dla komfortu użytkowania znacznie przeszklonego budynku Centrum Olimpijskiego.
Wspomniany strumień wody przechodzi na wysokości szybu windowego w zbiornik wodny, który jest główną atrakcją otoczenia budynku i dominantą akcentującą strefę wejściową. Zbiornik obniża się kaskadowo w kierunku przeciwległym do wejścia. Stanowi nieckę fontanny, w której w centralnym miejscu umieszczono rzeźbę znanego artysty Igora Mitoraja. Rzeźb zatytułowana „Ikar uskrzydlony” została otoczona szeregiem szklanych tafli, stanowiących element dzieła. Tafle te mają symbolizować popękaną na wodzie krę. Są one jeszcze jednym przejawem chętnego sięgania po szkło w realizacji budynku Centrum Olimpijskiego (fot. 12).
Fot. 12. Zbiornik wodny na przedpolu budynku z rzeźbą „Ikar uskrzydlony”. W tle przeszklony szyb windowy |
dr inż. arch. Janusz Marchwiński
konsultacje: arch. Paweł Pyłka, współautor projektu budynku
1 Artykuł ze strony internetowej „Dom-inwestycje”: http://dom.gazeta.pl/inwestycje/1,69269,2102657.html
patrz też:
- Szkło termotropowe i fotochromatyczne w budownictwie , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 12/2007 ,
- Szklenie gazochromatyczne w architekturze , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 6/2007
- Arkada słoneczna budynku „Solar Fabrik” we Freiburgu , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 5/2007
- Interaktywne, adaptacyjne, multimedialne – elewacje przyszłości , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 4/2007
- Szklenie elektrochromatyczne w budownictwie , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 3/2007
- i-modul Fassade – przełom w regulacji mikroklimatu budynku , Marcin Brzeziński, Świat Szkła 2/2007
- Możliwości technologiczne szkła a poszukiwanie rozwiązań proekologicznych , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 2/2007
- Wielowarstwowe elewacje przeszklone a koncepcja przegrody interaktywnej , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 1/2007
- Budynki wielkoskalarne jako struktury szklarniowe Część 2, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 1/2007
- Fasady. Rozwój i nowoczesność , Tadeusz Tarczoń, Świat Szkła 1/2007
- Kierunki rozwoju w projektowaniu elewacji przeszklonych , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 12/2006
- Budynki wielkoskalarne jako struktury szklarniowe cz. 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 12/2006
- Problem kształtowania okien słonecznych cz. 2 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 11/2006
- Problem kształtowania okien słonecznych cz. 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 10/2006
- Budynek Centrum Olimpijskiego w Warszawie , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 9/2006
- Technologia fotowoltaiczna na dachach budynków - spojrzenie architektoniczne , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 6/2006
- Kompleks biurowy RONDO-1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 5/2006
- Energetyczna rola szklenia w zewnętrznych przegrodach budowlanych, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 12/2005
- Fasadowość architektury słonecznej - na przykładach budynków biurowych , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 11/2005
- Wielofunkcyjne ściany aktywne słonecznie w architekturze. Część 2 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 10/2005
- Wielofunkcyjne ściany aktywne słonecznie w architekturze. Część 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 9/2005
- Przestrzeń wewnętrzna atriów przeszklonych , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 8-8/2005
- Funkcja estetyczna struktur szklarniowych w architekturze. Część 2 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 6/2005
- Funkcja estetyczna struktur szklarniowych w architekturze. Część 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 4/2005
- Aspekt użytkowy przestrzeni szklarniowych w budynkach biurowych i przemysłowych Część 2, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 3/2005
- Aspekt użytkowy przestrzeni szklarniowych w budynkach biurowych i przemysłowych Część 1, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 2/2005
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Wykorzystanie odnawialnej energii Słońca we współczesnej energooszczędnej architekturze i urbanistyce służy kreowaniu przyjaznego człowiekowi, zdrowego środowiska życia - domu i przestrzeni miejskiej, wpisując się w działania na rzecz realizacji idei zrównoważonego rozwoju. Promowanie tej idei, a w jej ramach m.in. również architektury słonecznej, daje szansę na adaptację Ziemi i jej przyrody do tempa rozwoju współczesnej cywilizacji. Jest odpowiedzią na globalny problem zmian klimatycznych, konieczność ochrony przestrzeni naturalnej i różnorodności biologicznej oraz redukcji emisji CO2. Ograniczenie konsumpcji energii stanowi największe wyzwanie dla działalności budowlanej człowieka u progu trzeciego tysiąclecia.
Nurt ekologiczny w architekturze rozrósł się i przekształcił z końcem lat 80. XX w. w ruch kultury zrównoważonego rozwoju, obejmując w ramach architektury słonecznej nie tylko charakterystyczne dla poprzedzającego go dwudziestolecia, eksperymentalne projekty, idee i działania w małej skali: domu czy osiedla, ale - rozszerzając je, szczególnie w ostatniej dekadzie - również na większe założenia w przestrzeni miasta. Realizacje architektoniczne, obok pasywnych systemów słonecznych, stopniowo wdrażały różnorodne, nowatorskie rozwiązania technologiczne. Wymienić tu należy pionierską koncepcję ekologicznej, podwójnej fasady Centrali Lloyda (1986, Londyn) R. Rogersa oraz dwuwarstwową, wentylowaną elewację siedziby parlamentu brytyjskiego M. Hopkinsa (1989). P. Sabbady (1980), opierając się na doświadczeniach związanych z realizacją biosolarnych budynków w Lucernie i Zurychu, zaprezentował metodę powstawania biosłonecznej (kosmobiologicznej) architektury, podporządkowanej modelom biologii. W ostatnich latach uzyskano znaczny postęp rozwoju nowego typu rozwiązań konstrukcyjnych w architekturze. Służą temu nowe materiały i systemy technologiczne dla kształtowania powłoki, ''skóry'' budynku, włączając przeźroczyste izolacje termiczne, systemy zacieniające i doświetlające, nowe typy szkła i nowe możliwości konstruowania fasad budynku, doskonalenie aktywnych technologii słonecznych, a także rozwiązań pasywnych. Powłoka budynku przestaje być strefą, w której może dochodzić do strat w zakresie energii, a zaczyna służyć, w całości lub częściowo, jej pozyskiwaniu. Możliwości technologiczne, w połączeniu z różnorodnymi rozwiązaniami estetycznymi i tradycją miejsca, decydują zatem o ukształtowaniu bryły budynku, jego zewnętrznym wystroju oraz o rozwiązaniach urbanistycznych z działaniami rewaloryzacyjnymi włącznie. Znajdują się one nadal w krajach Zachodniej Europy w sferze eksperymentalnej oraz w fazie testowania prototypowych rozwiązań, które na ogół sponsorowane są przez lokalną administrację, instytucje rządowe, a także programy Unii Europejskiej.
Druga generacja architektury słonecznej, która rozwija się w ostatniej dekadzie w ramach trzeciej fali energooszczędnych rozwiązań w budownictwie XX w., wpisuje się w cele stawiane generalnie całemu zrównoważonemu środowisku zbudowanemu1). Architekci proponują rozwiązania projektowe mieszczące się pomiędzy koncepcją high- i low-tech, które są tak różnorodne jak różnorodny jest lokalny klimat i kultura. Świadczą o tym zaprezentowane niżej przykłady zespołów mieszkaniowych o rozwiązaniach pasywnych oraz łączących systemy pasywne z aktywnymi.
Rys. 1. Architektura mieszkaniowa słoneczna eksponująca hole i wnętrza słoneczne: a, b – Osiedle Egebjerggĺrd, Ballerup, Kopenhaga, Dania; c – Fragment bryły budynku. Zespół mieszkaniowy przy Mariendalsvej, Kopenhaga, Dania. Fot. autorka |
Pasywne systemy pozyskiwania energii słonecznej w projektowaniu współczesnych domów i osiedli
Analiza ostatniego ćwierćwiecza (1980-2004) pokazuje rozwój szerokiego spektrum form w architekturze i urbanistyce stosujących pasywne systemy słoneczne. Przegląd koncepcji architektonicznych tego okresu świadczy o ich bogactwie, a także różnorodności postaw architektów w poszukiwaniu zbliżenia architektury i przyrody poprzez otwarcie na nią środowiska życia człowieka. Podejście bioklimatyczne, tradycyjnie stosowane w historii i odkryte na nowo w okresie pierwszego kryzysu naftowego w krajach zachodniej Europy, odrodziło się w latach 70. i 80. XX w. Wyraża się w kształtowaniu budynku i zespołu mieszkaniowego w dostosowaniu do warunków miejsca, terenu i klimatu: kierunku wiatrów i ekspozycji słonecznej.
Zakłada energooszczędne standardy: zwartą bryłę zabudowy i ograniczoną powierzchnię ścian, brak lub niewielkie otwory okienne w północnych fasadach, a także grupowanie pomieszczeń zgodnie z ich funkcjami, w celu zmniejszenia strat energii związanej z ogrzewaniem i oświetleniem. Ściana południowa jest najważniejszym elementem budynku słonecznego jako płaszczyzna pozyskująca energię słońca. Oprócz tradycyjnej funkcji pełni zatem istotną rolę w koncepcji energetycznej. Jej estetyka odzwierciedla realizację tych zadań, jakkolwiek nie zawsze jest to jednoznacznie odczytywane, zwłaszcza w przypadku założenia tradycyjnej i nie zdominowanej techniką estetyki architektonicznej.
Pasywna architektura słoneczna eksponuje takie elementy budynku, jak: okna, oszklone hole, balkony, cieplarnie (ryc. 1a, b, c).
Odpowiednikami ich są: ogrody zimowe, oranżerie, werandy słoneczne, zielone izby, pokoje słoneczne, oszklone wykusze i przybudówki, okna kwiatowe, szklane przekrycia dachów i przestrzeni atrialnych (ryc. 2 i 3).
Rys. 2. Architektura słoneczna eksponująca ogrody zimowe: a, b, c, d – Osiedle Egebjerggĺrd, Ballerup, Kopenhaga, Dania; e – Dom słoneczny. Zespół mieszkaniowy Bo 01 „City of Tomorrow”, Malmö, Szwecja; f – Osiedle domów jednorodzinnych Toarp, Malmö, Szwecja. Fot. autorka |
Transparentne, przylegające do budynku kubatury pozyskują energię słoneczną dla celów ogrzewania na zasadzie efektu szklarniowego. Przeżywają renesans w ostatnim trzydziestoleciu, łącząc walory użytkowe z estetycznymi zarówno w bryle budynku, jak i jego wnętrzu. Stanowią najbardziej atrakcyjny sposób ocieplenia budynku słonecznego.
Są też miejscem kontaktu człowieka z przyrodą i krajobrazem. Rozwiązania pasywne stosowane są zarówno w skali pojedynczego domu jednorodzinnego lub ich zespołu, jak też w kompleksach wielorodzinnych oraz w procesie rewaloryzacji istniejącej zabudowy mieszkaniowej. W kompleksach budynków przeszklone elementy, oprócz pozyskiwania energii słonecznej, mogą osłaniać wspólną przestrzeń rekreacyjną, komunikacyjną, galerie, wspólne hole (ryc. 4).
Rys. 3. Architektura słoneczna pasywna eksponująca wykusze i okna słoneczne: a, b, c, d – zespół mieszkaniowy Bo 01 „City of Tomorrow”, Malmö, Szwecja; e – Wnętrze dziedzińca w zespole mieszkaniowym Sickla Udde. Dzielnica Hammarby Sjöstad, Sztokholm, Szwecja; f – zespół mieszkaniowy Øster Fælled, Kopenhaga, Dania, Fot. autorka |
Wykorzystanie aktywnych systemów pozyskiwania energii słonecznej
Od końca lat 70. XX w. datuje się szybki rozwój technologii pozyskiwania energii słonecznej i pierwsza produkcja przemysłowa kolektorów.
Lata 80. charakteryzowało też poszukiwanie rozwiązań pozwalających na zadowalającą pod względem estetycznym integrację fotowoltaiki z architekturą. Obecnie rozwiązania te, w powiązaniu z systemami pasywnymi w ramach drugiej generacji architektury słonecznej, traktowane są niejednokrotnie jako energooszczędny i ekologiczny standard. Demonstrują różne podejście ich autorów do estetyki, technologii, czynników ekonomicznych oraz integracji środowiska mieszkaniowego z przyrodą. Wiele współczesnych koncepcji projektowych poszukuje odpowiedzi na szersze zadanie włączania architektury słonecznej w różnorodne, proponowane przez urbanistów i architektów modele zrównoważonych osiedli mieszkaniowych, a także wizje rozwiązań eksperymentalnych i futurystycznych (rys. 4a, b).
Rys. 4. a – Idea „domu w domu”, arch. Jourda et Perraudin, 1992. Przeźroczysta powłoka mikroklimatyczna („skóra, płaszcz”) łączy komfort przeszklonego wnętrza z korzyściami pasywnego ogrzewania słonecznego, sprzężonego z systemem kolektorów. Eksperymentalny kompleks dydaktyczny z zespołem mieszkalnym, Herne, Niemcy; b – Heliotrop, eksperymentalny dom proj. R. Discha, wykorzystujący zjawisko heliotropizmu w przyrodzie. Fryburg, Niemcy. Rys. autorka |
Sanacja zespołów mieszkaniowych z wykorzystaniem energii słonecznej
Koncepcja zrównoważonego rozwoju współczesnego miasta łączy się ze zrównoważoną rewitalizacją. Wielki potencjał oszczędności energetycznych tkwi zarówno w nowej zabudowie, kształtowanej optymalnie z punktu widzenia energetyki, jak i w proekologicznej sanacji zabudowy istniejącej. Skierowany do „wewnątrz” rozwój zabudowy służy ograniczeniu jej ekspansji na zielone tereny otaczające. Jest jednym z najważniejszych zadań na najbliższe dziesięciolecia, szczególnie z uwagi na rosnącą ilość substancji budowlanej wymagającej odnowy.
Opiera się zasadniczo na rozwiązaniach architektoniczno-urbanistycznych łączących oszczędność energii, wody i terenu, podnoszących walory mikroklimatu. Powstają one we współpracy z mieszkańcami zarówno na etapie rozwiązań projektowych, jak i decyzji administracyjnych.
Szereg analizowanych działań rewaloryzacyjnych dotyczy zespołów usytuowanych na podlegających odnowie i rewaloryzacji obszarach staromiejskich lub śródmiejskich, na których miała miejsce wymiana programu wskutek likwidacji przemysłu, obiektów kolejowych, militarnych, portowych (rys. 6a, b).
Ryc. 5. a, b, c, d – Fragmenty zabudowy południowej i zachodniej pierzei od strony morza oraz wnętrza – demonstracja aktywnych systemów słonecznych połączonych z systemami pasywnymi. Dzielnica mieszkaniowa Bo 01 „City of Tomorrow”, Malmö, Szwecja; e – Eksperymentalny dom Villa Vision, Kopenhaga, Dania. Fot. autorka |
Estetyka architektury słonecznej – podsumowanie
Przedstawione wyżej przykłady świadczą, że „słoneczna” droga w architekturze prowadzi do nowych rozwiązań pod względem techniczno-energetycznym, funkcjonalnym, ekonomicznym, ale także i estetycznym. W ostatnich dekadach, wraz z doskonaleniem sposobów pozyskiwania energii słońca, pojawiły się różnorodne idee estetyczne (Solar-Design). Tradycyjne materiały, zastosowane w sposób nowy w przypadku domów i zespołów pasywnych, a także nowe materiały oraz technologie (kolektory, panele fotowoltaiczne) systemów aktywnych w koncepcjach mieszanych znajdują różne odzwierciedlenie w ich estetyce. Możliwości stałego doskonalenia technologii wykorzystujących energię słońca, a także oczekiwana wielka różnorodność rozwiązań, pozwalają przypuszczać, że będzie możliwe harmonijne wpisywanie ich w formę architektoniczną zarówno na zasadach projektowania domów tradycyjnych (por. ryc. 2 f), jak i inspiracji technologią.
Podobnie miało to miejsce w przeszłości, w odniesieniu do zmieniających się innych technologii budowlanych, obecnie uznawanych za tradycyjne.
Opierając się na przykładach można ogólnie podporządkować współczesne słoneczne strategie projektowe trzem kierunkom poszukiwań.
Należy do nich architektura stosująca systemy pasywne jako kontynuację tradycyjnych rozwiązań, charakterystycznych dla określonych regionów i stref klimatycznych. Promuje naturalne, niezależne od technologii, metody oraz materiały budowlane. Oceniane są krańcowo, jako utopijny lub też jedynie słuszny, najbliższy ideałowi ekologii, kierunek rozwoju w działalności budowlanej człowieka.
Drugi nurt reprezentuje odejście od tradycyjnych form historycznych i regionalnych, poszukując nowej estetyki i materiałów na bazie inspiracji przyrodą (por. ryc. 4 b).
Rys. 6. Sanacja historycznej zabudowy mieszkaniowej z wprowadzeniem przeszklonych werand słonecznych w śródmieściu Kopenhagi: a – Zespół mieszkaniowy przy ul. Gothåbsvej – fragment elewacji po rewaloryzacji; b – Budynek przy Helgesvej o szklanej, słonecznej fasadzie, wykonanej w ramach działań rewaloryzacyjnych. Fot. autorka |
Inne podejście prezentuje filozofia High-Tech, która ewoluuje w nurt łączący technikę, technologię i ekologię. Technologie słoneczne i związane z nimi materiały mogą wpływać na estetykę powłok budynku – ścian, dachu, konstrukcji oraz detalu (otwory okienne, drzwiowe, pokoje słoneczne, werandy, ogrody zimowe i oranżerie, urządzenia zacieniające) i decydować o estetyce jego wnętrza (oddziaływanie wymienionego detalu, ścian i stropów kolektorowo-magazynowych, systemów ogrzewania i chłodzenia, wentylacji, oświetlenia).
Obecnie zarysowują się zasadniczo trzy kierunki poszukiwań estetycznych:
. Otwarta na środowisko przyrodnicze współczesna architektura low-tech, a właściwie no-tech kontynuuje wymienione wyżej poszukiwania, a także m.in. idee Paolo Soleri (Arcosanti w Arizonie). Oparta na intuicji i indywidualnym podejściu do każdego projektu wpisuje się w miejsce i kontekst, poszukując organicznych rozwiązań.
. Architektura, która problemy wpisania w środowisko przyrodnicze rozwiązuje za pomocą technologii. Jej estetycznym symbolem są stalowe i szklane struktury współczesnych wybitnych architektów (grupa Read: N. Foster, R. Piano, R. Rogers, T. Herzog, F. Jourda i G. Perraudin). Stosuje zaawansowane technologie w odpowiedzi na idee zrównoważonego rozwoju. High-tech, eco-tech, styl międzynarodowy widzą potencjał możliwości estetycznych w zintegrowaniu nowych technologii z powłoką budynków o formie czerpiącej z rozwiązań energetycznych.
Architektura ta rozwija się w kierunku ograniczania nadmiaru techniki i instalacji na rzecz naturalnych rozwiązań, charakterystycznych dla danego klimatu, kultury i tradycji. Eco–tech, jako znacząca tendencja w architekturze zrównoważonej, zwraca się w kierunku rozwiązań o skutecznej i sprawnej powłoce budynku, optymalnie dostosowanej do eksploatacji energii słonecznej, pasywnego ogrzewania i chłodzenia.
Jako konieczność traktuje rozwijanie koncepcji projektowych na bazie postępu w badaniach nad materiałami budowlanymi, m.in. wykorzystaniu szkła jako materiału konstrukcyjnego, a także pozyskującego energię słoneczną.
. Architektura reprezentująca kierunek pośredni, humanistyczne podejście do środowiska (environmental humanism) znajduje się pomiędzy dwoma wyżej wymienionymi kierunkami, ale bliżej filozofii Paolo Soleri.
Do pośredniego kierunku zaliczyć można też nastawiony na realizację idei socjalnych social and democratic environmentalism, a także zorientowany na środowisko minimalizm (evironmental minimalism). Łączy on energooszczędne rozwiązania z oszczędną w środkach wyrazu architekturą, poszukując jej harmonii z krajobrazem.
W podsumowaniu należy podkreślić, że architektura słoneczna, podobnie jak inne dziedziny sztuki, włącza w nurt proekologiczny różne kierunki twórcze, style i tendencje.
Wyrażają się one w języku architektonicznym podporządkowaniem różnym zasadom podejścia do estetyki, technologii i realizacji idei zrównoważonego rozwoju. Rozwój technologii pozyskiwania energii słonecznej, ekonomiczna gospodarka energią oraz tworzenie przyjaznego klimatu wewnątrz budynku wywierają wpływ na koncepcję architektoniczną oraz zasady kształtowania zespołów urbanistycznych, jednak nie zawsze są jednoznacznie artykułowane w ich formie architektonicznej i wystroju. Technologia ukierunkowuje sposób podejścia do każdego projektu z uwagi na przyjęte zasady koncepcji energetycznej.
Narzuca optymalne dostosowanie formy architektonicznej do lokalnego klimatu i położenia geograficznego, słońca i kąta padania jego promieni, różnych w okresie roku i dnia oraz do energooszczędnych, obowiązujących standardów. Analiza przykładów potwierdza powtarzanie się schematu niskich budynków mieszkalnych i zespołów urbanistycznych o zwartej bryle, otwartych na słońce południowymi elewacjami, o ograniczonej powierzchni ścian północnych. Charakterystyczny detal to szklane płaszczyzny południowych słonecznych okien, oranżerii, balkonów, ogrodów zimowych, werand, wykuszy, a także ścian słonecznych oraz dachów.
Towarzyszą im elementy zacieniające w formie głębokich zadaszeń, osłon, żaluzji, a także zieleni, jak i charakterystyczne rozwiązania wnętrz. Uzupełnienie systemów pasywnych elementami kolektorowymi lub fotowoltaiką może stanowić inspirację dla kształtowania bryły i detalu, ale też może odbywać się na zasadzie całkowitego wtopienia ich w architekturę.
Budynek słoneczny wprawdzie ma za zadanie pozyskiwanie energii słońca, a w systemach aktywnych również wytwarzanie ciepła i energii elektrycznej (fotowoltaika), jednak nie można podchodzić do niego jak do stacji czy lektrowni słonecznej. Jest miejscem życia, środowiskiem mieszkaniowym otwartym na wszystkie potrzeby człowieka, a także przyrody.
Wykorzystanie możliwości techniki i technologii zakresie konstrukcji i materiałów i doskonała ich znajomość nie oznacza bezwzględnego im podporządkowania. Przyjęcie założenia, że architektura słoneczna powinna zmierzać do spełniania aktualnych kryteriów zrównoważenia środowiskowego, stosowanych w ocenie budynków mieszkalnych, oznacza, że odpowiadać powinna wymogom funkcjonalności i estetyki (GBC 2000/2001).
Nowe technologie szkła, służąc pozyskiwaniu energii Słońca, pozwalają na łączenie wnętrza budynku w sposób nieograniczony z jego otoczeniem. Wspomniany nowy detal architektoniczny, jakim jest ściana słoneczna, okno, transparentny wykusz czy ogród zimowy, mają zatem znaczenie nie tylko technologiczne, estetyczne, ale sprzyjają też wpisaniu wnętrza mieszkalnego w krajobraz. Służąc bliższemu kontaktowi człowieka z przyrodą, umożliwiają pełne zespolenie z nią środowiska jego życia. Wzbogacają architekturę o wartości humanistyczne – komfort człowieka i przyrody.
dr hab. inż. arch. Stanisława Wehle-Strzelecka
Wydział Architektury Politechniki Krakowskiej, Kraków
1) Należy tu dodać, że z terminem ''zrównoważone osiedle'' łączy się wiele różnorodnych interpretacji a także nadal nie zawsze jednoznaczne i przejrzyste zasady budowania i działania realizacyjne. Oznacza rozwiązania służące oszczędności wody, energii (m.in. pasywne i aktywne pozyskiwanie energii słonecznej), podporządkowanie kryteriom budowlano-biologicznym, ekonomicznym, klimatowi, oszczędności terenu oraz recyklingowi materiałów, ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych związanych z użytkowaniem budynków. Oczekiwanym efektem jest też osiągnięcie standardu mieszkania zapewniającego pełny komfort psychiczny i fizyczny.
patrz też:
- Szkło termotropowe i fotochromatyczne w budownictwie , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 12/2007 ,
- Szklenie gazochromatyczne w architekturze , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 6/2007
- Arkada słoneczna budynku „Solar Fabrik” we Freiburgu , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 5/2007
- Interaktywne, adaptacyjne, multimedialne – elewacje przyszłości , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 4/2007
- Szklenie elektrochromatyczne w budownictwie , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 3/2007
- i-modul Fassade – przełom w regulacji mikroklimatu budynku , Marcin Brzeziński, Świat Szkła 2/2007
- Możliwości technologiczne szkła a poszukiwanie rozwiązań proekologicznych , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 2/2007
- Wielowarstwowe elewacje przeszklone a koncepcja przegrody interaktywnej , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 1/2007
- Budynki wielkoskalarne jako struktury szklarniowe Część 2, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 1/2007
- Fasady. Rozwój i nowoczesność , Tadeusz Tarczoń, Świat Szkła 1/2007
- Kierunki rozwoju w projektowaniu elewacji przeszklonych , Katarzyna Zielonko-Jung, Świat Szkła 12/2006
- Budynki wielkoskalarne jako struktury szklarniowe cz. 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 12/2006
- Problem kształtowania okien słonecznych cz. 2 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 11/2006
- Problem kształtowania okien słonecznych cz. 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 10/2006
- Budynek Centrum Olimpijskiego w Warszawie , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 9/2006
- Technologia fotowoltaiczna na dachach budynków - spojrzenie architektoniczne , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 6/2006
- Kompleks biurowy RONDO-1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 5/2006
- Energetyczna rola szklenia w zewnętrznych przegrodach budowlanych, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 12/2005
- Fasadowość architektury słonecznej - na przykładach budynków biurowych , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 11/2005
- Wielofunkcyjne ściany aktywne słonecznie w architekturze. Część 2 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 10/2005
- Wielofunkcyjne ściany aktywne słonecznie w architekturze. Część 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 9/2005
- Przestrzeń wewnętrzna atriów przeszklonych , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 8-8/2005
- Funkcja estetyczna struktur szklarniowych w architekturze. Część 2 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 6/2005
- Funkcja estetyczna struktur szklarniowych w architekturze. Część 1 , Janusz Marchwiński, Świat Szkła 4/2005
- Aspekt użytkowy przestrzeni szklarniowych w budynkach biurowych i przemysłowych Część 2, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 3/2005
- Aspekt użytkowy przestrzeni szklarniowych w budynkach biurowych i przemysłowych Część 1, Janusz Marchwiński, Świat Szkła 2/2005
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Procesy gospodarcze w pierwszym półroczu 2006 charakteryzowały się wysokim tempem wzrostu w podstawowych obszarach, przy zwiększającym się zatrudnieniu i rosnącej wydajności pracy. Wzrost gospodarczy wyniósł 5,4%. Bezrobocie pozostawało nadal na wysokim poziomie, ale znacząco się obniżało w kolejnych miesiącach. Wzrost cen zarówno producentów, jak i konsumentów był niższy niż rok temu. Istotnie zwiększyła się siła nabywcza miesięcznych wynagrodzeń brutto w sektorze przedsiębiorstw.
Wzrost zatrudnienia w pierwszym półroczu 2006 był wyższy od notowanego w roku poprzednim (wynosił 2,6%), w tym najwyższą dynamikę obserwowano w usługach. Wysokie wskaźniki wzrostu osiągnięto w I półroczu 2006 w przemyśle (12,3%) i w budownictwie (9,2%). Również w obszarze usług pierwszy kwartał charakteryzował się przyspieszeniem tempa wzrostu sprzedaży detalicznej (o 10,5%), transportu (12,3%) i łączności (ponad 6%).
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
Ze Zbigniewem Burdą, dyrektorem firmy MAK Sp. z o.o. rozmawia Robert Madejak
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
15 lat minęło |
Gdy dobrą koniunkturę wykorzystują firmy znane na rynku, działające od wielu lat - jest to właśnie to, o co idzie całej gospodarce. O akumulowanie potencjału i mocy, a w efekcie o spożytkowanie ich. O rozwój.
Do tegorocznych inwestorów, korzystających z ożywienia gospodarczego, w sierpniu dołączył znany dobrze w branży Effector.
Rzut oka wstecz
Początki firmy sięgają roku 1991, gdy we Włoszczowie ruszyła produkcja aluminiowych okapników rynnowych do okien drewnianych. Koniunktura też wtedy sprzyjała - kto pamięta lata dziewięćdziesiąte, wie, jak było. I łatwo, i trudno. Firmy powstawały jak grzyby po deszczu, ale nie wszystkim udawało się przetrwać. Effector przede wszystkim unowocześniał park maszynowy oraz inwestował w ludzi: umożliwiał im podnoszenie kwalifikacji. Firma dzięki temu krzepła, jednocześnie poszukując swego miejsca na rynku.
Następstwem tych poszukiwań było uruchomienie w roku 1995 drugiego zakładu - w Kielcach. Ten, odpowiadając na potrzeby rynku, wyspecjalizował się w przetwórstwie szkła budowlanego oraz w produkcji szyb zespolonych do każdego rodzaju okien. Także tu polityka inwestowania w maszyny i kadrę się sprawdziła. Konsekwentna rozbudowa zakładu, wprowadzanie najnowszych technologii sprawiły, że jest to nadal jeden z najnowocześniejszych zakładów tej branży w Polsce.
Załoga Effectora pracuje na maszynach wykorzystujących najnowsze rozwiązania techniczne austriackiej firmy Peter Lisec. W roku 2002 uruchomiono kolejną linię do rozkroju szkła, w pełni automatyczną linię do zespalania oraz najnowszej generacji zasypywarkę sita molekularnego i giętarkę do ramek dystansowych. Te ostatnie umożliwiającą obróbkę zarówno profili aluminiowych, jak też tzw. ciepłych ramek ze stali oraz tworzyw sztucznych. Na początku roku 2003 oddana została do użytku nowa hala produkcyjna o powierzchni 2000 m2.
Kolejne kroki
Wdrożony w roku 1999 System Zarządzania Jakością potwierdza jakość oferowanych produktów i usług w obu zakładach. Jednocześnie z pola widzenia Firmy nie znika troska o środowisko naturalne. Uwaga z jaką podchodzi się do pogodzenia intensywnego rozwoju z dbałością o otoczenie zakładów została potwierdzona uzyskaniem w roku 2003 certyfikatu na Zintegrowany System Zarządzania Jakością i Ochroną Środowiska wg norm PN-EN ISO 9001:2001 i PN-EN ISO 14001:1998. Z kolei w 2004 roku, aby móc nowocześnie zarządzać, a tym samym sprawnie zaspokajać oczekiwania klientów, Firma postawiła przed sobą kolejny cel, związany z informatyzacją poszczególnych etapów procesów biznesowych. Wdrożono wówczas zintegrowany system informatyczny klasy ERP, wspomagający zarządzanie całym przedsiębiorstwem. Kolejnym krokiem było wdrożenie systemu zarządzania zasobami ludzkimi HRB w roku 2005.
W ciągu tych lat rozszerzał się także wachlarz usług i produktów. Obecnie Effector w swoich zakładach produkuje: aluminiowe okapniki rynnowe i okładziny okienne do okien drewnianych, listwy wykończeniowe oraz szyby zespolone.
Świadczy także szeroki wachlarz usług w zakresie: anodowania, okleinowania, lakierowania, gięcia, obróbki mechanicznej (np. wiercenie, frezowanie), polerowania mechanicznego oraz elektropolerowania profili aluminiowych.
Przykładem przyjętej strategii rozwoju było wprowadzenie w Firmie zintegrowanego systemu komputerowego, obsługującego kompleksowo wszystkie obszary jego działalności, począwszy od przyjęcia zamówienia, poprzez cały cykl produkcyjny, skończywszy na pakowaniu i spedycji gotowych wyrobów. Ciągle rozbudowywana i unowocześniana jest własna baza transportowa, a wyposażenie samochodów dostawczych w windy samowyładowcze, w połączeniu ze sposobem pakowania i identyfikacji szyb, stało się wręcz firmową wizytówką.
Dzięki zautomatyzowaniu procesu produkcji, wysoko wykwalifikowanej kadrze oraz bazowaniu na najlepszych, sprawdzonych dostawcach możliwości produkcyjne kieleckiego zakładu przekraczają 6000 szyb zespolonych dziennie.
Ale to jednak, przy dobrej koniunkturze, za mało...
Spojrzenie w jutro
Dlatego Effector zdecydował się na własną i dużą inwestycję. Kolejny etap rozwoju to uruchomienie w sierpniu 2006 roku na północy Polski nowego Zakładu Produkcji Szyb Zespolonych - w Starogardzie Gdańskim. Także on jest wyposażony w nowoczesną linię cięcia i zespalania szkła sprawdzonej firmy Lisec. Będzie produkował szkło o maksymalnych wymiarach 2700x5000 mm. Szyby zespolone w nim wytwarzane będą mogły mieć różne właściwości, np.: termoizolacyjne, chroniące przed hałasem, ogniochronne, bezpieczne itd. Docelowo firma będzie chciała zatrudnić tu około 100 pracowników. Na razie trwa rozruch. Od września produkcja powinna ruszyć na pełny gaz.
Adresy Effector S.A.:
ul. Pelplińska 19
83-200 Starogard Gdański
Tel.: +48 58 664 20 92
Fax: +48 58 663 87 09
ul. Hauke-Bosaka 2
25-214 Kielce
Tel. + 48 41 348 20 70
fax. +48 41 348 208
www.effector.com.pl
- Szczegóły
- Kategoria: Wydanie 9/2006
...europejska sztuka szkła i witrażu |
I. Współczesne techniki restauracji i konserwacji witraży zabytkowych
- miejsce: Muzeum XX Czartoryskich, ul. Św. Jana 19, Kraków – sala Lapidarium (120 m2)
- data: 9 grudzień 2005 do 8 stycznia 2006, wernisaż: piątek 9.12.05, godz. 17.30
- montaż wystawy: od 1 do 8 grudnia 05
- demontaż wystawy: od 9 do 13 stycznia 06
- miejsce: Klasztor O.O. Dominikanów, ul. Stolarska 12, Krakow – krużganki (gotyk, XIII w. – 600 m2)
- data: 10 grudzien 2005 do 1 stycznia 2006, wernisaz: sobota 10.12.05, godz. 17.30
- montaż wystawy: od 1 do 8 grudnia 2005
- demontaż wystawy: od 2 do 4 stycznia 2006
- Wystawie towarzyszyć będzie seminarium na tematy zwiazane ze sztuką szkła i witraży (4 seanse) w Muzeum XX Czartoryskich
- I. piatek 9 i 16 grudzien od godz. 16.30 do 19.30
- II. sobota 10 i 17 grudzien od godz. 13.30 do 16.30
W wystawie biorą udział artyści – twórcy witraży i szkła artystycznego z Polski, Węgier i Francji.
Ewa Grzech
i ekipa organizacyjna stowarzyszenia „Witraze 2000”
Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.